Zuchtend leunde Etienne zijn voorhoofd tegen het venster, rook ontsnapte ongeademd uit zijn mond. Daar leek iemand op straat te staan, zijn raam recht in te kijken, oogcontact te zoeken. Even maakte Etiennes hart een sprongetje. Hij kneep zijn ogen toe, verhoogde hartslag, vergrote pupillen. Maar, nee, dat kon hem niet zijn. Het was gewoon een blonde jongen, misschien een toerist, die toevallig door het centrum liep en door zijn scherpe observeren van het mooie gebouw had gemerkt dat het bewoond was. En toch voelde Etienne een bonzen, een ruisen, de herfststorm, dat blonde haar door het spiegelende glas, de lage zon, die knokige knieën... Toen hij zijn vingers naar zijn mond bracht, merkte hij dat de sigaret uit zijn hand was gewaaid. Hij kauwde op een velletje van zijn nagelbed.