Mijn minderwaardigheidscomplex
 

Ik dacht dat ik dit hier wel kon posten:

Ik heb een behoorlijk minderwaardigheidscomplex. Nu is dat al lang zo, maar ik ben er zeg maar nu achter gekomen dat ik het echt heb, en wat voor mij de gevolgen zijn, en waarom ik doe zoals ik doe. Ik ben blij dat ik mezelf nu door heb, maar: hoe kom ik er vanaf??

Ik zou even de problemen uitleggen mocht je dit willen weten:

Het is niet echt zo dat ik mezelf minder belangrijk vind, maar ik heb het gevoel dat anderen mij minder vinden.
Ik kan me niet plaatsen in een groep mensen, omdat ik bang ben dat er mensen bij zijn die me niet zouden mogen. Ik denk altijd: ze zitten niet op mij te wachten.
Zo gaat het zelfs bij famillie.. ik spreek ze niet eens aan.

Als ik mensen hoor lachen ben ik er van overtuigd dat ze om mij lachen, ookal weet ik dondersgoed dat dat heus niet zo is!
Op feesten zit ik vaak alleen, omdat ik niet een gesprek durf te beginnen. Ik heb echt een goede vriend nodig die daar dan ook is. maar ja.. das niet altijd zo ( denk aan familie feesten)

Ik raak steeds meer vrienden kwijt.. door dit alles. Omdat ik me zelf buitensluit..

Wat moet ik doen? Ik weet dat ik net zoveel waard ben als een ander, maar hoe ga ik me zelfverzekerder voelen?

Moet ik hulp zoeken? Of kan ik dit alleen?

alvast bedankt voor het lezen.. en evt. de reacties:)

O ja:

Ik denk dat het een gevolg is van pesterijen van vroeger...( vooral dat lachen enzo)

Het komt me erg bekend voor allemaal! Ik heb dat gevoel soms ook dat mensen over mij praten en bij mijn familie voel ik me ook het zwarte schaap!

Wat mij heeft geholpen is op de man af vragen wat ze van mij vinden. Zoals in mijn studiegroep, ik zei tegen hen dat ik het gevoel had dat zij mij niet accepteerde, maar dat was absoluut niet zo. Ze waren verbaasd over dat ik dat dacht.

Mijn probleem is vaak dat ik denk te weten wat anderen van mij denken. Hierdoor krijgt het in mijn hoofd een eigen leven en heb ik steeds minder de behoefte contact met die mensen te zoeken omdat 'zij mij toch niet mogen'.

Ik heb ook eens aan mijn familie gevraagd wat zij van mij vinden en iedereen die ik vroeg was positief. Doordat ik me kwetsbaar opstelde leek het dat zij meer begrip voor mij toonde. Een tante zei me dat ze dat ook vaak heeft, de gedachte er niet bij te horen.

dus: vraag op de man af wat zij van jou vinden of doe niet zo doemdenken! twijfel niet zoveel over je eigen kunnen!

Wat sociale angst is niet zo vreemd hoor, daar heeft bijna iedereen wel last van. :) Punt is dat jij er nu te veel last van hebt en je eraan stoort.
Wat nijmegenaar al zegt: confrontatie is iets dat heel goed helpt. Op die manier dwing je jezelf als het ware in te zien dat anderen helemaal niet zo negatief over jou denken. Het vervelende daaraan is dat het doodeng is om iemand daarnaar te vragen. Verwacht dus niet dat dit makkelijk is en probeer jezelf ertoe te zetten toch door te gaan. Bij kleine dingen beginnen is ook makkelijker dan grote. Vragen waarom iemand lacht is bijvoorbeeld makkelijker dan vragen waarom iemand je zo af en toe eens boos aankijkt.

Hm, veel succes ermee!

Ik heb er ook veel last van. Vooral idd als mensen lachen denk ik dat ze het over mij hebben. Ook heb ik vaak het gevoel dat mensen me dom vinden en erg op me neerkijken. Het ligt niet echt aan mijn zelfvertrouwen want ik vind mezelf juist wel een leuk meisje. Ik denk alleen dat anderen dit niet vinden. Het belemmerd iig vaak mijn plezier in dingen. Ik heb geen advies voor je want ik weet zelf ook niet wat ik er mee aan moet.

je beschrijft precies dingen die ik ook denk...
lijkt net door mij geschreven...

ik heb er therapie voor (gehad)
misschien kan je dat ok proberen...
ze proberen met je denkwijze te spelen enzo..
pesten kan een goede oorzaak zijn... dat doet zo veel met je..


succes iig

Bedankt voor de reacties!

Toch 'fijn' om te horen dat er meer mensen mee zitten. Ookal is dat dubbel, want je gunt het iemand niet.

rare kwast: wat voor therapie was dat precies enzo? kun je me daar meer over vertellen?

dat confrontatie idee vind ik maar niks hoor
net alsof ooit een normaal iemand zou zeggen: ik vind jou inderdaad stom

ik zou er zelf in ieder geval van overtuigd zijn dat men liegt

Maar het is een stomme vicieuze cirkel
je denkt dat mensen niet op je zitten te wachten > je zoekt geen contact > mensen vinden je niet belangrijk > vermoeden wordt bevestigd > je zoekt minder contact > etc

vandaag was ik op een sportvereniging
en die kids waren heel aardig
als ik ging vragen hoe het ging enzo
toen dacht ik: wat lief, kinderen waarderem het tenminste als je met ze praat.
Maar toen flitste door mijn hoofd: bij volwassenen werkt het vast net zo. Alleen ik praat daar niet mee omdat ik bij voorbaat al denk dat ze me niet aardig en niet grappig vinden.

Weten dat het zo werkt, maar toch op dezelfde stomme manier doorgaan. :(

Wat kan je er aan doen? Wel een praatje maken met mensen. Neem het risico dat ze je niet mogen. Eerst bij mensen die je toch nooit meer ziet ofzo. Bovendien: je hoeft niet met iedereen dikke maatjes te zijn. Klikt het een keer niet, dan niet. Maar dan heb je in ieder geval je best gedaan.

En niet alles is jouw fout. Ik weet niet of dat bij jou ook zo is, maar ik voel me overal verantwoordelijk voor. Zoals een onaardige verkoper. Dat is niet jouw schuld. Mensen zijn niet altijd aardig tegen jou.

Zelfs als iemand anders een familielid beledigt/oplicht oid, voel ik me verantwoordelijk. Dat slaat natuurlijk nergens op. Je moet realistisch blijven. Niet de hele wereld draait om jou. Je kan niet alles beinvloeden.

ik heb nog wel eens de stomme neiging niet te willen proberen omdat niemand me dan stom zal vinden om wie ik werkelijk ben, maar ze zullen de persoon die ik speel niet mogen. Dat maakt niet zoveel uit. Dacht ik. Onterecht waarschijnlijk, want misschien bepaalt je gedrag meer wie je bent dan wat je denkt. Vaag verhaal.

ik herken vreselijk wat je zegt. mensen die 'om jou lachen', e.d. echt wel vervelend. ik heb het nog steeds, maar in veel mindere mate. de mensen in mijn omgeving zijn gewoon onwijs tof, en zeggen me rechtstreeks dat ze me een tof wijf vinden. dat is altijd vreemd, maar fijn. als ik jou was zou ik wat hulp zoeken, omdat je dus daadwerkelijk je vrienden kwijtraakt. en dat is natuurlijk hartstikke zonde, want dat hoeft niet! neem die stap, zou ik zeggen.:)

Waar jij last van hebt, is idd sociale angst. Heb k ook gehad, maar niet in zo'n erge mate. Ik denk dat je hulp moet gaan zoeken. Heb ik ook gedaan, en k zit nou weer helemaal goed in mn vel. Met onzekerheid is nix mis, dat heeft iedereen. Maar wat jij hebt (met alle respect) is gwoon te erg. Je moet echt mensen gaan zoeken die je kunnen helpen. Dat kan een vriend zijn met wie je goed kan praten, je ouders, broer, zus. Maar het beste is denk ik als je met een professioneel iemand gaat praten. De counselor op school, je mentor of de schoolpsycholoog. Succes er mee!

ik gok op cognitieve gedragstherapie ofzo?

we gingen kijken waar het door kwam en hoe we het zo konden aanpakken dat ik er geen echt last meer van zou hebben.
iedere keer als ik met iemand praat denk ik; goh wat zal die van me denken, die mag me vast niet...
dus daar over gepraat..waarom ik zo dacht en hoe dit zo aangepast kon worden dat ik niet zo negatief dacht.

maar als je gewoon naar de psycholoog gaat zal die eerst kijken wat t probleem is en dan komen met mogelijke therapie vormen
ik kon ook kiezen uit confrontatie met het verleden..dus praten over t pesten om zo de "trauma" te verwerken
maar daar heb ik niet voor gekozen..het is nu vooral het omgaan met de gevolgen die ik er door heb..
en dat kan op verschillende manieren..

ik heb dat alleen bij sommige mensen. tijdens de introductie bijvoorbeeld kletste ik wel met heel veel mensen en ik klets sowieso wel tegen mensen veel en snel. maar bij sommige mensen heb ik dan weer het idee dat ze me toch niet interessant zullen vinden of dat ze te leuk zijn ofzo, terwijl de mensen waarmee ik wel praat ook heel leuk zijn. het is heel vaag allemaal. want als ik dan toch met die mensen ga praten blijkt de barrière vaak alleen bij mij te liggen.

Ik ben aan het denken aan hulp, maar ik probeer het eerst zelf. Ik denk dat de eerste stap al is genomen: ik weet wat het probleem is..en ik wil er wat aan doen.
Ik ga denk ik mee als er een introductiekamp is op mijn nieuwe school, iets waar ik altijd tegen was ( ' ik ga niet naar school om vrienden te maken' )
Ook gaat het beter met mijn telefoon angst.. ik bel mensen nu gewoon. verstand op nul, en nummer draaien. Wel met kriebels in mijn buik.. maar het gaat!
Ook vertel ik langzaam meer 'vrienden' ( die 3 die ik dus nog heb) waarom ik misschien dingen niet doe zoals 'normaal'.

Bedankt nog voor de reacties.. ik heb er zeker wat aan:)

( meer mogen altijd:P)

:eek: whahah die telefoon angst zooooo herkenbaar... ik ga altijd hypervbentilerne door de phone :bloos:

ken t ook wel...maar ik moet wel op stage..

Weet je wat ook helpt, is om af en toe een botte opmerking tegen iemand te maken en diens reactie te peilen.

Reageerd de persoon geirriteerd, dan mag deze je waarschijnlijk niet. Is de reactie verbaasd/verward, is het tegenovergestelde waarschijnlijker;)

hahaha daar maak je veel vrienden mee :p

Heb ook vaak het idee dat anderen me niet mogen, soms ook ten onrechte. Een gesprek beginnen lukt meestal wel, soms zelfs als ik alleen ben maar in het andere gedeelte van je verhaal herken ik mezelf goed. Ik zou zeggen, praat eens met lotgenoten. Als je werkelijk zover komt om met mensen te praten, dat je ze zeg maar een beetje open krijgt, dan zul je denk ik ook zien dat je bij lange na niet de enige bent. Iedereen heeft denk ik wel eens een beetje een minderwaardigheidscomplex

En ja ik ben op zich ook wel een paar vrienden kwijtgeraakt door gedrag wat uit die sociale angst voort kan komen. Ben ook op zoek naar lotgenoten om daar eens over te praten. Je kunt je er alleen overheen zetten, maar waarom zou je niet gewoon net als ik lotgenoten zoeken om erover te praten? Mensen zijn er om elkaar te helpen! :) (okey er zijn uitzonderingen :p )