nooit te nimmer
 

Als de stukjes schrijven uit mijn neusgaten, mijn oren en
ogen; ze lopen niet synchroon.
Ik wil blikken vangen, noten dempen
Plat! Plat! Gesplet op mijn bureau en jouw
krullen, want zingen, zoeken, zeilen
kan ik niet.

En ik giet, altijd maar mijn woorden
uit en ik liet, altijd maar mijn denken
uit; kan je nog de neus en noten zien
van mij en de kreten die ik slaak?
Ik probeer te zeggen dus, te tekenen op je
schouderbladen.

Want dat ik nooit te nimmer. Ik schrijf mijn
leven uit. Je zult mijn vingers moeten tellen, mijn
medeklinkers moeten voelen, mijn
hielen hakken moeten. Hak! Hak!
Zoals ik mijn noten demp. Je zult

mij nooit te nimmer.

Ik vier mijn brakke zondag, dus later komt er zinnig commentaar.
Eerste indruk: Mooi!

Ik probeer te zeggen dus, te tekenen op je
schouderbladen.

Mooi beeld! van tekenen op schouderbladen, leuk gevonden.
Verder vind ik het zo leuk dat je echt een eigen stijl hebt. Volgens mij zul je onmogelijk anoniem kunnen blijven tijdens een gedichtenwedstrijd bijvoorbeeld.

Ik wacht met spanning ;).
Nee, in ieder geval bedankt voor het "mooi" :D. En dat met die eigen stijl; ik vind dat ook eigenlijk wel het belangrijkste van schrijven, dat je "jezelf" uit en niet dat doet op een manier die al is gedaan.
En, ik wil nu wel eens meedoen aan zo'n gedichtenwedstrijd inderdaad, maar er komt er ééntje aan, niet? :D

Jaaaaja! :D

Mooi :) Het loopt lekker en klinkt goed, gewoon prima. En ik vind je stijl echt vet :)

Nice!
(op commentaar van mijn kant is het ook wat langer wachten vrees ik...)

Mooi gedicht. Zoals al is gezegd vind ik dat je iets heel eigens hebt in je schrijven en dat vind ik knap! (Y)

Jeej :)! Gelukkig sla ik de plank dus niet helemaal mis!

Niet helemaal = Helemaal niet :p