Opstapelend verdriet en stress maakt me depressief
 

Hey, ik ben een jongen van 17 jaar. Sinds een tijd geleden is er een einde gekomen aan mijn 2 jaar lange relatie. Dit was mijn keuze omdat het niet meer ging en ik er ongelukkig van werd.

Nu heb ik ook een hele drukke schoolperiode met een stressvol eindwerk waar maar geen einde aankomt om nog niet te spreken over de examens, ik voel me zo verdrietig elke dag als ik van school kom en ik weet niet waarom. Ik probeer m'n gedachten te verzetten met sport maar dat helpt niet en maakt me enkel humeuriger, ik ben heel prikkelbaar en moet bijna heel de dag door mijn tranen inslikken om niet als zwak gezien te worden voor anderen. Ik kan hier met niemand over praten omdat ik nogal een gesloten karakter heb en wil daarom hier naar hulp zoeken.

Dit klinkt alsof je best wel wat hulp kan gebruiken. Zou je er wel over willen praten met een vertrouwenspersoon op school, je huisarts of een maatschappelijk werker?

Steeds zo verdrietig zijn en veel stress ervaren is voor niemand fijn. Wat kleine dingen waar je op kunt letten zijn goed eten en voldoende slaap (niet de hele dag op bed blijven liggen, maar gewoon op tijd naar en uit bed). Blijf je lange tijd zo prikkelbaar en emotioneel dan is dat een teken dat je mogelijk te veel van jezelf vraagt.

Bedankt voor het antwoord en ik heb al enkele keren op her punt gestaan hunp te zoeken maar dan lukt het toch niet om het te verwoorden en begrijpen ze me niet. Ik eet normaal wel gezond en sport heel veel. Enkel slaap kan wel onregelmatig zijn. Ik ben nu al zo een week en een half heel prikkelbaar waarbij elke grap in de klas direct een snauw als antwoord krijgt :s

Misschien kan je opschrijven hoe je je voelt?

Met wie heb je tot nu toe er over gepraat? Bij wie kreeg je het idee dat ze je niet begrepen?

Dat is wat ik nu probeer denk ik. En ik heb er met een vriendin over gepraat en die begrijpt me wel en ik voel me goed als ik bij haar ben maar als ik dan weer alleen ben mis ik haar gewoon en voel ik me minder goed.

De angst om als zwak te worden gezien door anderen moet je volgens mij als ondergeschikt zien. Dan vinden ze je maar zwak, het gaat er toch om dat je je beter gaat voelen, dan maakt het even niet uit wat anderen vinden. Op het moment dat je je weer beter bent gaan voelen, bijvoorbeeld na gesprekken met een schoolpsycholoog, kun je het alsnog verwerken, of desnoods aan mensen uitleggen, als men het niet wil begrijpen, jammer dan, het is jouw leven...