|
Onaf hersenspinsel
Een hersenspinsel van mij. Nog lang niet af, maar ik heb hier de mogelijkheid niet om in word iets te tikken. Een hersenspinsel, dus trek je niets aan van tijden die niet kloppen, een verhaal dat nu nog veel te saai is of de veel te vele tikfouten.
Veel leesplezier.... ------------------------------------------------------------------------------------ Met je mooi maatpak aan, leren aktetasje met apple power book erin aan je schouder en een beker starbucks koffie in je hand stap je de drukte van de tram weer in. Je hangt tegen een paal aan zodat je niet om kunt vallen en relatief rustig je koffie kunt drinken. Zo gaat het nou elke dag. Vijf dagen per week, vijftig weken per jaar en nog nooit heb jij een zitplek in je tram, lijn 3, kunnen vinden. Na tien minuten stap je uit voor je kantoor. Zo'n groot glazen, hypermodern gebouw, waar jij zelfs als manager maar een nummer bent. De sleur komt een beetje in je leven. Nou ja, een beetje. Je hebt deze baan nu al een jaar of zeven en de sleur zat er al vrij snel in. Het eerste jaar kon je nog leuk veranderingen doorvoeren. Zorgen dat de zooi die de vorige manager achter had gelaten opgeruimd werd. Je bracht een mooi systeem aan, zodat iedereen precies wist wat hij moest doen en waar hij naartoe moest met problemen. Het systeem werkt perfect. Je zou trots op jezelf mogen zijn. Na dat jaar was alleen het leuke er al een beetje af. Er was weinig mogelijkheid tot vernieuwen, je was vanaf toen vooral bezig met het aannemen van nieuwe mensen, vergaderen, cursussen geven etc. Al ruim vijf jaar doe je alleen nog maar hetzelfde, de sleur van je leven. Je hebt een goed betaalde baan, een leuk appartement, prima vrienden, maar toch is dit niet helemaal wat je verwachtte toen je begon met je studie. Accountancy, het beloofde land. |
ik vind het veelbelovend!
|
Inderdaad veelbelovend, maar de eerste zin mist de soepelheid, en een paar hoofdletters.
|
Veelbelovend? Ik weet niet, hoe zou je dit nog verder kunnen uitwerken? Ik bedoel, wordt het nu echt nog een verhaal? Het komt nu vooral over als een autobiografisch stukje:) Grote spelfouten of rare formuleringen heb ik niet kunnen vinden.
Ja, die eerste zin, die zou ik veranderen. Zo'n lange opsomming is nu niet bepaald aandachttrekkend;) Ik vind hem best oké. |
Zoals de anderen al zeggen: de eerste zin zou ik veranderen. Verder ben ik benieuwd wat je ermee gaat doen, het begint in elk geval wel goed!(als je het nog verder gaat uitwerken.)
|
Ik ga zeker meelezen, al is dat meer omdat ik vreselijk benieuwd ben naar hoe je van dit stukje een lang(er) verhaal gaat maken, dan dat ik het bijster interessant vind..
Succes! |
hoihoi,
bedankt voor jullie toffe reacties. verder schrijven opzich gaat het probleem niet zo zijn, als het goed is. die eerste zin zal ik dus nog even proberen te veranderen. (gelukkig is het totaal niet autobiografisch, zelfs niet biografisch....) ik hoop vandaag nog kans te zien er een stukje bij te tikken... Charlotte |
Leest fijn. Ben benieuwd naar meer!
Ik vind inderdaad ook de eerste zin niet echt vloeiend, en van dat 'etc' ben ik ook niet zo'n fan. Verder (y) |
Citaat:
Alleen een beetje jammer dat ik vergeten ben hoe ik nou precies verder wilde met het verhaal.... echt even zorgen dat ik vannacht pen en papier naast me heb liggen... Charlotte |
hehe, eindelijk....
met miniscule aanpassingen in het eerste stukje en een stukje erbij geschreven. ben benieuwd wat jullie van het nieuwe deel vinden, helemaal qua tijden (gaat het verhaal te snel, heeft het wel genoeg inhoud of is het te veel een tijdsbeschrijving bijvoorbeeld?) ('s nachts geschreven, dus wel weer typische hersenspinsel stijl) ------------------------------------------------------------------------------------ De felle ochtendzon schijnt in je ogen wanneer je de deur van je grachtenpand achter je dichttrekt. Met je mooie maatpak aan, leren aktetasje met Apple power book erin aan je schouder en een beker Starbucks koffie in je hand stap je de drukte van de tram weer in. Je hangt tegen een paal aan zodat je niet om kunt vallen en relatief rustig je koffie kunt drinken. Zo gaat het nou elke dag. Vijf dagen per week, vijftig weken per jaar en nog nooit heb jij een zitplek in je tram, lijn 3, kunnen vinden. Na tien minuten stap je uit voor je kantoor. Zo'n groot glazen, hypermodern gebouw, waar jij zelfs als manager maar een nummer bent. De sleur komt een beetje in je leven. Nou ja, een beetje. Je hebt deze baan nu al een jaar of zeven en de sleur zat er al vrij snel in. Het eerste jaar kon je nog leuk veranderingen doorvoeren. Zorgen dat de zooi die de vorige manager achter had gelaten opgeruimd werd. Je bracht een mooi systeem aan, zodat iedereen precies wist wat hij moest doen en waar hij naartoe moest met problemen. Het systeem werkt perfect. Je zou trots op jezelf mogen zijn. Na dat jaar was alleen het leuke er al een beetje af. Er was weinig mogelijkheid tot vernieuwen, je was vanaf toen vooral bezig met het aannemen van nieuwe mensen, vergaderen, cursussen geven, je kent het wel. Al ruim vijf jaar doe je alleen nog maar hetzelfde, de sleur van je leven. Je hebt een goed betaalde baan, een leuk appartement, prima vrienden, maar toch is dit niet helemaal wat je verwachtte toen je begon met je studie. Accountancy, het beloofde land. Je had je eindexamen gedaan en eigenlijk wist je niet precies wat je wilde. Je schreef je dus maar in om in Utrecht accountancy te gaan doen. Leuk werk, verdiende goed, aldus je vriendjes die dat ook gingen studeren. Het was een hype, accountancy. Je zocht een kamer en uiteindelijk kocht de vader van een van je vrienden een mooi huis waar jij dan wel een kamer mocht huren. Dat huis stond dan wel op naam van jouw vriend en niet op die van diens vader, want dat was belastingtechnisch zo voordelig, net als de huurprijs die best schappelijk was. De vader van Willem, zo heette die vriend die nu in feitte ook je huurbaas was geworden, was financieel adviseur dus die zal het allemaal wel weten. Daarom was Willem natuurlijk accountancy gaan doen; kon hij altijd zorgen voor een mooi belastingvoordeeltje. Maar goed, daar zat je dan. Leuke kamer in een prima pand tussen al je oude vrienden. Helemaal alleen, zonder pappie en mammie en hartje zomer. Binnen de kortste keren stonden de lege bierkratjes al op de gang en was de keuken een puinhoop. Het echte leven, het studentenleven was begonnen! Willems vader, Harm, kwam vaak langs. Dan dronk hij gezellig een biertje mee. Vaak nam hij dan nog wel een biertje en een derde en vierde gingen er ook prima in. Soms net zo lang tot hij een heel krat achterover geklokt had. Hij legde dan een briefje van 25 gulden op tafel en verdween weer. Stomdronken, want met dat tempo hield geen lever het meer bij natuurlijk. Op een gegeven moment kwam hij standaard elke vrijdagmiddag. Dan dronk hij maar een biertje en kwam alsnog die 25 gulden weer op tafel. Pas later, toen het al te laat was, begrepen jullie van Willem dat het steeds slechter ging met het huwelijk van zijn ouders. Eerst raakte zijn vader dus aan de drank en alsof dat nog niet erg genoeg was hield hij er later nog een affaire met een blond meisje, tien jaar jonger, op na ook. Pas na jullie ontgroening hoorde jullie dat zijn ouders in een scheiding lagen. Belastingtechnisch minder voordelig, zo meldde Willem. Op dat moment besloot je nooit in zo'n situatie te willen belanden. Het was eind augustus. Ontgroeningstijd. Als je accountancy ging doen en een beetje netwerk op wilde bouwen, was daar geen ontkomen aan. In de zomer hadden jullie van Willems vader wel leren drinken, dus dat kwam goed uit. Om de eerste dag nog een beetje goed door te komen besloten jullie vast wat in te drinken. Met een stom dronken kop kon je natuurlijk nooit onder de indruk raken van alle vernederingen die je moest doorstaan. Eigenlijk was het een wonder dat julie zo waggelend niet eens meteen geweigerd werden uberhaupt deel te nemen aan de ontgroening. Gelijk hadden jullie wel: de eerste dag was makkelijk te doorstaan geweest. Wat jullie je echter niet beseft hadden was dat de klap de volgende morgen door het enorme slaapgebrek, de fijne kater en het te weinige voedsel, twee keer zo hard aan zou komen. |
klinkt goed!
paar kleine schrijffouten |
Leuk dat je in de je-persoon schrijft, dat zie je niet zo vaak. :)
Eén opmerking: 'De vader van Willem, zo heette die vriend die nu in feitte ook je huurbaas was geworden, was financieel adviseur dus die zal hket allemaal wel weten'. Van 'zal' moet je 'zou' maken. En het moet natuurlijk 'het' zijn ipv 'hket'. ;) |
tjsa, beetje snel getikt en meteen hier (niet in word) beetje jammer dus van spellingsfouten en vertikkingen (sorry:)) maar goed.
als het echt helemaal af is zal ik inderdaad ook eens kijken of mijn tijden wel altijd kloppen... tijdens het schrijven ben ik daar nooit zo mee bezig namelijk, dus dat wil nog wel eens mis gaan. Charlotte (wel leuk dat jullie het lezen! bedankt voor jullie reacties!) |
Ik vind het een heel goed idee!
(y) Alleen de eerste zin vind ik letterlijk heel zonnig overkomen terwijl de rest over sleur en negatieve dingen gaat, voor mij steekt het een beetje af... Of is dat de bedoeling? Ik zou zelf negatiever begonnen zijn... |
interessant gegeven :) hoop stiekem dat de sfeer nog lekker pessimistischer gaat worden naar het einde toe.
Het begin deed me denken aan een bepaalde scene uit fight club, wanneer Edward Norton het over zijn saaie kantoorjob heeft, qua sfeer dan toch. (y) |
Leuk! Er zitten idd nog wat foutjes in, maar ben te lui om die op te gaan zoeken:o.
|
hoihoi,
Tof, dank voor jullie reacties! @ do_89: juist die tegenstrijdigheid leek mij erg oke. De zon kan 's ochtends nou eenmaal fel zijn. Als deze in je ogen schijnt is het overigen ook niet altijd fijn hoor....;) @ Disintegration: o, die film :s sorry, nooit van gehoord. Pessimisme zal denk ik wel de boventoon blijven voeren denk ik, maar eigenlijk heb ik nog geen enkel idee.... @ Roosieh: tsja, heb altijd weinig tijd, thuis geen internet namelijk. foutjes haal ik er eventueel helemaal aan het eind wel uit. nogmaals mijn dank |
leuk verhaal! schrijf'on
|
Citaat:
>_< Barbaar. Het heeft weg van het BOEK, inderdaad. Maar na een tijdje was ik die je-vorm wel beu. En het blijft eigenlijk maar een eentonige opsomming. |
Ik vind het op zich wel wat hebben. Maar het kan wel wat meer pit gebruiken...iets meer actie, snap je? Niet zozeer in de zin van gebeurtenissen, maar in de zin van schrijfstijl & zinsbouw.
|
Ik vind je aanpak origineel (niet ik of hij, maar gewoon je) en ik ben zeer benieuwd naar hoe je dit verhaal gaat vervolgen, wat voor wendingen het gaat nemen. :)
Het leest prettig, en de inhoud bevalt me wel. :) |
ja...
alleen nou nog even Verder Schrijven... pls? wacht al een tijdje namelijk, heh |
Citaat:
komteraan komteraan heb wel meer te doen in mijn leven! Zat er wel net aan te denken..... Charlotte (wist niet eens dat je m was gaan lezen.... niet meer reageren op mijn mailtje he,kun je wel?!) |
Uren moeten blijven staan, niet met je ogen mogen knipperen.
Je vond het een hel, maar wat moest je anders? Je wilde immers lid worden. "Moet je nou zien! Mijn hele borstkas is blauw van dat heen en weer geschud." Zo zag de ontgroening eruit. Elk miniscuul foutje werd beloond. Ze pakten je revers en schudde je door elkaar. Liep je niet snel genoeg? Dan kon je rekenen op een slag met de bamboestok. Nee, een pretje was het niet, maar wat moest je anders? Je enige rustmomenten waren de douche en je ontbijt. Veel tijd had je weliswaar niet, maar de douche was warm en je ontbijt voedzaam. Wel nodig ook. Wel nodig ook, want vervolgens mocht je waarschijnlijk een paar uur niet eens bewegen, stokstijf blijven staan, je ogen open houden. Als dat het niet was zou je wel moeten tijgeren of uren moeten rennen. Het was nu ochtend, de derde dag, al 2,5 dag achter de rug. Nu al waren er zes jongens afgevallen. Ze konden het niet aan. En jij wist: het duurt nog wel even. Nog een paar dagen buiten, dan slapen in corpshuizen en je dagen op de societeit doorbrengen en ook als je college hebt moet je blijven lunchen en dineren met leden. Hoe kun je tenslotte lid worden zonder alle leden te kennen. Je wist dat het een zware tijd zou worden, dat het nog erg lang zou duren, maar je had hier nou eenmaal voor gekozen, dus zou je het ook afmaken ook!Daar mag nog veel aan aangepast worden.... even heel snel geschreven in 5 minuten... nou ja, tekst is teks toch? |
Ik vond je begin veelbelovend, en het deed me denken aan dat zinnetje uit een acda en de munnik liedje van eeh, je huis is af, je vrouw is weg, maar God wat woon je mooi hier zo alleen! Maar goed. Daarna draai je steeds meer de extreme corps en soos kant in, want ik werkelijk walgelijk vind, en volgens mij hoef je daar niet persee bij te gaan. Ook niet als je de 'leuke' ahum, studie Accountancy doet.
|
Citaat:
Toen ik het verhaal begon was mijn bedoeling geloof ik ook wat anders dan ik het nu aan het uitwerken ben. Al helemaal dat laaste stukje van vanochten, daar moet ik nog even heel goed over na gaan denken. Vraag me af of het het herschrijven waard is, misschien gooi ik het meteen wel weg... maar goed, moet alles eens geprobeerd hebben toch? |
Citaat:
nou de rest nog.. zou dat laatste stukkie wel herschrijven als ik jou was, zoveel is het niet. je kunt het ook weggooien, natuurlijk oh, en btw: mail me je nummer even? ben ik geloof ik kwijt en ik had het laatst nodig.. thanx |
Citaat:
Verder vind ik het verhaal niet erg sterk. |
gaat het nog eens af komen..?
|
jajaja!
heb je net uitgelegd dat ik een druk bestaan heb. kan ook wel als dronken uf nog wat schrijven, maar daar kan het hooguit slechter van worden... komt heus wel goed, maar geef me de tijd! Lotte |
tis inmiddels 13 oktober.. ik informeer nog maar es..
[leve de slowchat! :P] |
je zet me gewoon onder druk! dat is niet eerlijk!
|
Citaat:
|
*lul*
|
Citaat:
|
Citaat:
(leve de slowchat?) ik moet echt weer eens wat gaan schrijven geloof ik! |
Hier het hele verhaal nog een keer. Laatst geposte stuk zit er dus niet bij. Bij dit deel zit nog het laatste stuk waar ik nog even over twijfel. Daar loop ik toch min of meer vast, dus daar ga ik nog even over nadenken. Misschien dat ik dat nog even verander.
Veel plezier met lezen in elk geval --------------------------------------------------------------------- De felle ochtendzon schijnt in je ogen wanneer je de deur van je grachtenpand achter je dichttrekt. Met je mooie maatpak aan, leren aktetasje met Apple power book erin aan je schouder en een beker Starbucks koffie in je hand stap je de drukte van de tram weer in. Je hangt tegen een paal aan zodat je niet om kunt vallen en relatief rustig je koffie kunt drinken. Zo gaat het nou elke dag. Vijf dagen per week, vijftig weken per jaar en nog nooit heb jij een zitplek in je tram, lijn 3, kunnen vinden. Na tien minuten stap je uit voor je kantoor. Zo'n groot glazen, hypermodern gebouw, waar jij zelfs als manager maar een nummer bent. De sleur komt een beetje in je leven. Nou ja, een beetje. Je hebt deze baan nu al een jaar of zeven en de sleur zat er al vrij snel in. Het eerste jaar kon je nog leuk veranderingen doorvoeren. Zorgen dat de zooi die de vorige manager achter had gelaten opgeruimd werd. Je bracht een mooi systeem aan, zodat iedereen precies wist wat hij moest doen en waar hij naartoe moest met problemen. Het systeem werkt perfect. Je zou trots op jezelf mogen zijn. Na dat jaar was alleen het leuke er al een beetje af. Er was weinig mogelijkheid tot vernieuwen. Je was vanaf toen vooral bezig met het aannemen van nieuwe mensen, vergaderen, cursussen geven, je kent het wel. Al ruim vijf jaar doe je alleen nog maar hetzelfde, de sleur van je leven. Je hebt een goed betaalde baan, een leuk appartement, prima vrienden, maar toch is dit niet helemaal wat je verwachtte toen je begon met je studie. Accountancy, het beloofde land. Je had je eindexamen gedaan en eigenlijk wist je niet precies wat je wilde. Je schreef je dus maar in om in Utrecht accountancy te gaan doen. Leuk werk, verdiende goed, aldus je vriendjes die dat ook gingen studeren. Het was een hype, accountancy. Je zocht een kamer en uiteindelijk kocht de vader van een van je vrienden een mooi huis waar jij dan wel een kamer mocht huren. Dat huis stond dan wel op naam van jouw vriend en niet op die van diens vader, want dat was belastingtechnisch zo voordelig, net als de huurprijs die best schappelijk was. De vader van Willem, zo heette die vriend die nu in feitte ook je huurbaas was geworden, was financieel adviseur dus die zal het allemaal wel weten. Daarom was Willem natuurlijk accountancy gaan doen; kon hij altijd zorgen voor een mooi belastingvoordeeltje. Maar goed, daar zat je dan. Leuke kamer in een prima pand tussen al je oude vrienden. Helemaal alleen, zonder pappie en mammie en hartje zomer. Binnen de kortste keren stonden de lege bierkratjes al op de gang en was de keuken een puinhoop. Het echte leven, het studentenleven was begonnen! Willems vader, Harm, kwam vaak langs. Dan dronk hij gezellig een biertje mee. Vaak nam hij dan nog wel een biertje en een derde en vierde gingen er ook prima in. Soms net zo lang tot hij een heel krat achterover geklokt had. Hij legde dan een briefje van 25 gulden op tafel en verdween weer. Stomdronken, want met dat tempo hield geen lever het meer bij natuurlijk. Op een gegeven moment kwam hij standaard elke vrijdagmiddag. Dan dronk hij maar een biertje en kwam alsnog die 25 gulden weer op tafel. Pas later, toen het al te laat was, begrepen jullie van Willem dat het steeds slechter ging met het huwelijk van zijn ouders. Eerst raakte zijn vader dus aan de drank en alsof dat nog niet erg genoeg was hield hij er later nog een affaire met een blond meisje, tien jaar jonger, op na ook. Pas na jullie ontgroening hoorde jullie dat zijn ouders in een scheiding lagen. Belastingtechnisch minder voordelig, zo meldde Willem. Op dat moment besloot je nooit in zo'n situatie te willen belanden. Het was eind augustus. Ontgroeningstijd. Als je accountancy ging doen en een beetje netwerk op wilde bouwen, was daar geen ontkomen aan. In de zomer hadden jullie van Willems vader wel leren drinken, dus dat kwam goed uit. Om de eerste dag nog een beetje goed door te komen besloten jullie vast wat in te drinken. Met een stom dronken kop kon je natuurlijk nooit onder de indruk raken van alle vernederingen die je moest doorstaan. Eigenlijk was het een wonder dat julie zo waggelend niet eens meteen geweigerd werden uberhaupt deel te nemen aan de ontgroening. Gelijk hadden jullie wel: de eerste dag was makkelijk te doorstaan geweest. Wat jullie je echter niet beseft hadden was dat de klap de volgende morgen door het enorme slaapgebrek, de fijne kater en het te weinige voedsel, twee keer zo hard aan zou komen. [nieuw]Ach, hoe lang duurt zo’n ontgroening ook helemaal? Een week of drie, meer niet. Wat kleren gaan stuk, je raakt uitgeput, word vernederd, maar verder… Na je ontgroening kreeg je een mooie jaarclub. Je had het beter gedaan dan Willem, die uiteraard had lopen brallen dat hij in het meest prominente clubje zou komen. Je had het leuk op de kroeg. Ging er vaak eten, bleef dan hangen om te borrelen en soms nog eventjes, heel eventjes dansen. Je ging spleen in een kroegbandje. Was vaak weg, zag je huis nog maar weinig. Je studie? Ja, ach, na een half jaar liet je dat al weer wat verwaarlozen, te veel misschien. Je werd nog net niet van je studie getrapt zeg maar. Je repeteerde met je bandje, ging drinken, kwam vroeg thuis, na een lange nacht. Willem werd jaloers. Jij was weinig thuis, had minder aandacht voor je huisgenoten. Dat jij met blauw aanlopende voeten door het huis moest lopen, omdat rekeningen weer niet betaald waren. Dat jij je eigen koelkast maar aanschafte voor je eigen kamer, omdat die in de keuken niet meer schoon te krijgen was… Het deerde je allemaal niet meer. Jij betaalde, jij zette de vuilnis die zij maakten keurig buiten. Niets aan de hand; jouw verantwoordelijkheid niet. Je had je bandje! Je had weer eens een mooie avond. Gezellig met de band gegeten en mocht optreden aan de overkant. Met gratis drank werden jullie betaald. Daar deden jullie het wel voor. Prima avond. Na het optreden nog even aan de bar hangen en met de barmeisjes kletsen; nog meer gratis drank. De bar sloot, er hoefde niet opgeruimd te worden dus de meisjes gingen met jullie mee de kroeg in. Jullie gaven de meisjes een drankje en je raakte in een geannimeerd gesprek over jullie optreden, de woonplaatsen van jullie ouders en bier. Even later, inmiddels al half drie, gingen je vrienden weg. Jij dus ook. Maar niet zonder haar, zo was jouw missie. Je vroeg haar mee. Het kostte je moeite, maar ze ging mee, al woonde ze eigenlijk aan het andere eind van de stad. Ze had wel zin in een kopje thee zei ze. Een van je vrienden naam haar fiets over, jij droeg haar tas. Jullie liepen samen naar jouw huis. |
in een woord: "Fantastisch"
ik vin em echt goed kan haast niet wachten tot je verder schrijft! echt boeiend verhaal! [zo.. is dat genoeg?] |
[nee, want er is vast iets dat je niet goed vind... andere mensen vinden het tenslotte een opsomming enzo]
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
|
o, ja, trouwens.
er waren wat mensen die het wel redelijk vonden toch? en ook mensen die het teveel een opsomming vonden, toch? mensen met een mening dus. mischien dus ook mensen met een idee. ook mensen die een verrassende wending weten? kom maar op, want alles wat ik verder schrijf voegt niet echt veel toe aan het verhaal... |
Citaat:
|
Citaat:
|
Citaat:
schrijft! |
gehele verhaal..... nieuwe deel is aangegeven (uiteraard compleet met spellingsfouten....)
----------------------------------------------------- De felle ochtendzon schijnt in je ogen wanneer je de deur van je grachtenpand achter je dichttrekt. Met je mooie maatpak aan, leren aktetasje met Apple power book erin aan je schouder en een beker Starbucks koffie in je hand stap je de drukte van de tram weer in. Je hangt tegen een paal aan zodat je niet om kunt vallen en relatief rustig je koffie kunt drinken. Zo gaat het nou elke dag. Vijf dagen per week, vijftig weken per jaar en nog nooit heb jij een zitplek in je tram, lijn 3, kunnen vinden. Na tien minuten stap je uit voor je kantoor. Zo'n groot glazen, hypermodern gebouw, waar jij zelfs als manager maar een nummer bent. De sleur komt een beetje in je leven. Nou ja, een beetje. Je hebt deze baan nu al een jaar of zeven en de sleur zat er al vrij snel in. Het eerste jaar kon je nog leuk veranderingen doorvoeren. Zorgen dat de zooi die de vorige manager achter had gelaten opgeruimd werd. Je bracht een mooi systeem aan, zodat iedereen precies wist wat hij moest doen en waar hij naartoe moest met problemen. Het systeem werkt perfect. Je zou trots op jezelf mogen zijn. Na dat jaar was alleen het leuke er al een beetje af. Er was weinig mogelijkheid tot vernieuwen. Je was vanaf toen vooral bezig met het aannemen van nieuwe mensen, vergaderen, cursussen geven, je kent het wel. Al ruim vijf jaar doe je alleen nog maar hetzelfde, de sleur van je leven. Je hebt een goed betaalde baan, een leuk appartement, prima vrienden, maar toch is dit niet helemaal wat je verwachtte toen je begon met je studie. Accountancy, het beloofde land. Je had je eindexamen gedaan en eigenlijk wist je niet precies wat je wilde. Je schreef je dus maar in om in Utrecht accountancy te gaan doen. Leuk werk, verdiende goed, aldus je vriendjes die dat ook gingen studeren. Het was een hype, accountancy. Je zocht een kamer en uiteindelijk kocht de vader van een van je vrienden een mooi huis waar jij dan wel een kamer mocht huren. Dat huis stond dan wel op naam van jouw vriend en niet op die van diens vader, want dat was belastingtechnisch zo voordelig, net als de huurprijs die best schappelijk was. De vader van Willem, zo heette die vriend die nu in feitte ook je huurbaas was geworden, was financieel adviseur dus die zal het allemaal wel weten. Daarom was Willem natuurlijk accountancy gaan doen; kon hij altijd zorgen voor een mooi belastingvoordeeltje. Maar goed, daar zat je dan. Leuke kamer in een prima pand tussen al je oude vrienden. Helemaal alleen, zonder pappie en mammie en hartje zomer. Binnen de kortste keren stonden de lege bierkratjes al op de gang en was de keuken een puinhoop. Het echte leven, het studentenleven was begonnen! Willems vader, Harm, kwam vaak langs. Dan dronk hij gezellig een biertje mee. Vaak nam hij dan nog wel een biertje en een derde en vierde gingen er ook prima in. Soms net zo lang tot hij een heel krat achterover geklokt had. Hij legde dan een briefje van 25 gulden op tafel en verdween weer. Stomdronken, want met dat tempo hield geen lever het meer bij natuurlijk. Op een gegeven moment kwam hij standaard elke vrijdagmiddag. Dan dronk hij maar een biertje en kwam alsnog die 25 gulden weer op tafel. Pas later, toen het al te laat was, begrepen jullie van Willem dat het steeds slechter ging met het huwelijk van zijn ouders. Eerst raakte zijn vader dus aan de drank en alsof dat nog niet erg genoeg was hield hij er later nog een affaire met een blond meisje, tien jaar jonger, op na ook. Pas na jullie ontgroening hoorde jullie dat zijn ouders in een scheiding lagen. Belastingtechnisch minder voordelig, zo meldde Willem. Op dat moment besloot je nooit in zo'n situatie te willen belanden. Het was eind augustus. Ontgroeningstijd. Als je accountancy ging doen en een beetje netwerk op wilde bouwen, was daar geen ontkomen aan. In de zomer hadden jullie van Willems vader wel leren drinken, dus dat kwam goed uit. Om de eerste dag nog een beetje goed door te komen besloten jullie vast wat in te drinken. Met een stom dronken kop kon je natuurlijk nooit onder de indruk raken van alle vernederingen die je moest doorstaan. Eigenlijk was het een wonder dat julie zo waggelend niet eens meteen geweigerd werden uberhaupt deel te nemen aan de ontgroening. Gelijk hadden jullie wel: de eerste dag was makkelijk te doorstaan geweest. Wat jullie je echter niet beseft hadden was dat de klap de volgende morgen door het enorme slaapgebrek, de fijne kater en het te weinige voedsel, twee keer zo hard aan zou komen. Ach, hoe lang duurt zo’n ontgroening ook helemaal? Een week of drie, meer niet. Wat kleren gaan stuk, je raakt uiteput, word vernederd, maar verder… Na je ontgroening kreeg je een mooie jaarclub. Je had het beter gedaan dan Willem, die uiteraard had lopen brallen dat hij in het meest prominente clubje zou komen. Je had het leuk op de kroeg. Ging er vaak eten, bleef dan hangen om te borrelen en soms nog eventjes, heel eventjes dansen. Je ging spelen in een kroegbandje. Was vaak weg, zag je huis nog maar weinig. Je studie? Ja, ach, na een half jaar liet je dat al weer wat verwaarlozen, te veel misschien. Je werd nog net niet van je studie getrapt zeg maar. Je repeteerde met je bandje, ging drinken, kwam vroeg thuis, na een lange nacht. Willem werd jaloers. Jij was weinig thuis, had minder aandacht voor je huisgenoten. Dat jij met blauw aanlopende voeten door het huis moest lopen, omdat rekeningen weer niet betaald waren. Dat jij je eigen koelkast maar aanschafte voor je eigen kamer, omdat die in de keuken niet meer schoon te krijgen was… Het deerde je allemaal niet meer. Jij betaalde, jij zette de vuilnis die zij maakten keurig buiten. Niets aan de hand; jouw verantwoordelijkheid niet. Je had je bandje! Je had weer eens een mooie avond. Gezellig met de band gegeten en mocht optreden aan de overkant. Met gratis drank werden jullie betaald. Daar deden jullie het wel voor. Prima avond. Na het optreden nog even aan de bar gehangen en met de barmeisjes kletsen; nog meer gratis drank. De bar sloot, er hoefde niet opgeruimd te worden dus de meisjes gingen met jullie mee de kroeg in. Jullie gaven de meisjes een drankje en je raakte in een geannimeerd gesprek over jullie optreden, de woonplaatsen van jullie ouders en bier. Even later, inmiddels al half drie, gingen je vrienden weg. Jij dus ook. Maar niet zonder haar, zo besloot je. Je vroeg haar mee. Het kostte je moeite, maar ze ging mee, al woonde ze eigenlijk aan het andere eind van de stad. Ze had wel zin in een kopje thee zei ze. Een van je vrienden naam haar fiets over, jij droeg haar tas. Jullie liepen samen naar jouw huis. (nieuw) Gezellig dronken jullie samen nog wat. Een kopje thee, puur voor het idee. Ze vond het heerlijk. Jouw vriend ging maar weer naar huis en jullie zwaaiden hem uit. Tussen alle slapende huisgenoten bleven jullie alleen achter. Je nam haar mee naar je kamer. Jullie praatten wat, je zette wat muziek aan. Het was gezellig, een mooie sfeer en dat terwijl je haar amper kende. Je keek op je horloge: twintig over drie. Je vond het wel tijd om naar bed te gaan. Je vroeg of ze nou wel bleef slapen. Ze bleef. In jouw eenpersoonsbed. Missie geslaagd, ze kwam echt een kopje thee drinken. Het werd een heftige, maar tegelijk zwoele en tedere nacht. Het werd ochtend, een uurtje of negen. Je kriebelde over haar buik, genoten nog even van elkaar. Om twaalf uur pas, stonden jullie echt op. Je gaf haar een handdoek, dan kon ze douchen terwijl jij een boterham voor jullie smeerde en thee zette. Met natte haren kwam ze de keuken inzetten. Zo lief, zo teder. Dat je haar ooit hebt kunnen gebruiken voor een one night stand. Nou ja, ze wist zelf ook wel waar ze mee bezig was, mocht je aannemen vond je. Je gaf haar een boterham en een kopje thee en ging zitten. Je keek nog even naar haar, voor je haar het huis uit zo schoppen en nooit meer zou zien. Jij zat nog even lekker met je kopje thee in de te vuile keuken toen Willem brak binnen kwam zwalken; kotsend over de vloer. “Gatver, Willem!” Hij ging zitten en legde zijn hoofd op de tafel. “Ga je dat niet opruimen?” Willem zuchte iets onverstaanbaars terug. “Jezus, Willem! Nou ja, als je maar uit mijn kamer blijft, ja!” Je stond op en ging douchen. Weer tijd voor de kroeg, je vrienden en de band, vond je. Eigenlijk was je leventje wel prima zo. Je had veel vrienden, zat vaak in de kroeg en neukte je suf. Geld was geen probleem; je vader was vroeger ook lid geweest. Toch was je nu niet meer echt tevreden. Je woonde toch in een leuk huis, met je oude vrienden. Je maakte naar hartelust muziek. Wat kon nou helemaal het probleem zijn? Je studie ging niet al te best, maar goed, dat kwam wel vaker voor. Al je huisgenoten waren gaan skieen, maar jij was niet meegevraagd. Je bandleden waren aan het feestten in Leiden. Je was alleen. Rust en ruimte genoeg om de afgelopen tijd eens te overzien. Je bedacht dat je weinig vrienden meer over had. Dat je meer was gaan brallen dan Willem ooit gedaan had. Dat je one night stands niet meer zomaar one night stands waren, maar dat je meisjes mee je bed in lokte met de belofte op een mooie toekomst. Een mooie toekomst voor jou alleen ja. Je had voor een nacht een lekkere neuk, maar haar stuurde je teleurgesteld naar huis. Soms hoorde je maanden later nog via via, dat die meisjes er om gehuild hadden, dat ze je echt hadden geloofd. Willem kon dan wel kotsen in de keuken en niet alles al te best regelen, maar hij studeerde tenminste nog een beetje en had wat betreft vrouwen nog geen negatief imago opgebouwd. Dat was bij jou allemaal wel wat anders. Zo alleen voelde je je alleen maar kutter. Met een pakje sigaretten ging je in je bed liggen. Je moest iets doen. Maar wat? Je vond jezelf een hufter geworden. Anderen vonden dat kennelijk ook. Dat moest maar eens veranderen. Je dronk een goedkope fles champagne leeg en rookte goed door. Vandaag deed er even niet toe. Vanaf morgen ging je alles anders doen. Dat deed je ook. Voor de verandering had je je wekker gezet. 09.00uur werd je wakker van het radionieuws. Tijd voor een douche. Nu je huisgenoten er toch niet waren kon je mooi even opruimen. Je zorgde voor een schone keuken, haalde de koelkast leeg en vulde deze met nieuw bier. Keukenkastjes werden volgestampt met zakken chips en pinda’s. Schimmels werden uit pannen verwijderd. De keuken kon weer gebruikt worden. Binnen een dag maakte je het huis aan kant en deed je nog een stukje administratie. Als je huisgenoten dan thuiskwamen kon je een feestje met ze vieren. Je moest ze laten weten dat je ze niet vergeten was. Dat je heus niet zo’n hufter was als je leek. Het moest weer worden zoals vroeger. Over drie dagen kwamen ze weer terug. |
En toen...?
Sorry, ik vind het best spannend :) |
Citaat:
|
| Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 09:22. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.