hulp zoeken, waar begin je?
 

Hoi,

ik zit met wat vragen over professionele psychische hulp, er is hier vast iemand die me daar bij kan helpen :)

Op het moment dat je voor jezelf besluit dat je zulk soort hulp nodig hebt, waar begin je dan? Ik heb niet echt een idee hoe dat moet. Het kan via school, maar als ik dat liever niet doe, waar begin ik dan? En hoe weet je van wie je hulp nodig hebt (psycholoog, maatschappijl werk, whatever..)?

Hoe zit het met ouders, is het ivm rekeningen lastig om die erbuiten te laten?

Kan iemand me als laatste nog een beetje laten weten hoe zo'n eerste gesprek gaat? Moet je zelf vertellen wat er precies speelt of hoe zit dat? :)

Alvast bedankt (y)

Hoi hoi,

Je kunt naar BJZ toe stappen die zullen in eerste instantie niet je ouders erbij betrekken (aangezien je boven de 16 bent) maar ze adviseren het wel.
Woon je nog in huis dan is het inderdaad erg moeilijk om het buiten je ouders om te doen.
Ik weet het is heel vervelend om je ouders erbij te betrekken ik zelf weet hoe het is maar toch is dat het beste (dan zeg ik nu wel maar ik zelf doe het ook niet)

BJZ zal samen met jou gaan zoeken naar een oplossing.
Wel is het de bedoeling dat je uitlegd wat je problemen zijn maar dat kan je ook opschrijven als je dat liever wilt.
Als je een goede vriendin hebt kan je haar misschien vragen of zij met je mee gaat om erover te praten.

Bij een eerste gesprek gaan ze eerst kijken wat je problemen zijn.Een intake is dat.
Dan wordt er over je vergaderd en gaan ze kijken welke hulp het beste bij jou past.

Ik wens je succes heb je nog vragen aarzel dan niet om mij een PM te sturen of via dit topic te vragen

Groet Tieneke

hoihoi, ik zal je vragen proberen te beantwoorden.

hoe kom je aan hulp?
Ik weet niet waarvoor je hulop nodig hebt, maar het kan altijd via de huisarts. Je legt kort je verhaal uit en zegt dat je proffesionele hulp hiervoor wilt hebben. hij kan je een verwijzing geven.
Je kunt ook zelf, zonder afspraak, naar het AMW stappen als je dat wilt. dit is eerstelijns hulpverlening (hier kun je dus zonder afspraak en verwijzing terecht :))

Wat betreft je ouders kan het lastig zijn om hen erbuiten te houden. Je kunt bij het intakegesprek wel informeren of jij een rekening hiervoor thuis krijgt of dat het wordt vergoed (dan moet je wel weten welke verzekering je hebt denk ik). Toch is het handiger om je ouders wel over jouw proffesionele hulp te informeren. je hoeft dan geen smoesjes te verzinnen waar je naartoe gaat en bovendien kunnen zij jou misschien steunen. toen ik hulp wilde was ik eerst ook van plan om het te verzwijgen, het luchtte enorm op om het toch te vertellen.

Een eerste gesprek is een vrij algemeen gesprek. Jouw hulpverlener wilt hier, of in één van de eerstvolgende gesprekken wel samen met jouw je 'hulpvraag' (zo concreet mogelijk neerzetten wat jouw probleem is waar je hulp voor wilt hebben). ook komen er wat algemene dingen aan bod (hoe ziet je gezin eruit? welke school doe je? hoe gaat dit? heb je veel vrienden/vriendinnen? maak je makkelijk contact? heb je hobby's en sporten? enz. enz.). Hier hoef je niet zoveel zorgen om te maken verder :) Heel diep wordt er nog niet op in gegaan (tenzij jij dat wilt :)).

Oja, als je onder de 16 bent zijn ze verplicht je ouders op de hoogte te stellen van de hulpverlening. tussen de 16 en 18 hoeft dit niet, maar gebeurd dit (in overleg met jou!!) soms wel. wanneer je 18 bent of ouder kan het helemaal buiten je ouders om. Nogmaals... ik persoonlijk was erg opgelucht toen ik het wel vertelde.

ehm, als je nog meer wilt weten over de intake zal ik zo nog wat typen :) xxx fantome

Je kan naar Bureau Jeugdzorg, de intake is naar mijn weten gratis en ze helpen je de goede richting in.

Je kan gewoon naar BJZ gaan en binnen lopen en zeggen dat je een intake wil. Ik stond binnen 15 minuten binnen in een kamertje met een mevrouw waarmee ik ging praten.

Ze vroeg waarvoor ik kwam, en ik heb het verteld, en toen vroeg ze waarvoor ik precies hulp wilde. Toen zei ze dat al wel een gedachte had waar ik eventueel heen kon maar dat ze het nog met haar team moest overleggen (dat moeten ze ALTIJD en daardoor duur thet echt vreselijk lang). Vervolgens had ik n og een vervolgafspraak 2 weken later en toen werd het weer besproken.

Toen kreeg ik een gesprek met mijn ouders erbij.
Kregen mijn ouders nog een los gesprek (mijn ouders vonden het compleet onzinnig en vonden jeugdzorg en ontiegelijk sloom)
Vervolgens een afrondend gesprek met een advies (doorverwijzing naar ene zelfstandige psychiater).

Al met al heeft dit traject ongeveer 3 maanden geduurd en ik kon pas in december bij de psychiater terecht..

Je kan natuurlijk ook contact op nemen met je vertrouwenspersoon.
Bij ons op school hebben vertrouwenspersoon, schoolpsycholoog, bureaujeugdzorg en het riagg/ggd eens in de twee weken overleg waarbij ze probleem leerlingen kunnen bespreken om te kijken waar die het beste heen kunnen.

Omdat ik niet zo'n goede ervarings had met de schoolpsych en de vertrouwenspersoon me door verwees naar BJZ heb ik dat gedaan.

Ik ben ook bij een Eerstelijnstpsycholoog geweest (via huisarts) maar dat was niet zo denderend, en duur..

Dat hebben ze mij nooit verteld, misschien maakte die muts van BJZ daarom die fout dat ze mijn ouders (mijn huis) opbelde i.p.v mij mobiel. Oeh als dat zo is hé dan kan ik haar wel schieten, mensen die liegen, daar houd ik niet zo van..

Het probleem is dat ik zelf zegmaar niet precies weet wat exact het probleem is. Er zijn een aantal dingen die spelen waar ik zelf niet uit kom, maar ik denk dat het nogal lastig wordt dat uit te leggen aan iemand die ik niet ken & die mij niet kent. (en ja, ik snap dat dat wel moet als ik hulp wil :p). Dus als er van mij verwacht wordt daar dat ik duidelijk en concreet uitleg waar het probleem zit, dan komen we er niet uit :o

en hoe zit het als je 18+ bent, mag je dan ook naar gratis anonieme instanties?

Ik moet zeggen dat je beschrijving van het eerste gesprek me wel aanspreekt, aangezien het lastig is te beschrijven waarom ik hulp nodig heb (zie mijn reactie op Tieneke hierboven), is het voor mij veel makkelijker als er vragen gesteld worden waar ik antwoord op moet geven in plaats van dat ik uit mezelf een verhaal moet vertellen.. :)

Wat ouders betreft: het is niet zo dat ik het perse geheim wil houden ofzo, ze mogen opzich wel weten dat ik hulp wil/krijg, maar als het geen enkel probleem is om ze er buiten te houden dan dat liever natuurlijk :)

Over naar de huisarts: dat lijkt me geen goed idee. Ik heb die vent 2 x gezien en ik heb niet het idee dat hij me serieus neemt (als je naar hem toe gaat met klachten over je gezondheid zegt hij bij alles, tegen iedereen, "pak maar een paracetamol" of "het is stress".) Heb niet echt het idee dat ik hulp van hem kan verwachten, al gaat het maar om doorverwijzen :s

Nogal een nadeel dat het zo lang duurt voor er uberhaupt iets op gang komt :s Snap wel dat het niet á la minute kan, maar als jij het over 3 maanden hebt zie ik dat niet echt zitten..

Gesprek van hun kant met ouders is ook absoluut niet de bedoeling, was dat verplicht oid, of kon je er zelf voor kiezen?

er worden idd veel vragen gesteld, maar uiteindelijk zoek je niet voor niets hulp en zul je wel een beetje een richting aan moeten geven denk ik :)
mja, ik lees net dat je bij BJZ ook zo binnen kunt stappen (dat wist ik dan weer niet!) en bij het AMW ook. via hen kan je dan eventueel ook een doorverwijzing krijgen :).
je bent 17 en het is mogelijk je ouders erbuiten te houden. maarjah, als ze maar één foutje maken zoals bij evatjuhhh dan komt het toch allemaal uit.... als je het niet een probleem vind het je ouders te vertellen raad ik je toch aan dat wel te doen :)
big chance dat de hulpverlening aandringt op een gesprek met je ouders namelijk

oja, moet ik ff voor je opzoeken wat de doelen precies zijn van een hulpverlener tijdens een intake?

jij zat bij de BJZ he?!
over het algemeen is het gebruikelijk dat ze je ouders dan op de hoogte stellen (er kan wel eens een uitzondering zijn). dat is de reden dat ik vóór mijn 16e nooit hulp wou hebben. ik vind het flink ombeschoft dat ze het jou niet melden dat ze je ouders gingen bellen!! :mad:

je hoeft niet te weten waar het probleem mee samenhangt of waar het vandaan komt, maar wel waar je last van hebt (bijv. voo jezelf opkomen in bepaalde situaties). mocht het nodig zijn dan vragen ze vanzelf door om erachter te komen waar het vandaan komt. het ligt helemaal aan jouw hulpverlener en instelling of zij daar diep op in gaan. sommige hulpverleners gaan meer voor een directe aanpak (het hier en nu de situatie veranderen) en anderen zullen meer ingaan op je verleden e.d.

als je het echt heel per se niet wilt is het niet verplicht dacht ik. mja... bij mij wilden ze ook zo'n gesprek (maar k zat dan ook bij een svp'er) ze wilde dan dingen weten over hoe me geboorte verliep, de opvoeding, hoe ik was als kind e.d.) en dat zag ik dus helemaal niet zitten :s
maar het ligt net aan jouw probleem en/of situatie en aan de instantie en hulpverlener of dit nodig is of niet :)

hmm, anoniem? hoe bedoel je dat precies.
AMW is iig gratis en ze zullen niet lekken ofzo naar 'buitenstaanders'. zeker als je 18 en ouder bent niet :)

Dan maar gewoon ouders inlichten, moet wel te doen zijn (y)
Wil alleen geen gesprek tussen de hulpverlening en ouders, maar dat moet wel te regelen zijn dan..

Graag :o:)




Bedankt voor de reacties iedereen (y):)

Ik heb in het verleden ook voor de problemen (de problemen die ik nu nog heb) bij BJZ gezeten maar daar was mijn begeleider zo dom om me ouders op te bellen (ook al wisten ze er iets van af) en een lul verhaal op te hangen wat niet klopte en toen bij thuiskomst was me moeder overstuur en vroeg ze der na en iikkkk ??? ik raakte zo erg van slag af dat ik niks meer kon zeggen.

Nu ben ik wederrom bij BJZ geweest en ik moet zeggen heb een aardige en lieve Mevrouw gehad en deed echt absoluut niks achter mijn rug om ....ik ben dan nu wel 17 einde van het jaar 18 toen was ik 15 en had ik ook een andere begeleider.

Als je duidelijk zegt ik wil niet dat me ouders erbij betrokken worden dan doen ze dat ook niet mogen ze ook niet omdat je 16 jaar en ouder bent.

Maar meid laat je niet weerhouden om hulp te zoeken.Ik heb ook bijna 4 jaar enorme problemen en nu omdat ik ouder ben en dus ook me ouders er niet bij betrokken worden (niet zoveel) zoek ik pas de hulp die ik 4 jaar geleden ook al nodig had.
Ik wens je succes en sterkte

Knuf tieneke

oké, dat ga ik dan even voor je uitzoeken straks, iig woensdag staat het erop ;)

oké, wat ik nu intyp komt letterlijk uit een boekje ;) het gaat over hoe zij het noemen 'verkennend gesprek'. maar dus eigenlijk gewoon intakegesprek (boekje is gericht naar de hullpverlener toe, dus vandaar die manier van schrijven) :

In een verkennend gesprek wordt informatie uitgewisseld. De cleint verkent de hulpverlener, de instelling, het eventuele hulpaanbod. Tegelijkertijd verkent de client ook zichzelf, omdat hij zijn problemen en hulpvragen verwoordt, nadenkt over vragen die hij aan de hulpverlener kan stellen en eventueel afweegt wat hulpverlening hem zou kunnen opleveren. De hulpverlener verkent de client naar persoon, probleem en hulpvaag. Een verkennend gesprek heeft een aftastend karakter, het presentiegehalte kan hoog zijn. Je gaat zorgvuldigen omzichtig te werk: Wat wil de client weten, wat heeft de client (waarschijnlijk) nodig, welke vragen kun je de client stellen, heo leg je op een voor deze client begrijpelijke wijze uit wat je te bieden hebt? In de regel onthoud je uje van al te voorvarende adviezen, feedback en confrontaties. Veelal zie je clienten bij dit type gesprek voor het eerst, je kent hen niet, je mist de basis voor doeltreeffende iterventies. Maar ook als je een client wel kent, an een aftastende benadering nodig zijn, bijvoorbeeld als er een totaal nieuw gespreksonderwerp opdoemt.

Een verkennend gesprek staat op zichzelf. Hoewel het misschien weinig voorkomt, is de essentie dat de client weg kan gaan met de mededelint dat hij er eens rustig over gaat nadenken, dat hij thuis de folders van je instelling doorleest of dat hij bij een andere instelling ook eerst nog een verkennend gesprek aanvraagt. Het vervolg kan ook zijn dat je met elkaar verder gaat. Er heeft zich dan echter een wezenlijke verandering in het gesprek voorgedaan: het verkennende gesprek is een besluitvormend gesprek geworden. Intakegesprekken kunnen een goed voorbeeld zijn van verwarring van typen gesprekken. Nog voordat de client een voet over de drempel heeft gezet, wordt hij als als client gezien. De hulpverlener, de intaker, is an van het begin af aan een beoordelaar van de client en geen collega-verkenner. Hij vraagt zich af of de client met zijn problemen en hulpvrag bij de juiste instelling is. De hulpverlener kan zo geconcentreerd zijn op de client, dat hij verzuimt specificaties te geven van wat hij vermag, wat hij kan betekenen voor de client, hoe de werkwijze van zijn instelling is. Het tegendeel kan ook het geval zijn: de client moet zich verantwoorden voor zijn aanmelding en een concrete hulpvraag op tafel leggen. Dit is (meestal) niet de gang van zaken. Een client hoeft nog geen concrete hulpvraag op tafel te leggen alvorens hij informatie heeft over instelling e.d.

Goed dat je nu in ieder geval iemand hebt waar je wel terecht kan zonder dat er achter je rug om wat gedaan wordt (y):)

Ik laat me er niet van weerhouden nee, had al veel eerder hulp moeten zoeken en nu doe ik het ook :p

Bedankt (y)

x Eva

Bedankt, is wel fijn om ff te lezen, nu weet ik wat er verwacht wordt enzo :)(y)

Ik had eerst ook geen idee waar ik moest beginnen, ik wist niet eens hoe ik mijn 'probleem' concreet moest uitleggen. Ik ben toen maar gewoon naar de huisarts gegaan, en heb maar een heel verhaal verteld, en daar heeft zij gelukkig uit op kunnen maken bij wie en hoe ik terecht kon.
En dat helpt me nu wel heel veel gelukkig.

graag gedaan :)
als je nog vragen hebt hoor ik het wel ofzo...
Weet niet of ik er antwoord op heb ofzo maar heb zelf wel een intake gehad (en daar hield het voor mij ook op, mja) en nu doe ik een opleiding mw. SUCCES iig! (F)

Heb gebeld, woensdag, naar maatschappelijk werkster van school. Kreeg voicemail, ingesproken dat ik afspraak wil maken, gevraagd of ze zsm wil terugbellen en m'n nummer achter gelaten enzo. Alleen nog niks gehoord :( Nou is 2/3 werkdagen acceptabel natuurlijk, maar wil er beetje vaart achter :o

Ouders zijn inmiddels iig ingelicht, dus nu afwachten tot ik teruggebeld wordt. Als het nog lang duurt bel ik iemand anders (y)

Ik ben naar mijn moeder toegestapt toen ik 11 was (schijnt niet vaak voor te komen overigens) en die heeft samen met mij naar hulp gezocht.

jong :|

Heb gesprekken gehad met psycholoog toen ik 8 was, maar kan me er niks van herinneren eigenlijk. Maar dat was op initatief van mijn moeder, dus da's wat anders.. :o

Is jong ja, schijn het ook zelf aangegeven te hebben aan haar, al kan ik me er niet zoveel meer van herinneren.
Ben wel blij dat ik het gedaan heb, weet niet hoe t anders gelopen zou zijn.

Dan is het goed :)
Lang niet meer gesproken :o

je kan naar je huisarts gaan en dan krijg je een verwijskaart naar het riag en hun bepalen of je opgenomen moeh woorden en asl je opgenomen bent zit je bij profesionele hulp ;) sucses ermee

Nou, ik heb naar de huisarts gebeld om te vragen of een verwijzing via hem noodzakelijk is. Volgens hem niet, afspraak met psych kun je zo maken.

Waarom zou je dan nog naar huisarts gaan? :o

leg je probleem uit zeg dat het noodzaaklijk is dat er even iemand naar je kijk

Ik heb geloof ik ook geluk met waar ik terecht gekomen ben (perticuliere instantie)

klopt ja, je was hier ook best lang niet geloof ik:o

Mja, dat schijnt nogal eens te schelen :o
jaartje niet geforumd, eindelijk van verslaving af ;)

Zo ver ik weet kun je zonder verwijzing alleen bij particuliere psychologen/ psychiaters terecht.. Die zijn tamelijk prijzig.. Indien je hulp bij een RIAGG of ELIOS oid wilt, heb je een doorverwijzing van huisarts nodig. (RIAGG en ELIOS zijn in principe gratis. (Alleen voor psychotherapie wordt een wettelijke bijdrage gevraagd)).

@ Fantome, je noemde AMW (algemeen maatschappelijk werk(er)?).. Zijn deze mensen niet voornamelijk gericht op sociale problemen, indicatie(s) aanvragen, prob's op gebied van financiën et cetera? En toch niet zozeer therapie gericht zoals een psycholoog/ spv-er? Of, zit ik er naast?

Hmm. Toen ik thuis gemeld heb dat ik hulp aan het zoeken ben en wat ik nodig heb ed., zei mijn moeder dat ik ook een particulie psycholoog kon doen, omdat we daarvoor verzekerd zijn ofzo, dus dan zal het daar aan liggen (y)

amw = algemeen maatschappelijk werk.
Een maatschappelijk werker kan therapiegericht werken maar geen therapieen geven. Taakgericht casework is iets waar een mw'er vaak mee werkt, en ook binnen het AMW. taakgericht casework is dus gericht aan het probleem werken. Wanneer er bijv. trauma's zijn die verwerkt moeten worden, wordt je over het algemeen wel doorverwezen naar psycholoog die dan therapie kan geven. AMW is dus een instelling, eerstelijns, waar je sowieso naar toe kunt gaan. Zij zijn er voor allerlei problemen en idd ook de instelling waar men werkt met bijv. mensen die schulden hebben, of bepaalde dingen aanvragen. Maar ook voor psychische problemen zijn zij er, net als bijv. maatschappelijk werkers bij de jeugdzorg (ze hebben beide dezelfde opleiding gehad ;)). Het heeft te maken met de vorm van jouw probleem of de maatschappelijk werker jou zelf helpt of dat je wordt doorverwezen (voornamelijk wanneer het probleem in het verleden ligt). Soms bestaat er ook een combinatie van beide (dat je dus én een mw'er hebt, maar ook een psycholoog).

ik ben trots op je (y)
oww enne, hulpverleners zijn over het algemeen traag.
(das iets wat ik later niet van plan ben, dan haken mensen alleen maar sneller af denk ik)

:)
Je wil niet weten hoe klote het is om je ouders zoiets uit te leggen, zeker omdat ze van niks wisten, ze deel van het probleem zijn en ik geen hele goede band met ze heb :o
Je weet het vast wel, maar toch :p Maar twas wel nodig, hoop dat er snel wat gaat gebeuren (y)

Helaas wel, heb inmiddels nog niks gehoord. Snap dat er pinksterweekend tussenzit en ze het vast heel druk heeft, maar nu ik inmiddels na jaren eindelijk iets onderneem heb ik eigenlijk geen geduld meer, morgen dus proberen wat anders te regelen...

Hey meid, dank voor je uitgebreide respons! ..Tijdens mijn stage in een APZ vertelde een maatschappelijk werkster dat de opleiding er voorheen anders uitzag waardoor je toen wel bij een riagg of bjz met therapiën aan de slag kon.. Klopt het dat je nu aan het eind van de opleiding ietwat 'andere' deelkwalificaties behaald? Ze vertelde dat mensen met het oudere diploma wel therapieën mogen geven *mijn gezicht ontplooit zich tot een heus vraagteken;)* [/einde offtopic]

gewoon zelf brutaal zijn (bellen dus en zeggen dat men beloofd heeft jou te bellen maar dat niet is gebeurd en dat je graag nu meer wilt weten). ;)

hmm op mijn gezicht ook ;)
kijk, echte therapieen, langdurig, worden niet (meer???) door een mw'er gegeven. dat wil niet zeggen dat een mw'er niet aan de hand van therapieen werkt (gaat op zo'n manier te werk). een mw'er geeft bijv. wel RET of assertiviteitstraining. en aangezien 'praten' ook onder therapie valt en veel mensen daarvoor naar het maatschappelijk werk gaan, tja, zou je het zo kunnen zien. maar bijv. hypnotherapie.... forget it ;)
ik denk dat mw'ers vooral taakgericht werken (probleem aanpakken, niet de persoon) en niet voor iedereen is dat geschikt.
maar ik denk dat ik niet echt antwoord kan geven op jouw vraag.

oja,
voordeel van het mw is dat je er zo terecht kan, hoeft niet via verwijzing, psycholoog meestal wel...
en bij het amw en jeugdzorg (heb het uitgezocht, kan idd op eigen aanmelding ook) kunnen jou indien nodig ook weer doorverwijzen naar bijv. RIAGG

Ok, Zenks...! :)