Daar draait het toch idd om?
We willen uniek zijn maar er wel (ergens) bijhoren.
We zijn allemaal uniek en toch streven we onbewust en bewust naar een bepaalde collectieviteit.
Toch wel grappig.

Ook wel grappig dat jij er van uit gaat dat gevoelens bij jou net zo werken als bij iedereen. ;)

Ik moet toegeven dat ik er ook vanuit ga dat iedereen ergens bij wil horen, maar dan toch uniek wil zijn.

(Heb ik hier al eerder gepost)

nou ja.. voor die film had ik het gevoel ookal heel erg.. ik let dr neit meer zo op maar ik blijf het gevoel houden,.. het word er niet minder op ofzo

oke..
...maar
Hoe zit dat bij jouw? (dan)

Ohw.. ok.

Ja, dat vraag ik me eigenlijk ook af...

Ik heb niet de behoefte uniek te zijn. Ik doe niet speciaal dingen, zodat ik in een hogere mate uniek word. Dat ben je toch al; ik vind het vreemd om dingen te doen met alleen als doel uniek gevonden te worden, want daar gaat het toch om?
Verder: wanneer hoor je ergens bij? Als je één goede vriend of vriendin hebt? Als je familie hebt? Ik vind het prettig om in gezelschap van min of meer gelijkgestemde mensen - let wel, niet mensen die precies hetzelfde denken als ik, maar met wie het op een of andere manier toch beter klikt dan gewoonlijk. In die zin zou je dus kunnen zeggen dat ik bij andere mensen wil horen. Maar ik heb niet het idee dat dit voor iedereen geldt; neem Evito maar als voorbeeld...

ja heb vaak het gevoel da'k ook anders ben.
Niet qua geaardheid of zo hé, maar meer de dingen waar ik me mee bezighoud. Ik hou me niet bezig (zoals de meeste meiskes op mijn leeftijd) met hoeveel lieven dat ik heb of gehad heb, totaal niet, ik vraag me gewoon af waarom. Ik heb heel vaak
voorgevoelens die ook altijd waar zijn, heb al een paar situaties gehad waarin ik gewoon toevallig de dood ontlopen ben. Dat doet je wel nadenken over 'missie's' en 'doelen' en zo. Soms kannek me ook erg rottig voelen omdat niemand me begrijpt.