Scholieren.com forum - [Deel verhaal] Schaduw van de Nacht

De hele wereld schudde. Haar hoofd deed waanzinnig veel pijn en ze kon haar ogen niet openen. Ze wilde schreeuwen maar er zat iets in haar mond. Ver weg hoorde ze het geluid van paardenhoeven en een kar. Ze wist weer waar ze was. Maar waarom was ze wakker? Iemand gaf haar een klap in haar gezicht. Eindelijk kon ze haar ogen opendoen. Een silhouet zat over haar neergebogen en haalde de prop uit haar mond.
‘Sttt.’ Het figuur legde een hand over haar mond. ‘Rustig maar, ik ben een vriend. Laten we dat stelletje idioten eens verlaten.’ Het was een man, tenminste het had een mannenstem. Hij stak een olielampje aan met een tondeldoos. Evan moest wennen aan het licht en knipperde verwoed met haar ogen. Haar lichaam was nog verdooft door de vreemde thee maar ze voelde het gevoel in haar benen al terugkomen.
‘Wat heb je gedaan?’ Haar stem klonk raar, alsof ze dronken was.
‘Tegengif gegeven, het leek me wel handig voor je om wakker te zijn bij je ontsnapping.’ Hij fluisterde alles en had een prettige stem, warm. Ze kon de man eindelijk onderscheiden. Hij had een zware zwarte mantel om en raar ruig haar. ‘Je vraagt je vast af hoe ik binnen ben gekomen,’ zei hij. Terwijl hij praatte maakte hij haar banden om de enkels en polsen los. ‘Het verbaast me dat je niet zelf onderhand al was ontsnapt. Die kerels zijn echt belachelijk dom. Je zou toch denken dat ze een kerel onder een zeil in hun eigen kar toch wel zouden herkennen, maar nee hoor.’ Hij kroop naar de achterkant van de huifkar en schoof het gordijn een stukje opzij. De man gluurde door de spleet en knikte. ‘Ze zijn zelfs zo dom dat ze niemand achter de kar laten rijden maar gezellig allemaal vooraan zitten te kletsen.’ Hij klonk onderhand bijna alsof hij medelijden met de mannen had.
‘Ik neem aan dat je weet wie ik ben.’ Haar stem begon al wat normaler te klinken; haar tong deed weer wat ze vroeg. Ze probeerde op te staan maar dat lukte niet. Haar ledematen leken nog steeds op moes
‘Uiteraard, ik bevrijd niet zomaar elk meisje in nood. Misschien is het ook wel handig om te weten wie ik ben, noem me maar Thar. Dat is niet mijn echte naam, maar het is goed genoeg.’ De man was nog steeds van alles aan het doen waaronder het laten verdwijnen van flink wat juwelen uit de dozen die over de vloer waren verspreid. Ze keek hem verbaasd aan. ‘Hé, mag ik er niet eens wat aan verdienen?’ Ze haalde d’r schouders op. De man trok het doek voor de ingang weg en floot op z’n vingers. Het klonk als een pitspuwer. Uit de bossen links kwam een bruin wit gevlekt paard tevoorschijn. De man kwam op haar af. Ze keek hem verschrikt aan. Hij gooide haar over zijn schouder en sprong uit de huifkar. Gelukkig hadden haar ontvoerders geen haast en gingen ze maar stapvoets.
En toen hinnikte het bonte paardje.
Ze hoorde Thar vloeken toen de twee mannen die naast de menner reden tegelijk omkeken. Het waren de andere twee waarvan ze naam niet kende. Thar zette haar weer op de grond en gelukkig was ze in staat te blijven staan. Thar sprong soepel in het bruinleren zadel en stak z’n hand naar haar uit.
‘Kom op! Opschieten.’ Ze greep zijn hand en werd achter het zadel getrokken. De drie mannen schreeuwden elkaar toe en uiteindelijk verscheen een boog in beeld vanaf de bok en werd aangepakt door de linkerruiter.
Binnen een paar seconden waren ze ervandoor met de twee mannen op hun hielen. Het bonte paardje was snel maar had natuurlijk een extra berijder. Thar trapte het beestje flink in z’n zij maar het kon niet veel sneller. Evan hobbelde flink heen en weer en klampte zich zo goed mogelijk vast aan Thar. Haar spieren werkten nog steeds niet helemaal mee. Terwijl ze zich bleef vasthouden keek ze om, de twee ontvoerders liepen gestaag op hen in.
‘We kunnen ze nooit voorblijven. Kan je met een boog overweg?’ Thar kwam amper boven het geraas van de wind uit. Ze zag nu pas de houten boog die vrijwel dezelfde kleur had als zijn mantel. De pijlkoker die om zijn schouder hing werd door de harde galop heen en weer gegooid en ze slaagde er met moeite in er een te pakken te krijgen. Ze rukte de boog los en mikte op haar achtervolgers. Ze spande hem met moeite, haar spieren waren nog steeds een beetje slap en het was een grote boog. Ze nam de pijl tussen haar vingers en maakte zich klaar om los te laten.
Opeens werd ze met een ruk naar voren gegooid over Thar heen. Ze vloog over het paardje heen. Het was in een kuil gestapt en daardoor gestruikeld. Ze landde een stukje verderop op iets hards. Ze voelde een warme vloeistof en haar vieze jas kleurde nu rood. Thar had zich niet bezeerd en stond meteen weer op. De achtervolgers kwamen dichterbij en hielden voor hem halt, ze schonken geen aandacht aan Evan die zich zo stil mogelijk hield. Thar had een kort zwaard te voorschijn gehaald, Evan had het nog niet eerder opgemerkt.
‘Jullie zullen haar niet zomaar krijgen,’ schreeuwde hij ze toe. Zijn waarschuwing werd genegeerd door de twee mannen. Hij had net zwaard in zijn rechterhand en met zijn linker gebaarde hij druk naar haar, ze begreep pas na een paar secondes wat hij bedoelde. De pijlkoker had hij van zijn arm laten glijden en hij lag nu een paar meter achter hem.
De boog lag dichtbij en ze kon hem zo pakken. Ze kroop naar de pijlkoker toe, de achtervolgers hadden het niet in de gaten en keken alleen naar Thar.
Ze kwamen dichterbij, de rechterman grijnsde en pakte een pijl. Hij spande de simpele boog en richtte zijn pijl op Thar’s borst. Thar bleef rustig staan en legde zijn leven in Evan’s armen. Ze spande de grote boog met moeite en net voordat de man zijn pijl losliet liet zij de hare los.

Het eerste dat ze voelde was een fris windje. Er werd tegen haar arm geduwd door iets dat een raar geluid maakte. Gebries. Ze deed een oog open. De bomen rond haar ritselde in de wind alsof ze niet wisten wat ze met zichzelf aan moesten. Haar arm werkte tegendtoen ze zichzelf op probeerde te duwen.
Opeens drong het weer tot haar door wat er was gebeurd. Vlak nadat ze de twee pijlen had afgeschoten was ze flauwgevallen door het bloedverlies in haar arm, die er nu nogal slecht uit zag. Ze wist wel dat Thar was geraakt, ze had z’n schreeuw gehoord. Zijn bonte paardje stond haar vragend te bekijken. Thar was nergens te bekennen. De paarden van hun belagers waren er beide nog. Op de ene hing het lijk van een van de twee mannen. Ze had blijkbaar goed genoeg geschoten. De andere man lag op een hoopje bij een boom. Een bloedspoor van een paar meter leidde naar zijn holletje toe. Ze wist zichzelf op de been te krijgen en keek nog eens goed om zich heen. Het hoopje bij de boom maakte geen geluid, toch checkte ze of de man nog leefde. Een doffe hartslag leefde nog in zijn pols. De man had in z’n riem een fraai gesmede mes hangen dat ze pakte en de man de nek mee doorsneed. Hij maakte een pruttelend geluidje en was daarna stil. Het mes veegde ze schoon aan zijn kleding en stopte ze daarna in haar eigen riem. De drie paarden keken haar verontrust aan. Het paard waar het lijk nog aan hing schuurde tegen een boom aan. Ze besteedde er verder geen aandacht aan, in die houding moest de man wel dood zijn. Thars boog lag nog op de plek waar ze hem had laten vallen. Ze vroeg zich af waar Thar zelf was, hij was te zwaar gewond geweest om ver te kunnen gaan en ze nam ook niet aan dat de man gewoon weg zou gaan na haar gered te hebben. Zijn paard stond haar nog steeds aan te kijken. Zou hij haar misschien naar hem toe kunnen leiden, dacht ze.
Op dat moment drong het tot haar door dat er een pitspuwer in de buurt zat te blèren. Hij had er eerder een nagedaan om het paard te roepen die ook nu achter het gefluit aanging.

Ze vond hem aan de oever van een kabbelend riviertje, niet ver van de plaats des onheil vandaan. Door de zwarte mantel kon ze niet zien hoe erg hij gewond was. Thar was bij bewustzijn, maar zag er wel erg bleek uit.
‘Ben je daar eindelijk, dat duurde lang zeg,’ zei hij. Hij glimlachte naar haar, maar het was duidelijk dat hij pijn had. Ze knielde bij hem neer en zag nu waar hij was geraakt. Een stukje pijl stak nog uit z’n kuit, de rest had hij eraf ‘geknakt’. De wond zag er niet goed uit.
‘Misschien hebben ze de pijlen ergens mee besmeurd.’ Hij rook ook niet goed, naar vuil en dood. Er kwam geen antwoord, Thar was bewusteloos geraakt. De wond bloedde in ieder geval niet zo veel, hij had z’n been waarschijnlijk zelf in de beek schoongemaakt. Toch had ze iets nodig om het mee te verbinden. Thars shirt moest maar goed genoeg zijn. Ze sneed met het mes van de dode man een aantal repen er vanaf en ging toen op zoek naar kruiden. Haar moeder was kruidengeneester geweest voordat ze Cartanic had leren kennen, en had wat van haar kennis aan haar dochter doorgegeven. De oever stond vol met planten en gelukkig kon ze de benodigde kruiden zo plukken. Thars wond was verbonden en nu kon ze naar haar eigen arm gaan kijken. Ze deed voorzichtig haar jas uit, de grijze kleur was nu ook vermengd met groen, door de val. Een flinke schaafwond liep over haar bovenarm, maar het was niks vergeleken met Thars wond.

Thar was de hele dag erg stil geweest. Hij had niet een keer geklaagd, maar Evan wist dat hij veel pijn moest hebben. De pijl zat nog steeds in zijn been, hij beweerde dat het te lang duurde om hem er uit te halen en ze konden zich geen tijdverlies veroorloven. Er was immers een kans dat de laatste man versterking had gehaald en nu weer achter ze aanzat. De pijl kon toch niet voor eeuwig blijven zitten, bloedvergiftiging door het metmal van de punt zou een stuk ser euzer zijn dan wat hij nu had. Gelukkig was ze er al snel achtergekomen wat er op de punt had gezeten en was dat gif makkelijk te bestrijden met de juiste kruiden.
Af en toe hoorde ze hem kreunen als hij in het zadel ging verzitten. Het bonte paard liep extra voorzichtig om zijn bereider te sparen. Ze hadden het laatste uur alleen maar stapvoets gereden, Thar kon de draf niet meer verdragen.
Haar gedachtegang werd verstoord toen ze Thar haar naam hoorde noemen. Z’n gezicht was bleek en zweterig.
‘Ik houd het niet meer,’ zei hij zwakjes. Evan knikte en bekeek de omgeving. Er was weinig beschutting in de buurt, hooguit een oude schuur die een kilometer verderop stond. Het weer zag er slecht uit en waarschijnlijk zouden ze niks beters vinden voordat de bui losbarste.
‘Nog een kilometer, red je dat nog?’ Thar wende zijn hoofd af en zuchtte.
De schuur was nog meer een bouwval dan wat ze vanaf een afstandje had verwacht. De deur was al jaren geleden uit zijn hengels gevallen en lag nu in de modder te verrotten. Ze bond de drie paarden vast aan een grote boom die naast de schuur stond en hielp Thar van zijn paard af. Binnenin de schuur was het gelukkig vrij schoon en droog. Ze legde paardendekens op de grond en ging zitten.
‘Heb je wel eens een pijl verwijderd?’
‘Nee.’
‘Fijn, ik ook niet. Dan kunnen we het samen leren. Ik zou alleen willen dat de eerste kandidaat iemand anders was dan ik.’ Hij klonk niet erg enthousiast wat Evan best begreep. ‘Als je het maar niet in je hoofd haalt om hem er langs dezelfde weg weer uit te halen. Er zitten flinke weerhaken aan dat ding.’
‘Laten we eerst maar eens kijken hoe de wond eruit ziet.’ Evan kroop naar Thar toe die zijn been al had uitgestoken. De pijl was via de zijkant van zijn kuit naar binnen gegaan en stak nog een hand uit het vlees. Gelukkig wist ze wel dat de pijl geen blijvende schade had aangericht; de spier en zenuwen in zijn kuit waren niet geraakt.
Ze moest nog wel een keuze maken: of de pijl helemaal door de kuit heen duwen en hem er aan de andere kant uittrekken of de pijl eruit snijden. Zoals Thar al had gezegd was dezelfde weg terug geen optie, de weerhaakjes waren niet té groot, maar wel groot en ze nam liever niet het risico dat ze alsnog iets kapot zou maken.
‘Heb je iets met alcohol bij je?’
‘Goed idee.’ Thar rommelde in zijn tas en haalde er een flesje uit. Hij draaide de dop eraf en goot de vloeistof naar binnen.
‘Ja… Ik wilde het eigenlijk gebruiken om de wond mee schoon te maken.’
‘O, nou ja, nu voel ik het in ieder geval minder. Ik heb er nog wel één.’
Hij rommelde weer in zijn tas en haalde er nog een flesje uit. Evan wikkelde het verband dat strak rond de wond was vastgelegd eraf. De plek was een beetje ontstoken, maar het meeste was door de kruiden tegengehouden. De huid eromheen zag er dood uit. Ze draaide de dop van het flesje met haar tanden los en goot het over de wond. Thar kreunde en z’n gezicht vertrok.
‘Ik denk dat ik de pijl er het beste uit kan snijden,’ zei ze. ‘De huid eromheen moet in ieder geval weg en ik neem liever het zekere voor het onzekere.’ Thar knikte en hield zijn kaken nog steeds strak op elkaar.
Evan haalde het mes, dat ze van de dode man had gepakt, van haar riem en goot ook daar de vloeistof op. ‘Weet je het zeker, er staan vast wel pijnverzachtende planten in de buurt.
‘Doe het nou maar.’ Evan pakte met haar ene hand de pijl beet en nam in haar andere hand het mes.
‘Oké, daar ga ik.’ Ze sneed voorzichtig met het mes door de huid. Ze hoorde Thar grommen maar besteedde er geen aandacht aan. Even later was hij van de pijn flauw gevallen.

----------------------------------------------------------------------------

Dit is niet het begin van het boek dat ik aan het schrijven ben, maar een klein stukje van blz 18 tot 26. Tussendoor komen ook andere verhaallijnen aan bod, maar ik heb deze er tussenuit geplukt omdat het anders wel erg onduidelijk werd. Ik zou graag willen horen wat jullie er van vinden, en of het een beetje leesbaar is. Ook zou ik het fijn vinden om iemand te vinden (die mij verder niet kent, omdat vrienden nou eenmaal nooit helemaal eerlijk kunnen zijn over zulke dingen) die het hele verhaal wil lezen en commentaar wil geven :)
Dank je!

(Ik weet dat er vrij veel typfouten inzitten, maar doordat ik het op twee computers schrijf die beide een andere versie van word hebben, worden er vanzelf letters veranderd en van die vreemde vierkantjes tussen gezetten.)