Wat is een gezonde relatie?
 

Volgens mij hebben we dit nog nooit zo besproken op dit subforum!

Zelf vind ik relaties best complex. Ik ben vooral bezig met hoe je ervoor zorgt dat je 1) met elkaar in verbinding blijft en 2) die connectie gezond houdt. Maar ik denk ook na over hechtingsstijlen, trauma bonding, en hoe liefde werkt als je bijvoorbeeld autistisch bent of een persoonlijkheidsstoornis hebt. Met 'relaties' bedoel ik trouwens ook vrienden of familie.

Ik denk dat iedereen in staat is tot liefde, maar dat connecties ook gauw kunnen omslaan in iets giftigs. Als ik om me heen kijk zie ik dat lang niet alle relaties gezond zijn, en dat komt niet doordat die mensen nou zo slecht zijn. Zelf heb ik ook de nodige kwinkslagen. Ik heb bijvoorbeeld veel alleen-tijd nodig, dus ben ik met iemand die die behoefte deelt. We zijn ook allebei langzaam met onze gevoelens en behoeftes herkennen, maar daar kunnen we elkaar goed mee helpen. Verder zijn we allebei niet zo empathisch, dat vinden veel mensen een karakterfout. Maar voor ons is dat juist een plus. Ik denk dat je een heel eind komt met zelfkennis, dan kun je mensen uitzoeken die bij je passen.
Ik speel veel in op behoeftes van anderen, en verwacht niet gelijk dat ze hetzelfde doen. Dat is een valstrik, want ik ben tegelijkertijd een slechte match voor mensen die 't nodig hebben dat er veel rekening met ze gehouden wordt. Ik moet er bewust op letten dat alle betrokkenen evenveel moeite stoppen in de connectie. Anders doet een relatie al snel afbreuk aan mij en/of de ander, en dat vind ik dus giftig. Volgens mij is gelijkwaardigheid belangrijk bij goede relaties.

Wat is nodig voor een gezonde relatie, denk je?

Zie je in je omgeving weleens giftige relaties?

En heb je in je eigen liefdesleven dingen waar je regelmatig tegenaan loopt?

Als je windjes kan laten bij elkaar, heb op facebook gestaan

Ik denk dat het ook belangrijk is dat je een soort van gelijk aan elkaar bent. Ik hoor heel vaak mensen zeggen dat ze heel graag iemand willen die ze gelukkig maakt. Ik denk dat het heel normaal is dat je (zeker tijdens de eerste verliefdheid) heel blij van elkaar wordt maar dat je geluk er niet van af moet hangen; dat je al een soort gelukkig moet zijn daarvoor. Dan wordt je niet afhankelijk van de ander daarin en groeit je relatie niet scheef.

Goede aanvulling PM! Van verliefd zijn en hormonen kan je wel een tijdje gelukkig zijn, maar als je hele levensgeluk afhangt van je partner geeft dat een hoop druk en teleurstelling.

Samen kunnen huilen en je gehoord en begrepen voelen vind ik zelf echt heel waardevol en belangrijk. Ik vind het dan ook best lastig als iemand waar ik close mee ben geen ruimte geeft aan zijn of haar eigen gevoel. Dat je merkt dat diegene niet goed in zijn of haar vel zit en dat diegene zelf het niet serieus neemt.

Ik merk dat ik zelf in relaties ook heel erg op zoek ben naar een "thuis", veiligheid, samen iets opbouwen voor de lange termijn. Ik ben niet goed in nu een relatie hebben omdat het nu leuk is, als het alleen nu leuk is voelt het zelfs een beetje als tijdverspilling... Dat heeft waarschijnlijk flinke wortels in het Christelijke wereldje waar ik in opgegroeid ben en nog steeds deel van uitmaak. Daar wordt toch vaak jonger getrouwd en wordt bij een relatie ook snel aangenomen dat jullie ooit wel zullen gaan trouwen. Ik heb niet die behoefte om heel jong te trouwen (ha, dat red ik al niet meer!), laat staan om aan kinderen te beginnen, maar vind die vastigheid van zo'n type relatie wel heel waardevol. Zeker sinds mama overleden is en dat stukje "thuis" (veiligheid, liefde, commitment, oneindig veel knuffels en samen Star Trek kijken) niet meer vanzelfsprekend is.
Dat gezegd hebbende moet ik wel toegeven dat ik heel blij ben dat mijn ex en ik nooit verloofd of zelfs al getrouwd zijn geweest. In eerste instantie was dat wel de bedoeling, maar het beëindigden van de relatie was al complex genoeg op zichzelf.

Interessant topic dit!

Een gezonde liefdesrelatie houdt voor mij in dat je, heel cliché, jezelf kunt zijn binnen de relatie.
Dus dat je niet op je tenen hoeft te lopen om de ander bij te houden, niet geforceerd dingen moet bedenken om het leuk te hebben met elkaar, het leuk kunt hebben zonder anderen erbij, dingen zonder elkaar kunt doen, ook als je in dezelfde ruimte bent, niet aan elkaar vastgeplakt zit, elkaar kunt blijven verrassen, niet uitgepraat raakt, onbewust dingen van elkaar onthoudt en elkaars vreemde eigenschappen kunt accepteren, elkaar met rust kunt laten wanneer dat nodig is en je ook aanvoelt van elkaar wanneer dat zo is.

Verder moet ik ook fysiek tot de ander aangetrokken zijn, want zonder dat gaat het voor mij niet werken.

Ik denk dat als je bovenstaande kunt vinden in iemand, dat je een hele mooie basis hebt voor een goede en stabiele relatie.

De andere vragen kom ik nog op terug :o