Ik weet het even niet meer...
 

Ik voel mij al meer dan een jaar niet zo goed meer. Ik ben een paar weken geleden ook een vriendengroep verloren, waarvan ik ooit dacht dat het echt super goede vrienden waren. Ik heb regelmatig enorme dips, waarin ik nog veel meer dan anders aan zelfmoord denk. Ik heb nog nooit een poging ondernomen, maar als ik dat wel zou doen, zou ik het gelijk goed doen.



Ik wilde dit gewoon even delen. Als je er boos over wordt of denkt dat ik hopeloos ben ofzo, plz leave dit topic.

Momenteel voel ik mij eenzaam. Ik heb nog wel een paar leeftijdsgenoten met wie ik kan praten, maar ik wil ze er niet mee lastig vallen en ik ben bang dat ze straks niet meer contact met mij willen hebben.
Momenteel vind ik dingen gewoon ingewikkeld en fucked up om mij heen.

Ik heb al hulp van een psycholoog en vorig jaar ook met een psychiater, maar de psychiater was geen succes. Ook was ik vorig jaar overspannen en werd ik waarschijnlijk depressief van mijn medicijnen voor ADD, die ik nu al een jaar niet meer neem. Ook ben ik van 5vwo naar 5havo gegaan

Ik wil gewoon dat ik mij niet meer zo slecht voel. Ik zou het liefst gewoon dood zijn, maar ik ben bang voor pijn bij het doodgaan. Als ik niet dood ben, wil ik gewoon gelukkig zijn, maar ik weet niet hoe en mijn energie en zelfvertrouwen zijn gewoon op.

Kan je goed praten met je psycholoog over hoe je je voelt?

Waarom wil je leeftijdsgenoten niet "lastig vallen" met hoe je je voelt? (Zou je het erg vinden als zij bij jou hun hart zouden luchten?)

Ik kan wel een beetje met mijn psycholoog praten, maar ik vind het wel een beetje ongemakkelijk en ik kan niet altijd heel goed bij mijn gevoel komen.
Mijn leeftijdsgenoten wil ik liever niet lastig vallen met mijn problemen. Ze mogen wel altijd met hun problemen bij mij komen om hun hart te luchten. Ik heb de laatste jaren een aantal keer meegemaakt dat ik dacht een goede band met leeftijdsgenoten te hebben en ook met ze te kunnen praten, maar elke keer kwam er een moment dat het ineens veel minder werd en uiteindelijk helemaal niets meer. Dat vond ik elke keer heel vervelend en ik ben bang dat dat bij de leeftijdsgenoten met wie ik nu nog wel kan praten ook gaat gebeuren.

Heb je een goede klik met je therapeut? Kan het zijn dat misschien een andere beter bij je past? Dat is soms nogal een zoektocht.

En het is heel vervelend als mensen je verlaten als je je hart bij hen lucht, terwijl zij wel altijd bij jou je hart kunnen luchten. Maar je moet het zo zien: dat ligt vaak aan hén en niet aan jou. Echte vrienden blijven jou trouw. En dan heb je misschien niet meer zoveel vrienden over, maar aan degene die nog over zijn, weet je wel wat je aan hen hebt.