[fragment] De boodschap.
 

Ik rende en rende. Sterren, wolken, flitsende maanlichten. Het zwarte van de nacht overviel me, benauwde me, als een onverwachte val in oneindig diep water.
Mijn voetstappen klonken hol op de harde versteende grond. Het geluid weerkaatste tegen de ijzeren muren, die me aan weerskanten dreigend vasthielden, en maakte dat het leek alsof er een tweede persoon in het spel was.
Vluchtig keek ik achterom, maar de verslavende tonen voor me deden me weer terug draaien.
Mijn adem begon langzamerhand te weigeren, maar ik moest door. Deze wilskracht, die plotseling boven kwam drijven, verraste me, als een tijger die in zijn aanval zijn prooi verrast.
Ik voelde zijn lust en behoefte aan bevrediging. Ik voelde zijn onuitputtelijk doorzettingsvermogen.
Het geluid kwam dichterbij, de lichten kwamen dichterbij en mijn voetstappen klonken zachter en zachter. Hijgend kwam ik tot stilstand, en zo deed de tweede persoon. Vóór mij verschenen donkere handen en twee zwarte ogen. Het maanlicht weerkaatste in de twee en gaven een sinistere aanblik. Zijgend staarde ik.
Onverwachts ontsprong er een groot, maar zacht licht. Het gestalte stapte naar voren en zijn compleetheid lichtte op. Het voelde alsof de Hemel zijn poorten opende. Alsof de zon, na jaren van duisternis, weer begon te schijnen.
‘Wacht,’ sprak een donkere, maar Hémelsmooie stem. ‘Jouw tijd zal komen, jouw vogel zal vliegen. Jouw licht zal schijnen en jouw hart zal branden.’
Met een stoïcijnse blik staarde ik naar de jongeman voor me. Hij keek terug en verblinde me met zijn beeldschone glimlach. Ik voelde me van binnen warm worden. Een bevredigd gevoel vulde me vanaf mijn tenen tot mijn kruin en ik wist dat hij gelijk had. Zijn overtuiging maakte dat ik zijn woorden voor waar nam. De blik in zijn ogen stelde me gerust.
Ik wilde vragen wie hij was, wat hij hier deed. Maar vooral wanneer mijn tijd zou komen en wat deze in zou houden. Maar zijn verschijning en dominantie, zijn heerlijkheid en prachtige vertoning, maakte dat ik niets uit kon brengen. Ik wilde ook niets zeggen. Bang om deze serene rust te doorbreken, de galm van zijn stem te overtreffen.
Maar tevens door deze volmaaktheid verloor ik de grip op de realiteit en werd ik in de rug aangevallen. Ik viel, keek opzij en zag een tweede gestalde, die mij gedurende de gehele weg was gevolgd. Ook zijn zwarte ogen staarden naar me, maar niet met diezelfde tederheid.
Deze jongeman keek verdorven en nam al de warmte uit mijn lichaam weg. Zijn houding was ijzig, zijn lippen waren tot een dun afkeurend streepje gevormd en zijn wenkbrauwen hingen nors boven zijn boze ogen. Vanaf de grond bekeek ik hem en hij nam mij, vanuit zijn positie, minachtend op.
‘Wacht,’ sprak zijn harde, onvriendelijke stem. ‘Jouw tijd zal komen. Jouw vogel zal vliegen. Jouw licht zal schijnen en jouw hart zal branden.’
De verwarring kwam als een klap in mijn gezicht en benam me opnieuw de adem. Een rilling voltrok zich door mijn hele lichaam, terwijl ik besefte dat deze jongeman, met dezelfde woorden, eveneens gelijk kon hebben.

Aan alle gebeurtenissen, die ooit hebben plaatsgevonden, gingen keuzes vooraf; ja of nee, wel of niet. En al die keuzes hadden de bijbehorende gevolgen; positief of negatief.
Enerzijds de jongeman in al zijn glorie. Hij zou mij vrijheid, veiligheid en liefde geven. Anderzijds de jongeman in al zijn verdorvenheid. Hij zou mij opgesloten laten, mij de angst injagen en mijn hart, verlangend naar liefde, gebroken achterlaten.
Beide gaven een gebeurtenis. De één met positieve gevolgen, de ander met negatie. En nu was het aan mij om een keuze te maken. Zou ik me laten leiden door de warmte van de één, of me er door de angst van de ander van laten weerhouden?

Wow!

Goed, dat ten eerste. Nu verder. Het begin van dit fragment deed me denken aan een eigen tekst, waar ik nog mee bezig ben, en dat is natuurlijk alleen maar goed. ;) Ik vind dit een mooi fragment/stukje. Je brengt het gevoel goed over, beeldend geschreven.

Paar puntjes:
Zwijgend, denk ik.

De gestalte.

Verblindde met dubbel D.

Ik vind kruin een vreselijk woord, maar dat ligt vast aan mij.

Hier begin je twee zinnen achter elkaar met "Maar". Ik ben sowieso al geen fan van zinnen die daarmee beginnen, en twee keer achter elkaar is natuurlijk al helemaal erg. :) En ik denk dat "maakte", in de tweede zin, "maakten" moet zijn.

Negatieve.

Je laatste alinea (nee, het is geen alinea, het zijn er drie, maar ik weet niet hoe ik het anders moet noemen) vind ik heel goed. Je neemt afstand van de situatie, knap. (y)

Hé bedankt! Ik heb direct alle foutjes verbeterd. En bedankt voor je compliment... :)

Soapsie

Niemand verder?

Ja! Ja! Ik, maar ik moet m nog even lezen. Heb je een momentje? :)

Edit:
Zwijgend
Hémelsmooie moet met een hoofdletter???
Ik snap Roos' opmerking. Kruin lijkt hier niet te passen.
(y) De nadruk die op jouw komt te liggen door de herhaling is passend. Netjes!

Verder een fijn stukje. Leest makkelijk, fijne stijl. Niet echt bijzonder, maar toch. Het heeft iets! :) (y)

En waar was jij vandaag? Niet eens op de meeting? SCHANDALIG!

Dank je wel! Dat eerste foutje had Roosje ook al gevonden...

En wat betreft de meeting; geen zin en geen tijd. Maar nu ik er over nadenk, had ik jou wel willen ontmoeten. :)

Joh, meeten is leuk. :)

Ach, gelukkig verschillen meningen. :)

De rest is ook lief hoor... :o

Vast en zeker, daar twijfel ik niet aan. :D

Goed zo! :D

Ik vind het mooi. Echt mooi. Mij doet het ook denken aan iets dat ik een keer gelezen of geschreven heb, maar ben er nog niet uit wat dat is.

Maar er staat [fragment] in de titel. Is het een deel van iets groters? Want het lijkt me lastig dit ergens in te passen.

Goed gedaan in elk geval (y).

Het is een droom van iemand..dus eigenlijk heel makkelijk ergens in te passen. :)

Bedankt voor je reactie! Kus

p.s :o Gnocchi