Nou ja, ik lees dit topic al vanaf post 1 in #1 mee en ik heb dat idee helemaal niet, door de specifieke situaties die mensen beschrijven. Ik zou hier niemand kunnen noemen bij wie ik het idee heb dat ze op zoek zijn naar "perfectie", hooguit dat mensen meer voor zichzelf willen dan wellicht onze ouders en grootouders en dus de wens hebben eerst wat andere dingen te realiseren, voor zij aan kinderen beginnen. Dit heeft voor mij echter niets met perfectie te maken.

Ik zou, denk ik, meteen met de pil stoppen als ik een vast contract had.
Mijn vriend en ik zijn er lang genoeg voor bij elkaar, daarbij is hij best een stuk ouder en heeft hij een stabiele baan. Maar ik wil geen moeder worden als ik niet de (relatieve) zekerheid van m'n eigen financiële situatie heb.
Ik denk niet dat m'n werkgever me om deze reden ontslaat als mijn jaarcontract afloopt, maar het kan theoretisch wel natuurlijk.
Als ik nu zwanger raak zou het hartstikke gewenst zijn, maar ik kan er nog niet bewust voor kiezen. Komt misschien ook omdat m'n schoonzus net een miskraam heeft gehad, zo zie je weer eens dat het een wonder is als je een gezond compleet kindje op de wereld zet.

Ik heb dit weekend gedroomd dat ik een tweeling kreeg, 2 jongens. Heel vreemd, voelde heel echt en ik was eigenlijk heel blij.

Ik ben alweer lichtelijk onveilig bezig geweest :o Echt suf :| Maar ik denk dat m'n pil wel gewoon gewerkt heeft. Voor de zekerheid slik ik er meteen nog een strip achteraan op aanraden van m'n bijsluiter, dan ben ik helemaal zeker.

We zijn net verhuisd en nu hebben we al drie kindjes over de vloer gehad; de eerste twee waren een broertje en een zusje, het meisje is 3 en het jongetje net 1. Echt zó leuk :) We hadden twee cadeautjes in de kast gelegd en toen zei m'n man tegen het meisje dat ze eens in de kast moest kijken, maar dat durfde ze niet omdat ze thuis niet aan de kasten mag komen :D Dus ik ging haar een beetje helpen, toen ze de cadeautjes zag werd ze helemaal blij :D En toen ging ze ze uitpakken; meteen doen ze het plaatje op de doos zag begon ze helemaal te stralen en gillen van plezier, echt fantastisch. (Het waren twee doosjes duplo.) Daarna gingen we even wandelen en toen wilde ze de doos met duplo per sé op schoot houden in de kinderwagen, de hele wandeling lang. Echt fantastisch :D
Het jongetje was extreem vrolijk, hij kroop de hele tijd door de kamer met een stralende glimlach, heerlijk om te zien.

Afgelopen weekend was er een baby'tje van 6 weken op bezoek, ook echt een heerlijk kindje. Zo grappig om te zien hoe anders dit meisje weer is dan mijn nichtje was. Mijn nichtje was meteen lang en slank, ze is nooit zo'n dik propje geweest zoals veel baby's zijn. En de baby van afgelopen weekend was echt een heerlijk dikkertje :D Hele chubby wangetjes enzo, super lief. En zácht, echt heerlijk :D

Nu is er nog een bevriend stel zwanger, dus in september gaan we weer een kleine baby bewonderen (en deze keer een half chinees half nederlands kindje, dat kan allemaal maar ongelooflijk schattig zijn). En een ander bevriend stel probeert ook zwanger te worden. Veel baby's dus. Maakt het voor mij wat makkelijker om het zonder eigen kindje vol te houden :)

(Ik geniet nu zo enorm van m'n studie dat ik die drang veel minder heb. Ik wil wel nog steeds dolgraag zwanger worden, maar het móet niet meer zo. Als het niet gebeurt is het ook goed. Eerst lekker studeren, dan zien we wel weer verder. Al die bevriende stellen hierboven zijn ook zeker 12 jaar ouder dan ik ben, dus ja, het is niet heel vreemd dat ze allemaal zwanger (willen) worden. Het lijkt me ook wel weer erg leuk om een baby'tje te krijgen en vervolgens een paar kleuters op bezoek die naar het kindje komen kijken :) )

Andijvie, ik vraag mij af, gaat jouw vriend (man, maar dat klinkt raar :p) ook wel eens met jouw vrienden om?
Ik herken het "bevriende stelletjes die 12 jaar ouder zijn" namelijk uit mijn oude relatie ;) En daarbij gingen we heel veel bij hun op bezoek (wat ik echt supergezellig vond), maar hij ging eigenlijk nooit met mijn vrienden om. Ten eerste omdat deze door heel NL wonen en voornamelijk in het noorden, terwijl we altijd in het zuiden waren. Maar ook ten tweede omdat ik me er ongemakkelijk bij voelde omdat mijn ex oud is en mijn vrienden jong en dat het dan niet zou klikken enzo. Dus ik vraag me af hoe het bij jou is :)

Ha, volgens mij heeft mijn schoonmoeder het door. Die wist eerst echt werkelijk waar ieder onderwerp, hoe raar ook, naar kinderen ombuigen. En dan vooral dat we die zo snel mogelijk moesten krijgen :bloos: Maar gisteren zat ik even alleen met haar in de auto, gezellig te kletsen en toen zei ze opeens: 'Ach, je hebt nog tijd zat om kinderen te krijgen. Het duurt nog 6 jaar voor je 30 wordt en dan nog.'
:eek: Ik wou het eigenlijk even zwart op wit van haar hebben ;)

Ik ben voor de komende tijd weer genezen. Probeerde met mijn vriendinnetje af te spreken om naar een concert te gaan. Maar lastig lastig met twee kleine meisjes. En ik ben ook wel weer zo'n stapbeest dat ik ieder weekend aan de wijn lurkend in de kroeg hang, dat kan ik dan ook wel vergeten. Nee, voorlopig maar niet ;)

Die stelletjes komen vaak hier langs, maar met de mannelijke helften gaat hij vaker alleen om eigenlijk; dus bv. uiteten ofzo, zonder de vrouwen. (Hoewel we ook wel regelmatig met alle stellen uiteten gaan.) Ik zie mijn vrienden zelf eigenlijk nauwelijks (ze wonen door het hele land), dus hij ziet ze ook niet echt vaak. Maar de keren dat we samen met mijn vrienden wat deden, klikte het prima allemaal :)

Even dit onderwerp weer een beetje omhoog gooien. Ik word namelijk in mijn omgeving op dit moment erg veel met zwangerschappen geconfronteerd. Zowel in mijn familie nu een aantal zwangerschappen, maar ook op straat allemaal dikke buiken;) Overal zie je ooievaars tegen de ramen etc etc;)

Hoe ervaren de meisjes/vrouwen die eerder in dit topic hebben gereageerd op al deze indrukken om hen heen? Of hebben jullie er niezo last van? Ik vind het best wel lastig om zoveel zwangeren om me heen te zien;)

Hoe ervaren jullie het momenteel en hoe gaan jullie ermee om?;)

Waarom vind je dat zo lastig?

Echt, als ik nog 1 maal van mijn vriendin hoor dat ze het niet erg zou vinden nu en dat ze toch met de pil wil stoppen... sla ik d'r. SERIEUS. Ik hoef het niet elke dag te horen, blij voor d'r zijn allee en ik hoef het zelf ook allemaal nog niet, maar ik begin nu een beetje wegren neigingen te krijgen zodat ik dat soort opmerkingen gewoon niet constant hoef te horen.

Vrienden en kennissen om me heen worden ook allemaal zwanger en krijgen ook baby's, ik was in het begin een beetje jaloers, maar nu vind ik het eigenlijk wel leuk om telkens baby's te bewonderen; ik had eerst geen kindjes om me heen, en nu een aantal. Dat is goede afleiding :) Ik ben me daarnaast helemaal op m'n studie aan het storten, ook goede afleiding :)

Mij valt het op straat helemaal niet op eigenlijk, en om me heen is het ook nog geen schering en inslag. Af en toe een lief kindje kijken is leuk, maar ik trek er geen enkele conclusie voor mezelf uit.

Ik ben er op dit moment even helemaal niet meer mee bezig.. allerlei dingen vergen zoveel aandacht en energie en we hebben besloten om voorlopig lekker te genieten van het met zijn tweetjes kunnen doen wat we maar willen.. dat mijn eventuele kinderwens echt weer even tot rust is gekomen. Het komt wel :)

Ik denk dat het er ook wel mee te maken heeft hoe graag je het op dat moment zelf ook wil. Het houdt je blijkbaar bezig en dan valt het opeens ook allemaal op.
Stom voorbeeld: toen het uit was met een ex zag ik opeens overal die kranen staan (was kraanmachinist) en bij de vorige reed er opeens overal dat type honda die hij had. Als het je bezig houdt, zie je het ook overal, terwijl dat eigenlijk niet heel veel anders is dan normaal. Tenminste, dat idee heb ik er bij. Klopt het een beetje met jouw situatie wat ik zeg?

Zelf op het moment totaal niet mee bezig. Wel vanmiddag weer even bij een vriendin van me geweest en het is wel grappig dat haar kindje meer op mij lijkt dan op haar (zij is blond met blauwe ogen, haar kindje heeft donker haar en bruine ogen) en dat valt me dan ook wel op. Maar de momenten dat ik blij ben dat ik nog geen kind heb overheersen op dit moment gewoon heel erg. Dus gebeurt er nog steeds helemaal niets ;)

Ik merk wel dat er best veel oude klasgenoten zwanger of aan het bevallen zijn geweest. Allemaal kindjes op de hyves! :p
En dan denk ik; ik wil ooook!

Maar ik wil ook veel met mijn vriend nog dingen gaan doen, zonder kinderen. Helemaal als ik ook eens eindelijk werk.;)

Dus zoals eerder gezegd gaan al mijn moedergevoelens lekker naar mijn nichtjes! :p En daar is mijn zus wel blij mee :p

Ik ben er toevallig weer even heel veel mee bezig (het heeft natuurlijk een tijdje in de koelkast gezeten door alles wat er is gebeurd) omdat ik weer dezelfde symptomen heb als in november. Toen had ik ineens een positieve zwangerschapstest in handen dus tsja... we zullen zien vrijdag :p

Ik wil het eigenlijk totaal niet op dit moment:) Bijna alle factoren in mijn leven die m.i. belangrijk zijn voor een kindje (redelijk vast inkomen, eigen huis, voorkeur voor een bepaalde woonplaats) zijn bij mij niet in orde:p

maarrr.. het houdt me wel bezig:p Het rare is dat het soms heel sterk boven komt, maar ik val er eigenlijk bijna niemand mee lastig. Het ligt, denk ik, meer aan mijn lichaam dan aan het feit dat ik het er echt tijd voor vind. Misschien bepaalde hormonen die, net zoals bij pubertijd, op een gegeven moment het lichaam in worden gestuurd?:p

Ik heb er (met mijn huidige schema) ook totaal geen tijd voor:) Ik heb geeneens een huisdier, omdat ik dat geeneens zou kunnen bijhouden. Een plant durf ik zelfs niet aan;) Het is dus niet dat ik wil compenseren voor iets ofzo.

Ik denk dat ik het wel zou kunnen als het me op dit moment zou gebeuren en dat maakt het op een hele rare manier soms interessant;)

ik kan ook absoluut geen baby hebben nu. Ik ben net 21 (as in nog geen 2 weken terug) en ik studeer nog blabla. Ook als ik nu zou moeten kiezen zeg ik: nee.
Maar een half jaar terug was er wat misgegaan en was ik overtijd en dus gingen we maar testen. Ik helemaal aan het flippen en bang en bla, maar toen ik de test had gedaan, en die was negatief.. toen was ik lichtelijk teleurgesteld. :eek: hoe vreemd

Hihi, vandaag een groot compliment gekregen. Mijn tante ging op het kindje van mijn zus passen en dat mislukte want m'n nichtje huilde aan een stuk door (10 maand, heel eenkennig). Bij mij deed ze dat helemaal niet, ja, wel eventjes huilen toen haar moeder weg ging. En het is nu niet zo dat ze mij zo vaak ziet ofzo... Telkens weer doet mijn nichtje dingen bij mij die ze bij andere 'vreemden' niet zou doen. Echt te lief gewoon :) Ook dat ze op mij ging liggen slapen is erg uniek, en op m'n schoot kruipen om daar heel rustig te zitten spelen ook, dat doet ze zelfs bij haar eigen moeder niet :o Damn, ik ben zo trots :o

En ik ben zo benieuwd hoe ik als moeder zal zijn :o

ik ook.

Ik word iedere keer weer zekerder van mezelf, echt erg :o
Mijn zus was nog aan het vertellen dat ze dacht dat je bij je eigen kind kon voelen wat er aan de hand was, maar zij had dat niet zei ze, zoiets moet je leren. Echt belachelijk, maar bij mijn nichtje voelde ik telkens wat er was en waarom ze huilde :o 't Is ook niet zoiets als 'de beste stuurlui staan aan wal' ofzo, 't klopte gewoon iedere keer weer. En ik vind het zoo lief dat mijn nichtje echt bij mij komt zitten om met iets te spelen, heel rustig. Mijn zus klaagt altijd dat ze zo druk is enzo :o (Ik kan daar niet zo goed tegen, ze kláágt echt over haar dochtertje van 10 maand, dat vind ik zo gemeen... Ze lijkt een beetje op mijn moeder; ze heeft weinig geduld en wil alles op haar manier... lastig, want dat wil haar dochter ook :P )

En snoopy? :o

@Andijvie: Gefeliciteerd met je verjaardag!

Nope, helaas :p

Misschien ook maar beter nog even wachten... (a)

Ik hoop niet dat mijn kind het enige zal zijn dat mijn leven beheerst, in ieder geval. :o
Begrijp me niet verkeerd, ik zou er echt heel goed voor zorgen hoor :P maar ik heb ook nog een vriend en een leven. Ik hoop dat ik een hippe mama wordt, of dat ik in ieder geval nog andere gespreksstof heb dan mijn eventuele kind.

Volgend weekend oppassen op mijn nichtje van bijna zes maand (Y) jippie! :D

Ik wil ook niet zo'n moeder worden die alleen nog maar over haar kind kan praten en opscheppen, 't moet lekker in balans zijn (y)

Precies :)

wie wil dat dan wel?

ik denk in eerste instantie niet veel mensen, maar het sluipt er bij zoveel mensen gewoon in...
Ik leer nu door een beetje van mijn zus af te kijken, dat ik meer dan alleen moeder zou willen zijn.
Ook gewoon mijn eigen dingetjes zou willen hebben. En niet dat je meteen nergens meer tijd voor hebt en jezelf gaat wegcijferen...:nono:

Mijn zus wou dat wel :P Is het ook geworden en wil het nu niet meer, gelukkig :)

Andijvie, precies wat jij omschrijft is hoe mijn moeder zich ook voelde 11 jaar geleden. En guess what, mijn broertje wordt over 2 weken 10 ;)

Ik ben op dit moment eventjes helemaal af van het gevoel kinderen te willen.. op dit moment heb ik het zo verschrikkelijk druk en ben ik bijna constant gestresst dat ik echt iets heb van "hoe zou ik nu ooit ook nog voor een kleintje kunnen zorgen?" dus ja.. gewoon lekker wachten tot de studie voorbij is :)

Op verzoek van lilything ;)

Wij hebben dus eind maart een positieve zwangerschapstest gekregen, en zijn er eigenlijk meer dan gelukkig mee. 23 mei heb ik mijn 2de echo alweer, en we zijn echt heel benieuwd hoe het er dan voor staat. We hebben nagenoeg alles geregeld, en voorzien dus geen problemen. Maar spannend is en blijft het absoluut :)

Leuk zeg (y)

Ik ben helemaal verliefd op mijn nichtje nu, en daar blijft het even bij. (Ze zegt nu telkens 'kijken!' als ze in haar boekjes kijkt, zooo snoepig <3 )

Wow. :)

Knap dat jullie dat zo goed op kunnen pakken met zijn tweeen. Hoe ga je het met school doen dan als je een kind krijgt? Ik las namelijk in je profiel dat je ambities had om naar de universiteit te gaan. Schuif je dat opzij voor je kind of ga je het combineren?

je bent nog zo jong :eek: hoe fix je dat? Ik kan nog lang niet voor een kind zorgen

Ik ga tot de bevalling de nodige dingen herkansen van het 1e leerjaar (dus daar heb ik tot oktober/november de tijd voor), en per februari begin ik gewoon bij mijn huidige studiegenoten in het tweede leerjaar en doe dan een inhaalslag voor de gemiste maanden. Tussendoor bieden ze me de mogelijkheid om vanuit huis opdrachten te maken, en krijg ik opgaves die gemaakt dienen te worden en de stof die in de lessen is behandeld per e-mail thuisgestuurd.

De universiteit komt nog wel zodra ik mijn HBO af heb gerond. HBO gaat me namelijk erg gemakkelijk af, en dan weet ik in ieder geval dat ik dat papiertje ga halen zonder er moeite voor te doen. En heb ik alle tijd om te gaan bedenken wat ik exact voor studie op de universiteit wil gaan doen.
Gewoon combineren dus.

Niet zo moeilijk hoor. Ik heb een stabiele relatie, een koopwoning, een eigen bedrijfje met (zeer) goede perspectieven, mijn vriend heeft een goede baan in een leer-werktraject en studeert dus gewoon terwijl hij geld verdiend. We wonen in een rustige en kindvriendelijke wijk, we zijn geen van beide uitgaanstypes en studie zal me werkelijk een zorg zijn (onder het motto, komt toch wel goed), financieel zitten we gewoon goed en hebben een rugzak vol bagage aan (kinder- en/of levens)ervaring.

Nee eigenlijk staan wij er niet anders voor dan een gemiddeld stel van 25 dat eens aan kinderen begint.

HvJ, superleuk voor jullie :) Ik vind je ook best jong, maar dat zegt helemaal niets over je moederlijke capaciteiten. Jullie houden van elkaar en zeker weten ook van jullie kind, dus ik kan jullie alleen maar alle geluk wensen. Ik ben echt heel benieuwd hoe het gaat worden voor jullie.. maar, bovenal, gefeliciteerd :)

Mag ik vragen wat voor levenservaring iemand van 19 heeft? Twee weken Terschelling in een tentje?

HvJ gefeliciteerd (y) Hopelijk gaat alles goed :)

Wat mij vooral lastig lijkt is dat je nog echt een ontwikkelingsfase doorgaat. Als ik mijzelf vergelijk met 3 jaar geleden, dan ben ik echt enorm meer volwassen geworden, zowel lichamelijk als verstandelijk. Ik denk dat het wel per persoon kan verschillen, maar toch kan ik me echt niet voorstellen voor mijn 27ste aan kinderen te beginnen (hoewel dat er door de leeftijd/wensen van mijn vriendin wel echt inzit).

Even niet vergeten dat iedereens leven anders is. Het kan best zijn dat zij op haar 19de meer ervaring heeft dan jij op je 22ste. Leeftijd zegt niet zo veel.

Ja daarom vraag ik me ook af wat ze daarmee bedoelt en overigens weet ik vrijwel zeker dat ik iets meer levenservaring heb dan zij.

Ik heb met mijn 23e op bepaalde vlakken veel meer levenservaring dan mijn vriend van 33, hij heeft op andere vlakken weer meer levenservaring.

Ik denk dat je iets als "levenservaring" niet echt kunt vergelijken met elkaar en al helemaal niet kunt bepalen wie er meer van heeft. HvJ is duidelijk al niet de gemiddelde 19-jarige aangezien ze een eigen bedrijfje en koophuis heeft.

Dat wil nog niet zeggen dat ze klaar is met haar ontwikkeling. En dat bedoel ik niet negatief. Maar gegarandeerd dat ze nog zal veranderen. En als je dan een kind hebt, dan moet je maar inbinden. Een kind op die leeftijd is meer nog dan wanneer je ouder bent een handenbinder.

Maar goed. Ik hoef er goddank niet voor te zorgen:)

Het feit dat zij een koophuis en een eigen bedrijf heeft maakt haar "klaar" voor een nest maar juist het feit dat ze zo vroeg al klaar is, roept bij mij vraagtekens op. In hoeverre heeft iemand dan al de nodige levenslessen gehad en heeft zichzelf ontwikkeld tot een persoon die haar levenservaring kan delen met haar nakomeling. Ze is net meerderjarig for god sake. Ik heb het niet over haar vermogen een kind te verzorgen want dat zit in je als moeder zijnde, ik heb het over gebrek aan "bagage" door gebrek aan ervaringen.

Ik kan het mis hebben, HvJ moet dat zelf ook maar zeggen, maar ik kan me herinneren dat ze al behoorlijk wat bagage heeft en veel heeft meegemaakt in haar leven. Maar dat weet ik niet zeker, dus ik onttrek me verder aan het verhaal.. ik denk alleen dat de levenservaring van de één niet te vergelijken is met die van de ander en je nooit kunt zeggen "ik heb meer" omdat er ZOveel gebieden zijn waarin je dat op kunt doen en je in feite nooit helemaal klaar bent.

@Louis Armstrong: niemand zegt dat dat wil zeggen dat ze klaar is met haar ontwikkeling. Wie is dat wel? Ik kom vaak genoeg mensen tegen die op hun 40e nog niet zo ver zijn als mensen die ik ken van 20, bijvoorbeeld. Je ontwikkelt je altijd en een kind op je 19e zal best anders zijn dan een kind op je 27e bijv. maar het één hoeft niet per definitie zwaarder te zijn dan het ander, het hangt volledig van je eigen omstandigheden af en niet van je leeftijd.

En of een kind een grotere handenbinder is op je 19e in de omstandigheden van HvJ is nog maar de vraag. Ik bedoel, wanneer zij 28 is kan ze al lekker op vakantie met kind naar waar ze maar wil en kans dat haar kind al voor haar 40e uit huis is en dan kan ze dus weer alle kanten op.. terwijl een ouder die met 35 is begonnen al richting pensioen gaat wanneer zijn/haar kind uit huis gaat ;)

In 19 jaar kan je een hoop ervaringen opdoen, ik weet niet hoe het met HvJ zit natuurlijk, maar ik weet wel dat leeftijd in sommige gevallen echt niets zegt over levenservaring.

Ik ben het wel met ZerO eens. Levenservaring bestaat niet alleen uit alle zielige dingen die iemand kan meemaken in het leven en dat gevoel krijg ik wel hier.

Kom op, of je een goede moeder zal zijn voor je kind hangt af van je persoonlijkheid, je wil om te leren en de situatie waar je in zit. Ik denk dat dit in het geval van HvJ allemaal goed zit en dat zij niet zal onder doen voor iemand die een paar jaartjes ouder is. Waarom zou dat zo ENORM veel uitmaken? Natuurlijk, als het gaat om een naïef persoon die nog thuis woont, volop in de studie zit en geen eigen inkomen heeft is het een ander vehaal, maar dat gaat voor HvJ allemaal niet op!

Hoezo gaan mensen plotseling zo moeilijk doen over het cijfertje 19 terwijl er echt zat mensen zijn die jaren ouder zijn en aan kinderen beginnen terwijl ze die kinderen veel minder te bieden hebben?

Wat voor levenservaring zou HvJ missen die essentieel is bij het opvoeden van een kind als ze weet wat het is om de verantwoordelijkheid te hebben voor jezelf, om te werken voor je geld, een huis te bezitten, een eigen bedrijf te bezitten en moeilijke obstakels te overwinnen in het leven. Ik denk echt dat zij net zo veel al dan niet meer te bieden heeft dan ENORM veel ouders die gewoon eind twintig zwanger worden.