Hoe lang hou ik het nog vol?
 

Hallo iedereen, een tijdje terug heb ik een tekst geschreven over hoe ik me voel en die zou ik graag met jullie willen delen. Groetjes Charlotte.

De ene dag kan goed zijn en de andere dag weer slecht, ik leef naar de buitenwereld toe maar vanbinnen ben ik dood... Soms gaat het echt goed met me, echt waar. Ik voel me dan zelfs blij. Maar dan opeens plots, Ik weet niet wat er precies gebeurt maar er loopt Iets mis. Ik verlies me zelf weer, ik verlies men positieve gedachten weer en de negatieve gedachten komen terug.
Iedereen denkt dat ik gelukkig ben, maar dat ben ik niet ik haat mijn leven...
Wanneer ik verdrietig ben sluit ik mezelf af van de buitenwereld, ik heb voor niks motivatie, ik vertel tegen mezelf dat niemand om me geeft, ik denk aan alles negatief dat ik maar kan vinden, ik geef mezelf zoveel pijn omdat ik het gevoel heb dat ik dit verdien. Soms is het zo moeilijk om me fysiek geen pijn te doen, die drang is zo moeilijk te weerstaan waardoor ik het niet kan laten om mezelf te snijden of ergens tegen te kloppen...waarom ik dit allemaal doe weet ik niet, ik denk dat ik dit gewoon doe omdat ik zo ben...maar deze Charlotte kent niemand, niemand kent de echte Charlotte...niemand weet hoe ik me voel, hoe vaak ik moet wenen, de slechte gedachten dat in me omgaan, hoe negatief ik over mezelf denk en over andere dingen...soms zou ik gewoon willen verdwijnen van deze wereld dat zou alles misschien wat makkelijker maken, gewoon sterven. Maar het probleem is dat ik eigenlijk helemaal niet wil sterven het enige wat ik wil is ontsnappen uit deze cirkel van negatieve gedachten waar ik elke dag tegen moet vechten, ontsnappen aan deze pijn om deze nooit meer te voelen...
Ik ben bang omdat ik weet dat ik niet voor altijd kan blijven vechten tegen deze gedachten/ gevoelens en op een dag ik ga stoppen met vechten. Ik leef mijn leven niet, in mijn ogen probeer ik te overleven en als ik heel mijn leven moet proberen te overleven dan wil ik dit leven niet meer...
Het zou veel makkelijker zijn moest er mij iets overkomen, een accident ofzo waarin ik sterf dan zou niemand zichzelf de schuld van mijn dood geven en dan zou ik eindelijk krijgen wat ik zo graag wil...
k zou eigenlijk met iemand erover moeten praten...maar dat durf ik niet want ik weet al wat mensen gaan zeggen wanneer ze het te weten zouden komen dat ik aan zelfmoord denk of mezelf pijn doe...'waarom heb je het nooit verteld waar je mee zit?' Wel waarom heb jij het me nooit gevraagd?...het is gewoon makkelijker om mezelf pijn te doen dan andere mensen te moeten pijn doen met mijn problemen.
Weetje wat ook het probleem is? Wanneer iemand zelfmoord pleegt en dit lukt is iedereen verdrietig voor die persoon, dan komt iedereen af met hoe veel die persoon voor hen betekende en is er veel medeleven...maar wanneer iemand toe geeft dat die met zelfmoord gedachten zit of een zelfmoord poging onderneemt en die mislukt dan kijken mensen met afschuw naar die persoon van 'die persoon is zot in zijn hoofd' ' daar kom je beter niet mee in contact' terwijl deze beide situaties toch net hetzelfde zijn? Maar toch wordt er zo anders op gereageerd... als ik het zo bekijk is het dus beter om te sterven want zo blijven leven met deze gedachten zonder dat iemand het weet kan ik niet volhouden en het vertellen aan iemand waardoor de omgeving met afschuw gaat reageren kan ik ook niet aan...

Wat een heftige gedachtes! Heb je dit wel eens met iemand besproken? Een goede vriend(in), je huisarts, een vertrouwenspersoon of een psycholoog?

Elin3 niet echt, ik heb 1 keer verteld aan men beste vriendin dat ik mezelf snij en aan zelfmoord denk maar voor derest heb ik daar niks over gezegd aan haar of iemand anders

Hoe reageerde die vriendin?
Zou je er wel graag eens over willen praten? Het lijkt me heel lastig om hier alleen mee te worstelen!

Ze snapte me wel en heeft beloofd om het voor haar zelf te houden, ik wil er wel graag eens over praten maar ik durf er met niemand over te praten in men omgeving, ik zou ook niet weten met wie.

Zou je er met je huisarts over durven praten? Het klinkt of je best wat (professionele) hulp zou kunnen gebruiken...

Dat durf ik echt niet...want dan gaan men ouders het ook te weten komen...

Je huisarts heeft geheimhoudingsplicht en zal dus niks tegen je ouders mogen vertellen. Ik weet niet hoe oud je bent, maar vaak kan je zelf wel een afspraak maken bij de huisarts.
Vind je dat een stap te ver, probeer het na de vakantie dan eens op school, om aan een vertrouwenspersoon of (school)maatschappelijk werker je verhaal uit te leggen.

Ik ben 18. Ik ben net afgestudeerd van school en ga nu verder studeren. Ik zal erover nadenken om naar de huisarts te stappen, maar ik moet er eerst klaar voor zijn voor ik dat kan doen.

Je zou ook kunnen overwegen wat dingen op te schrijven, zoals je hier al hebt gedaan, zodat je huisarts dat kan lezen. Als je 18 bent kan je prima zonder dat je ouders dat hoeven te weten naar de huisarts.
Als je aan een universiteit of hoge school gaat studeren zijn daar ook vaak studenten-psychologen waar je heel vrijblijvend bij terecht kunt, als je dat prettiger vindt.

Je komt uit België of niet?

Toen ik daar ging studeren kregen alle eerstejaars een medisch onderzoek en dat lijkt me ook een goede gelegenheid om aan te geven dat je psychisch niet goed in je vel zit. Beter is natuurlijk om eerder aan de bel te trekken, bij je huisarts of via de hogeschool/universiteit.

Ja ik kom uit België. Medisch onderzoek? Ik dacht dat ik daar voor altijd vanaf was...dan gaat die dokter mijn littekens op men arm zien en het wel merken en dat is misschien wel een goed idee om er dan over te beginnen danku.

Ja, ik kan misschien de tekst dat ik hier geschreven hebt tonen aan men huisarts ofzo danku om me te helpen.