Ik heb het verhaal -helemaal- gelezen. Ik wil en zal niet oordelen, want daar heeft niemand wat aan en daarvoor weet ik lang niet genoeg van jouw situatie, Dark Voice.

Je topics hebben mij altijd al geinteresseerd en daarom ben ik nu ook benieuwd hoe het is gegaan dit weekend. Wat heb je gedaan en hoe was de reactie van je moeder?

Wat liieefff! Zoals je het voor haar opneemt (ze heeft er alleen niets aan).

Gecondoleerd.

meid, je moeder doet het echt niet om jou te pesten ofzo.. Je moeder houdt van je, en wil niet dat je allerlei domme dingen doet, omdat je zo graag bij je vriendje wilt zijn..
Ga eens na hoe je zelf verandert bent sinds je met je vriendje gaat (is je school eronder gaan leiden, andere vrienden aan het verwaarlozen, luistert neit meer naar je ouders enz)...

~~~~~~~~~~~~~~~~
Ik ken een beetje een soortgelijke situatie met mijn broertje..
Hij gaat heel erg veel om met een vriend van hem en daarbij is hij ook nog eens in de pubertijd (hij is 15 jaar)..
Sinds hij met die jongen omgaat is hij ontzettend brutaal geworden, luistert naar niemand en is vaak gewoon echt onhandelbaar.. Er valt vaak niet normaal met hem te praten, bij alles wat je zegt wordt je al uitgescholden endergelijke..
Maar dat niet alleen.. Op school gaat het ook veel slechter (van havo/vwo is hij nu naar vmbo-th (ofzo) gegaan en nog is hij net met de hakken over de sloot!!.. Ook tegen de leraren heeft hij een grote bek en hij denkt dat hij alles is en dat hij alles maar kan maken...

Als mam hem dan zegt dat hij een keer een avond of middag niet weg mag met die vriend dan is het huis te klein, iedereen is een klootzak of een klotewijf en de hele wereld is tegenhem..
Maar hij ziet alle 'slechte' dingen niet.. Het enige waar hij aan denkt is die leuke middag of avond met die jongen (samen achter de meiden aan en zuipen en blowen *en dat is dan mijn broertje!!*)
Hij ziet gewoon niet dat hij mijn ouders ontzettend veel pijn doet..
Natuurlijk ben ik ook niet altijd even lief en zullen mijn ouders ook vaak zat gek worden van mij.. maar ik heb het altijd weten te beperken en zorg dat andere dingen er niet onder lijden..
Ik heb eens geprobeerd dit aan mijn broertje uit te leggen en te zeggen dat hij mijn ouders veel pijn doet, maar dan ben ik ook een klotewijf en moet ik mn bek houden en weet hij zelf wel wat het beste voor hem is..
~~~~~~~~~~~~~~

wat ik duidelijk wil maken is dat jij en je moeder allebei een hele andere kijk hebben op deze situatie.
jouw moeder ziet hoe jij verandert bent (ik weet niet of dat echt zo is, maar ik kan het me voorstellen) en dat het wellicht slechter met je gaat..
En wat jij ziet is dat je de leuke tijden met je vriendje mist..

Denk je eens in in de situatie van je moeder..
ga na in welke aspecten ze misschien wel gelijk heeft (bijvoorbeeld cijfers op school die enorm achteruit zijn gegaan) en kijk dan eens voor jezelf wat je nou belangrijker vindt..
probeer het een beetje te veranderen en je moeder een plezier te doen.. en wie weet mag je dan vanzelf wat meer..

Je bent 16 dus je moeder kan je nog gewoon verbieden om naar je vriend toe te gaan, hoe jammer jij dat ook zult vinden.. en je moeder verbiedt het je echt niet omdat ze het zo leuk vindt om jou kwaad te zien en ruzie met je te hebben!!!

praat erover, geef goede argumenten, maar verplaats je ook eens in de situatie van je moeder!!!!
Als jullie er samen niet uit kunnen komen, misschien dat je dan hulp bij een derde persoon kunt zoeken, een vertrouwenspersoon van school bijvoorbeeld.. (of het RIAG bijvoorbeeld..?)

Dark-Voice: Je ouders zijn niet te zuiveren van blaam, maar ook jij moet nog heel veel leren. Je kunt de oorzaak van een probleem echt beter bij jezelf zoeken dan bij een ander. Maak van een probleem geen probleemsituatie, maar een uitdaging. Leer hoe je met de dingen om kunt gaan.
Ik denk niet dat het uitmaakt of je gelovig bent of niet, maar ik denk wel dat je voor dit leven gekozen hebt. Je hebt dit lichaam gekozen en niet zomaar. Voor alle dingen is een verklaring. Ook voor dingen die minder leuk lijken. Ze zijn echter heel aangenaam als je erover nadenkt, omdat juist de minder leuke dingen je de grootste mogelijkheden bieden tot een ontwikkeling. Ontwikkeling is voor jou nodig, anders zat je nu immers niet in deze situatie, en daarom moet je deze kans aangrijpen om ervan te leren. Een slachtoffer bestaat dus niet, enkel winnaars en grotere winnaars.
Nu wil ik je niet zeggen hoe deze situatie op te lossen is, maar misschien is het wel door hem juist niet op te lossen maar er anders tegenaan te gaan kijken. Je ziet jezelf in een slachtoffer rol, al langere tijd, en moet leren je niet over te geven aan een verleidelijke emotie.
Je ouders willen heus geen problemen. Ze zijn misschien gestoord, maar ze willen geen problemen. Ik kan het weten. Gestoorde mensen zoeken geen problemen, ze hebben enkel angsten. Angsten en neuroses die hen ertoe brengen dingen te doen die niet goed voor hen en anderen zijn. Je moet oppassen niet door een slachtoffer rol ook zo te worden. Het is heel goed mogelijk een angst bij je moeder (en vader) weg te nemen of hen geleidelijk te laten zien niet zo bang te zijn voor het onbekende, wat dat dan ook mag zijn. In dit geval: jij met een jongen, de dochter des huizes groeit op, een lastig moment.
Ik denk dat je moet leren accepteren dat je nog minstens 2 jaar met je ouders te maken zal hebben en dat je volgens hun regels moet leven. Je kunt best dingen gedaan krijgen als je het op de juiste manier doet. Maar dingen als weekenden weg, of weken weg zijn ook niet zomaar dingen en zorgen ervoor dat ze je niet vertrouwen.
Misschien kun je opnieuw beginnen. Ga een gesprek aan met je moeder. Zeg dat je een aantal keer hebt gelogen en dat je spijt hebt, dat je van haar houdt, en dat je hoopt dat ze begrijpt dat ze je iets vrijer moet laten. Ga niet schreeuwen, blijf lief en kruip desnoods door het stof. Ga huilen bijvoorbeeld, geen moeder kan dan weerstand bieden denk ik.
Dan doe je een aantal weken rustig aan, en vraagt bijvoorbeeld een keer of je vriend kan komen eten. Als dat mag, vraag je of hij een paar keer kort kan langskomen, etc., etc. Ik denk dat als je het geleidelijk aandoet, het wel goed kan komen. Geen hard tegen hard meer, liever hart tegen hart.

Even voor alle mensen die aan mijn moeder haar kant lijken te staan..
Ik heb vaak zat geprobeerd om met haar te praten, maar het heeft echt nooit geholpen, omdat ze maar vast blijft houden aan bepaalde standpunten. En dan vraag ik of ik hem dan alleen de zaterdag en zondag mag zien, das een dag minder, en dan mag het nog niet. En dan vraag ik of hij dan om het weekend hierheen mag komen zodat ik niet elk weekend weg ben (want daar had ze problemen mee, liet ze blijken) en dat mag dan ook niet. En als ik vraag waarom, dan zegt zij daarom. Of "omdat ik het zeg" of iets in die richting.. Dat vind ik gewoon niet eerlijk. Ik weiger gewoon te luisteren naar iets dat nergens op slaat en al helemaal als ze ook nog weigert om het te beargumenteren. Mijn ouders zijn ook mensen, geen goden, en die moeten ook argumenten geven voor bepaalde meningen enzow..

Verder heeft ze gewoon iets tegen een willekeurig vriendje dat ik op een moment heb.. Ze had al iets tegen 'hem' toen ze hem nog niet eens had gezien :S
En vertrouwen heeft ze trouwens ook nooit gehad, want ze heeft me altijd al als klein kind behandeld. Ze wilde ook nooit iets voor me doen. Ik mocht nooit bij een vriendinnetje spelen want dat vond ze niet nodig en ze had nooit zin om er 'elke keer weer heen te gaan'. Ik mocht in de eerste nog niet eens gewoon met een groep vriendinnen gewoon naar de stad want dat was onnodig. Ik mag eigenlijk nog steeds niet uit want 'waar is dat nou goed voor?'

Ik weet het niet, het heeft nooit fijn gezeten tussen mijn ouders en mij. Vroeger ook al niet, nooit niet eigenlijk. Er is totaal geen band en die hoef ik ook niet meer. Het enige dat ik wil is dat ze nou eindelijk eens logisch gaan beredeneren. Door mij van iemand van wie ik hou weg te houden maken ze het niet beter.. Want uiteindelijk ga ik toch wel keuzes maken, en ik heb sowieso geen enkele reden om voor mensen te kiezen die

a) me totaal niet raken. Ik voel nix voor ze, heb geen band met ze.
b) het mij zo moeilijk mogelijk maken..

Dan komt er nog bij dat mijn ouders een veel lager niveau hebben dan ik. Ik zit nu op het Gymnasium (mijn broertje doet ook VWO) en mijn ouders zijn niet hoger gekomen dan het VBO. Dit zorgt ook voor de nodige botsingen en soms is het heel moeilijk om serieus te luisteren naar iemand die je zo van tafel lult..
Ik heb het er ook met mijn broetje over gehad en ik kan mijn ouders gewoon op vele punten totaal geen gelijk geven. Dit komt mede doordat mijn ouders mij niet kennen, hebben ze ook nooit de moeite voor gedaan. Ik weet hoe ik zelf ben en alle maatregelen die mijn ouders ergens voor treffen zijn vette bullshit, dit geldt ook voor mijn broertje.

In verband met mijn vriend kwam mijn pa met het argument: Die jongen is negentien en het enige waar jongens van die leeftijd aan denken is seks. Toen ik ertegen in ging zei hij: "vertel mij niets van jongens, ik ben zelf ook 19 geweest". :rolleyes: Zoals de waard is vertrouwt hij zijn gasten.. Maargoed, dan heb ik zoiets van, leer hem dan kennen, maar dat willen ze niet, dat staan ze niet toe want ze moeten hem niet en willen hem gewoon liever niet eens in ons huis hebben. (Waarom niet? Daarom niet.. :S)

Er is geen doorkomen aan :S En ze kunnen en mogen mij ook helemaal niet verbieden om met iemand om te gaan. Als ik een weekend bij mijn beste vriendin wil slapen is dat ook al een probleem een 7 van de tien keer mag ik ook niet eens.

Verder, een vraag over welke invloed het allemaal op mij heeft gehad. Nou mijn school is er niet onder gaan lijden, niet op de manier die vele mensen in gedachten hebben.
Toen ik mijn vriend leerde kennen enzow, ging het heel lekker met school. Maar toen kwam er een vervelend iets.. Mijn moeder verbood me om hem nog te zien/spreken/mailen, whatever contact dan ook..

In dit topic is meer erover te vinden.. (ik post eerst on Lacrimae_Fortunae en later gewoon onder DarkVoice):

http://forum.scholieren.com/showthre...light=weglopen

Anyway, door het verhaal hierboven ben ik dus weggelopen en ben daardoor drie weken weggeweest. Alleen hierdoor is dus mijn schooljaar verneukt omdat ik mijn herkansingen een tentamens heb gemist. Mijn school ging voor dit incident juist heel goed samen met mijn vriend omdat ik hem toch alleen maar in het weekend kan zien.
Verder verwaarloos ik geen vriendschappen want die heb ik sowieso niet zoveel. En de enige beste vriendin die ik heb zie ik elke dag op school en door de week heb ik daar genoeg tijd voor. En ja, op momenten dat ik de kans krijg, blijf ik uitgaan, en ik blijf middagen naar de stad gaan met mensen enzow, dus ik zonder me niet af door mijn vriend. En dat luisteren naar mijn ouders.. Daar gaan we het maar niet over hebben, want problemen met mijn ouders heb ik altijd al gehad, ook VOORDAT ik een vriend kreeg..

Ik weet niet wat het is maar veel mensen lijken te denken dat ik het toch allemaal zelf heb veroorzaakt, maar ik weet niet wat ik moet zeggen/doen om aan te tonen dat het echt niet zo is.

Mijn moeder is trouwens mensenschuw (drukte-schuw kun je het beter noemen), en die vindt uitgaan en stadten en avondje bij vrienden hangen onzin, en denkt dan meteen dat het voor mij ook 'onnodig' is maar ze neemt hierdoor wel een groot belangrijk stuk voor mij weg. Ook hierover heb ik het gehad maar ze wil het gewoon niet toegeven. Ze wil volgens mij niet inzien dat ik het wel nodig heb, hoe ongeloofwaardig het voor haar ook mag overkomen..

Het is dus ook zo dat mijn broertje precies dezelfde problemen heeft als ik, met mijn ouders. Die lult ze ook zo van tafel, die kan er ook niet tegen dat mijn ouders niets beargumenteren. Want ook al zijn het ouders, dat wil niet zeggen dat alles dan zomaar goed is enzow, zonder argumenten. Mijn broertje mag ook bijna niet met vrienden de stad in. Na het eten mogen we meestal niet meer weg, omdat het 'onnodig' is, en naar koopavond in de stad gaan? Waarom zou je dat nou willen... Blabla.
Het klinkt mij gewoon ziek in de oren nu ik het zo opschrijf. Ik ben verdomme geen kind van 10 en zo wil ik ook liever niet behandeld worden..

Mijn moeder blijft me ook maar verwijten dat ik haar zoveel pijn verdriet en moeite aandoe, door die 'klootzak' (mijn vriend dus), maar zij is degene die vanaf het begin al probeert om ons uit elkaar te krijgen en zij moet toch oud en wijs genoeg zijn om te weten dat het alleen maar averechts werkt :S Maja niet dus..

Ik weet niet eens meer wat ik allemaal moet zeggen hiero, want er valt zoveel te zeggen.. Maar ik wil zeggen da het echt niet zo is dat ik het expres doe, want het enige dat ik wil is dat ik mijn vriend elk weekend mag/kan zien zonder problemen. Zoveel is dat toch niet gevraagt?
En dat zij dan zeurt dat ik elk weekend weg ben, daar kan ze zelf iets aan doen, maar dat weigert ze ook.. En als ze met het argument aan komt dat elkaar 1 keer in de 3 weken zien genoeg is, dan kan ik niets anders doen dan haar keihard uitlachen (eigenlijk zou ik moeten gaan janken, maja) want ze heeft zelf nu een nieuwe vriend en ze wordt al 'gek' als ze hem 3 dagen niet ziet.. Ze zet zichzelf op die manier harstikke erg te kijk en dan maakt ze het nog moeilijker voor mij om haar 'argumenten' (AHUM) serieus te nemen..

Ik hou nu op, ik zeur teveel, en iedereen die mijn moeder gelijk blijft geven: Ik weet wel beter..

Dankje voor het lezen en dankje voor de reacties :)

Maar hoe'st nu gegaan, afgelopen weekend?

Ik kan heel eigenwijs, puberig en koppig klinken, maar ik ga een probleem wat niet aan mij ligt ook niet bij mezelf zoeken.



Ik dnek dat het bovenste wel uitmaakt want ik ga hier niet eens serieus op in..



Verklaring heb ik al: mijn ouders.
Verleidelijk is het niet echt, het is nou eenmaal echt verrot als je iemand van wie je heel veel houdt en die je heel veel mist, moet missen doordat een andere idioot het onnodig vindt.



Dat laten ze dan goed merken.



Ik weiger om te luisteren naar gestoorde mensen.



Tis maar net hoe lastig je het zelf maakt. Dat zij problemen hebben met loslaten wil niet zeggen dat ik er maar onder moet blijven lijden. Dat is namelijk hun probleem en niet het mijne en als ze zo doorgaan moeten ze me nog veel sneller loslaten, en ook dát is niet mijn probleem.



Dat eerste had ik allang geaccepteerd hoor, want het is best logisch dat je toch je achtiende aan je ouders vastzit, en dat boeit me ook weinig. Dat tweede is ook wel logisch, maar regels zijn er om een reden. En bij de regels die mijn ouders stellen is een reden ver te zoeken, laat staan enkele argumenten ofzow. Regels die een normale reden hebben wil ik best wel naar luisteren. Daarom zal ik ook echt geen probleem maken van het feit dat ik niet alleen in het donker mag fietsen en dat ik altijd weggebracht moet worden enzow als ik ergens heenga (als ik dan uberhaupt al mag).



Het vertrouwen is er nooit geweest, dus dan valt er ook geen vertrouwen aan te tasten. Die weken weg deed ik niet zomaar en die redenen lijken mijn ouders nu nog steeds niet te zien. Ze kunnen er gewoon niet meer om heen, punt. Ze moeten me maar een keer loslaten. En als het niet goedschiks kan, dan maar kwaadschiks.



Ten eerste: ik ga niet lopen liegen door te zeggen dat ik van dr hou. Dat ik hoop dat ze me iets vrijer gaat laten heb ik ook al tig keer gezegd. En mijn ma kan wel weerstand bieden tegen een huilend iemand. Het boeide haar nooit wat als ik huilde.

Wat probeer ik nou de hele tijd al te vertellen? :rolleyes:
Mijn moeder wil NIET hebben dat mijn vriend langskomt. Die wil hem niet in haar huis hebben. Echt niet, dus ik denk dat het niet echt gaat helpen als ik dat vraag.. waarschijnlijk wordt ze al pissig bij de vraag zelf..

Nou het ging wel, fantastisch weekend gehad maar mijn ma belde opeens op dat ik wel voor 6 uur thuis moest zijn :confused: Naja ok, die had een ingeving gehad ofzow, want ze was niet meer pissig..

Maargoed, toen kwam ik op het station aan, voor 6en en toen bleek mijn fiets te zijn gejat en ook dit schoof mijn ma weer op de relatie van mij en mijn vriend af.. Als ik geen relatie met hem had gehad, was mijn fiets ook niet gejat, blabla..
En nu is ze daar weer pissig om en wederom zei ze dat ik nu helemaal niet meer naar hem toe mocht omdat ie alleen maar voor problemen zorgde.. Maar dat vind ik ook weer zo onzinnig, want mijn fiets had net zo goed in de stad gejat kunnen worden :S

Stom mens..

Weet je, ik denk dat je ouders zich best wel om jou bekommeren, alleen kunnen ze dat gewoon niet goed verwoorden. Waarschijnlijk door dat niveauverschil. Maar wat ik denk dat het eigenlijk is: ze kunnen je gewoon niet het huis uit zien vliegen! Dat je opgroeit en een eigen leven krijgt, dat willen ze niet. Teminste, dat is wat ik denk. Ze zien je nog als een jong meisje met vriendinnetjes, maar omdat je duidelijk géén goed contact met ze hebt gehad hebben ze jouw ontwikkeling voor een deel overgeslagen. Ze zijn op een niveau blijven steken, en nu 'ineens' kom je met vrienden van 19, wil je uitgaan, enz...

Ga je nog met goede mensen om Dark-Voice? Mensen om je heen die bij je in de buurt wonen waar je op school of met een smoesje eens bij uit kunt huilen of mensen die je eens kunt bellen? Of hebben al je vrienden laten vallen?

DV: heb je toegevoegd aan MSN. :)

hmzz.
als ik zou je laatste posts lees dan neem ik mn woorden maar terug..
Ik heb er verder geen kijk op zeg maar.
Maar als jullie echt zulke problemen hebben thuis met je moeder, ga dan (al dan niet samen met je broertje) ergens professionele hulp zoeken...?

Nee dat vind ik te drastisch en wat ik al zei: die band met mijn moeder boeit me niet, die hoef ik niet, nu niet, nooit niet. Dus familietherapie ofzow zal ik nooit willen. Het enige dat ik wil is vrijheid, op welke manier dan ook.

Die band mis ik niet, heb ik namelijk nooit gehad dus hoef ik ook niet meer te krijgen. Ik kan me ook nooi schuldig voelen tegenover haar, dat is wel heel makkelijk, hoe hard dat ook klinkt. Ik vind het wel lekker zo. Het enige is dat ze, ook al is er geen band, een bepaalde macht over me heeft en daar maakt ze, in mijn ogen, een beetje verkeerd gebruik van..

hmzz ik bedoel het eigenlijk ook meer as in;
Dat jij en je moeder leren met elkaar te communiceren en redelijk te zijn ten opzichte van elkaar..
En misschien dat je moeder tot inkeer komt en ze haar negatieve opstelling laat varen.. (hoewel dat duidelijk niet makkelijk zal gaan natuurlijk..)
Zoiets.. misschien dat jullie tot een oplossing kunnen komen, een compromis.. Een hechte band zal het toch niet (zo snel) worden..

Ja dat is misschien een idee, maar mijn moeder weigert ook om proffessionele hulp in te schakelen, om bepaalde redenen en dat weet ik van der.
Verder zit ik zelf ook niet te springen om professionele hulp, waardoor gegevens opgeslagen worden en later in je leven opeens weer omhoog kunnen komen.. Nee..
Dan probeer IK wel tot haar door te dringen maar dat zal vast niet makkelijk gaan..

Maar als het op een harde manier moet, dat ik bijvoorbeeld uit huis moet ofzow, dan zal ik haar niet missen..