Begin van een verhaal... meningen aub :) ??
 

Dit is het begin van een verhaal- een historisch achtig verhaal dat zich moet afspelen in de 16de eeuw :D. Maar dat doet er bij dit stukje eigelijk nog niet toe. Pas later komen er flashbacks die duidelijk maken over wie het gaat enzo... :D



Ik draai me weer op mijn andere zij.
De dekens onder mij zijn nat.
Nat van mijn eigen zweet.
Van mijn doodszweet.
Ze denken dat ik niet besef dat ik doodga- dat ik het niet weet- dat ik niet inzie dat ik oud ben.
Belachelijk. Ik besef het heel goed.
Want dát is het, dat mij de das omdoet.
Ouderdom.
Een verschrikkelijk woord.
Ik heb altijd geweigerd om oud te worden- om toe te geven, om iets te laten merken. Nu kan dat niet meer.
Toch ben ik trots- ben ik er trots op, heb ik nog steeds die trots, dat ik niet ziek ben. Met mijn magere- want mager ben ik geworden!- lichaam is niets mis- het is alleen opgeleefd.
Zelfs pijn heb ik niet, wat vreemd is, want het enige wat me ooit angst heeft aangejaagd in de dood, is de pijn.
Ik voel me alleen zo oud- zo eeuwen-, eeuwenoud.
Ik voel me zo leeg.
En ik voel me zo vol.
Onzin, natuurlijk, maar toch voel ik het zo.
Leeg, ijl, verlaten.
En tegelijk… vol met verhalen, met gebeurtenissen, met drama en geluk.
Maar toch draaide héél mijn leven maar rond één persoon.
Rond haar.
Zij, dat nog steeds mooie meisje, wiens koele hand op mijn voorhoofd rust.
Wiens helderblauwe ogen me peinzend, droevig en vol medelijden aankijken. Medelijden dat ze niet kan uitspreken. Niet mag uitspreken.
Dat heb ík haar geleerd.

Ik draai me weer om- rusteloos.
Ik wil niet dood.
Ik ben mijn hele leven dapper geweest- voor háár- maar nu, nu ik die laatste keer dapper moet zijn, kan ik het niet.
Ik wil niet dood.
Haar mooie, blauwe jongemeisjesogen kijken me nog steeds aan…
Jongemeisjesogen! Ik ben belachelijk!
Het zogenaamde jonge meisje naast mijn bed, is de vijftig voorbij en ik weet het heel goed!
Haar lange, rossig-blonde haren zijn ook niet meer gespaard van de welbekende, lichtgrijze vegen van de ouderdom!
Ze is niet meer jong.

Maar toch is ze voor mij nog altijd dat jonge meisje dat ze was.
Het is ook een manier, natuurlijk, om mijn eigen hoge leeftijd te verdoezelen… Zolang zij jong is, ben ik ook jong.
Of althans niet oud…

Ik vind het mooi, maar ook heel erg poëtisch en romantisch geschreven.. Het ligt aan het verhaal of dat mooi is of niet..

Het leest iig heel erg fijn een prettig door.

Succes met het boek (y)

Het verhaal is meer als een gedicht.

Ik vind het eigenlijk al af...

Ik vind die onderbrekingen middenin de zin rete-irritant.

"Toch ben ik trots- ben ik er trots op, heb ik nog steeds die trots, dat ik niet ziek ben. Met mijn magere- want mager ben ik geworden!- lichaam is niets mis- het is alleen opgeleefd."

Dat zijn er echt te veel, hoor.

Bedankt voor de commentaren :D .
Tja, ik weet dat het stukje nogal poëtisch aandoet, maar ik probeer om de "16de eeuwse" schrijfstijl een beetje te vatten, alsof ze het werkelijk zelf schrijft en denkt en zo. Kweet niet of dat goed gelukt is :) , daar moeten jullie over oordelen :D .
En over de onderbrekingen: ja ik weet het, ik overdrijf ermee... tis een verslaving :D . Ik doe overigens pogingen om af te kicken.
Ik zal overigens nog een paar stukjes posten denk ik, maar ondertussen, andere meningen zijn altijd welkom :D :D .

Het verhaal leest goed, maar aan die stijl moet je wat doen. Zelf vind ik het irritant om steeds op een nieuwe regel te beginnen. Maar dat is jouw keus natuurlijk.