Problemen met ouders
 

Ik ben een jongen van 12 jaar in een gezin van 6 mensen: vader, moeder, zus, ik, broertje, broertje( bij 4 maanden overleden), broertje

Mijn moeder zit nu dus in een depressie omdat haar derde kind is overleden. Ik zit in het eerste jaarvan havo en dat is ook behoorlijk stressen. Ik weet dat ik er niks aan kan doen maar het is gewoon te naar om je moeder zo verdrietig te zien als je thuis komt van die lange dag op school. Ook als er iemand blijft logeren dan hoop je gewoon dat je vrienden er niks van merken(ik heb het nog aan niemand vertelt behalve mentor) want ik heb ook wel een keer meegemaakt dat mijn moeder zat te huilen en opeens kwam hij naar binnen en ik schaamde me natuurlijk kapot. Nu is mijn vraag: wat kan ik doen?

Waarom schaam je je als je moeder huilt? Het is heel normaal om emoties te hebben (en te tonen) als je verdriet hebt om het verlies van iemand waar je om geeft! Het is juist goed om die emoties te hebben en niet weg te stoppen. Je hoeft je dus helemaal niet te schamen als je moeder huilt, of als je zelf misschien een keer verdrietig bent. Misschien is het goed om samen met je mentor aan klasgenootjes te vertellen wat er gebeurd is bij jou thuis, zodat ze het kunnen begrijpen wanneer iemand uit jouw gezin wat emotioneler reageert dan ze gewend zijn. Verlies is niet niks, daar mag je bij stilstaan en om huilen. Rouw heet dat.

Heeft je moeder begeleiding of hulp voor haar depressieve stoornis?

Een kind verliezen is vreselijk, dus dat je moeder hier verdrietig van wordt is ook heel normaal en niets om je voor te schamen. Als je je vrienden uitlegt waarom ze zo verdrietig is zullen het vast begrijpen. Met de tijd wordt het ook vast minder.

Het is normaal dat je moeder huilt daar is niks mis mee maar misschien kun je soms proberen om het op te fleuren en probeer de topic wat haar het meeste raakt zo veel mogelijk te vermijden.

Het is niet de verantwoordelijkheid van de ts om haar op te vrolijken. Tuurlijk is dat lief, maar hoe cru ook: zolang het niet jouw schuld is, ben jij niet verantwoordelijk voor je moeders gevoelens. Als je dat toch gaat proberen draai je de zorgrollen om en dat is niet de bedoeling en uiteindelijk ook niet goed voor jezelf.

Mocht je moeder nog geen hulp hebben dan is het goed als ze die wel krijgt. Misschien dat je vader haar kan helpen om de stap tot hulpverlening te zetten als ze die nog niet gemaakt heeft

Mijn moeder heeft begeleiding. En wat ik bedoel met dat ik me schaam: mensen vragen dan meteen wat er aan de hand is en dan zeg ik er is niks. En dan denk je toch zo van, eigenlijk best stom dat je niet gewoon zegt wat er aan de hand is. Mij lijkt het ook super irritant dat mensen je helemaal zielig gaan vinden en daarom vertel ik het niet.

Btw mijn overleden broertje zal nu 9 moeten zijn en ze heeft pas sinds mid 2017 hulp. Ervoor wist ik er helemaal niks van. Ze zegt dat ze al die tijd der gevoelens heeft opgepropt en daarom zit ze nu in een depressie.

Mensen zullen je misschien even zielig vinden maar dat waait ook relatief snel weer over. Zeker als je heel feitelijk uitlegt wat er gebeurd is. Dat je een broertje had die heel jong overleden is, en dat je moeder daar soms nu nog verdrietig door is/ depressieve gevoelens door heeft.
Ik ben zelf een kleine vier jaar geleden mijn moeder verloren en dat heb ik toen bewust wel tegen iedereen verteld (het had enorme invloed op mij persoonlijk, dus wel zo fijn als mensen er een beetje rekening mee konden houden), en toen kreeg ik helemaal niet het gevoel dat mensen me "zielig" vonden. Natuurlijk zeiden mensen wel eens "Oh, wat erg voor je" of "Dat lijkt me wel heel lastig". Dat gaf ruimte voor een gesprek (soms is het heel fijn om over je verlies te kunnen praten!), en wanneer ik daar geen zin in had kon ik dat gesprek ook prima weer afkappen.

Super goed dat je moeder nu hulp heeft! Beter laat dan nooit. Hopelijk kan ze met deze hulp het verlies van haar zoon verwerken.

U
U know dit topic is al best oud maar ik wou het toch effe vertellen. 6 maart dus heeft mijn moeder dus geprobeerd om zelfmoord te plegen. Ze is vandaag weer thuis gekomen maar ik wou gewoon effe mn verhaal kwijt dus daarom zet ik dit erop

*I know

Wat heftig joh! Heb je in real life zelf ook hulp of in ieder geval iemand met wie je goed kunt praten over dit soort dingen? Want dit moet voor jou ook heftig zijn

Ik ben vandaag naar een zogenaamde kopgroep geweest 3 april ga ik er weer naar toe. Toen ik thuiskwam ging ons pap mijn zus wegbrengen wn toen had ons mam alcohol gedronken. Ik appte het naar papa maar hij zei dat tegen mn moeder. Nu is ze best wel boos op mij en heeft zelfs gezegd dat ze nu opgenomen moet worden. Ik ben best bang dat ze echt moet worden opgenomen.

Dat is best wel een goed idee hoor, zo'n opname :) en het is alleen maar goed! Je mama is ziek en mijn inschatting is dat ze deze ziekte niet alleen kan verslaan en daarom moet ze naar een plek waar mensen die professionele hulp kunnen bieden haar kunnen helpen om beter te worden.

Oh ik heb nog een tip voor school. Ga zo snel mogelijk met je teamleider praten. Liefste met je paps samen. Dat zorgt ervoor dat ze op school eventueel een oogje op je kunnen houden. Dit is echt heel belangrijk...

Ons mam is vandaag opgenomen. De school houd er ook rekening mee, zo hoefde ik bijvoorbeeld geen proefwerk of huiswerk te maken

Fijn dat school er rekening mee houdt! Probeer zelf een beetje aan te voelen waar jij nu het meeste aan hebt. Helpt het jou om lekker bezig te blijven, en toch wat huiswerk te doen? Of helpt het jou om even helemaal niks te hoeven?

Wat goed! (y)

Heel veel sterkte de komende tijd! :) Dat de school een beetje rekening houdt met je is hartstikke goed en je zal je weldra beter voelen.

En idd wat Elin3 zegt; als mensen met je willen praten en je hebt er ff geen zin in om er over te praten, mag je best dat gesprek afkappen.

Liever doe ik natuurlijk geen school maar het is soms ook wel fijn om gewoon een beetje te doen. Ik heb het nog niet echt tegen leerlingen gezeg alleen tegen mentor en andere docent maar mentor heeft het weer tegen de teamleider vertelt enz. maandag heb ik weer een gesprek met iemand die ook echt alleen maar op onze school werkt om te praten met kinderen die het nu moeilijk hebben. Bij haar kan ik wel altijd goed mijn hart luchten

Dat is prima om het alleen bij haar te doen. Als je geen zin hebt om te praten hoeft dat niet en ook niet iedereen hoeft alles en alle details te weten.

Orthopedagoog?

Mee volgens mij schoolmaatschappelijk werken of zoiets