Ik ga binnenkort auditie doen in Lissabon, Portugal.

Alles is rond, ik kan er zonder problemen naartoe, en kan me 100% concentreren op het proefspel.

Maar nu zit ik dus in mijn hoofd met het vervolg.

Stel je voor: in het meest gunstige ( of meest ongunstige, even afhankelijk van welk standpunt je inneemt ) geval ik word aangenomen.

Dat zou aan de ene kant een droom zijn: een orkestbaan, een mooi land, een mooie stad, goed klimaat.

Maar dan de andere kant: wat moet je er allemaal voor opgeven: werkkring hier, vrienden hier, familie hier ( naja die ene die nog echt over is... ) je hele sociale leven.

Als mens ben ik realistisch genoeg om te geloven in het spreekwoord: uit het oog, uit het hart. En dat zou me bij sommige mensen best steken.

Tegelijkertijd ben ik wel gedwongen om snel Portugees te leren, en snel te integreren, want ik ga er in mijn eentje naartoe.

Veel twijfels, maar ik weet wel dat ik er gewoon voor ga.

Geweldig. :o bwah bwah bwah. Ik begin behoorlijk genoeg te krijgen van dit gedoe.

Die kun je toch alsnog aanmaken? http://forum.scholieren.com/member.p...username=pixie

m'n zusje komt zodadelijk weer thuis!!:):):)

ik heb de kriebels :s bah. voelt raar.

Frustraties en verwarring. En waar komen die fcking kriebels vandaan als ik aan hem denk? Ik was over hem heen. Basta. Maar waarom is hij dan zo verdomd sexy in zijn outfit :(.
Oké stoppen... ex-scharrel is EX-scharrel. Dus we houden ermee op :) niet meer op hem kwijlen. Ook al is hij zo goed in me versieren.

Ik wil een leuke jongen tegenkomen die wél bij me past :(!

.

gefeliciteerd balance

Ik denk dat Miracle er meer aan heeft :o

Contact met een ex is raar. Zeker zo kort na de tijd. Het voelt een beetje kut het idee te hebben dat ze er al zo over heen is. Ik wil echt niet dat ze weg gaat lopen kwijnen en de hele dag loopt te janken, maar het zou fijn zijn als het haar iets doet.

Dat ik in juli naar de loveparade ga. Zo onwijs gaaf! :cool:

duh :rolleyes: ik ga mn hoofd verkopen

sorry miracle... GEFELICITEERD was uiteraard voor JOU

Hmmmz. Gisteren naar theater geweest, was wel redelijk leuk, maar blij dat ik eerder weg kon. Thuis beetje gekloot en 's avonds uitgeweest met J. en T. het was echt supergezellig. Later op de avond kwamen L., N. en J. enzo ook nog binnen en toen werd het helemaal gezellig! Was wel weer eens ouderwets stomdronken, en heb echt 100% geluk dat ik geen kater heb. Nu vandaag lekker helemaal niets doen, gewoon luieren. Heerlijk <3

Ik mis hem zo erg. Gelukkig heb ik al wel een beetje meer motivatie om iets aan school te doen.

Ik wil dat het drie maanden verder is.

Hè, ik had al geen zin om mijn huiswerk te doen en nou zijn de batterijen van mijn GR op en er zijn geen opgeladen batterijen meer in huis :mad:.

Luxeprobleem

Sinds ik gisteravond een artikel las in de yes over pro-ana sites houdt datme zo bezig. Ik vraag me af wat mensen bezield om elkaar aan te sporen zo weinig mogelijk te eten, en zo dun mogelijk te worden. Zo verschrikkelijk zielig :\.

Pfff..... even bijkomen!
'k Heb eigenlijk geen zin om nog wat te doen vandaag, maar ik ga me zo toch maar weer eens in Descartes verdiepen... :(

bwuh...

nu heb ik weer een aantal dagen dat t gewoon niet goed gaat en ik weet niet zo goed hoe t komt..
en ik heb buikpijn.

Nou zit ik hiet nog steeds.... :( :nono:

Ik ga nú wat doen.

Poker gaat niet lekker op het moment. Ben flink aan het verliezen. Maar ja.... You win some, lose som. Life is just a game we play

Descartes bestuderen is ook niet iets waar je vrolijk van wordt nee (n)

Sterkte ermee

Foucault daarentegen... Die valt me echt 100% mee, echt interessant:)

Ik ben moe, maar ik wil per se mijn huiswerk afkrijgen en dat gaat me lukken ook. En dan ga ik morgen weer naar huis en zie ik haar weer(Y)

@ Miracle: gefeliciteerd.

En ik heb hardloopschoenen gekocht! Nu ga ik voor het eten maar gauw eens hardlopen.

Citaat:

Miracle schreef op 18-02-2007 @ 11:15 : Die kun je toch alsnog aanmaken? http://forum.scholieren.com/member.p...username=pixie

op zich wel, maar ben zo trots op mn lange lidmaatschap...

ben vandaag gebroken...

Ik wist al dat ik veel te weinig eet. Maar het is toch zo f*cking logisch dat dat zo is... Als ikmeer eet kom ik aan, en ik kan nu al niet meer in de spiegel kijken zonder me klote te voelen (N). Bovendien val ik geen gram af.

alle muurtjes die ik had opgebouwd zijn weg... ze waren niet zo stevig, maar ze zorgden er in ieder geval voor dat mensen niet naar binnen konden kijken.
het was al een tijd aan het stormen, maar dit weekend zwol de wind aan tot een orkaan. vandaag kon ik ze niet meer vasthouden. ze zijn weggeblazen :(

ik heb mn moeder aan het huilen gekregen. heb zelf een uur in de gang op de grond zitten huilen, daarna apathisch op de bank gezeten, totdat mn vriend me onder de douche zette en nu gaat het wel weer een beetje. morgen komt mn mama langs. ze zei dat ze het wel begreep en dat ik ook het idee van me af moet zetten dat alles perfect moet zijn. dat ík perfect moet zijn. maar dat kan ik niet. ik moet perfect zijn. ik moet alles schoon en netjes hebben om te laten zien dat ik het wél kan! ik moet hoge cijfers halen en leuk werk en leuke vrienden en mooi zijn en leuke kleren hebben en mooie dreads en een leuke stage en mensen moeten me aardig, interessant en intelligent vinden. ik moet alles op orde hebben. ik wil zo graag perfect zijn!
waarom kan ik niet normaal doen? waarom kan ik niet normaal zijn!"?

Het is een rare dag. Met een fijn begin, rot tussendoor, maar nu ben ik nuttig bezig: alle papieren aan het opruimen. Dan is het zo weer netjes en kan ik gaan koken. En morgen is het vakantie, hoef ik niet naar stage. Dan ga ik heel hard aan school werken.

Herkenbaar, wel. Het scheelt misschien om je te beseffen dat de mensen om je heen je juist zo leuk vinden omdat jij jóu bent, omdat je goed kunt leren, maar niet per se het beste, omdat je juist af en toe een sloddervos bent, om de dingen die jou jóu maken.

1 opmerking. Eén fucking opmerking en mijn hele strijd keert zich weer ten negatieve.

Vriend: "Ik vind L. best wel mollig"

En dat terwijl ik mezelf altijd als dikker dan haar heb gezien, dus als zij al mollig is, dan ben ik helemaal een stomme zeekoe :mad:

Het ging goed, echt. Waarom kan ik dat nou steeds niet volhouden? :(

ik ben verliefd.. ofzo... whaaaaa wil het wel van de daken schreeuwen.. maar zullen we het maar ff niet doen.. wtf :s

edit: en ik word er zo lekker vrolijk van :D

Gefeliciteerd Miracle :)

Oooh vandaag <33 het was megaa... ze heeft het stukje behang gesigneerd wat ik nog wilde... ze heeft wend je niet af live gezongen en daarna met z'n allen laten we gaan... Eerst op het station hartstikke eng natuurlijk... toen hoorde ik een paar meisjes erover praten... dus toen ben ik er bij gestaan, hebben we er meteen een briefje bij gemaakt, dat iedereen daar heen moest. Toen richting het Parnassus, een kwartier later dan gepland kwam ze aan, toen ze binnenkwam iedereen klappen en alles, zij iedereen een hand geven... toen begonnen de activiteiten, toen de pauze, iedereen met haar op de foto.. toen de andere activiteiten waarin ik flink ontroerd werd door een liedje. Toen ze weg ging gaf ze iedereen op weg naar de deur nog een knuffel en wie stond daar ook? :) Het was een hele mooie ontroerende middag. Ik heb echt genoten.

Ik moet altijd terugdenken aan iets wat een vriendin van me vrijdagnacht zei. Het ging over liefde, over houden van iemand. Ze zei dat zij nog veel van een bepaalde jongen houdt, maar niet zoveel meer dat hij haar nog kan kwetsten. Ze zei dat het eigenlijk verschrikkelijk is om zoveel van iemand te houden. Dat de manier waarop zij van hem houdt, eigenlijk perfect is nu.
En ja, ik begrijp wat ze wilt zeggen. Ik denk niet dat ik het ooit zal kunnen, maar het lijkt me inderdaad de ideale manier om van iemand te houden. Stel je voor, houden van iemand zonder gekwetst te kunnen worden. Dan heb je wel de voordelen, maar niet de nadelen. Ideaal. :)
Tja, de gesprekken in een café om 4u 's nachts zijn vaak erg interessant. ;)

Vanavond carnaval vieren. En ik voel me goed, niet ziek meer! (y)
Alleen nog het hoesten en de enorm lastige verstopte neus, maar dat valt nog wel mee.

En volgende week vakantieeee. Zalig! :D

Zo, het was wel fijn om er over te praten. Het is me weer best wel duidelijk, de realiteit. Ik kan er beter mee omgaan, als ik het zo hoor en lees. Het is dus precies zoals ik dacht, hij weet het nog niet. Daar kies ik voor, ja. Hij benadrukt steeds maar weer dat je nooit teveel moet verwachten. Ja oke, dat vind ik ook wel, met alles. Maar toch, toch blijf je hopen dat het helemaal goed komt. Hij zei ook dat ik niet op hem moet wachten, niks opzij moet zetten voor hem. Dat doe ik ook niet. Wachten misschien wel, maarja ik vind nou eenmaal niet snel jongens leuk zoals ik hém nu leuk vind. Dan vraag ik me wel af of hij vaak met andere meisjes contact heeft/ermee afspreekt, dat ga ik nog vragen. Is het stom dat ik dat wil weten? Ik vind van niet, het lijkt me in ieder geval erg kut als het wel zo is. Ik wil nog steeds zooo graag dat alles goed komt. Ik weet dat het tijd nodig heeft, maar het idee dat hij zo ook met andere meisjes omgaat? Nee, dat lijkt me niks. Nee, hij is niet gebonden aan mij, we hebben niks, maar ik vind het toch niet kunnen.

Jezus, wat vind ik dit rot. Dat het niet in 1x helemaal goed gaat.. Ik vind hem echt zo ontzettend leuk, zijn karakter, de dingen die hij zegt, zijn muzieksmaak..alles. Ik zit er nu wel steeds meer aan te denken hoe het is om écht een relatie met hem te hebben. Het vervelende is dat ik nooit écht een relatie heb gehad, dus ik weet ook niet hoe het is, wat het allemaal precies inhoudt. Ik ben ook gewoon ontzettend bang dat ik nooit echt een vriend zal krijgen. Ik wil ook lekker een relatie hebben, verliefd zijn en vooral wil ik ook iemand hebben die van mij houdt, mij ook nodig heeft. Ik ben zo bang dat ik dat nooit zal hebben. Als ik uitga kom ik helemaal niet zo'n geweldige jongens tegen. Dat is alleen maar leuk voor lekker gezellig doen, maar ik wil verdorie een relatie, een vaste, lange, diepgaande relatie. Ja, zegt iedereen, er zijn nog zoveel jongens, net zo leuk of misschien zelfs nog leuker dan hem. Waarom geloof ik dat niet zo? Waarom wil ik eigenlijk alleen maar hem?

Ik voel me ook zo triest en hopeloos dat ik steeds aan het wachten ben op msn, om hem te spreken. Dat is toch stom, dat je verder zo weinig te doen hebt. Dat voelt zooo nutteloos steeds. Eigenlijk voel ik me gewoon ontzettend alleen. Eigenlijk ben ik gewoon bang dat ik altijd alleen zal blijven. Ik zou ontzettend goed en lief zijn voor mijn vriend, ik ben zo óntzettend trouw. Waarom word ik dan nét verliefd op iemand die niet zeker weet of we wel bij elkaar passen? Waarom niet meteen op iemand die ook meteen in een relatie durft te stappen met mij.. En het stomme is dat IK in het begin juist zo moeilijk deed. Hij kwam juist achter MIJ aan, hij was steeds degene die wilde afspreken, me wilde zien. Ik snap niet waarom hij dan ineens zo anders is geworden. Ik weet nog dat hij zei toen ik uitging: ''wil je alsjeblieft niet met andere jongens zoenen? :bloos:". En toen heeft ie in Zweden ook nog eens een knuffeltje voor mij gekocht. Zoiets zou hij nou écht niet meer vragen... terwijl ik dat juist zo graag wil. Ik weet niet wat ik nu moet doen. Wat kan ik er aan doen.....

Ik heb búikpijn
En rugpijn en pijn aan mn knie en pijn aan mn andere been omdat ik daar de hele dag op steun.
En ik heb het koud en ik wil vanavond weer de stad in maar daar is het ook koud en ik heb een kuthumeur dus daar moet ik eerst iets aan doen.
En godverdomme, hij is een vuile gemene slet en breekt straks weer een hart en hij is weer zo charismatisch dat ik vast nog geen kwartier boos op m kan zijn.
En alle enigszins ''leuke'' jongens zijn òf bezet, òf ze roken en die wel op je af komen zijn zo zat dat ze niet eens weten wat ze doen.
En ik heb maar een paar schoenen bij me en dat loopt kut.
En ik denk te vaak aan de verkeerde dingen en personen en daar kom ik maar niet vanaf.
En ik heb nu al geen zin om volgende week weer naar de uni te gaan en de conclusie te moeten trekken dat ik het toch wel érg saai vind.
En ik vind die zooi mensen die bij mijn vrienden horen stom, ze staan de hele avond wat suffig voor zich uit te staren en ik kan ze niet eens aan het dansen krijgen omdat ik dat zelf door mn knie niet kan.
En baaah, ik voel me gewoon stom en rot en ik ga dadelijk maar eens flink zuipen, het is tenslotte carnaval. Jeuj.

Hij is lief & doorzichtig & nog liever. <3

Ik voel me echt super rot.
Zie het even niet meer zitten. Zó moe en ik moet nog zoveel en ik weet echt niet wat ik allemaal moet regelen en ik zie vast vanalles over het hoofd en ik heb te weinig tijd en en en en en en en en......
Eigenlijk moet ik nu nog gaan studeren maar ik kan m'n aandacht er toch niet bijhouden, dus ik ga het ook niet meer proberen.
Ik ga nu maar douchen en daarna nog even tv kijken ofzo of studeren als het dan wel lukt en dan maar weer naar bed :( .

Zie nu weer dat ik meteen de meters op had moeten nemen toen ik m'n nieuwe huis binnen kwam, maar dat wist ik niet en niemand heeft het me ook verteld en nou moet ik vast veel meer betalen....

*zucht*

En ik voel me eenzaam.


:(

Af en toe zou ik zó graag even een jaar of tien verder in de toekomst kijken. Kijken naar mijn eigen leven. Wie en hoe ik dan ben en of ik heb bereikt wat ik binnen nu en die tien jaar nog zou willen bereiken. Niet dat ik daar zo'n duidelijk beeld van heb, maar dat geeft niet. Zou mijn leven en mijn positieve instelling dan misschien totaal veranderd zijn? Of ben ik dan niks veranderd en gaat alles eigenlijk gewoon zijn gangetje. Dat laatste klinkt en lijkt erg saai, maar misschien ook wel heel veilig. En veiligheid vind ik ook erg aantrekkelijk.
De laatste weken ben ik echt téveel aan het nadenken. Over nu en over later. Misschien ook wel goed, maar mijn hoofd zit zó ontzettend vol en er lijkt maar niks uit te gaan. Hoewel, één 'drempel' zijn we al over en dat lucht erg op. Nu blijven er andere dingen in mijn hoofd zitten en ik kan niet eens precies naar boven halen welke dingen dat zijn. Zo raar.

Ook verlang ik de laatste tijd steeds vaker naar een eigen huis of kamer. Een plek waar ik gewoon kan doen wat ik wil. Zonder dat ik steeds aan anderen hoef te denken. Waar ik bijvoorbeeld gewoon kan gaan douchen wanneer en hoe lang ik wil, zonder dat ik steeds hoef te denken aan een vader, moeder, broer of zus die misschien wel op me staat te wachten. Pfff, dit klinkt wel heel zielig, maar dat lijkt me echt heerlijk.

Maar eerst moet ik me nog gaan concentreren op het afstuderen. Nog een paar maanden bikkelen en hard werken en dan heb ik, als het goed is, éindelijk mijn diploma. Het lijkt nu nog onwerkelijk; dat ik straks gewoon aan het werk kan gaan in 'de grote mensen wereld' en mijn eigen geld ga verdienen. Nu het steeds dichterbij komt denk ik er steeds vaker over na. Ik heb er echt heel veel zin in. En als ik naar een aantal vriendinnen van mij kijk ben ik echt blij dat ik 'ik' ben. Ik weet zeker dat ik ook echt verder wil in het onderwijs, maar zij weten zeker van niet. Als ik dat zo hoor ben ik echt blij dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Nou ja, misschien denk ik er over een jaar wel anders over, maar dat zien we dan wel weer.

Pfff, ik denk echt teveel na. Maar goed, nu heb ik dat een keer opgeschreven.

En oja, ik zou willen dat mijn lichaam niet meer zo heftig op mijn geest reageert :s Als ik teveel aan dingen denk krijg ik altijd last van mijn buik. Dat is echt vervelend.

Oké, en nu tv kijken, ik ben al 1 minuut te laat.

carnaval gevierd en nou niet nuchter

Zo. :)

Ik ben heel erg verliefd :)

Maar ook door een gesprek dat ik gisteren had met een collega weer zo aan het denken aan mijn vervelende recreatiewerkzomer van 2005. De onzekerheden die ik me toen heb laten aanpraten zijn nog altijd niet weg :(

Ik word behoorlijk moe van mn lichamelijke gesteldheid. Keelpijn, koorst, moeheid. Elke keer als er een griepvirus ronddwaalt in de buurt, heeft het mij te pakken (n)

Ik wil de foto's hebben, maar iedereen heeft natuurlijk avond van het handvest... blabla gekeken en die zijn nou te moe om de foto's erop te zetten. :(

Vandaag met de vriendin van mijn broer Maastricht in gegaan om toch nog wat carnaval mee te pikken. Was best gezellig en ik verbaas me nog steeds over de pracht van de costuums. Verder heb ik niet zo veel met carnaval.
De rest van de dag heb ik wat aan wiskunde gewerkt. Ik moet nog heeel veel doen deze week maar het schiet nog niet echt op... hmmm, toch maar wat harder gaan werken, anders krijg ik het allemaal niet af en dat moet natuurlijk wel want ik wil mijn diploma halen en het liefst met hoge cijfers...

één voordeel: ooit wordt het 28 juni. ooit is mn stage ook weer voorbij. maar dat is helaas nu nog niet.

ik vind het zo moeilijk op mn stage. Heb het gevoel continu te moeten presteren maar dat het niet gezien wordt... ik raak uitgeput, leef iedere maandag naar het weekend toe en maak me ieder weekend al weer druk over de week erop. Ik kan er niet over praten op stage of school want het probleem ligt dan toch bij mezelf (maatschappelijk werk studie he?! ;-)) zoals het iedere keer wordt gezien. 'Ja, dat is jóuw gevoel...'. Ja, ik vertel je mijn gevoel niet voor niets... ik vind dat er iets mee moet gebeuren.
Ik heb het gevoel dat ik veel dingen wél goed doe op mijn stage maar dat alleen het negatieve wordt gezien. Ik trek het niet, heb het gevoel te willen 'vluchten' maar ik moet 'vechten' want ik wil wel mijn stage volbrengen. Het lijkt niet zo erg wat ik hierboven beschrijf, maar het maakt me echt gek gewoon... huilbuien, veel ziek, vermoeid, last van hoofdpijn...

oké, sorry als het heel negatief overkomt. maar hier kan ik het ff lekker van me aftypen ;)

Twee kadobonnen voor de Six gekregen van mijn zus en haar man omdat ik met carnaval op hun dochter pas..ontzettend lief van ze:bloos: Oppassen op haar doe ik echt zo graag (y) Poepluiers zijn alleen niet zo leuk, maarja :p erg leuk dat het kadobonnen zijn voor de Six, aangezien ik echt een oorbellen freak ben :o

Verder vanavond nog ff met een vriend van mij gepraat. Ik ben zo blij dat hij een nieuwe vriend is! Echt een geweldige jongen. Super om er weer iemand bij te hebben met wie ik echt állesss kan bespreken.

Oeh en wat is het verhelderend om mijn vorige bericht eventjes door te lezen :) heb m ook opgeslagen op mijn computer. Ik voel me er echt beter door, thanks to het LJH-topic! (en ook door die vriend van mij). Ik zie nu alles ook weer helemaal zitten, met hem bedoel ik dan. Ik moet mezelf nu gewoon eventjes veranderen wat dat betreft. Het lijkt net alsof ik hem steeds zie als het enige wat er nog toe doet in mijn leven. Echt belachelijk dat ik dat steeds zo doe, want daardoor voel ik me er steeds ontzettend rot door. Ik ga het gewoon tijd geven, met hem afspreken, het gezellig hebben met hem. Afwachten dus. Als het tóch iets wordt, is dat mooi meegenomen, als het niks wordt zal het denk ik heel even heel rot worden, maar daar kom ik ook wel overheen :) Maar het liefst wil ik natuurlijk dat we een relatie krijgen. Zo lekker slapen, en dan ga ik er eens goed over nadenken hoe een relatie met hem zou zijn. En ik moet eens een keer meer in mezelf gaan geloven, in mijn eigen leven. Er is nog zoveel leuks, nog zoveel leuke mensen. Ook al is dat soms wel moeilijk te geloven voor mij. Maar I'm a survivor, een fighter. Apart is het altijd als ik me ontzettend kut voel en aan het huilen ben, er altijd een stemmetje in mij zegt: hou op met huilen, nergens voor nodig, je weet dat je het goed hebt. Ik denk dat ik maar meer naar dat stemmetje ga luisteren. --> oeh dat klinkt wel een beetje gek ofniet :o :p

Wat voor stage doe je, als ik vragen mag?
Ik wil namelijk volgend jaar misschien ook MWD gaan doen (zit nu in orientatie jaar Sociale Studies op de Fontys). Ben benieuwd wat voor stage je doet en met wat voor mensen je werkt. :)

Kan je er niet met je mentor over praten. Ik weet dat de HvA echt bagger kan zijn, maar af en toe doen ze wel eens dingen waar je iets aan hebt.;)
Want een stage moet leuk zijn en leerzaam. Het moet geen afzien worden. *Knuffel*

*Edit*
Heel logje getypt. Wat een kutdag. Het gaat echt niet goed, maar wat moet ik doen. Dat ik het zelf niet kan weet ik allang en dus wacht ik op hulp die maar niet komt. Omg, luie trut, ga zélfs nou eens wat doen.

m'n hoofd loopt weer 's over.

M. wilde even wat tijd voor zichzelf, wat ze al een tijdje aangaf. Ik snap het ergens wel, maar toch ook weer niet. Of ik wil het niet begrijpen, omdat ik op dit soort momenten (als ze toch onverwacht niet hier is) haar verschrikkelijk mis. Soms gaat ons samen even niet, maar nu merk ik weer hoeveel ze voor me betekend en hoe fijn ik het vind als ze bij me is. Niet-ziek bedoeld: ze hoort bij mij. Hier. En niet daar :).

Vroeger (als in: voor M.) was ik er best goed in om alleen te zijn. Maar nu voelt het gewoon leeg zonder haar, ook al is nog 100% mijn vriendinnetje en komt ze snel weer hier.

En dan het onvermijdelijke. Mama is er niet meer, inmiddels al bijna 6 maanden niet meer. Rare maanden waren het. Onvervangbaar is ze. Maarja, natuurlijk leert m'n pa weer iemand anders kennen, die vervolgens ook meteen maar moet blijven slapen als ik weer 's thuis slaap, om ze vervolgens veel te klef tegen te moeten komen. Niemand kan mijn moeder vervangen. Ook al zal die vrouw dat ook niet willen of zichzelf als vervanging zien; voor mij staat ze op de plek (naast mijn vader) waar mijn moeder had horen te staan. Ben benieuwd óf ik haar zal accepteren, en zo ja: hoe?

En dan de inmiddels herhalende schuldvraag. Wát als ik die douche had genomen, en niet mn ma. Dan had ik M. niet gekend (dus miste ze me dan ook niet), was ik hier minder gesetteld en was het dus minder erg. Liever ik dan zij. Waarom zij?

Ik weet dat ik inmiddels m'n leven weer aardig op de rit heb. Studie, werk, vriendin, vrienden, vereniging. Alles "klopt" wel weer. Alleen soms, zoals nu, heb ik het gevoel dat alles nog een tikkie te snel gaat, en vraag ik me af of ik niet teveel wegstop. Want ik weet ook hoe het eruit kan komen bij een mens, als dit soort ervaringen niet genoeg verwerkt worden. Het kan 10 jaar duren, maar dan...

Hoe nu verder? lekker kniezen, of toch weer normaal doen? Ik weet het niet meer.

Ik ben van mening dat je er voldoende over moet blijven praten, want het is natuurlijk een zéér ingrijpende gebeurtenis. Het maakt niet uit of je er misschien veel over praat, als dat voor jou nodig is dan is dat zo. :) Ook proberen de dingen die je leuk vindt om te doen te blijven doen. Ik heb er niet zoveel verstand van, maarja, misschien helpt het je toch wat. Veel sterkte *knuf*