Gedicht 43
-

Ze stond op foto's zoals mensen eruit zien die vroeg
of laat vergeten worden. Ze liet veel zien, maar voor
haarzelf was het nooit genoeg, en ook dat liet ze zien.

Je zag, althans dat denkt men, dat ze plezier had en dat
ze bijna alles wel kon hebben. Ze was niet gevoelig voor
grapjes, maar voor huilfilms liet ze alles lopen.

Ze was degene die met haar aanwezigheid altijd sterke
indrukken achterliet, maar tevens zou je haar niet missen
als ze niets van zich liet horen.

Zowel achter als in haar ogen speelde zoveel
meer dan dat men zelfs maar gokken kon. Iedereen wist
dat de mens niet gemaakt was om niet te praten, behalve zij.

Ze dacht dat als ze de pijn zelf zou maken, dat de rest
vanzelf wel zou verdwijnen. Ze werd blind voor alle resultaten,
waaronder schouderklopjes en knipoogjes.

Ze draaide zich, beschaamd voor niets, om voor elke jongen,
maakte zo haar eigen ongeluk. Ze wou zelfs de hulp niet meer,
alles zou vanzelf een keertje goed zijn.

Langzamerhand vergat iedereen haar naam. Ik denk dat niemand
ooit nog wat heeft gehoord, nu zelfs ik d'r haarkleur niet meer weet.
Ze heeft zich vast zonder wat te zeggen, op haar kamertje vermoord.
_______________________________________________________
@Nionin: Dit is de aangepaste versie, jou commentaar inachtgenomen en een grote plottwist gemaakt. Beter, toch?

Beter! :)
Waar insomnia wel niet goed voor is..

Ik ben nog steeds aan het editen in de vorige post, stay tuned! ;) Insomnia :D

Wahh, en ik wou net gaan slapen! :(

Ik ben nu tevreden. Dus nu mag je lezen :D dan ga ik ook slapen :)

Ja, weer beter. Alleen dat van die haarkleur vind ik niet helemaal lekker passen, vond de laatste strofe zoals hij eerst was beter. En welterusten!

Volgens mij is die 'de' per ongeluk ertussen gekropen?

Voor de rest: Een erg mooi gedicht.

Feedback: Ik vind het wel erg verhalend, maar dat is niets negatiefs. Strofe 5 loopt voor mijn gevoel niet echt soepel, vooral door die 'knipoogjes' (ik vind het een lelijk woord, sorry :bloos:). Strofe 2 vind ik het mooist/sterkst van allemaal. Vooral omdat het het best rijmt.

Nee, de hulp past beter in het ritme naar mijn idee, en het gaat over specifieke hulp, niet over hulp in het algemeen. Knipoogjes vind ik zelf gewoon leuk ^^ :D
Dankjewel!

Maar dat bedoel ik helemaal niet! :p
Er staat:
"Ze wou de zelfs de hulp niet meer"
En ik heb het dus over de eerste 'de'. Bedoel je daar misschien 'woude' (wat ook poëtisch erg onverantwoord is :p) of moet die 'de' er niet in? Of zie ik te veel de's?

sorry :bloos:

Ik vergeef het je! :O :D

Ik heb niet alle gedichten gelezen, zelf hou ik meer van op elk topic één gedicht.
Maar ik vind er veel wel erg mooi. Met 33 als favoriet.

Verder vind ik sommige dingen mooi als "gemiddeld vijftig jaar"
"Dan maak ik je wonderland" en "je hebt het gevecht gewonnen
en bent zelf je laatste tegenstander" Af en toe begin je over maskers
of krassen en begin ik bang te worden, maar dat is gelukkig nergens voor
nodig. Maar ik zal vanaf nu op je nieuwe gedichten reageren ;)


Gedicht 43; ik vind de eerste strofe mooi en voor mijn gevoel is elke strofe daarna een andere bewoording van wat je in de eerste strofe al zegt (uitgezonderd de laatste strofe). Ik vind dat met haar haarkleur juist wel mooi, ik hou wel van die kleine dingen die iets groots zeggen. Hoop dat je snapt wat ik bedoel. De laatste zin had van mij niet gehoeven, vind ik wat gerijmd en wat overbodig.

Gedicht 44
Een heel persoonlijk en lang gedicht, maar wou hem toch posten. Detail: 15 is mijn leeftijd.
-

Vijftien vijvers, achtergebleven
in de stad. Ik kreeg er twee voor terug, waarvan
één te ver weg en één te klein.

Veertien vrienden liet ik achter, inclusief
grootgemaakte ogen en een uitdagend
soort van pijn.

Dertien dode dieren op de weg die ik voortaan
elke dag moest fietsen. Daarmee overigens wel
onnodige calorieën verbrand en vetrollen voorkomen.

Twaalf tekeningen zijn verdwenen of uit-
gegumd, voordat ook maar de vriendin
of de conclusie was genomen.

Elf eindes waren verzonnen voor de dromen
die hun eigen nachtmerries bezaten. Maar ze waren elk
alsnog te mooi om waar te zijn.

Tien trauma's en een halve puinhoop later
maakten misschien geen champagne van
mijn water, maar zeker goede wijn.

Negen nooitgedacht-landen waar Peter Pan
jaloers op wezen zou, maar waar ik geen
thuisgevoelens vind.

Acht alchemisten die helpen zoeken naar
mijn steen der Wijzen. Waarvan één een serieuze
maar de rest zichzelf verzint.

Zeven zegeningen en een schietgebedje
waren nodig om deze Impliciete Atheïst door
de aanhangwagens heen te schoppen.

Zes zandbakken inclusief inhoud waren nood-
zakelijk om al mijn schatten en
kinderlijkheid weg te verstoppen.

Vijf vloten moesten aanmeren in
weet-ik-veel-waar om alleen al Obesitas
en Scheurbuik te voorkomen.

Vier vondelingen in mandjes netjes voor mijn
deur, waarvan drie verkocht en ééntje
bij ons thuis is komen wonen.

Drie dronkengedronken huisdieren, waarvan ééntje
pasgeboren en twee die al bestonden, zijn
onwennig en kotsen 's avonds de hormonen.

Twee twaalfjarige mensen die geschokt nog
steeds mijn ouders willen zijn, waarvan ééntje is
te egoïstisch en de ander wás een mopperkont.

Eén eenzaamheids-gebonden sprookjesjongen
die geniet van leven en andere werkwoorden
maar die viel en daar een ander vond.

Ik vind het een mooi gedicht, maar het punt dat je wil maken wordt me niet helemaal duidelijk. Wil je je/een leven beschrijven? Of wil je duidelijk maken dat de 'ik' teveel fantasie heeft?
Verder vind ik hem echt heel mooi. Je bent heel creatief met je taal geweest, hebt nieuwe woorden ('dronkengedronken') geschapen. Je laat in het midden of het gedicht vrolijk is of juist verdrietig, maar ik ben er nog niet helemaal uit of dat positief of negatief is.

In elk geval blijft het ritme op een bepaalde manier in het hoofd hangen, en dat is ontzettend knap gedaan (y)

Oké, het gedicht is om mijn gevoel te beschrijven bij het afgelopen jaar: Ouders gescheiden, verhuizen, moeder zwanger, vader nieuwe vriendin, enzovoort. Omdat het zowel positieve als negatieve dingen met zich meebrengt, is het gedicht zowel positief als negatief.
De laatste regel zegt het meest: maar die viel en daar een ander vond. Deze zin moet zeggen dat ik viel (slechte dingen) en dat ik tijdens de val een soort nieuwe ik vond.

Per strofe nog een beschrijving van wat het moet zeggen:

Origineel, leuk geschreven. Mooi hoe je die persoonlijke gebeurtenissen kan verwoorden.
Hoewel ik aan een stuk doorlas, moest ik sommige stukjes opnieuw lezen, om het beter te begrijpen. Je uitleg doet wonderen!

Dit vind ik zeker een van je leukere en mooiere gedichten (zeker gezien dat wat je over het algemeen schrijft, niet echt mijn smaak is, en dit wel.)! (y) Ik begreep overigens volkomen waar je het over had (op een enkele metafoor na, misschien) zonder je uitleg!

Je zegt dat het erg persoonlijk is, maar ik neem aan dat je daarmee niet bedoeld dat je liever geen feedback hebt, dus bij deze:

Voor jou doen veel aandacht voor de vorm: je wijkt nergens van het ''trucje'' af en rijmt zelfs en dat is in dit geval dikke prima.
Het afbreken van zinnen komt erg willekeurig over, ook na herlezing. Overtuig me van het tegendeel. :)
Soms loopt het heel lekker, soms totaal niet, dan zitten er twee, drie, vier te veel lettergrepen in een regel of komt de klemtoon niet op het rijmende woord terwijl dat in de voorafgaande strofe wel zo was. Of ik denk een ritme te hebben, maar kan ineens niet meer in dat ritme doorlezen. Omdat dit niet expres lijk, maar toevallig, kan het beter.
De balans tussen een ''kinderliedachtige'' manier van opschrijven (dit bedoel ik niet denegrerend, ik zoek slechts een term) en veel zware onderwerpen vind ik goed, maar de balans tussen deze manier van schrijven en de vele, soms vergezochte, metaforen en abstracties niet. Ik zou kiezen voor een taalkundig meer eenvoudige benadering van deze zware onderwerpen, of een heel heel andere dichtvorm kiezen waarin de abstracties en metaforen beter tot hun recht komen.
Hier moest ik om lachen.

Dit vind ik een ontroerend stukje, maar de ''waarvan ééntje is te egoïstisch'' ergert me erg, al snap ik érgens wel dat je het zo schreef. Te egoïstisch is, zou ik doen.

Ik hoop dat je hier iets aan hebt.

Ja, bedankt! Er zit inderdaad niet een goed ritme in, maar bij het voorlezen stoort het me zelden. En het metrum (dus ook met de rijm-klemtonen) moet ik nog een keer goed naar kijken.
"Te egoïstisch is" vind ik dan weer niet lekker lopen.

Ik heb de regelafbreking zo proberen te plaatsen dat het woord wat erna kom zo min mogelijk voorspelbaar is, met een paar uitzonderingen waar ik regelafbreking mooier vond.

Over die balans: Bedoel je dat de metaforen niet mooi staan? Ik vond juist dat het 15-1 concept in yin-yang stond met de (vergezochte) metaforen. Dat is dus iets wat ik persoonlijk erg mooi vind en liever niet verander.

Ik bedoel dat ik het 15-1 wel in balans vind met het onderwerp, maar niet altijd even veel met de metaforen. Misschien ligt het aan de vergezochtheid, ik zou in elk geval eerder aan de metaforen/de taal sleutelen, voor zover je al wilt sleutelen, dan aan het 15-1 concept.

Ik zal het nog eens lezen met die opmerking over je regelafbrekingen in mijn achterhoofd!

Elf eindes waren verzonnen voor wat
ik noem: mijn verhaal. Maar ze waren elk alsnog
te mooi om waar te zijn.

Tien trauma's en een halve puinhoop later
maakten misschien geen champagne van
mijn water, maar zeker goede wijn.

Deze twee vind ik allebei metaforisch niet zo mooi. En omdat ze achter elkaar aan komen is dat voor mij alleen maar erger. Hier ga ik dus sowieso nog naar kijken, en naar de beklemtoning van de rijm.

Ben ik met je eens, dat stuk vond ik ook wat minder.

Slaapjetijd :D

Wat vind je van het gedicht nu? Ben je er al uit?

Heb het volgende veranderd:

Dertien dode dieren op de weg die ik voortaan
elke dag moest fietsen. Daarmee overigens wel
onnodige calorieën verbrand en vetrollen voorkomen.

Twaalf tekeningen zijn verdwenen of uit-
gegumd, voordat ook maar de vriendin
of de conclusie was genomen.

Elf eindes waren verzonnen voor de dromen
die hun eigen nachtmerries bezaten. Maar ze waren elk
alsnog te mooi om waar te zijn.

Tien trauma's en een halve puinhoop later
maakten misschien geen champagne van
mijn water, maar zeker goede wijn.

Gedicht 45
-

Zoals elke ochtend wist de
opkomende zon nog niet
wie die dag haar stralen vangen zou.

Ik werd die ochtend wakker omdat
mijn dromen op waren. Ik hou niet zo van
zoeken, en ik denk dat het daarom is
dat je vanzelf kwam.

Je viel niet uit de lucht en voelde niks voor rollen:
Je besloop me van achter, stopte een zelfgeplukte
aardbei in mijn kontzak

en ik ben erop gaan zitten.

Zou je niet beter iets meer kunnen doen met kleur, ook omdat je het hebt over stalen ipv stralen? ;)

oeps :D

Wie stopte een aardbei in je kontzak? :p
Vooral de laatste zin vind ik grappig. Moet nog wel een keer goed lezen, om een beetje zinnig commetaar te geven.

Dit keer is het heel figuurlijk en staat de aardbei voor zoete liefde :)

:D :O Zoete liefde? In je kontzak? :o

Mooi gedicht! ;)

Gedicht 46
Nog van de wedstrijd Grenzen:
-

Hoe de zon bevriezen kan.
Slechts een schaduw van de warmte
die er ooit vanaf kon stralen.

En haar stralen die eens
vastzaten in wolken, samen
met de opgekropte regen,

maken nu regenbogen,
bezemstelen bovendien.
Stelen met een veger van
bomen die niet eens bestaan:

aan touwtjes vastgehouden en bekeken. Je
kunt er vliegend komen in je eigen
bedje als je slaapt, maar altijd met de gedachte
dat het niet mag. Dat je bekeken wordt.

Met je armen en je benen kan je alle kanten op,
maar uiteindelijk word je toch een keertje nat-
gegooid. En waar de vliegen om bedorven
mensen hangen, daar gedijt de grootste en

gevaarlijkste van allemaal:
Waar mijn hartje onregelmatig klopt
en waar ik me niet thuisvoel. Waar de
menigtes kijken, en waar ze boos zijn.

en zelfs een speldje in de lucht om te
saboteren, laten verdwijnen wat ik voor jou
gebakken heb.

Een enkeling waait weg of is gevangen door
wat ik vrolijk noem. Of ze vallen met
een zachte landing. Ze vechten allemaal, en
het vordert al, als dat is wat ze denken.

Er zijn er zelfs die blind zijn, of tot kikker zijn gekust.
De gieren vliegen verdwaald op wat voor doods er
in mij rust. Het waait in mij, het groeit in mij.

Het kampgevoel, met vissen. Een
kampvuur. Bomen die nog leven met de beesten die
onaangeraakt blijven, maar aan de andere kant geraak je er verstrikt
als je niet oppast, stuit je tegen wat je stenen noemen kan.

We houden beiden niet van doolhoven, dus we laten dat achter ons
oké? het is geweest. Waar sneeuw valt en toch warmte groeit, daar zijn we nu.
Zij die langzaam zweven gaan vanzelf dood, terwijl zij die rotvast staan,
jij die rotsvast staat..

Waar je geëerd en beschermd wordt door zilvergekleurde vleugels,
zodat niemand nog kan binnensluipen, waar jij gescheiden van de rest -

Ik durf het, ik wil het. ik hou van jou.

Ik vind ten eerste je laatste zin erg jammer, misschien persoonlijk maar ik hou niet van gedichten die eindigen met ik hou van jou.
Het doet me denken aan dertienjarige meisjes die het te pas en te onpas gebruiken. Liefde binnen een gedicht moet je voelen vind ik zelf en niet uitspreken.

Verder: Dat je bekeken wordT.

Ik vind verder dat je ook wel enkele strofes zou kunnen schrappen. Ik zie ook de samenhang tussen verschillende delen niet helemaal.
De eerste drie strofes vind ik er mooi, daarna wordt het wat langdradig. En dit vind ik leuk: "Er zijn er zelfs die blind zijn, of tot kikker zijn gekust."
Zelf zou ik die eerste drie strofes gebruiken, en die laatste zin en voor de rest een groot deel schrappen, of een nieuw gedicht beginnen met de andere strofes. Zou het kunnen dat dat ook de oorspronkelijke basis was voor je gedicht?

:D
Ik ben vergeten erbij te zeggen dat het gedicht gebaseerd is op een tekening, en meer een beknopte beschrijving van die tekening (en daarmee een gevoel) was dan een gedicht dat los heel goed moet zijn. Ik zal de tekening er even bijhalen.
Edit: http://i48.tinypic.com/18evif.jpg

Aah op die manier, dit maakt het een stuk duidelijker ;)

Vind je hem nu ook leuker/mooier? :) Het was mijn valentijnsgedicht/tekening/kado net nog wat dingen.

Ik vind hem nu zeker mooier, ik zie nu waarom je bepaalde dingen beschreven hebt en dit gedicht vormt de samenhang die ik miste. Is de tekening van jezelf of is het een bestaande tekening? In geval van het eerste vind ik het (al heb ik weinig artistieke kennis en dergelijke) ware kunst. Het doet me een beetje denken aan picasso, die dingen op een simpele manier duidelijk maakte. Normaal hou ik niet van valentijn, commerciele onzin enzo. Mijn vriend en ik doen er ook niet zeker niet aan, maar ik vind dit wel een lief cadeau.

Zelf gemaakt ja, ik maak dit soort dingen altijd als ik me verveel op bijvoorbeeld de verjaardag/kerstdag bij mijn oma. Droedels :D

Die gene die dat valentijns kado heeft gekregen is er vast heel erg blij mee ;)

Ik ben een beetje stilletjes, omdat ik alle inspiratie opschrijf voor de kunstbende :) Dat thema is 1 juni weer bekend.

Ik bevind mij in een zeer inspiratievolle periode, maar ik doe er niks mee. Dat is wel jammer. Toch moest ik laatst wat opschrijven, en van het een kwam een ander en voor ik het wist stond er een soort gedichtje.. hmm :)

Gedicht 46
-

Zwemmen in een school kon
mij niet meer zo boeien. De
leerplicht had me genoeg vissen
leren kennen, en hun schitterende
schubben zorgden steeds vaker voor
hoofdpijn en vage afdrukken op mijn netvlies.

Daarbij werd ik nog altijd gestoken door
humeurige anemonen,
hoe grappig ik ook was.

Erg mooi! (Y)

Alleen, waarom heb je 'meer' en 'zo' omgedraaid in de tweede zin? Ik vind dat het er absoluut niet mooier op wordt, zo :o

Hmm, brainfart denk ik. Ik zag de mogelijkheid niet echt die jij geeft. hehe. Fries? Nouja, ik heb het veranderd.

:D (Y)

Maar om nog even serieus te reageren (want o wee als ":D"-posts komen op DoP~!~!!! :p):

Ik weet niet precies waar dit gedicht over gaat, maar ik denk dat je hiermee wil zeggen dat je van bepaalde dingen moe bent. Tenminste, dat gevoel krijg ik bij dit gedicht. Ik vind dat je hele mooie vondsten hebt gedaan tijdens het schrijven van dit gedicht:

Dit en de laatste/tweede strofe vind ik erg mooi! :D eigenlijk vind ik het hele gedicht wel mooi :o

Het gaat letterlijk over moe zijn van school.

School verwijst ook weer naar vissen, en zo ging het verder. Hele standaard associatie, maar ik vond hem in deze context wel goed werken. Bedankt ggcy8!

Overigens: Het einde slaat op Clownsvissen, die tegen de steek van de anemoon kunnen. (Iedereen kent Nemo? :D)

Omdat ik moe ben en
sterf van het plezier:
speciaal een verjaardaggedicht
voor mijn vriendjes bij
Dansen op Papier.

Ik ben bang dat het laatste gedeelte van je gedicht weinig begrepen zal worden.
Het eerste gedeelte vind ik erg leuk gedaan, echt tof, grappig etc! De tweede strofe zou ik een apart gedicht van maken en deze "de clownsvis" noemen. ;)
Nog gefeliciteerd! Haha en wacht maar tot je studeert en je je plotseling alleen nog maar bezighoudt met conceptuele modellen, statistiek en de ontwikkeling van de typemachine.. :(

Hmm, ik wil Acting studeren, acteursopleiding ;)

Echt? Ik wist niet eens dat dat een studie was, of gewoon kleinkunstacademie achtig? Haha of is dit te offtopic meneer de forumbaas?

Mijn topic, mijn regels :mad:

Kijk maar eens op hku.nl :)
Het is een HBO voor acteren, vooral gefocust op beweging.