[Monoloog] Het spel der liefde
 

Het spel begint altijd met het onzichtbare. Jij en ik en dat onzichtbare tussen ons in. Onzichtbaar, maar zó sterk aanwezig dat wij het geen van beiden kunnen negeren. Het speelt met ons en doet ons voor een moment veranderen. Voor een moment zijn wij anders, maar des te meer verbonden met elkaar. Voor een moment durven wij ons over te geven aan ons gevoel, zonder er over na te denken en ons te schamen. Dit is het moment dat wij onze verlangens uitspreken, zonder een woord te zeggen. Het onzichtbare, de blik in onze ogen, en het verlangen binnenin ons zeggen genoeg. Het heeft ons in de greep en houdt ons gevangen. De bevrijding is pas aan het einde van het spel, waarbij het onzichtbare ook voor het grootste deel weer verdwijnt. Vóór de bevrijding wordt het onzichtbare echter steeds groter. Waarbij ook de verbintenis tussen ons steeds sterker wordt en we onze verlangens uit ons laten stromen. Om daarmee ook de verlangens van de ander te bevredigen en zo op de weg naar bevrijding veel hoogtepunten te beleven. Met als extra hoogtepunt altijd de muziek. Muziek tussen ons, als extra onderdeel van het spel. En muziek zoals in een film. Muziek die hoort bij een moment dat nooit zou mogen eindigen. Het moment van bevrijding en de weg daar naartoe. De weg die de spelers begaan tijdens het spel der liefde.

Nog een schrijfseltje van mij. Heeft totaal niks met het voorgaande te maken, kwam net zomaar ineens in me op.
Graag commentaar, zowel op dit stukje als op het vorige.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik draaide me om. Probeerde te zien wat jij zag. Te voelen wat jij voelde en te weten wat jij wist. Maar geen van allen lukte mij. Het enige wat ik voelde, zag en wist bestond uit pure angst. Maar misschien was dat ook wel wat jij had gevoeld. Ik probeerde mijn blik los te trekken van wat ik zag, maar ik kon helemaal niks meer. Ik was verdoofd en gevangen. Ik kon zelfs niet meer denken. Het enige wat steeds door mijn hoofd schoot, was ‘Waarom moest ik me dan ook omdraaien?’. Maar daar had ik nu ook niks aan. Tot alles na een paar minuten – wat trouwens een eeuwigheid leek – weer verdween. En vanaf dat moment heb ik me alleen maar schuldig kunnen voelen. Schuldig omdat ik zag wat jij gezien had. Omdat ik voelde wat jij gevoeld had en ik wist wat alleen jij ooit hebt geweten. Alleen heeft het jou gevangen gehouden, terwijl het mij heeft laten gaan.

Zoals je vast al wist, vind ik ze beide mooi ! Ze zijn dan wel vaag, maar ach ja ik ben niet anders van je gewent :p ...
Liefs...