De schaapjes aan mijn voeten weten het ook niet meer...
 

De manier waarop je de keuken betrad verraadde je plan. Je uitgestreken gezicht vertoonde geen spoortje medeleven en je ogen straalden een zeker zelfgenoegen uit. Ik draaide mijzelf naar het aanrecht toe om je blik niet te hoeven beantwoorden en voelde hoe jij je klaarmaakte om in de startblokken te gaan staan. Het was 7.15 uur en de zon had nog nauwelijks de kans gehad, om met haar eerste ochtendstralen het rijp, wat zich als een warme deken over ons tuintje had ontfermd, te doen smelten. Met mijn pink peuterde ik de slaap uit mijn ogen. ‘Wie kaatst, móét de bal verwachten.’ mompelde ik zachtjes binnensmonds.

Als ik me nu om zou draaien, zou je achter me staan. Wijdbeens, met je armen over elkaar, fier rechtop en met die kille, ijskoude blik in je ogen, waarvan de rillingen me spontaan over de rug liepen. Zo zag ik je zelden en die momenten waren van het soort dat ik verbannen had naar mijn onderbewustzijn en alleen bij gelegenheden zoals deze kriskras door mijn hoofd schoten. Beangstigend als ze waren zonk de moed me in de schoenen. Toen ik gisternacht in bed, naast je gelegen, mijn misstap had liggen overpeinzen, had de oplossing vrij simpel geleken: De waarheid. De enige uitweg voor absolute noodgevallen. Mijn motto: beter oprecht dan eerlijk, ging in dit geval helaas niet op.

Voorzichtig probeerde ik in de richting van de ontbijtla te schuifelen, waardoor mijn maag zachtjes knorrend aangaf dat ook hij het tijd vond voor mijn dagelijkse bakje muesli. Halverwege mijn sluipgang versperde je mij de weg. “Denk je echt hiermee weg te komen? Denk je zo ontzettend licht over mij?” Je spuwde je woorden aan mijn voeten, doortrokken van haat. Verschrikt keek ik omhoog. Ik zag het in je ogen en wist dat ik het belangrijkste vergeten was. Ik had je onderschat. Het zou me meer moeite kosten dan verwacht om dit goed te maken. Mijn hersenen draaiden op volle toeren.
“Het spijt me Axel, het spijt me echt.” Een zout spoor trok over mijn wang. Nu was er geen weg meer terug, ik moest je overtuigen. Berouw tonen, dat was nu het belangrijkste. Verwoed slikte ik mijn tranen weg. Ik had al vaker gezien waar je toe in staat was en was me daarom extra bewust van het belang van slagen.
“Het was een vlaag van verstandsverbijstering, we waren allebei dronken en… Ik weet dat hier geen excuus voor bestaat.” Ik keek naar de grond en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Ik had echt spijt van wat ik gedaan had. Die ene nacht stond niet in verhouding met wat ik op het spel had gezegd en dat wist ik. Ruw trok je mijn handen van mijn gezicht weg, duwde mijn kin omhoog en dwong mij hem aan te kijken.
“Ik had het kunnen weten. Vuile slet, ik wed dat je hem niet eens leuk vond, het ging je om de spanning, de sensatie van een ander, toch?” Je ogen schoten vuur. Ik probeerde me los te rukken, maar je verstevigde je greep.
Vuile slet, de woorden spookten door mijn hoofd. Ik wilde bewijzen dat het tegendeel waar was en wanhopig zocht ik een weerwoord, maar de feiten waren mij niet bepaald gunstig gezind.
“Wat had je nou eigenlijk verwacht? Dat je dit zou kunnen doen zonder dat ik er achter zou komen? Dat je doodgewoon ‘s nachts om half vijf thuis kunt komen, onder het mom ‘vriendinnenuitje’, en dat alles zomaar door zou draaien? Je weet net zo goed als ik dat er bij jou niet zoiets bestaat als één enkele misstap. Een keer smaakt naar meer, dat is meer jou straatje.”

Je raasde maar door en ik kon niets doen, dit was wat ik verdiende. Ik probeerde me ongemerkt af te sluiten voor je tirade en ging over tot een grondige inspectie van mijn sokken. Toen ik vorige week tijdens het winkelen op een grote bak stuitte waar een opzichtig bord met: Sale!Sale!Sale! boven hing, kon ik het niet laten. De schaapjes bewogen terwijl ik met mijn tenen wiebelde.
“Luister naar me als ik tegen je praat!” Het volume van je stem maakte dat ik iedere spier in mijn lichaam tegelijk aanspande. Tevergeefs, want op hetzelfde moment voelde ik je vlakke hand tegen mijn jukbeen slaan. Als in slowmotion, verdoofd, keek ik op en gaf toe aan het prikkende gevoel achter mijn ogen. Tranen druppelden zachtjes naar beneden en ik liet mezelf langs de kastjes op de grond zakken. Het handvat van de la met pannen, die ik nog net had weten te bereiken, prikte gemeen in mijn rug. Het voelde alsof ik nagetrapt werd.

Ineens leek het alsof je ontwaakte uit je razernij. Onbeholpen sloeg je me gade, ik geloof dat we toen allebei nog niet beseften wat die ene avond met me gedaan had. Waarschijnlijk had dat te maken met het feit dat ik je nog niet de hele waarheid had verteld. Maar op dat moment kon ik het niet meer opbrengen. Je verontschuldigende sorry bleef vlak voor me in de lucht hangen, doelloos rondzwevend en maar half gemeend. Een hand veegde de haren weg die in strengetjes voor mijn ogen hingen, nog nat van het warme water uit de douche. Je trok me omhoog in een voorzichtige, oplettende omhelzing, alsof alles in scherven op de grond kapot zou vallen als we nu iets zouden forceren. “Ik moet nu gaan werken.” was alles wat je zei na een snelle blik op de klok geworpen te hebben. Je drukte een vluchtige kus tussen mijn wenkbrauwen en liep verdwaasd de gang in. “Axel, we komen er samen wel uit, toch?” Ik riep het tegen beter weten in.

Het was mijn schuld en er was niets meer dat ik kon doen om het te verhelpen. Met mooie woorden had ik mezelf om de tuin geleid: Het betekende niets, na een flinke ruzie zou ik gewoon mijn leven weer oppakken en vergeten. Maar nu het eenmaal zover was, was ik hier niet meer zo zeker van en besloot maar eens flink te raden te gaan bij mezelf.
“Tot vanavond.” De deur sloeg achter je dicht. Ik had nog precies drie kwartier om mezelf voor te bereiden op een lange dag, er stond me een grote portie eenzaamheid te wachten en dat temidden van zovelen.


Ik ben benieuwd wat jullie ervan vinden, alle kritiek is welkom. Nouja...bijna alle kritiek :)

Ik hoop maar dat mijn kritiek ook welkom is. Maar of die nu welkom is of niet. Ik plaats m toch :o .
oke hier gaat ie, na snel overlezen:

deze zin loopt niet lekker. Voor zover is dit het enige wat míj stoort. Ik vind dat het verhaal wel lekker loopt (y) , maar ik ben uiterst benieuwd of je dit volhoudt. Daarmee bedoel ik, of je in deze schrijftstijl (als het ware praten tegen die Axel), een heel verhaal kan schrijven. Ik denk dat dat nog moeilijk kan worden.

Maar voor zover was het goed

Liefs Gravin

Goed geschreven, en hoewel het onderwerp niet origineel is, vind ik toch dat je het op een aparte manier verwoord.
Deze zin vind ik absoluut niet mooi, teveel komma's en zinloze informatie.
Verder zou je wat meer witregels moeten gebruiken en wat vaker op enter drukken, zo wordt het verhaal een stuk overzichtelijker en leest het makkelijker!
Oja, je moet nog even op de spelling letten, ik zag hier en daar wat werkwoordfouten, geloof ik.

Ik vond het niet leuk om te lezen, de stijl sprak me niet aan het was moeizaam om doorheen te komen. Verder heb ik niet gezocht naar foutjes.

Witregels...?

Ik heb het nu niet gelezen, het is echt een enorme lap tekst.

Spelling is inderdaad niet mijn sterkste vak :bloos: maar ik werk eraan...

Dat vind ik eigenlijk wel meevallen. Er hoeven niet perse meer witregels in, maar de 'dialoog-stukjes' kunnen beter steeds op een nieuwe regel worden begonnen. Dat lijkt al iets overzichtelijker.

Zo is het beter:).

Het einde vind ik zwak, verder is het best oke:).

Een aantal zinnen die ik quote:Omdat de eerste zin geen goede is. Omdat 7 uur 15 voor de lezers prettiger is. Omdat 'de zon nog nauwelijks kans had gehad om,'. Omdat rijp niet warm is.Omdat hij veel te lang is.Omdat je blijkbaar de behoefte hebt om het gesprek na elke gesproken zin weer opnieuw te onderbreken, en daarmee de spanning en de snelheid van het sneren volledig zijn weggevallen.
Omdat het natuurlijk helemaal niks met het verhaal te maken heeft, en ook nog eens een behoorlijke knik in je spanningsboog veroorzaakt. Ik was het verhaal in ieder geval in een keer kwijt. Daarom eindig ik hier.

Bovenstaande is niet bedoeld als kritiek. Het is bedoeld als commentaar. Ik verpak het echter altijd in een vorm die mij op dat moment het meeste aanspreekt. Enige sarcasme of andere emotische grondtoon die hieraan ontlijdt worden zijn onder verantwoordelijkheid van de lezer zelf. Alle rechten voorbehouden aan degene die ze als eerste claimt. Dankuwel!


Dan volgt hier de kritiek:
Ik vond het verhaal enerzijds onaangenaam om te lezen, omdat het qua zinsbouw en constructie hier en daar nog een aantal steekjes laat vallen, maar anderzijds was ik toch positief verbaasd over de prettige manier waarmee het probleem verpakt is. Ofwel: Het idee is goed, de uitwerking iets minder.

Tot zover mijn kritiek.

Mvg. van mij.

Leuk.. ;)

van mij, haha, dat lijkt op:

Kus mij

En dan niet als in gebiedende wijs maar als in groet uit een SMSje ofzoiets, weetikveel.

Sorry, oftopic.

Dank u... Nog kritiek :)