Klein stukje Proza...(?)
 

Daar staat ze dan. Haar ogen ver open gespert en haar armen vastgenageld aan haar benen. Klemt ze angstverbijtend de wereld tussen haar tanden. -Alsof ze alleen zó houvast heeft om alles wat er gebeurt- Komt ze ooit van deze wereld los?
Onrust woelt, wind blaast het blad en ze denkt over zorgen die ze aan takken van bomen zou willen rijgen, om voor altijd kleuren te kunnen dromen.
Deze gedachte blikt ze langzaam weg met het kijken naar de lucht. Ze ziet knipogen zweven; vogels vliegen rijwieks hun vlucht en haar hoofd volgt en verlicht met iedere vleugelslag. Ge-dach-ten-loos. Zó voelt rust.
Ze gaat lopen, want leven wacht niet, loopt voorbij. Met elke pas die ze zet, blaast ze blauwe wolken weg; kou verlaat haar lichaam. Haar gezicht Ont-spant.
Warmte draait even door het aardse leven. Zó voelt vrij.





hmm, ik weet niet wat ik er van moet denken, barst maar los!.

weet niet veel van proza ofzo, maar vind dit erg mooi. Prachtig taalgebruik. Naarmate t vordert verlies je een klein beetje mijn aandacht, ik struikelde over 'ze gaat lopen'. Ik kan niet goed uitleggen waarom, maar t las niet fijn...maar bij de slotzin is die weer helemaal terug! Waarom heb je gedachtenloos zo klein gezet?heeft dat een speciale rede? want volgens mij leg je ook al genoeg nadruk op dit woord door de streepjes.
Tja verder ben ik hier niet echt in thuis! maar vind t wel prachtig om te lezen. :D