Zwijg in de schimmen van je weten
 

gevoelens zijn niet over te zetten in woorden
op het gevaar af in clichés te vallen
schrijf ik nu maar weet,
dat wat jij leest niet is wat ik denk
wat ik schreef niet is wat ik bedoel

niemand zal dit lezen
ik zwijg, omdat
ik vrees wanneer ik zal spreken
wat ik zal spreken
doorbreekt
de illusie, krachtgevend
en schept de waarheid
misschien alleen maar doods

's nachts dwalend in de fietsenstalling
droomde ik of was ik wakker
toen de waarheid zich tekende
die gedekt was als ik op dat moment
door mijn deken, die na zoveel jaren
een tweede thuis was geworden.

ja, ik weet dat ik ben
en ik blijf wie ik was
maar twijfel niet aan mijn waarheid
hij is zonder gevolgen
maar niet die van griezelige
reactionair-gelovige wezens
die beweren dat ieder kind een vader nodig heeft
dat is niet mijn eigen waarheid
deze luidt namelijk als volgt:
wie ooit een mens ontmoet
in wie hij een vader wil zien
en zou kunnen hebben
heeft een recht daartoe

omgeven met schreeuwende stilte
want ik zwijg
waar mijn recht is
ligt geen plicht in het verlengde
alleen maar mijn weten

dus slaap ik nog met diezelfde deken
letterlijk maar figuurlijk ook
slaap en droom
een dezer dagen val ik uit bed
en land ik met beide voeten op de grond
dan zal ik durven praten
en je dit vertellen

nu.
maar toch nog niet.

De inhoud is er wel, maar het is nog veel te veel in proza vorm in stukjes geknipt. Dat is geen poëzie. Dichten is woorden schrappen. Probeer nauwkeuriger te formuleren wat je bedoelt. Zorg ervoor dat ieder woord er staat met een reden, en geen woord te veel. Speel met woorden en klanken. Zorg dat de stijlvormen de boodschap versterken. Leef je uit!