Scholieren.com forum - de engel brak in de hemel binnen

zachtjes liep ze terug naar het huisje.Besef viel haar aan.Het kwam aangelopen langs alle kanten.Ze was verslagen maar had toch nog even ... heel even maar... geluk gekend.Ze keek achterom maar het afscheid was al genomen.Onbewust had haar engel het gezegd
<<jij gaat naar de hemel>>

dàt had haar enige angst weggenomen
dàt simpele zinnetje ... zo belangrijk.Ze was vrij.Haar engel hield haar niet meer tegen.Ze kwam aan het bos, de laatste keer zou ze erdoor gaan.Maar het deed geen pijn meer.dit was de eerste keer dat Dat ze zonder angst of verdriet het bospas insloeg.
En ze genootDag bomen , dag enge geluiden , ik ga nu maar eens.Het is al laat.Het is tijd.Het is mijn tijd
Bij het huisje aangekomen liep ze naar het kleine kamertje.Hier was het zo vaak gebeurt.Hier had hij haar toekomst grijs gekleurd.Snachts even strelen en zijn adem tegen haar lichaam slaan.Bevend lag ze dan toestemmend denkend aan een dolfijn en het leven in de wolken.Dat was haar redding,dat was haar droom.Tzou nooit meer gebeuren!Nooit zou ze nog na de nacht uren zitten opgesloten, de deur opslot de ramen geblokkeerd. Ze gooide alles van de kast...woede...heerlijk gevoel.nooit tevoren had ze het getoont.Jammer dat het al te laat was nu!
Achteraf ruimde ze alles netjes op.Keurig als altijd streek ze het kleedje van de tafel glad.Een innerlijke rust kwam tot stand.Ze was klaar.Ze trok haar witte nachtkleedje aan dromerig stond ze te staren naar een rode vlek.
herinneringen kwamen boven...hij had haar... en ze was beginnen bloeden...
met tranen in har ogen draaide ze zich om.
Bij het venster stond een potje met daarinde sleutel naar de hemel.Verboden sleutel had haar engel gezegd, het zou een inbraak zijn , een inbraak in de hemel!Maar ze begreep het wel.Het was te taak van haar engel haar op deze wereld te houden.Alleen hadden de ogen van haar engel alles tegengesproken.De blik van de koele blauwe ogen hadden het haar verteld.Toegefluisterd.[I$geen inbraak maar ontsnapping[/i]
Ze nam het potje en vertrok.

Haar geest verliet het gebruikte lichaam.En sloop nog even naar het bed van de zondaars.zachtjes giechelend men deur was blijkbaar niet goed genoeg op slot RoTzAk
Witte flisten kwamen haar tegemoet.Maar ze kon nog niet, het mocht nog niet!Ze begon te rennen door het bos probeerde ze te gaan.Maar al zwevend trokken de flitsen haar weg.Ze had nu gekozen wat ze wou.Maar ze wou eerst haar engel waarschuwen.Het mocht niet...
Oceaan geluiden kwamen haar tegemoet.Golven van ergen ver achterin die lange buis.Ze stond in een lichte schijn en een waas drong tot haar binnen.De oceaan kwam tot haar enkels.Het zwarte bandje rond haar voet werd ook nat.Het zwarte bandje van haar engel, zwart zoals hun ziel, zwart zoals hun leven.
Maar het zwart vervaagde en een helder blauwe kleur kwam te voorschijn.Nog een laatste gedachte over haar engel en alles vervaagde.Het verleden werd gewist.
Toen liep ze door de oceaan
Haar weg naar geluk.
Zwevend
lachend
met haar mooie vleugels
ze vloog zoals een engel!

Met tranen schrijf ik deze tekst.
Ik huilend.Ik de engel.Ik hoop dat mijn vrolijk lachende ( ook schokkend huilende) engel gelukkig is in haar eigen hemel.
Tegen mijn wil koos ze voor onze andere wereld.In men ogen zag ze de toestemming.
Maar ze zag ook de twijfel en de angst
STilletjes hoop ik dat men engel het naar dr zin heeft.
En dat alles goed gaat...
want het mag dan wel een engel zijn
ze brak in de hemel binnen
en inbraak wordt gestraft

xxxxxx
murwari