uiten van verdriet -> verlangen
 

Toen ik gisteren in huilen uitbarstte (niets erg hoor...:s), kwam er iets in me op:

Is huilen geen verlangen? Je voelt die krop in je keel, en wilt je er aan overgeven.
Mensen rondom je of je eigen trots zou dit kunnen beletten, maar je wilt het toch echt wel!

Als huilen een verlangen is, wat is er dan zo erg aan verdriet? Als je er een opkomend verlangen mee kan sussen...

Natuurlijk blijft de kern van het verdriet er dan nog, ik denk dat een verdriet waar je niet bij kan huilen, waarbij je de pijn diep in je voelt, maar niet huilt,het ergste is...

Wat denken jullie?

ja, dat denk k ook.... huilen lucht toch echt op...

Ik weet wat je bedoeld. Het lucht heel erg op om te huilen als je het voelt aankomen. Bij mij is dat alleen het probleem, ik huil al bijna 14 jaar niet meer. Ik denk dat het met mijn verleden te maken heeft. Dat was niet zo'n pretje. Ik kan dus niet meer huilen. Ik zit vol opgekropte woede en verdriet. HEt uit zichzelf alleen niet. Dat is pas vervelend!

Verdriet is ook niet zo heel erg ,
als je het kwijt kan.

Het wordt een verlangen in het geval dat je het niet kwijt kunt,

Dus ik denk dat je gelijk hebt.

Ik kan zelf heel moeilijk echt huilen, het blijft daarom ook een verlangen. Ik kan het echt niet zomaar. Ookal heb k er de laaste tijd heel erg behoefte aan.

het is heel erg frustrerend als het niet lukt om te huilen


maar misschien is het een beetje kromme redenering van je?
Je kan het niet zo algemeen zeggen...
anders kun je van dingen als moord en zelfmoord ook zeggen dat het slechts het sussen van een opkomend verlangen is

Misschien snap ik niet zo goed wat je bedoelt..
je zegt eigenlijk dat verdriet/huilen erg wordt gevonden en dat je dat niet snapt?

nee hoor, ik zeg (vraag) dat huilen het sussen van een verlangen is, en dat het zo een genot bij het verdriet is...
zoiets...

mss staathet bovenaan ook niet zo duidelijk; want zonder het verdriet was het verlangen er dan ook niet natuurlijk..

Ik ben het met je eens dat huilen heel erg oplucht; het is een uiting van je gevoel, je kan vaak je opgekropt(e) verdriet/woede een beetje uitten.

Ik denk niet dat verdriet ech een verlangen is; ik snap wel wat je bedoeld, maar zou het niet aanduiden met 'verlangen': het is voor mij meer een gevoelsuiting, die meer voortkomt uit het beschadigen/aantasten/tekortkomen van een bepaald verlangen: verlangen naar geluk/veiligheid enz. Gevoelens als verdriet/woede komen daar uit voort, en die uit je deels met huilen. Ik denk wel dat het een verlangen is voor mensen die moeilijk / niet kunnen huilen, omdat het dan toch iets is wat je 'mist'. Je zou ook kunnen zeggen 'huilen is nodig'; in dat geval is het wel weer een verlangen... Ik denk dat het voor iedereen verschilt, ik weet natuurlijk ook niet of ik gelijk heb, maar volgens mij is het ten eerste een gevoelsuiting...

huilen lucht op, das een ding wat zkr is. maar k kan nie meer huilen om mn depressiviteit.vorig jaar kon k de hele dag wel blijven huilen omdat k me zo beroerd voelde, maar dat mocht nie van mezelf omdat k me dan aanstelde vond k zelf omdat k me beroerd voelde maar t niet kon uiten en er geen reden was waarom. de laatste tijd wil k t juist kwijt en wil k huilen maar nu lukt het niet, k ben heel erg bang dat k t te ver weg heb gestopt....

Als je het echt toelaat, zal dat wel beter worden. Ik kon eerst ook een tijdlang niet meer huilen. Ik zat zo vast, omdat ik mezelf nooit mocht uiten. Ik ervaarde mezelf als lastig als ik dat deed. Tegenwoordig kan ik makkelijker huilen.--> Wel alleen als ik alleen ben, want anders houd ik het tegen.

k kan de laatste tijd helemaal niet meer huilen, anders als k alleen was thuis, veilig op mn kamer. maar nu ook nie meer, eigelijk wil k wel huilen want k wil t kwijt maar t lukt nie...

JA! is absoluut zo. Laatst zat ik ergens heel erg mee en ik liep dr maar over na te denken....tot ik op n gegeven moment keihard in huilen uitbarste....en dat voelde best lekker! Het is namelijk een soort bewijs dat er iets is , een reden om te huilen.

huilen is nutteloos....Maar het heeft een placeboeffect bij mensne, dus wordt het nuttig.

Volgens Freud bestaat de menselijke geest uit drie delen: het id, het ego en het superego. Het id representeert de oerdrangen: woede, overleving, seks, frustratie en nog wel meer wat daaraan verbonden is. Het superego representeert de normen en waarden en probeert de perfecte ik te vormen. Het ego staat tussen die twee in en probeert balans te scheppen. Iets als een compromis tussen het id en het superego.

Zolang dat balans goed is blijft het ook redelijk in evenwicht, maar als ofwel het id ofwel het superego benadeeld wordt zal dat sterker worden en keihard terugvechten. Dan kan die nog wel eens in één stoot een overheersende klap uitdelen.

Ervan uitgaande dat het uiten van die woede en dat verdriet een neiging is van het id, heeft je superego de laatste tijd overheerst. Alles binnenhouden, alles opkroppen en maar mooi weer spelen. Dat id voelt zich verongelijkt en deelt plotseling een krachtige stoot uit waardoor je superego geen kans meer heeft en je dus tot uitbarsting komt.

Dit als ik het goed begrepen heb. Maar dat is Freud maar, die hoeven we niet meer serieus te nemen de laatste tijd. :D

ik denk dat huilen wel een verlangen kan zijn, als ik alleen kijk naar mezelf.

soms wil ik zo graag huilen en gewoon aan mensen laten zien,
zo voel ik me. maar huilen is ( in mijn geval dan, zo zie ik het )
een soort teken van zwakte voor mezelf, om zo mijn gevoelens te
laten zien. ( is het nog te volgen)

kortom, ik kan niet huilen, ook niet als ik alleen ben, heeft iemand dit nog meer?? :(