~ Onbereikbaar verliefd ~ (bégin van een lang ! verhaal)
 

Het is een beetje lang, maar ik hoop dat jullie toch de moeite willen nemen het te lezen. Ik wil namelijk weten of het het waard is om er mee door te gaan en wat ik nog kan verbeteren. Bedankt!

Letters vormen woorden. Woorden vormen zinnen en het verhaal begint te spelen in mijn hoofd als een film. Zachte pianomuziek weerspiegelt mijn gevoel. Roze bloesemblaadjes wervelen om mijn hoofd wanneer ik door het bos wandel en de geur van de lente op snuif.
Ik heb me nog nooit zo gevoeld. Nu besef ik pas waarom en dát ik leef. En alleen omdat jij nu in mijn hoofd bent gaan wonen. Omdat jij jouw eigen plekje hebt gevonden en je in mijn lichaam hebt genesteld. Jij, de liefde. Jij, de onbereikbare. Je weet het niet. We hebben al veel gelachen samen. En ook gepraat over simpele dingen, maar ook over zware onderwerpen. Wanneer we elkaar aan kijken, springt er een magisch sterretje van jouw hart naar mijn hart en andersom. Ik droom dat we bij elkaar horen. Alleen… jij weet dat ook nog niet. We hebben helemaal niet gepraat samen. En ook niet gelachen. En wel naar elkaar gekeken, maar de vonken springen niet over. Er is ook nog geen echte liefde. Ik wens liefde, maar de ster is nog niet gevallen. Ik wens jou, maar jij bent al bezet. Volgens die ring om je vinger dan.

Ik zit op mijn bed. Mijn knieën naar mijn kin opgetrokken en mijn armen om mijn benen heen, mijn lievelingshouding. Ik heb buikpijn en ik voel me alsof ik elk moment in een grote huilbui uit kan barsten. Buiten trekt de dag aan me voorbij. Ik zie de grijze wolken, die waarschijnlijk besloten hebben de zon vandaag geen kans te geven. Het weer vormt zich, hoe vreemd het ook klinkt, altijd naar mijn humeur als ik weer eens buikpijn heb. Niet dat het de rest van de maand heel mooi weer is, maar op de een of andere manier komt het altijd heel goed uit.
Vanochtend kon ik niet wakker worden, omdat het gisteravond zo laat was geworden, maar toen ik ook nog een steek in mijn onderrug voelde, wist ik alweer hoe laat het was. Tijd om de rest van de dag in bed te blijven liggen. Het duurde nog wel even voordat ik mijn moeder overtuigd had, maar toen ze eenmaal de voordeur achter zich had dicht getrokken, wist ik dat ik niet naar school hoefde en dat ik me helemaal kon overgeven aan de buikpijn, die met de seconde heviger werd. Zouden weeën ook zo voelen? Ik heb het nooit gevraagd en eigenlijk wil ik het ook niet weten. Want dan weet ik ook meteen dat ik geen kinderen wil. Eén keer per maand wens ik dat ik óf een jongen ben, óf dat ik al in de overgang zit. Maar de volgende dag ben ik blij dat ik nog gewoon mezelf ben en zie ik dat de wereld weer een stuk zonniger is geworden.
Mijn sombere bui ligt niet alleen aan mijn maandelijkse buikpijn. Die grote brok in mijn keel is gisteravond gegroeid. En niet langzaam, zoals een kuikentje in een ei, dat pas openbarst als het kuikentje te groot is om daar nog te kunnen wonen, maar snel, zoals een ballon die je heel snel opblaast en die bijna uit elkaar knalt, maar ook weer net niet.
Gisteravond. Orkest. Muziek, noten, instrumenten. Alles door elkaar, ik kan me er niet zo heel veel van herinneren. Alleen de gouden glans tegenover mij. En geen positieve gouden glans, hoewel het misschien wel zo klinkt. Deze glans deed zo’n pijn aan mijn ogen dat ik een paar keer moest knipperen om weer helder te kunnen zien. Ik geloof dat ik ook tranen in mijn ogen kreeg en dat ik me voelde alsof ik een stomp in mijn maag kreeg. Maar dat weet ik niet meer precies. Ik kan me zijn ogen herinneren, zijn klarinet en de ring om zijn vinger. Sven is getrouwd.

Geweldig! Schrijf door!!!!!!!!

goed hoor! egg heel goed!

Wow, echt erg goed begin joh! Vooral het schuingedrukte stukje raakte me. :) Keep it up, k wil meer lezen.

Ik had wel soms het idee dat je wat té lange zinnen maakt, die verwarrend zijn om te lezen. Bijvoorbeeld: Het duurde nog wel even voordat ik mijn moeder overtuigd had, maar toen ze eenmaal de voordeur achter zich had dicht getrokken, wist ik dat ik niet naar school hoefde en dat ik me helemaal kon overgeven aan de buikpijn, die met de seconde heviger werd.
Maar ach, wat zeur ik nouw... ;)

leuk geschreven. Zeer realistisch, je kan je meteen inleven.
Ik ben vooral weg van beeldspraak. dus ik ben ook weg van je schrijfsel.

He Anne!

Autobiografisch, dit verhaal?
Ik vind 'm erg goed, inderdaad ook die beeldspraak, zoals van dat kuikentje en die ballon. Alleen lopen sommige zinnen voor m'n gevoel niet helemaal. Tenminste, dat viel me op toen ik het voor het eerst las, nu ik het herlezen heb kan ik die zinnen niet meer vinden :confused:. Maar anyway, misschien moet je 'm nog een keer doorlezen, of aan iemand anders laten lezen?

Tot maandag!
Lau

:eek: mooi....

meer!!

(kort maar krachtig :p)

Eh... niet helemaal. Sommige stukjes wel, maar het geheel niet hoor :)

:) Oké :p

De rest ook allemaal heel erg bedankt. Ik ben helemaal *stil* van deze reacties... :o

Dus ik moet maar door schrijven???

:D

Ja! vooral doen! deze is echt goed!! Bij heel veel andere verhalen op dit forum proberen de schrijvers de moeilijkste woorden te gebruiken om het zo mooi mogelijk te laten zijn. Maar hier vind ik alles precies goed. Echt doorgaan! (y)

Ik heb al weer meer geschreven, ik zal wel weer iets plaatsen!

Bedankt voor je reactie! :) * is :o *

wow anne, weer een prachtig stukje geschreven!!!
ik heb al veel van je verhalen gelezen op het forum, en ik moet zeggen, ze zijn echt wel goed!! (y)
doe zo verder en ik wacht al op het vervolg...

xxx
Ems

ghehe, ik had het idee dat ik gedeeltes van dit verhaal inderdaad al eens gehoord had;)

Leuk :)

Hehe :D

:o Ik word hier helemaal verlegen van! Dank je wel!

Heel mooi geschreven.
Ik vind dat je hele mooie vergelijkingen in je verhaal maakt, die heel beeldend zijn voor de lezer:)

En niet langzaam, zoals een kuikentje in een ei, dat pas openbarst als het kuikentje te groot is om daar nog te kunnen wonen, maar snel, zoals een ballon die je heel snel opblaast en die bijna uit elkaar knalt, maar ook weer net niet

of

En geen positieve gouden glans, hoewel het misschien wel zo klinkt. Deze glans deed zo’n pijn aan mijn ogen dat ik een paar keer moest knipperen om weer helder te kunnen zien

Ik wil meer lezen!!

<<<< VERVOLG >>>>

Telefoon. Ik hijs mezelf omhoog en wankel naar de werkkamer van mijn vader. Ik ga op het geluid af, want ik zie door de papieren de telefoon niet meer. Hij is nu al vier keer overgegaan, het moet wel iemand zijn die zijn verhaal erg graag kwijt wil. Ik neem op.
“Met mij!”, jubelt een stem aan de andere kant van de lijn. Het is Sophie, mijn beste vriendin. “Hé Soof”, antwoord ik. “Nou, nou, wat vrolijker mag ook wel hoor! Waar was je vandaag?” “Thuis.” Een zucht. “Nee, dat had ik ook wel door. Waarom was je thuis?” “Omdat ik buikpijn heb.” Sophie giechelt. “Is het weer zo ver?” “Wacht maar”, zeg ik grimmig, “over een week ben jij aan de beurt en dan zal ik om jou lachen.” Sophie antwoordt niets. Ze denkt ergens aan, dat heb ik wel door. Ik ken haar ook al zo lang. “Hoe was het gisteravond?” Ik dacht het al. Dáárom belde ze natuurlijk. Ik kan in Sophie’s hoofd kijken als ik wil. Nou ja… niet echt natuurlijk, maar meestal weet ik wel wat haar bezig houdt en dat weet zij ook van mij. “Mijntje?” Ik zucht. “Hé Jasmijn, wat is er?” “Niets”, mompel ik. Soof verschuift de telefoon. “Ik doe nu mijn jas aan en dan kom ik naar je toe.” Ze kent mij dus ook heel goed.

Sophie is echt mijn aller, allerbeste vriendin. Ik ken haar al bijna mijn hele leven. Toen ik in groep vier zat, kwam er opeens een nieuw meisje bij ons in de klas, dat naast mij moest zitten. Ze had blond haar, twee vlechtjes en een blauw jurkje aan. En ze heette Sophie. Twee uur later wisten we alles van elkaar en kwamen we er achter dat ze mijn achterbuurmeisje was. Het hek, dat tussen onze huizen stond, staat er nu niet meer. We zijn er te vaak overheen geklommen en op een dag viel het om. Twee dagen huisarrest.
Soof is ook de enige die ik alles kan vertellen. Mijn ouders zijn nooit thuis en als ze thuis zijn, hebben ze het te druk met hun werk. Het is zelfs zo erg dat ik er na zeventien jaar nog steeds niet achter ben wat voor werk ze nou eigenlijk doen. Ik weet alleen dat ze sámenwerken. Wanneer ik behoefte heb om te praten, bel ik Soof op. Of ik ga langs. En als ze er dan niet is, drink ik gewoon thee met haar moeder of haar zus.
Alleen over Tim heb ik heel lang gezwegen. Ik schaamde me dat ik me op elke donderdagavond verheugde en ik dacht dat ik niet normaal was. Eigenlijk walgde ik er van. Ik vond mezelf het meest verschrikkelijke schepsel dat ooit op aarde had rondgelopen en ik was ook zo dom, want wie werd er nou verliefd op iemand die twintig jaar ouder was? Vies was ik en bleef ik, tenzij ik die verliefdheid op de een of andere manier kon laten verdwijnen. En daar bedacht ik nog een manier voor ook. Ik moest de liefde een kans geven mijn lichaam te verlaten. Wanneer lucht een gesloten kamer verlaat, moet daar een deur of een raam voor geopend worden. En zo zat het ook met mijn lichaam. Volgens de medische encyclopedie zou het door mijn neus en oren kunnen ontsnappen, maar dat duurde me te lang. En de hele dag met mijn mond wijd open lopen, vond ik te ver gaan. Dan zou ik nog meer voor gek lopen dan ik nu al deed. Want iedereen kon natuurlijk van mijn gezicht aflezen hoe walgelijk en dom ik was.
Ik bedacht iets anders. Ik begon in mijn armen te snijden. In het begin deed het pijn, maar daarna voelde ik niets meer. Iedere ochtend voor ik naar school ging en iedere avond voor het slapen gaan deed ik het. Toen kwam ik er achter dat het ook hielp om de innerlijke pijn, de walging, niet te voelen en ik ging het steeds vaker doen. Gelukkig was het winter en vielen de sneeën in mijn armen niet op omdat ik truien kon dragen.
En op een dag kwam Sophie er achter.

Oeoeoeo, en nu??:)

*geheim* :o

Komt wel! (nu ga ik lekker offline, wacht maar een dagje :p)

Ik vond het eerste deel beter, eerlijk gezegd.

Volgens mij kun je beter doorgaan op die onbereikbare liefde, en niet dat snijden er bij halen. Dat maakt het meteen weer zo zwaar, zo beladen.

x
Lau

Dat dacht ik ook al. Dan heb je twee problemen in één verhaal, terwijl één wel genoeg is. Ik heb ook twee versies van dit stukje, maar de beste versie staat boven in de computer :)

Twee problemen in een verhaal is op zich niet erg, dat zorgt juist wat voor afwisseling, maar er moet dan wel duidelijk een 'hoofd'probleem zijn, en een wat kleiner, ondergeschikt probleem, en hier zijn ze eigenlijk allebei ongeveer even groot.

Waar je verder op moet passen is dat het geheel niet te zwaar wordt, hou het luchtig, stop er wat grapjes in, ofzoiets. Dan blijft het langer leuk om te lezen, anders wordt het, ondanks de spanning, veel sneller saai.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt,

Liefs
Lau

Mag ik hem uppen? :o Ik wil namelijk graag wat meer reacties op m'n 2e deel :D

Uppen mag. ;)

Ik vind het eerste deel ook beter. Uhmz, dat telefoongesprek is gewoon wat minder, wel okeey opzich hoor. :)
Er zitten wel leuke stukjes in zoals hoe Sophie en Jasmijn elkaar hebben leren kennen. :) Maarjah, het eerste gedeelte had meer, ja hoe moet ik dat nou zeggen, was gewoon beter. Heeft meer eigen stijl, aparte stijl. Moeilijk uit te leggen.

En ik vind ook dat je je beter kan beperken tot 1 'hoofdprobleem'. En dat van die verliefdheid spreekt mij meer aan. Iedereen komt al aanzetten met snijden ensow, no offence verder...

Maare ik wil wel meer lezen!