"hij geen respect heeft voor je". Dat je verwijst naar een persoon is duidelijk. Als er iets anders mee bedoeld zou worden dan was dat een duidelijke schrijffout.

ik denk dat jij een andere vertaling hebt, bij mij staat het ietwat anders geschreven..:

Want de ongelovige man is voor God apart gezet, omdat zijn vrouw een gelovige is; en de ongelovige vrouw is voor God afgezonderd, omdat haar man een gelovige is. Anders zou u ook geen contact met uw kinderen mogen hebben. Maar nu zijn zij door God afgezonderd.

Het is natuurlijk wel het zelfde, maar ik denk dat met deze vertaling het verband wat ik bedoelde wat duidelijker wordt;)
Sommige gelovigen denken dat het verkeerd is om met een ongelovige te trouwen o.i.d. maar daar ben ik het dus niet mee eens. Het punt ligt meer of je wel kan leven met de fundamentele verschillen die je dan zou hebben met je partner.

de context van de tekst is dat er van een (bestaand) echtpaar één gelovig is geworden. vraag was toen: moet ik nu scheiden? volgens mij geeft paulus dáár antwoord op.
en wat is de betekenis van 'apart zetten' of 'heiligen'. misschien, denk ik, gaat het hier ook over het erven naar de kinderen toe. men is inbegrepen bij het uiterlijke verbond. dat is de meerwaarde van de bestaande situatie, en ik denk niet dat hier een waardeoordeel wordt gegeven.

Ja daar heb je wel gelijk in. Maar dat een echtpaar waarvan er een gelooft en een niet afgezonderd worden voor God geldt denk ik niet alleen voor dat maar sowieso wel. En omdat ze apart worden gezet zou een gelovige niet mogen scheiden en een ongelovige wel.

Mijns inziens is het nogal een verschil of je al getrouwd bent en iemand bekeert zich of dat je bewust met een niet-gelovige trouwt. Diezelfde Paulus zegt namelijk ergens anders: 'Gij zult geen ongelijk span vormen met ongelovigen'. Hoe rijm je deze twee teksten met elkaar?

okey waarschijnlijk heb ik een beetje verkeerd verwoord wat ik nu eigenlijk bedoelde. wanneer je vriend het er niet mee eens is dat je naar de kerk gaat enzo en dat hij je gewoon voor gek verklaard, daar zou ik niet mee kunnen leven. ik vind dit iets heel anders dat wanneer je een ongelovige vriend hebt die wel blij voor je is dat je bij God zoveel steun kan vinden en dat hij er wel voor open staat maar zelf niet gelooft.
ben ik zo een beetje duidelijk? ik hoop het *bloos*

en die tekst over dat ongelijke span, natuurlijk ken ik die. en ik weet ook niet precies hoe je deze moet uitleggen. ik denk ook wel dat er uit een huwelijk waar er één gelooft en de ander niet vaak problemen komen die te maken hebben met bijvoorbeeld de dingen die op zondag wel en niet gedaan worden, de opvoeding van kinderen etc. daarom is het belangrijk dat je vriend het er wel mee eens is. naar mijn mening moet je wel sterk in je schoenen staan met je geloof wil je hier echt goed mee om kunnen gaan.

ik ben in ieder geval blij dat mijn vriend steeds meer interesse krijgt in het geloof en dat hij miss wel een levendigere relatie heeft met God dan dat ik die heb.

groetjes Janneke

Ja, ik ben ook blij voor je, hoor ;). Vroeg me het alleen af, omdat ik het zelf ook nogal een lastige tekst vind. Alhoewel, het is me tot nu toe wel duidelijk dat in die tekst afgeraden wordt, een relatie met een on- of andersgelovige te beginnen, maar goed, je zult maar op een ongelovige verliefd worden.... Kortom, theorie en praktijk verschillen nogal in mijn idee.

Mijn vriend is officieel katholiek. Maar het betekend eigenlijk dat hij alleen met kerst naar de kerk gaat. Thuis doen ze er helemaal niets aan, en ze maken het te vaak belachelijk.

Ik ben wel christelijk. Hij gaat nu zo af en toe met mij naar de kerk. Hij gelooft wel in God, maar hij twijfelt aan veel dingen en heeft veel vragen. Helaas is er geen motivatie om dingen uit te zoeken waardoor hij ook niet groeit.

Ik denk wel dat onze relatie dit aankan. We willen wel in de kerk trouwen. We willen onze kinderne ook wel graag laten dopen. Maar daarvoor moeten we belijdenis doen. En daar zijn we nog niet helemaal uit. Dat ziet hij niet zitten, omdat dat hij dan naar belijdenischatechesatie moet. Maarja, dat duurt nog een poosje. Verder zijn wel heel erg gelukkig met elkaar.

Dat zou ik niet kunnen... geloof is bij mij toch wel het belangrijkste onderdeel in mijn leven, en ik zou graag een vriend willen hebben die ong. de zelfde standpunten heeft als mij en dus ook in dezelfde God gelooft!.. zodat je er makkelijk samen over kan praten en elkaar er in kan steunen. ;)

Dat vind ik nou ook. Maar ik heb ook zoiets van.. als er nou een jongen is waar ik verliefd op wordt, en als hij niet gelooft.. zou ik hem best wel een kans willen geven. Ik wil alleen wel dat hij mij zoiezo accepteert dat het geloof een heel belangrijk punt is in mijn leven. En dat praten erover wel mogelijk is.

hier wil ik wat over zeggen.. Mijn moeder is heel gelovig en mijn vader helemaal niet, het is dus wel mogelijk.. mijn ouders hebben afgesproken dat ik en mijn broer zelf mochten kiezen of wij ons wel of niet laten dopen.. op mijn 9e ben ik daarom als nog gedoopt.. het was en is altijd mijn keuze geweest om wel of niet te geloven, ik ben opgevoed met het geloof maar niet gedwongen tot die keuze omdat mijn vader zlef niet geloofd..
ik denk dat dit sowieso de beste manier is om tot een geloof te komen..


ik vind dat een relatie met mensen die niet (precies) het zelfde geloof aanhangen best zou moeten kunnen. als je geen respect kunt opbrengen voor het geloof van een ander dan loopt een relatie toch fout omdat je niet genoeg respect voor elkaar opbrengt..
een relatie wordt er vaak moeilijker maar ook wel beter op als je elkaars geloof kunt respecteren..

Ik geloof daar dus niet in (sorry als ik je hiermee beledig), want kinderen zijn daarvoor té beinvloedbaar. Ik vind het fijn voor je dat jij op 9-jarige leeftijd zelf die keus hebt gemaakt, maar denk je nou echt dat dat je eigen keus was, zó jong? Dat kan volgens mij niet.

Daarom lijkt mij het beste kinderen niks 'op te dringen'. Nu klinkt opdringen heel erg, maar daar komt het wel op neer omdat je een kind niet iets objectief kunt vertellen. Een kind heeft niet de vermogens om er dan zelf een eigen mening over te vormen.

Ik ben zelf niet gelovig opgevoed, en heb me vanaf mn 12e uit eigen beweging in verdiept, waarna mijn atheisme alleen maar sterker is geworden.

hm ik doe zelf nu niets meer met geloof, behalve dat me vriendje gelovig is.. maar ik denk dat het beter is om niet 2 ouders te hebben van het zelfde geloof omdat een geloof dan idd wordt opgedrongen, wat ik net zei komt heel anders over geloof ik..