helemaal gelijk..

je kan ook eerst iemand bellen (als in een vertrouwens persoon of de politie zelf) om de drempel wat lager te maken
maar doe het alsjeblieft zo snel mogelijk

Het is niet dat er geen reacties op mógen komen, maar meer dat ik het niet post ómdat ik reacties wil. ik wil niet dat jullie denken dat ik het alleen maar post omdat ik zoveel mogelijk wil horen dat ik iets goeds gedaan heb, of dat ik helemaal fout bezig ben. Of dat ik me aanstel, teveel aandacht zoek.. Daarom zei ik erbij dat jullie niet hoeven te reageren, omdat ik gewoon even mn gevoel wilde opschrijven. En@ Mushu.. post ik dan dingen die storend zijn, triggeren? Ik wil t graag weten als ik dingen post die niet kunnen of zo.. Dan stop ik gewoon met posten.. Misschien moet ik sowieso wel minder posten hier.

Ik weet het exacte antwoord niet, maar ik weet wel dat het een veel voorkomende reactie is, die veel mensen die hetzelfde meegemaakt hebben of nog mee maken zullen herkennen... (Maar ondanks dat je dat gevoel hebt, ben je dus nergens schuldig aan!) En dat schuldig voelen is wat je vader nog meer macht geeft, want oa doordat jij je schuldig voelt, zul je niet snel hulp zoeken. Toch kan ik je, net als de anderen hier, je alleen maar aanraden dat wèl te doen.

Gister voelde ik me verbazend goed...soort van 'adrenalinerush' waarschijnlijk oid...nu moet ik dat alleen een beetje terugbetalen... :o CJ heeft de marathon gelopen, maar ik heb het gevoel alsof ik ook weet ik het hoeveel kilometer er op heb zitten... :s Nu heb ik ook wel het e.e.a. gedaan, maar toch... (n)

ik ben echt té moe om waar te zijn maar ik kan niet meer slapen (heb er ook niet eens de tijd voor). Waarom moet ik net nu zo'n drukke week hebben?

I need a miracle... lalala :o *vrolijk*

Lekker weer, lekker vriendje, lekkere vriendinnen, lekker het meeste af behalve de bachelorwerkstukdingen. Oh, dit weer doet me zo goed, en dat we zo veel lol hebben. Lachen is fantastisch <3

Heel de nacht niet geslapen. Wat achter de com gezeten, gelezen en een filmpje gekeken.. :bloos:
Morgen is mijn mentrix weer op school.. Ik weet echt niet of ik naar haar les zal gaan.
Ik schaam me zo..

Jullie zeggen dat het niet nodig is, dat het niet mijn schuld is enzo..
maar toch denk ik daar anders over..

ik heb me net ziekgemeld, dus ik zit nu gewoon thuis. Mijn vader is nèt weg dus ik ben nu even veilig..Hoop ik..

Liefs

Ik ken het gevoel heel goed, dat schuldgevoel. Dat kan je ook niet makkelijk van je af zetten.
Maar een ding is zeker; je vader heeft schuld. Daar kan je niet om heen, of wel?
Ga met je mentrix praten. Dat heeft mij ook heel erg geholpen.

Oké, je bent hier een weekeinde niet, meteen weer zes bladzijdes of zo vol. Ik ga niet bijlezen, ik hoop gewoon dat het goed gaat met iedereen en een knuffel voor als dat niet zo is.

De Eifel is zo dichtbij, twee uurtjes rijden en het voelt zo erg als buitenland met die bergen en dat mooie weer en al die Duitsers en zo. Het was echt tof(Y) En abnormaal heet weer, dat vind ik nu irritant want mijn computer kan er niet goed tegen;)

Wat zeg je tegen iemand die dood gaat? :o

Wat je tegen diegene wilt zeggen?
Ik zou iig niet niets zeggen...desnoods zeg je dat je niet weet wat je moet zeggen...dat lijkt me altijd beter dan maar niets zeggen omdat je het niet weet...

Het gesprek met mijn mentor donderdag was fijn.
Ze vertelde dat ze zich vroeger ook suf geblowd heeft, dat ze de krakerswereld kent, de vrijheid, het groepsgevoel. Ze was heel blij dat ik het vertelde en zei dat ik echt trots op mezelf mag zijn, omdat ik zelf hulp heb gezocht en aan mezelf werk.
Over school moest ik me niet druk maken. Eerst kappen met drugs, eerst papa's dood verwerken. Binnenkort samen met haar naar het trajectbureau, ze stelde voor om de laatste maanden wel op school te komen, maar ik hoefde niet veel opdrachten te maken. Geen druk, geen huiswerk, gewoon een daginvulling hebben, een beetje aanrommelen op school en ondertussen therapie. Dan in september opnieuw beginnen.
Elke keer verbaas ik me weer hoeveel geluk ik steeds heb. Ik tref steeds de juiste mensen, die me willen helpen, die achter me staan. Op elke school werd ik gesteund door docenten, door decanen, door iedereen, steeds weer.

Ik wist niet wanneer ik mijn moeder moest vertellen dat ik een week naar een kliniek ga. Ze ging het weekend weg met vriendinnen, ik was bang dat ik haar weekend zou verpesten, dat ze zich zorgen zou gaan maken, omdat het slechter met me gaat dan ze denkt.
Maar ze belde donderdagavond en ik wist dat het alleen maar moeilijker zou worden als ik het uitstelde. Ik vertelde dat ik bij tactus was geweest, daar een therapeute voor de drugs en een psycholoog voor papa enzo had gekregen.
Daarna zei ik dat ze niet moest schrikken, maar ik ook een week voor een detox naar een kliniek ga. Een week mijn lichaam de tijd geven om alle stoffen uit mijn bloed te laten gaan.
De reactie had ik kunnen voorspellen, had iedereen mij kunnen vertellen. Ze was zo blij, ze begon bijna te huilen aan de telefoon. Ze zei dat ze zich veel zorgen had gemaakt. Tuurlijk wist ze dat het slechter ging dan ik zei, zoiets ziet een moeder. Maar nu ga ik er wat aan doen, ga ik mezelf helpen, kom ik het probleem onder ogen. Al die tijd kon ze niks doen, behalve toekijken hoe ik mezelf de goot in werkte en er voor me zijn. De opluchting bij haar was groot, net als bij mij.

Na het telefoontje kreeg ik natuurlijk weer een jankbui. Er zijn zoveel spanningen. Ik zag een beetje in wat ik allemaal veroorzaakt heb, wat ik mijn moeder heb aangedaan, mijn vrienden. Maar ook mezelf. De wereld van leugens waar ik in leefde. Sowieso, het hele gezin, ook toen papa nog leefde. Ze zijn zo bang geweest en ze konden niks doen.

Ik voel me schuldig tegenover mijn moeder. Ik wist dat ik haar kan vertrouwen, dat ze altijd achter me staat, hoe dan ook.
Maar ik voel me vooral schuldig tegenover mijn vader. Met mijn moeder praatte ik nog wel over drugs, ik vertelde haar wat meer.
Tegen mijn vader zei ik weinig over het gebruik. Het liep dan vaak uit op ruzie, omdat hij zelf verslaafd is geweest en niets kon doen om het te voorkomen bij mij. Hij zat daar maar, kwetsbaar door zijn handicap. Hij kon het huis niet eens uit, het enige wat hij kon doen is met mij praten. Mijn god, wat moet hij bang zijn geweest. Ik zette me tegen hem af. Allebei koppig, allebei driftig, hij vol met angst en zorgen, ik vol met leugens, maar ook angst. Ik wilde ze gewoon geen pijn doen en dacht dat ze mijn leugens wel geloofden.
Ik wist heus wel dat het bullshit was, dat ze dondersgoed wisten hoe de vork in de steel zat, maar dat wilde ik niet weten. Ze moesten denken dat het goed ging, vond dat ik het niet kon maken om toe te geven dat ik verslaafd was, ik kon het ze niet aandoen.
Maar wat ik gedaan heb is veel erger dan het toegeven. Nu konden ze alleen maar denken, voorstellen. Weten dat het slecht ging, maar niet hoe slecht. Als ik eerlijk was geweest hadden ze pijn gehad, maar minder dan nu.

En mama is nu opgelucht, na anderhalf jaar zorgen maken om mijn drugsgebruik, maar papa is met die zorgen dood gegaan.
Ik hoop dat hij wist dat dit zou gebeuren, dat hij wist dat ik het ooit zou vertellen en hulp zou zoeken.
Ik geloof niet in de hemel, ik geloof nergens in. Papa is er niet meer, alleen wat as. Geen lichaam, geen geest. Dat doet pijn.
Want ik wou dat hij ergens op een wolk zat en zich net zo opgelucht voelde als mama. Dat hij zou zien hoe het gaat, dat hij zou zien dat het goedkomt. Ik wou dat ik zijn gezicht kon zien, vol opluchting, dat ik zijn warme stem zou horen, die me verteld dat hij trots op me is, dat hij van me houdt, zielsveel en altijd.

Ik probeer het in mijn hoofd te horen. Toen ik afscheid nam heeft hij die dingen gezegd. Hij houdt van me, ik ben zijn prinses, hij is trots op me, ik ben mooi en sterk, het gezin hebben, mijn moeder, mijn broer en ik zijn het mooiste in zijn leven.
Het spijt me zo, wat heb ik allemaal gedaan, wat heb ik allemaal aangericht? Waarom vertelde ik niks? Vrienden, mensen hier, iedereen zei dat ik eerlijk moest zijn, dat ze het heus wel doorhadden, waarom deed ik het niet? Waarom geloofde ik bijna in mijn eigen leugens? Kon ik het maar terugdraaien. Was ik maar eerlijk geweest.

Ik wil nog meer kwijt, maar het is al zoveel.
Het gaat goedkomen, hoop ik. Het voelt allemaal wel goed. Met een paar huisgenoten kan ik echt goed overweg, ze zijn ondertussen vrienden geworden, goede vrienden. Ik ben blij dat ik hier woon, die mensen om me heen heb.

Straks weer samen. Ben benieuwd. . . . . . . . . . . . .. . . . . .. . . . . .

@ canddy, ik weet niet wat ik nog kan zeggen, alles is al gezegd, maar ik wilde ff zeggen dat ik hoop dat het heel snel beter gaat enzo (pff, dit klinkt vrij leeg maar zo bedoel ik t niet) *knuffel*


natuurkunde practicum ging gelukkig vrij redelijk :) en ik baal nog steeds van dat k*t Engels. leer ik een hele maand derop, haal ik nog een 2,7 :S en mensen die geen flikker uitvoeren halen 7ens en 8en. hm.

@ Redhair: Het verleden kan je niet veranderen, maar nu je dit hebt ingezien,en ziet dat het tijd is om aan jezelf te werken, kan er nog zoveel veranderen in de toekomst! Ik ben zo blij om te horen dat je er nu voor gaat, dat je eerlijk bent en dat je nu op jezelf kan terugkijken als iemand die leugens vertelde en daar zelf bijna in stikte. Dat klinkt misschien suf, maar als je het ziet van jezelf, zul je er meer voor doen om nooit meer zo te zijn. Sterkte!

OT: Ben vandaag naar school gegaan in mijn nieuwe hippe zomerjurkje, zonder mouwen. Zat er toch wel behoorlijk tegenaan te hikken, wat moest ik in godsnaam zeggen als mensen naar de littekens vroegen? Maar niemand vroeg het. En ik zag ze wel kijken en ik zag het ze zichzelf afvragen, maar er kwamen geen vragen. Misschien is het kijken zonder vragen nog wel veel erger, maar aan de andere kant ben ik blij dat er niemand over begon, want ik had niet geweten wat ik had moeten zeggen.
Verder gaat het eten weer wat minder vandaag, maar ik heb er alle vertrouwen in dat het weer goed komt, het is alweer zo'n tijd goed gegaan! :)

Het gaat vandaag weer een stuk beter met eten. Werd nog heel misselijk wakker na een beroerde nacht maar in de loop van de dag ging de misselijkheid weg. Ik denk toch echt dat het kwam omdat ik het weekend weinig gedaan heb.
Vandaag in een blousje met korte mouwen naar school gegaan (Nijn* we zijn goehoed!:cool: ) en dat is eng maar niemand heeft er nog iets van gezegt. Wel die blikken idd, heel vervelend, maar goed. Ik zit in de computerruimte en het is echt om te stikken...

Jezus, ik wil zo snel mogelijk weg hier en studeren en leren wat ik leuk vind en doen wat ik wil en eten wat ik wil en slapen wanneer ik wil en niet meer allemaal nutteloze kennis opdoen van Duits en ANW en Maatschappijleer en Natuurkunde want het is stom of te makkelijk en dat is vast beter als ik ergens voor kies.

ik hou van dit weer :). Grappig hoe sommige mensen precies hetzelfde als ik over N. denken maar ondertussen wel met haar om blijven gaan alsof het hun beste vriendin is... aha

en als ik vrijdag al die triggers niet had gehad had ik het vanochtend niet gedaan. Ik had ook sterker moeten zijn in principe, ik ben toch van de psycholoog af, dan hoor ik het toch allemaal weer aan te kunnne?

wow, respect... Ik vind het écht heel knap dat je deze stap zet!
Ik ben er van overtuigd dat het je gaat lukken wat je wilt bereiken, gewoon omdat je het wílt... Want als je zó gemotiveerd bent als jij om dat te bereiken lukt het je zelfs wanneer je een keer een terugval hebt, hier bovenop te komen en weer verder te komen!
misschien, wanneer jij denkt dat de tijd er goed voor is, moet je eens met je moeder gaan praten... misschien wist je vader wel veel meer dan jij denkt (en praatte hij daar met je moeder over), misschien weet je moeder dingen over wat hij dacht en zei die jij (nog) niet weet. het kan helpen om dat wel te weten, zodat je minder hoeft in te vullen...

Ik heb een hele lange tijd niks gepost. Er is ook niet zo heel veel gebeurd.
Met goede vrijdag waren we vrij. Ik ben met mijn zusje naar het dorp geweest, want twee van mijn broeken zijn stuk en nu heb ik dus twee nieuwe broeken nodig. Maar ik zag geen leuke. En ik heb een nieuwe zomerjas nodig en nieuwe schoenen. En nieuwe winterschoenen en een nieuwe winterjas. Ik haat gled uitgeven, dus ik vind het helemaal niks.
Vrijdag had ik een beetje keelpijn, zaterdag was ik echt ziek. Koorts, hoofdpijn die door mijn schouders heentrok. Dat was niet zo heel leuk. Ik zou zondag werken, maar heb afgebeld. Zondag was ik wel weer veel beter. Nog niet helemaal 100%, maar ik heb niet de hele zondag in bed gelegen. En sinds het paasweekend hoest ik heel veel. Overdag valt het wel mee, al wordt dat ook erger. 's Avonds is het een hel. Ik kan niet slapen van het hoesten, dus heb al de hele week slecht geslapen. Nu heb ik pilletjes tegen de hoest, dus ik hoop dat het helpt.

Afgelopen donderdag en vrijdag waren de herkansingen. Ik had er eentje, donderdag vrij en dan vrijdag herkansing natuurkunde. Ik had twee punten hoger dan voor het eerste proefwerk :)
Donderdag met mijn zus naar het winkelcentrum, een mooi vest gekocht van een hele fijne stof. Alleen is het een dik vest, daar is het nu veel te warm voor.

Afgelopen zondag nog gewerkt. Ik zag er zo tegen op, dat heb ik elke keer.
Ik zie heel snel tegen dingen op. Van het weekend sommenweekend natuurkunde, zondag en maandag. Het leek me eerst zo leuk, maar nu zie ik er echt tegen op. Er gaan maar twee van mijn vriendinnen. Er zijn stapelbedden en vast grote zalen. Zondagochtend is er hardlopen/trimmen. Ik heb volgens mij een conditie van niks, ik heb sinds tijden eindelijk geen last meer van mijn been en ik heb het soms echt benauwd van het hoesten. Dus zie je mij al rennen? Ik ga dat dus echt niet doen, want hoewel mijn heup aan mijn houding ligt en geen blessure is, heb ik vaak last gehad met rennen.
Dan hebben we nog een avondprogramma ook zondagavond. Daar heb ik echt geen zin in. Uitgaan of wat we dan ook gaan doen, dat vind ik gewoon niks. En eerst zaterdag een verjaardag voor twee uur. Ik ben nu al moe omdat ik nauwelijks slaap, dus na dit weekend ben ik kapot.

Ik was nog vrij vrolijk toen ik begon met typen, maar nu ik aan dit weekend denk ben ik al minder vrolijk. Ik moet er niet zo tegen op zien, het valt waarschijnlijk wel mee. En ik moet eens van tevoren bedenken dat ik dit soort dingen gewoon niet moet doen. Hoe leuk het me ook lijkt in het begin, als het nog ver weg is, ik weet dat ik het niet leuk meer vind als het bijna is.

En ik ben moe en dan huil ik heel snel dus dat wordt echt niet leuk van het weekend. Ik hoop dat die pilletjes een beetje helpen. Ik slaap al met mijn hoofdkussen, een klein kussen en een heel groot kussen (zo'n groot kussen van de xenos) zodat ik hoger ligt, maar dat helpt niet. Vannacht was heel raar. Ik bracht mijn hoesten in verband met klanten in de winkel. Als er een klant nog even snel iets wilde afrekenen (we gingen sluiten dus het mocht eigenlijk niet), dan moest ik daardoor hoesten. Vorige week had ik ook zoiets, toen moest ik hoesten door de weerstandformule van natuurkunde. Het was geen droom, want ik was gewoon wakker. Het klinkt vast heel vaag hoe ik het heb opgeschreven.

Oke, dit gaat eigenlijk allemaal nergens over.
Oja, ik heb mijn haar geverfd. Ik was een beetje donkerblond, misschien iets lichter. Nu heb ik heel donker(bruin) haar. Ik vind het leuk, anderen ook. Mijn mentor zei 'ken ik jou nog?' (ik vond het een stomme grap, vooral hoe hij er bij keek).

Sorry voor mijn lange post, maar na een week niet posten mag het wel :p Niet dat er iets nuttigs in staat, maar toch.

@Heksjuh: Je vindt het eerst wel leuk, als het bijna is niet meer, maar hoe vind je het als je er bent? En als je weer thuis bent? Hoe kijk je er dan op terug?
Dat rennen hoef je toch ook niet te doen? Zeg gewoon dat je nog een beetje ziek bent en/of dat je last van je heup hebt...dat is toch gewoon de waarheid?

@Leonoor: Meestal met dat soort dingen (uitjes van school ed) vind ik het daar wel leuk en achteraf ook, alleen als het bijna is niet. Met kampen heb ik het ook altijd: hoe dichterbij het komt, hoe minder zin ik heb. Dan is het daar wel leuk (al heb ik altijd als we er net zijn en in de avonden momenten dat ik weg wil, een soort heimwee al is dat het volgens mij niet), en als ik terugkijk op het kamp vond ik het daar ook leuk. Al vind ik het vaak moeilijk om op dingen terug te kijken.
Dus nu vind het vooruitzicht van het weekend niet leuk, maar ik denk dat het uiteindelijk wel leuk wordt. Met werken van het weekend had ik het hetzelfde. Ik zat bijna te huilen op de fiets omdat ik niet wilde werken (overdreven, maar het had ook wel met vermoeidheid te maken), maar daar vond ik het gewoon leuk en gezellig.

En over het rennen; een vriendin van mij heeft Pfeiffer (gehad), en die kan dus ook niet.
Ik weet wel dat het de waarheid is als ik dat zeg, maar ik vind het aanstellerig overkomen. Ik wil ook wel proberen te rennen, maar wel op mijn tempo en zonder druk dat er mensen bij zijn. Als ik niet meega denken ze misschien dat ik zwak ben, geen conditie heb. Maarja, wat die mensen denken zou me niks moeten kunnen schelen.

Het is op het moment verdomd slecht gesteld met mijn zelfvertrouwen.

Maar goed, dat gaat ook wel weer over want het is altijd weer overgegaan, dus waarom nu niet?

@Heksjuh: Als je het uiteindelijk toch wel leuk vindt, waarom zou je het dan niet meer moeten doen...? Ik denk dat je het daar uiteindelijk alleen maar moeilijker door maakt en dat het probleem daardoor steeds groter wordt ed. Nu is het nu even moeilijk, maar als het uiteindelijk toch wel weer leuk vindt, dan is dat toch weer het bewijs dat het niet zo erg is als het leek en wie weet heeft dat op den duur wel tot gevolg dat je je van te voren ook minder zorgen maakt. Misschien kun je op de momenten dat je het leuk vindt opschrijven waarom je het leuk vindt? Dan is het later ook makkelijker om er op terug te kijken.
Als die vriendin ook niet gaat, dan kunnen jullie toch samen iets anders gaan doen? Idd boeiend wat andere mensen er van denken. Ik denk trouwens ook niet dat ze alleen doordat je niet mee gaat meteen zullen denken dat je zwak bent ed...daar zul je wel wat meer voor moeten doen. Niet zo negatief over andere mensen denken. :nono: ;)

Leonoor: dankje voor je reactie :)
En ik ga nu gewoon positief over het weekend denken en niet zo doemdenken :)

ik doch da mn eigen kinders druk waren... die van het schoolkorfbal zijn nog 10 x zo druk :S

@Heksjuh: (y) Succes en hopelijk ook veel plezier! :)

@canddy: ik schrok van je verhaal... zag net op het journaal dat er vandaag een nieuwe campagne is gestart tegen huiselijk geweld: "Nu is het genoeg!". Website: "nu is het genoeg." en telefoonnummer 0900 - 126 26 26. Maar probeer er eerst met je mentrix (en psychologe, politie, wie dan ook) erover te praten. Heel, heel veel sterkte!

OT: weer is (Y), nu nog leren, dat schiet niet zo op. Mijn groep is een beetje stom, want ze maken hun opdrachten maar half waardoor ik niet alles snap en ik wil m'n tentamen wel goed maken. Ik ga zo maar anatomie voorbereiden en heel veel lezen.
Verder is V. lief en heb ik zin in komend weekend en meer muziek maken :)

pff bek af.. ik ren mezelf keihard voorbij, maar zolang ik geen muur tegenkom ga ik gewoon door..
vandaag foto gemaakt van mn rug.. vrijdag de uitslag, ben benieuwd.
vanmiddag op de stoel buiten inslaap gevallen.. eerst een beetje licht maar ben toch ineens vrij ver weg geweest..

Ik heb 17 april altijd een mooie dag gevonden.

Nu lijkt het wel een apocalyps.

Ik zou het liefste de hele dag in bed blijven morgen.

:(


Let the phone ring, let's go back to sleep.
Let the world spin outside out door, you're the only one that I wanna see.
Tell your boss you're sick, hurry, get back in I'm getting cold.
Get over here and warm my hands up, boy, it's you they love to hold.

Put the phone machine on hold.
Leave the dishes in the sink.
Do not answer the door.
It's you that I adore,
I'm gonna give you some more.

Ik ben bang, ik voel me zwak, agressief, verdronken in mijn eigen gedachten. Niet dat ik me altijd zo voel, maar toch, die momenten dat ik me wel zo voel moeten weg.

D. vertelde dat hij homo was en al 1,5 jaar een vriend heeft, nu gaat hij mij een keer mee uit nemen naar die homocafe's of hoe ze ook heten. Ik vond het echt grappig.

jippie

Eens. ^^

Toen mijn oom overleed heb ik geprobeerd zo gezellig mogelijk met hem te praten over dingen die hem bezighielden. Ik wil ook wel praten over het de vreselijke dingen die hem te wachten stonden, maar daar put je niets uit. Ik wenste hem sterkte op het kaartje dat ik hem stuurde, helaas heeft hij die nooit mogen lezen:(

ik val, maar niemand ziet het!!

wie vangt me op?
ik weet het allemaal niet meer, ik snap mezelf niet meer... wat is er nou precies mis? ik zou toch gelukkig moeten zijn? waarom heb ik dan het idee dat ik steeds dieper wegzak in de shit? in het niets! ik val en ik val, en de bodem is nog lang niet in zicht, maar ik weet niet wat er mis gaat! en hoe kun je hulp krijgen voor een probleem dat niet bestaat? hoe kan ik praten over iets wat ik zelf niet weet, wat ik zelf niet begrijp? ik ben bang...

tja
liever het land door in een caravan en samen, dan rijk zijn en een knagend gevoel dat je met al je geld nooit rust hebt :o en als ik veel geld heb vóel ik me zo. :)

waarom reageer ik hier serieus op :D

vaagheid. Ik heb niet het gevoel nu in de werkelijkheid te staan. Maar op zich voel ik me wel goed. Misschien komt het door het weer. Het weer klopt gewoon niet, maargoed, morgen is het weer 10 graden koeler.

Ik heb net opgepast, dat was wel ok en het geld dat ik kreeg kan ik goed gebruiken. Zo kom ik hopelijk toch nog de maand door.

Hmm, het is al veel te laat. Ik ben de tijd een beetje kwijt, maar ik zie dat het tijd is om naar bed te gaan. Morgen weer naar school, misschien dat ik dan weer met beide beentjes op de grond kom te staan. Vorig jaar had ik ook zo'n periode dat ik me niet in de realiteit voelde staan. Ik was bang dat ik psychotisch werd en dat ben ik nu weer. Vorig jaar was het eigenlijk alleen maar omdat ik me nooit eerder zo goed had gevoeld. Maar zo is het nu niet. Ik voel me niet zo goed als vorig jaar. Ik ben gewoon gestresst, dat zal het wel zijn.

Morgen tentamen, wat ik waarschijnlijk niet haal:mad:

Maarja, t gaat eigenlijk zo slecht nog niet.

het eerste blok 14 studiepunten gehaald, het tweede blok ook en nu dit blok in ieder geval 8.
met de 4 studiepunten voor LSB erbij heb ik er wel 40:)
ben al lang blij dat ik over ben!

Poeh, ik kom om in het werk. Eigenlijk zou ik nu heel graag naar bed gaan, maarja dat kan nog niet. Nog even hard door en dan slapen en weer vroeg op om nog wat te doen. Vandaag was overigens wel een leuke dag. Het tennissen was super leuk en ook vanavond was het super gezellig. College was ook wel okeej, ik was alleen zo vreselijk moe, waardoor mijn ogen een beetje dicht vielen. Morgen heb ik wat dingen afgezegd en heb ik dus wat meer tijd voor mijn werk, dat is wel erg fijn. Ik voel me toch nog niet super, maar ja. Het is maar zo...

@ Canddy: Meis, ik snap dat het super moeilijk is omdat je hier nu best wel vast in zit. Maar als je niets doet, kom je er ook niet uit. Vecht voor jezelf en geef de moed niet op! Heel veel sterkte!!!

*net 4 pagina's bijgelezen, dikke knuf voor een heleboel mensen!*

het weekend was fijn :) maar ik was om 8u wakker en ik ben nog steeds moe en dat is stom. zometeen rijles :| ik heb nog nóóit auto gereden of zelfs maar aan de bestuurderskant gezeten, help?
maar daarna met mn zus naar de ikea. daarna langs mn opa want die is jarig en daar heb ik eigenlijk geen zin in :o een beetje aso want hij vindt het leuk als we er zijn, maar eigenlijk kom ik vooral voor mn oma, zodat die ook een keer een normaal gesprek kan voeren.
vanavond nog uit eten en naar de film met een lief vriendinnetje en dan is de dag alweer voorbij. zou leuk zijn om vandaag een beetje op de lijn te letten, afgelopen weekend was natuurlijk wat dat betreft niet echt ideaal :p
en ik weet niet waarom ik me zo wazig voel, ik heb álles wat een mens zich kan wensen. een lieve vriend, lieve ouders en zussen, geweldige vrienden, niet al te veel geldzorgen, goede studieresultaten, tien kilo al afgevallen, heerlijke zomerflirts (mijn beste vriend is heet <3), ik heb allemaal leuke dingen in de planning staan (hee dit zo op een rijtje zetten helpt:o). ach ik ga ik nu ophouden met zeuren en ga gewoon douchen, dan ontbijt halen en ik ga lekker lopend richting rijles :) want aan die lichaamsbeweging kom ik ook niet sinds mn band lek is en ik te lui ben om m weg te brengen (en plakken kan ik ook al niet..:o) :D

Dalijk weer therapie. Gisteren naspelen was echt moeilijk, ik merk dat mijn adem hoog gaat zitten, dat ik in elkaar duik, armen over elkaar. En dat moest ik toen allemaal loslaten en normaal zitten en doorpraten, was moeilijk.
En ik ben beledigd ik kreeg net kleren van iemand: maat 52!!!
Zo dik ben ik toch ook weer niet :s

Het is een van mijn beste vriendinnen... We hebben samen al een aantal erge dingen meegemaakt, maar we konden altijd weer lachen. Ik ben niet goed met woorden maar met haar kon ik altijd praten. Alleen als ik haar nu zie, weet ik niet meer wat ik moet zeggen. Ze vliegt achteruit en alleen bij de gedachte dat ze er straks niet meer is word ik gek.

Ik heb haar een brief geschreven, nog niet gegeven. ik wil nog even wachten, ze kan nu nog veel dingen en ze lijkt nog vrolijk, ik wil haar niet verdrietig maken met mijn brief :(.

Maandag begint ze met een ander soort chemo. Het is niet meer te genezen maar ze wil toch blijven vechten. Ik vind het zo moeilijk om haar zo hopeloos en zo ziek te zien. Maar ik ga samen met haar vriendje met haar mee. Ze was er tenslotte ook altijd voor mij.

@Sassiefje: Ik vind het super dat je zo met haar mee leeft en zoveel voor haar wilt doen ed, maar denk je ook een beetje aan jezelf? Ik snap dat je bepaalde dingen gewoon wilt doen, maar je hoeft niet alles te doen, je vriendin begrijpt het vast wel als je op een gegeven moment zegt dat je iets niet kunt omdat je het er moeilijk mee hebt oid. Ik zou sowieso eerlijk tegen haar zijn...dus zeggen dat je het moeilijk vindt ed en ook waarom (natuurlijk niet dag in dag uit en dan zesendertig keer per dag, dat is ook weer wat overdreven en daar wordt het ook niet beter van, maar één of twee keer kan denk ik geen kwaad). Heel veel sterkte iig.

:evil:

je hebt mensen :rolleyes: damn (n)

Ik snáp ze gewoon niet. Mijn school is raarrrr.

Wat heeft jouw vriendin precies? :bloos:

Wat erg zeg... Hoe oud is ze? *knuffelt*

Dankjewel. Ze heeft de ziekte van Hodgkin.
Ze is pas 21 :(.

Ik haat mezelf dat ik me druk maak om zoiets als tentamen. Om mijn gezeik met mn eetstoornis en de ooh zo moeilijke beslissing of ik een pacemaker wil of niet. Dat is toch niets vergeleken bij wat zij heeft. :bloos: