Het Grote Lucht Je Hart Topic - 174
 

hier de nieuwe.
Het Grote Lucht Je Hart Topic - 173

ik heb al een tijdje niks van me laten horen.
het ging een tijdje op en af.
maar op het moment heb ik heel veel last van stemmen.
ik wordt er knettergek van.
en doe daar door ook weer veel aan am.
ik weet niet meer wat ik aan die stemmen moet doen.
en wat ik er aan kan doen.
het is om stapelgek van te worden.
dus als iemand tips heeft?.
vandaag een gesprek met de psycholoog gehad.
en ik mag om de rust te vinden van donderdag tot zaterdag naar mijn ouders.

Darkfairy heb je de temstem app al? Die is speciaal ontworpen om een beetje grip op de stemmen in je hoofd te krijgen.

nee daar had ik nog nooit van gehoord pluis.
ik zal er eens naar kijken.
bedankt voor de tip.

ot.
een vriendin van mij heeft gisteren naar de afdeling gebeld.
dat ik pillen aan het op sparen was.
en toen moest ik ze inleveren.
ik besefte toen nog niet dat ze zich zorgen maakte over me.
ik was erg teleurgesteld in haar.
en dacht dat de verpleging boos op mij was.
vandaag een moeilijke dag gehad.
met veel gehuil.
en een puinzooi in mijn hoofd.
maar ik besef nou wel dat die vriendin het goed bedoelde.
en nou is het weer goed tussen ons.
vanmiddag een gesprek gehad met de psycholoog.
over de pillen en dat ging goed.
ze was gelukkig ook niet kwaad.
en ik mag gewoon van morgen tot zaterdag naar mijn ouders toe.
om maar wat rust in mijn hoofd te krijgen.
en daar kijk ik erg naar uit.

het gaat op en af.
met vooral heel veel angstaanvallen.
en dan nog stemmen er tussen door.
het weekend bij mijn ouders was wel fijn.
maar deze week heel veel angstaanvallen gehad.
maar gelukkig is het nou weekend.
lekker tot rust komen.
vanochtend even bezigheid gehad.
wel eerder daar weg gegaan.
ik werd daar alleen maar zenuwachtiger.
maar toch even daar geweest.
net is mijn vader even geweest.
en morgen ga ik met mijn zusje een verjaardag cadeautje voor mijn moeder halen.
dus dat wordt vast en zeker ook gezellig.
en verder doe ik vandaag lekker helemaal niks meer.
behalve dan lekker relaxen.
en hopelijk wordt mijn hoofd dan wat leger.

Ook met mij gaat het op en af! Ik heb de afgelopen week veel thuis gezeten omdat ik het niet zo zag zitten om de deur uit te gaan. Ik wil niet weer terugvallen dus heb ik voor komende week weer eens een extra afspraak gemaakt met mijn therapeut. Ik weet dat het belachelijk klinkt maar ik zie gewoon nog steeds heel vaak geen reden om ui te bed te komen en dat is ergens best frustrerend.

het gaat op het moment niet goed.
heel veel angsten.
en nou ook heel veel somberheid.
gisteren aan am gedaan.
en mijn mobiel gisteren middag uit gezet.
puur omdat ik rust wil en met niemand contact wil.
vanochtend toch maar aangegeven dat ik naar de psychiater wil.
en dat vond de verpleging gelukkig goed.
dus ik heb vanochtend een lange brief voor haar getypt.
met oa de vraag of ze naar mijn pillen wil kijken.
dus ik ben erg benieuwd wat ze dadelijk gaat zeggen.

Al een tijdje niet online geweest. Meestal lees ik ook niet terug wat ik heb geschreven en wat er is gereageerd maar is het gewoon lekker om even van je af te gooien. Ik heb veel last van hyperventilatie en na een aantal bezoekjes aan de psycholoog bij mijn huisarts is zij tot de conclusie gekomen dat ik een paniekstoornis heb. Nu dus op zoek naar een andere psycholoog die echt behandelingen kan geven. Verder ben ik van de zomer afgestudeerd en heb ik op dit moment geen werk behalve een oproepcontract bij mijn oude stagebedrijf. Ik vul mijn dagen met het zoeken en bekijken van vacatures. Ook gewoon bijbaantjes, al is het maar een dag in de week. Maar als ik dan iets vind van nou dit zou ik kunnen doen om een beetje geld binnen te harken, dan durf ik niet te solliciteren. Vooral voor de bijbaantjes ben ik niet bang dat het te moeilijk werk is, maar ik ben bang dat ik het niet aankan en voor de zoveelste keer voor schut sta omdat ik weer een aanval krijg. Wel iets positiefs! Ik doe sinds vorige week vrijwilligerswerk bij de plaatselijke omroep. Ik vind het leuk om te doen. Het enige wat ik tegenstrijdig vind is waarom ga je in godsnaam vrijwilligerswerk doen terwijl je geen gewone baan hebt?? Aan de ene kant voelt het dom, maar ik heb er toch wel een goed gevoel bij. Ook omdat ik hierdoor wat zekerder wordt voor een vervolg baan. Ik kan nu met weinig druk toch het werk oefenen dat mij leuk lijkt. Bluhh! ik hoop dat ik me snel weer iets beter voel, want ondanks dat ik zoveel 'vrije tijd' heb, maakt dat me juist erg gestrest. Ik voel me een lui mens terwijl ik weet dat ik dat helemaal niet ben. Ik hoop dat de therapie me helpt om er beter mee om te gaan en hopelijk gaat het helemaal weg! Ik wil weer leuke dingen doen en gewone basic dingen kunnen doen zonder continu bang te zijn! En ik wil een baan waarin ik zelfverzekerd genoeg ben om gewoon lekker 3-4-5 dagen per week te kunnen knallen!

Wat vervelend zeg! Ik hoop dat de psychiater uitkomst biedt!

Juist goed dat je toch vrijwilligerswerk doet, zo werk je aan je vaardigheden en zelfvertrouwen. Als je er aan toe bent, probeer dan ook gewoon eens te solliciteren. Bij veel bedrijven heb je een proefperiode, dus mocht het werk je erg tegenvallen, dan zit je niet direct vast aan die functie.

Ja daar heb je wel gelijk in. El probleem: Ik werk nu bij een groot mediabedrijf, en zo'n beetje overal waar je komt kennen de mensen elkaar. Ik heb een beetje het gevoel dat ik niet met een 'schone lei' kan beginnen maar dat ze overal snel weten dat ik 'dat meisje met die hyperventilatie aanvallen' ben.

(Door die aanvallen ben ik gewoon minder goed in staat om mijn werk te doen, me te concentreren etc. Ik vind het super stom dat ik daardoor de indruk kan wekken dat ik maar wat aankloot terwijl ik in feite waanzinnig druk in mijn hoofd ben om niet op te laten vallen dat het eigenlijk niet goed gaat. En dat ik daardoor minder gefocust ben. Als je begrijpt wat ik bedoel.:bloos: )

Al een tijdje niks gepost, maar ik moet zeggen dat het toch aardig goed met mij gaat, al hoewel ik nog steeds dagen heb dat ik ook liever in bed blijf liggen dan dat ik iets van de dag wil gaan maken.
Maar al bij al lukt het me toch aardig goed om mijn programma van het uit bed komen en opstaan en douchen toch wel goed gaat.
Hier ben ik toch best wel trots op mezelf, hoewel ik het erg moeilijk vind om trots op mezelf te mogen zijn, lukt het me toch om af en toe trots op mezelf te zijn.
Afgelopen vrijdag heb ik goed en leuk nieuws te horen gekregen........
Als hobby doe ik heel veel verschillende kaarten maken.
Van 3D kaarten, vintage kaarten tot stempel kaarten die ik dan doe kleuren.
Ik heb er al inmiddels zo veel dat ik zo iets heb van, ik zou wel wat kaarten willen gaan verkopen.
Nu heeft een stageaire van ons woonhuis eens rond gekeken en is hij terecht gekomen bij dagbestedingscentrum de Boei in Eindhoven.
Hij heeft hier een mailtje naar toe gestuurd met de vraag of hun ook kaarten willen gaan verkopen.
Nou dat willen ze wel.
Nu heeft onze stageaire een aantal foto`s gemaakt van kaarten die ik zoal maak en heeft hij per mail naar dagbestedingscentrum de Boei gestuurd.
Nu is het even afwachten of dat ze inderdaad mijn kaarten willen gaan verkopen, maar onze stageaire en ik denken haast van wel.
Van het geld wat ik daar mee ga verdienen, ga ik hobby materiaal voor het maken van kaarten kopen.
Buiten het thuiswerk wat ik voor de Decoratiegroep doe, ga ik nu dus ook werken voor dagbestedingscentrum de Boei.
hier ben ik super blij mee *O*.

Wat fijn dat je zo voor je gevoel toch nuttig bezig kan zijn Diddlina!

Op dit moment voel ik me eigen erg gespannen.
Zo zie ik er weer heel erg tegen op tegen oud en nieuw.
Ik heb allerlei gedachte`s in mijn hoofd en die kan ik maar niet stop zetten.
Zo denk ik heel veel van, wat gaat mij het nieuwe jaar weer brengen?
Op dit moment zit ik op een stabiele lijn en gaat het aardig goed met mij, waar ik erg blij mee ben :).
Ook ben ik goed aan het op letten met wat ik zoal eet ( lijnen ).
Ook dit gaat best wel goed en ben ik al 3 kilo kwijt in 4 maanden tijd.
Het gaat niet snel, maar dat moet ook niet, het moet in kleine babystapjes gaan zegt de begeleiding bij mij in huis altijd.
Ook heb ik al een hele lange tijd geen neiging meer gehad tot zelfverwonding.
In moeilijke periode`s had ik hier al heel snel de gedachte`s en de neidigingen over.
Ik ben super trots dat ik dit al lange tijd niet meer heb gedaan.
Dat wil toch zeggen dat het rustig in mijn hoofd is en dat het goed met mij gaat.
Als ik dan ook nog wat minder gespannen was over oud en nieuw dan ben ik helemaal tevreden.

Hey Diddlina! Je bericht begin vrij negatief maar eigenlijk lees ik veel positieve dingen in je post!
Je zegt dat je stabiel bent, het langzaam afvallen goed gaat en je al heel lang niet meer aan zelfverwonding hebt gedaan, terecht dat je daar trots op bent! Wat een vooruitgang!
Wat betreft 2017: je zegt dat je je zorgen maakt wat het haar brengt. Niemand kan in de toekomst kijken, maar het klinkt alsof dat veel moois kan zijn als jij zo verder gaat!

Op dit moment is het erg druk en chaotisch in mijn hoofd.
Ik krijg maar geen rust gevonden in mijn hoofd en ik moet op dit moment dag in dag uit mijn kamer veranderen en mijn meubels verschuiven en anders zetten.
Dit mag ik niet van mijn psychologe en mijn begeleidster, dit omdat het anders nog drukker en chaotischer in mijn hoofd wordt.
Maar toch blijf ik het steeds maar weer opnieuw doen.
Ik word gek van mezelf :mad:.
Heeft er iemand misschien tips om van deze dwang af te komen?
Of blijf ik deze dwang voor altijd houden?
Is deze dwang herkenbaar bij iemand?
Van mijn psychologe heb ik wel geleerd om afleiding te zoeken en om mijn dwang gedachtes uit te stellen, maar wat ik ook probeer niks helpt mij op dit moment :n.

Is het misschien een idee om je kamer op karton uit te werken en uit te knippen op schaal, zodat je met een mini versie toch kunt schuiven? Ik heb geloof ik ook wel eens gelezen dat je creatief bent, wat ik soms heel fijn vind om te doen is heel erg hersenloos te breien. Zonder iets te maken, maar gewoon de beweging en concentratie. Als je het fysieke aspect van je kamer verschuiven mist (je bent immers aan het schuiven en trekken en slepen met meubels) kun je gaan hardrennen/fietsen/wandelen?

Wat lastig dat je je meubels niet mag rondschuiven terwijl je daar zo'n behoefte aan hebt, met die onrust in je hoofd en lijf!
Heb je zelf een idee waar het vandaan komt?

hier weer eens een berichtje van mij.
heb al twee weken geen zo nodig medicijnen meer op.
de afkick verschijnselen zijn weg.
en ik kan nou beter met mijn emoties om gaan.
*O*en vanochtend gewogen en16 kilo afgevallen*O*

Wat goed Darkfairy! Fijn dat het de goede kant op gaat allemaal!

😁ja dat vindt ik ook

Lang geleden dat ik online was. Gaat goed met me. Vorig jaar geslaagd voor mijn mbo opleiding en nu bijna klaar met eerste jaar kunstacademie. Heb ook een kamer gevonden, ga er morgen voor het eerst slapen voor 2 nachtjes. En dat vind ik heel spannend, wat ik van mezelf niet mag. Ik moet mezelf dan echt vertellen dat het logisch is dat zoiets spannend is en dat ik het spannend mag vinden. Ik ben zelden nog depressief, nog wel eens wat somber, maar niet meer depressief. En ik ben gewoon heel spanningsgevoelig, zoals nu. Nu zit ik vol van spanning voor morgen. Maar ik heb veel meer sociale contacten en over het algemeen vind ik dat het beter met me gaat.

Wat goed om te horen! En verhuizen is altijd wel een beetje spannend hoor, die spanning mag er zijn, zolang die niet leidend is ;)

Ik kwam hier heel toevallig weer eens kijken en wist m'n inlog nog ;)

@ Wat fijn dat het nu zo veel beter met je gaat Winnie!
Ik 'ken' je nog van jaren geleden, voordat je aan die kunstopleiding begon. Nu dus al klaar en ook het eerste jaar van de kunstacademie erop zitten, knap hoor! Fijn dat de depressies wegblijven en dat je beter in je vel zit.

@ Darkfairy: ik hoop dat het met jou ook beter gaat!

Met mij gaat het ook goed, ik heb nu eindelijk het werk dat ik wil en ik volg daarnaast nog een deeltijdstudie. Het is wel moeilijk, want ik moet stage lopen op een middelbare school en ik heb een pestverleden. Eerste stage ook niet gehaald, maar ik vond het ondanks dat achteraf wel meevallen en ik was eigenlijk ook heel trots op mezelf dat ik toch voor een grote havo 3 was gaan staan. Dat had ik een paar jaar geleden nooit van mezelf gedacht. Dus nu volgend jaar een nieuwe poging en dat vind ik toch ook wel een beetje eng.

Al een hele tijd niks meer gepost hier, maar ik voel dat het nodig is.
Ik voel me op dit moment erg gespannen.
Ik ben de hele dag gezellig bij mijn ouders geweest, maar zie er weer erg tegenop om terug naar de woongroep te gaan.
We hebben nu bij ons op de woongroep een mannelijke vakantie kracht, die ongeveer een half jaar geleden ook stage bij ons op de woongroep heeft gelopen.
Nu heb ik vooral bij mannelijke begeleiding die ik nog niet echt heel goed ken zoiets van, STOP, TOT HIER EN NIET VERDER.
Ik heb dagelijks lichamelijke verzorging nodig en moet dan worden ingesmeerd tegen eczeem en dergelijke.
Ik laat dit dan ook liever niet door die vakantie kracht doen, wat hij erg jammer vindt, want hij wil mij toch helpen.
Ik voel me niet prettig bij hem en voel me ook niet goed als hij te dicht bij mij in de buurt komt.
Ik heb een soort van bubbel/muur om me heen en als je daar te dicht bij mij in de buurt komt heb ik dat ik me eigen niet prettig voel.
Heb het hier ook al met mijn psychologe over gehad en heb samen met haar een brief opgesteld die ik aan die vakantie kracht heb laten lezen.
Hij nam die brief wel positief op en zou rekening houden om niet te dicht bij mij in de buurt te komen, wat hij niet altijd kan waarmaken.
Ook bij het invullen van mijn gevoelsmeter, voel ik me niet prettig als hij langs mij op bed zit.
Herkennen mensen dit, en hebben mensen hier op het forum ook een soort van bubbel of muur om zich heen en zeggen STOP, TOT HIER EN NIET VERDER?

Helemaal niet zo gek dat je je minder op je gemak voelt als je door een man verzorgd wordt. Niet geheel terecht - deze man wil je alleen maar helpen, maar wel begrijpelijk. Een vriendin van mij is in het verleden heel slecht behandeld door haar ex en heeft zich daardoor jarenlang niet op haar gemak gevoeld bij mannen in de buurt. Alleen met een man of jongen in één ruimte zijn, of aangeraakt worden door een jongen gaf haar een hoop stress. Door jongens die ze enigszins vertrouwde dichterbij te laten komen is ze hier inmiddels wel deels overheen gekomen.

Supernaar! Ik herken het ook wel alhoewel het door de jaren heen wel beter geworden is bij mij. Ik zoek vaak zelf meer afstand als dat kan: ik schuif langzaam weg of doe zo subtiel mogelijk een stapje naar achteren of op zij zodat de afstand voor mij meer relaxt wordt.
Is er de mogelijkheid dat iemand anders je insmeert ed?
En als jij het niet prettig vindt als hij in de buurt is wanneer je de gevoelsmeter invult, kun je hem dan niet gewoon rustig maar netjes vragen of hij je even alleen wil laten? Wel heel goed dat je dit soort dingen aangeeft bij je psycholoog en de vakantiekracht!

Nou, ik zit aan de andere kant - ik werk in de gehandicaptenzorg (en heb ook gewerkt met dementerenden) en heb op verschillende groepen gewerkt. Hier waren inderdaad cliënten die liever neit door mannen verzorgd werden. Nu waren daar mannen vast in het team - dus op den duur moest daar dus wel echt iets aan gebeuren, maar er werd bij ons zeker wel rekening mee gehouden. Op mijn huidige groep woont ook een cliënt die niet door vakantiekrachten (mannelijjk óf vrouwelijk) wordt geholpen. Vakantiekrachten staan nooit alleen op de groep, altijd met een vast personeelslid. De vaste leden van het team verzorgen haar als we met vakantiekrachten werken.

Ik vind het heel tof van je dat je het aan hebt durven geven! Dapper. Ik kan me voorstellen dat het spannend is, al helemaal als je hem niet zo goed kent. Ik vind het heel normaal dat je het niet prettig vindt als hij naast je op bed zit, je bed is een vrij kleine ruimte war je dicht op elkaar zit en waar je een veilig gevoel bij zou moeten hebben. Dit is immers de plek waar je op je kwetsbaarst bent, namelijk als je slaapt. Probeer dit te benoemen. Misschien is er een andere plek in je kamer waar hij kan zitten? Op een stoel? Is het überhaupt nodig dat hij zit? Of kan hij ook blijven staan?

Blijf je eigen grenzen aan geven - hij is de professional en moet zich, al helemaal als vakantiekracht, aan jou aan passen. Het is prima dat hij aangeeft dat hij het jammer vindt, maar daar hoef jij niks mee te doen. Misschien kun je overleggen met de vaste begeleiding dat zij jou nog een tijd verzorgen? Daarnaast - zijn er momenten waarop dat je je wel veilig voelt bij hem en de bubbel wat minder groot is? Probeer die momenten op te zoeken en te creeëren (eventueel ook weer met vaste begeleiding in de buurt). Hier door raak je hopelijk wat meer vertrouwd met hem en wordt de bubbel wat minder groot, waardoor verzorging op den duur misschien ook wel mogelijk is.

Succes er mee, blijf vooral je eigen grenzen aan geven!

Pff, ik was vandaag even zo klaar met alles en iedereen dat ik zelfs de kat niet in mijn persoonlijke ruimte kon verdragen. Ik voel me nu gelukkig weer iets beter, maar ik schrok er toch een beetje van :o

Naar Eline! Fijn dat het weer iets beter gaat! En als het niet gaat ben je altijd welkom (y)

Soms moet ik gewoon even klagen.
Het gaat over het algemeen echt een stuk beter met me hoor, ik woon op mezelf en heb werk. Maar gister had ik echt zo'n enorme dipdag. Zo'n dag dat het wel domino lijkt met allemaal dingen die misgaan en tegenzitten.
Dat begon al voordat ik moest werken maar toen kreeg ik op het werk ook nog een stressmoment waardoor ik eigenlijk even tot 10 zou willen tellen en een slokje drinken zou moeten nemen maar dat ging op dat moment niet. En toen een collega nog wat vertelde reageerde ik ook niet zo enthousiast geloof ik. Dus ik hoop dat die niet tegen de bazin zegt dat dat gebeurde van die stress want dat zou niet goed zijn.
En die dingen kan ik dan niet loslaten.
Echt, als ik zou leren om dingen los te laten dat zou echt het laatste ding zijn aan mezelf waar ik nog heel hard aan wil werken maar het lukt me al jaren niet en dat is kut.
Maar nu lijkt het erop dat ik een dag of 9 ga piekeren totdat ik weer moet werken. Want ik heb te weinig afleiding tussendoor.

Waarom kan ik niet gewoon denken 'dat is pas over 9 dagen' en het naast me neerleggen tot die tijd. Waarom maakt mijn hoofd doemscenario's? Het lijkt wel of dat niet loslaten van dingen steeds erger wordt. Nu loop ik 9 dagen met een rothoofd rond.
Ik probeer mindfullness oefeningen te doen en dat helpt wel, maar dat helpt dan voor een of twee uurtjes.
Ik word soms ook echt gewoon kwaad op mezelf dat ik zo ontzettend ver gekomen ben maar dat ik dit laatste struikelblok steeds niet kan stukslaan.
Terwijl ik aan de andere kant ook vind dat ik niet mag klagen, juist omdat ik al zo ver ben.

Oke dit was even mijn moppermoment, sorry hoor had dit even nodig

Ik heb in de afgelopen 3 dagen mijn leven even lekker drastisch omgegooid.
Ik was met een studie begonnen, maar na krap een week voelde ik al dat het hem gewoon niet werd. De manier van werken paste niet bij me, de mensen en de school niet. Het was het gewoon niet. En toen kwam er een kans voorbij om te werken en heb ik 2 dagen later mijn school opgezegd en begin ik nu toch met een tussenjaar. Doodeng, vooral omdat ik financieel altijd afhankelijk was van een lening en het nu wel eindjes aan elkaar knopen wordt. Ik denk ook dat ik mezelf keihard tegen ga komen. Maar van die studie werd ik echt niet gelukkig. Ik ga nu rustig proberen na te denken wat ik volgend jaar wil doen. Ik vind het op dit moment echt eng en heb zoiets van 'wat heb ik gedaan?' 'doe ik hier wel goed aan?' en 'kan ik dit wel?'. Ik denk dat er echt nog wel wat melt-downs zullen komen maar ben ergens ook trots op mezelf dat ik niet voor de makkelijkste weg gekozen heb.