Omgaan met ongelijkheid
 

Waar ik moeite mee heb is omgaan met het concept dat we niet gelijk zijn aan elkaar.

Ik ging er altijd van uit dat mannen en vrouwen helemaal gelijk waren, en in feite iedereen gelijk was. Observaties dwongen me echter daar concessies in te maken en ik kan de laatste maanden niet meer ontkennen dat we wel degelijk verschillen; natuurlijk kan je voordelen van de ander zien (zij is veel beter in snelle beslissingen, in het 'nu'-domein zogezegd, dan ik), maar je ziet je eigen methode altijd als ietsje beter (anders had je die methode wel aangepast).

Ze doet echter een aantal dingen consequent fout die ik niet fout doe, ziet een aantal dingen consequent niet die ik wel zie, en leidt consequent dingen niet af die ik wel af leid.
Je zou kunnen zeggen het 'meisjes zijn dom'-fenomeen, maar dat is een nu onwerkbare* generaliserende versimpeling van de realiteit omdat het vol onuitgelegde aannames zit en vol ongenoemde waardeoordelen. Los van of deze algemene stelling nu wel of niet klopt, ik ben volgens mijn set aannames en waarde oordelen helaas** slimmer dan vele anderen, waaronder mijn vriendin.

Dit is zegmaar de laatste nagel in de doodskist van 'zij is gelijk aan mij'. Ik weet alleen niet hoe ik vrede kan hebben met het idee dat ze ongelijk is en hoe ik haar anders moet behandelen zonder haar als (plaatselijk) inferieur te gaan zien. Ik heb altijd heel veel moeite als ik een man zie die allemaal dingen automatisch voor de vrouw gaat doen omdat hij weet dat het haar toch niet lukt, want daarvoor moet je haar in bepaalde opzichten als inferieur zien. Logische rechtvaardiging bestaat ervoor, als persoon A 80% success heeft in bepaalde taak en persoon B 20% dan is persoon A beter in die taak dan persoon B. Moreel, ahw, werkt het niet, je zou het kunnen negeren maar ik wil niet blind zijn voor dingen die mijn theoriën tegenspreken.

Dus met name aan jongens... hoe ga je hier mee om?
'niet aan denken' is niet iets dat ik als oplossing zie.

* onwerkbaar als in geen nuttige discussie over te voeren zonder zéér uitgebreide uitleg van het concept - ik ga niet in op mensen die hierover in discussie willen gaan.
** Dit is geen sarcasme. Het kan in een relatie erg pijnlijk zijn om altijd gelijk te hebben, de ander gaat zich dom voelen, de ander reageert minder kritisch op wat je zegt (= meer kans dat het onopgemerkt blijft als je niet gelijk hebt), en jij moet constant een superieurheidsgevoel van je afschudden.

Wat is nu het probleem? Je bent slimmer dan je vriendin (zeg je). En dan? Wat is daar erg aan?

Ooit al eens gedacht dat veel vrouwen dingen inzien die jij niet inziet, of veel efficiënter doen dan jij?

Schijnbaar is het niet erg; maar waarom is het niet erg?

Verder, hoe moet je om gaan met iemand die je respecteert als die niet zo slim is als jij?
Ik vind het erg onprettig als mensen mijn intelligentie onderschatten en ik doe altijd mijn best dat niet bij andere mensen te doen.
Hoe respecteer je iemands intelligentie terwijl je er van uit gaat dat die persoon dommer is dan jij?
Wat is gepast gedrag naar 'dommere' mensen toe?

Het is waarschijnlijk ook een gedeelte wennen aan een nieuw wereldbeeld waar de vorige wat foutjes vertoonde.

Volgens mij is het beter om bij dit soort dingen helemaal niet stil te staan, tenzij je met verstandelijk gehandicapten werkt of zoiets. Ik ga mijn niveau ook niet aanpassen aan dat van mijn partner of vrienden omdat ik veronderstel dat zij dommer of slimmer zijn dan ik ben. Als je je zo ergert aan je vriendin omdat je denkt dat ze dommer is lijkt het mij een goed idee om er een punt achter te zetten en iemand te zoeken die wat meer aan jou gewaagd is.

Tot zover het advies, nu wil ik wel eens wat concrete voorbeelden horen :D

Nou, discussiëer eens met je vriendin dan. Ofzo.

Daar ging ik altijd van uit ja, maar met name op sociaal gebied lijkt het er niet op naar wat ik zie nu ik veel met 1 vrouw om ga.

Bijna altijd weet ik beter dan zij wat mensen om ons heen denken, ze begreep mij eerste maanden bijna constant verkeerd, en pas na vele keren met advies van mij begrijpt ze wat ik voel in een bepaalde staat.

Dus, ik ging er van uit dat ze alles beter zag tot er veel bewijs van het tegendeel was.

ten eerste: het verschil tussen jou en je vriendin is niet representatief voor verschillen tussen 'de man' en 'de vrouw', voor zover die al iets anders zijn dan verschillen tussen mensen in het algemeen.

ten tweede: als je moeite hebt met respect voor haar opbrengen omdat ze wat dommer is dan jij, dan lijkt het me voor jullie beide beter er een punt achter te zetten.

Respect opbrengen is het punt niet, ik heb respect voor haar; respect tonen is het punt. Hoe zeg je tegen iemand dat ze (weer) fout zit of dat haar redenatie fout is, op een manier die blijk geeft van het respect dat je hebt zonder dat je dingen niet zegt?

Verder ben ik een klein beetje bang dat over vele jaren het respect opbrengen minder zou kunnen gaan worden als ik niet een goede rationalisatie heb voor je neerleggen bij dat iemand iets minder goed kan dan jij.

Ik heb een hoger IQ dan mijn vriend en leer makkelijker dan hij, echter kan hij dingen beter uitleggen dan ik en is hij beter in wiskunde. Zijn interesses liggen ook anders waardoor hij verstand heeft van dingen (economie ed) waar ik niks van snap.

Je vriendin mag dan misschien minder slim zijn maar heeft ook haar talenten op gebieden die jij mist. Als je nou eens probeert dat aan haar te waarderen in plaats van dat je je ergert aan het feit dat zij dingen soms iets minder snel doorheeft dan jij....

Je geeft aan hier niet over in discussie te willen gaan, maar ik moet toch even kwijt dat ik dit een bijzonder domme uitspraak vind.

Een keizerlijk topic. Ik kamp o.a. ook met dit probleem (wel iets anders maar het komt in grote lijnen ook hierop neer).

Wat ik doe is niet kijken naar hoe slim ze wel niet is maar kijken naar hoe lief ze is.

Als je respect voor haar hebt zie ik het probleem niet, je kunt toch gewoon tegen haar zeggen dat je het niet met haar eens bent? Breng het gewoon wat meer "maar ik vind..." ipv "maar dat zie je verkeerd..."

en er zijn wel meer kwaliteiten naast intelligentie, focus je daar op.

Ik zeg dan meestal iets in de trant van: "Nee, dat is onzin, want...". Daar is niks disrespectvols aan.

En als jongen in kwestie beter is in vrijwel alles dan het meisje (met misschien een uitzondering die niet belangrijk is, zoals 1 minuut sneller de tafel kunnen dekken of sneller schoenen kunnen strikken etc.)?

Ze heeft niet veel talenten die ik niet heb, en ik heb er meer die zij niet heeft dan andersom. Dit zeggen geeft me een erg onprettig gevoel maar voorzover we dat na kunnen gaan klopt het wel.
Dat gevoel is het probleem dat ik heb, ik wil dat gevoel niet maar ik heb nu al een half jaar geprobeerd de conclusie die het veroorzaakte kwijt te raken maar ik blijf er gewoon op uitkomen dat ik meer kan. En wederom dat nare gevoel als ik die laatste woorden typ.

Het talent wat ik al noemde is dat ze in het 'nu' doorgaans betere beslissingen neemt dan ik. (Denk dat ik voor ongeveer 80% van haar nu-beslissingen op dat moment geen betere beslissing wist, in ongeveer 10% weet ik een betere)

Als ik er zo naar kijk is die inderdaad erg onhandig geformuleerd, ik bedoelde 'los van of dit nou wel of niet waar is', maar het is stuk makkelijker te interpreteren als 'dit is waar' dan hoe ik het bedoelde. Editing...

Met (1) ipv (2) lever je in aan overtuiging. Met (1) zeg je dat het je mening is, met (2) zeg je dat het gewoon zo is.

Iemands conclusie afdoen als onzin straalt geen respect uit, eerder disrespect, zelfs als het helemaal waar is.

Probleem is volgens mij dat je iemand moet dwingen in te zien dat hij fouten maakt en dat nooit leuk is en iemand een onprettig gevoel geven snel als disrespect wordt gezien.

Dat is niet de relevante vraag. De relevante vraag is of jouw vriendin er aanstoot aan neemt als je het met haar oneens bent. Als dat zo is, wordt het maar eens tijd een andere vriendin te zoeken. Als dat niet zo is, zie ik het hele probleem niet.

Dat ja.

En zo intelligent vind ik het überhaupt al niet overkomen als je a) dat zelf al niet kunt bedenken, en b) je ook niet zelf kunt bedenken wat je met deze situatie aan moet... Valt nogal tegen blijkbaar, die sociale vaardigheden :p

Hij is bang dat hij op de lange termijn te weinig respect voor haar kan opbrengen op deze manier. Dat lijkt me inderdaad een mogelijkheid als de verliefdheid afneemt en uitmaken is dan ook wel een goed idee. Dat meisje schiet er ook niks mee op als ze een vriend heeft die d'r niet intelligent genoeg vindt. Kan ze beter een jongen zoeken die meer op haar niveau zit.

Ik vermijd elke vorm van discussie/oneensheid/ met potentieel neukmateriaal (en vaak ook relatiemateriaal).

Wat je moet doen is de manier waarop jij dingen ziet bij haar in blijven rammen en als ze iets op haar manier wilt zien dan zorg je ervoor dat ze dat niet doet. Voorbeeld:

"LIGT ER NOU EEN VISSENKOP IN JOUW VRIEZER????"
"Yup, en onder mijn bed ook nog twee"

vs

"LIGT ER NOU..."
"Ja, dat is heel normaal hoor want..."

/

"LIGT ER NOU..."
"Ja klopt maar ik moet die nog weggooien en..."

--

Die discussies vermijden is een stuk makkelijker. Als zij iets zegt dan zeg je geen 'nee' maar antwoord je zo non-serieus mogelijk:

"Ik vind dat hele broeikaseffect echt gewoon overdreven het valt allemaal heus wel mee"
"Dat zou je wel denken he als je zo eens naar het weer kijkt"

vs

"Ik vind dat hele..."
"Nee dat slaat nergens op, weet je wel [insert berekeningen en getallen]"

Sinds wanneer moet je meisjes altijd serieus nemen? Ik kan maar een paar scenario's bedenken waarin ik een meisje serieus neemt en die komen allebei niet zo vaak voor.

Ik maak me veel zorgen over wat de lange-termijnsgevolgen van mijn acties zijn, ik weet hoe iemand reageert als je iets negatiefs zegt (zoals 'nee dat zie je verkeerd, het zit zo...') zegt, maar dan is er meestal een ander doel en heb je nog controle over conversatie. Een dag later is ook te voorzien, maar daarna wordt het vaag. Veel factoren kunnen er toe leiden dat ze wat je zei een week later niet eens meer weet of dat ze dan pas boos begint te worden.
Als ik dan eens iets fout doe zoals iets verkeerd overbrengen dan kan ze boos worden, of kan het bijdragen aan boos worden over iets anders. Als ze boos wordt dan duurt het meestal een maand voordat ik daarvan hersteld ben (hersteld als in liefde > angst), en dus voorkom ik graag ten koste van bijna alles dat ze boos wordt. Nu ben ik wel erg gevoelig en vind ik ook niet dat een fout maken die iemand erg pijn doet zo acceptabel is.

Het eerste probleem is 'niet genoeg respect voor haar kan overbrengen', respect 'opbrengen' ligt wat dichter bij paranoia en onzekerheid dan bij verwachting. Ik heb nog nooit respect voor iemand gehouden die erg dom was, maar dat zijn dan ook in totaal hooguit 5 personen in mijn hele leven geweest, dus ik heb eigenlijk geen idee hoe ik er op reageer over lange tijd en het hele kleine beetje ervaring dat ik heb wijst de verkeerde kant op.
Ik ging er altijd van uit dat mensen een verborgen agenda hadden of enkele verkeerde aannames hadden (de aanname dat god bestaat maakt een hoop domme acties slim bijvoorbeeld), maar nu ik iemand zo goed ken en zo veel vertrouw werkt die verklaring niet meer. Dus ben ik onzeker over hoe ik ga reageren, en dus wil ik voorzorgen nemen om te voorkomen dat het gebeurt of weten dat het niet gebeurt.
Edit: Overigens is het veel vaker gebeurd dat ik gelijk bleek te hebben over die verborgen agenda of foute aanname dan dat ik fout bleek te zitten (de fout was in die gevallen meestal dat het een foute aanname bleek te zijn ipv verborgen agenda; daar heb ik rekening mee leren houden zodat ik nu niet paranoia ben (en nooit echt geweest), en ik weet inmiddels dat een foute aanname soms slecht te onderscheiden is van redenatie fout).

1. Als of wanneer, eerste maand vergeleken met nu is het duidelijk afgenomen, dat bedoel je waarschijnlijk niet. Bedoel je dat het afnemen heel langzaam doorzet en dat het een grote hoeveelheid vrede met elkaar verzameld moet zijn of dat het mogelijk ooit gebeurt dat het af neemt en dat het dan over is?
2. Wanneer is iemand niet intelligent genoeg en wanneer is iemand minder intelligent dan jij? (gemeten in je eigen reacties erop)
3. Hoe belangrijk is niveau?

heb je hier wel eens over gepraat met je vriendin?

Alle genoemde gebeurtenissen voorzover heb ik met haar over gepraat, over de hoofdvraag van dit topic niet omdat zij het antwoord waarschijnlijk niet zal hebben en de kans op pijnlijke emotionele reactie bestaat.

*knippert met haar ogen*

Hoe iemand reageert als je wat zegt? Dat ze een week later wat niet meer weet? Als je wat fout doet?


1. Ik bedoel dat de verliefdheid in elke lange relatie op een gegeven moment over is en hooguit nog bij vlagen terugkeert. Als een relatie alléén op een verliefdheid is gestoeld en dus niet op een goede vriendschap, wederzijds respect, dezelfde toekomstverwachtingen en een vergelijkbare seksuele aantrekkingskracht en libido, wat m.i. allemaal nodig is, is het erg moeilijk om een relatie gaande te houden. Bovendien is iemand als je verliefd bent altijd geweldig leuk - maar als die kriebels weg zijn en jij vindt haar echt niet slim, vind je haar dan nog wel zo leuk?

2. Dat is aan jou om te bepalen. Ik heb ondertussen wel geleerd dat mensen verschillende manieren van denken hebben, en dat iemand die anders denkt dan ik, niet per se dom(mer) is. Maar als iemand mijn gedachtengangen niet kan volgen zelfs al leg ik ze uit, dan vind ik hem te dom voor een relatie.

3. Wederom, dat is aan jou om te bepalen. In mijn omgeving zie ik vooral succesvolle relaties tussen mensen die qua niveau dicht bij elkaar zitten, maar ook wel tussen mensen die nogal verschillen in intellect. Blijkbaar vinden zij het geen probleem. Ik denk alleen wel dat een relatie met iemand die op jouw denkniveau zit, altijd bevredigender is dan een relatie met iemand die je gewoon op bepaalde gebieden niet kan volgen.

Heb het wat verder verduidelijkt ;)

1. Ah zo, ja er zijn een paar goede dingen die waarschijnlijk al opwegen tegen de slechte dingen. Dan zijn er ook nog een hoop andere goede dingen mits ik een bepaalde kant op ga met mijn leven, atm geeft ik het een 70% kans dat ik die kant op ga.

2. Even nagedacht hebbende over de relaties die ik heb gezien die ik wel zou willen en niet zou willen (mijn vader zit imho in erg slechte), gaat deze stelregel goed op voor allemaal. Dank, dit is één van die nuttige antwoorden op een vraag die ik me mijn hele leven lang herinner (met naam).

3. Het heeft misschien ook ermee te maken dat ik nog niet weet waarom mensen anders blijven, je kunt jezelf niet voorhouden dat je alles beter kunt (denk ik), dus je komt af en toe een eigenschap tegen die beter is dan degene die jij hebt en dan neem je die betere eigenschap over. Als iedereen dat doet dan heeft iedereen uiteindelijk dezelfde eigenschappen. Als niet iedereen dat doet, waarom dan niet?

Als je gedachten zo formuleert als je dat nu doet begrijp ik best waarom ze jou niet zou begrijpen. -O-Je denkt dat je vriendin dommer is en dat ze dat later waarschijnlijk niet meer kan compenseren. Dumpen of er mee leren leven.

ach, alle intelligente (hoogbegaafde) mannen die ik ken zijn met domme vrouwen getrouwd. ik ken maar één geval andersom. (dat maakt nog niet dat iq en geslacht verband hebben, beter zoeken wellicht). zou jij gelukkig worden van iemand die even slim was als jij? of ben jij een figuur dat dan hevig gaat concurreren? wat betekent een relatie voor je. hoe wil je over het algemeen met mensen omgaan, waar "gebruik" je mensen voor, of waar wil jij je voor laten gebruiken. etcetera.

Volgens mij kick je er op om een vriendin te hebben die je dom vindt, of zoiets. Je kunt het jezelf zo moeilijk maken als je zelf wilt...

Dan komt nu de cruciale vraag.

waar leer jij je vriendinnen kennen? niet op de uni blijkbaar.

Want iedereen op de uni is slim? :D.

1. Domme vrouwen of vrouwen die minder slim zijn dan zij zelf?
2. Ja
3. Bereiken van onze gemeenschappelijke doelen.

1 vriendin, eerste en enige.

Ze zit op HBO, mogelijk niet door niveau maar door kapitale blunder die ze aan het einde van VWO maakte.


En ik weet niet of ik haar dom zou noemen, wel minder slim dan ik en mijn vrienden maar ze heeft een aantal waarde-oordelen en een stukje bereidheid en motivatie wel goed als enige persoon die ik ken.

Er is ook wel wat verbetering maar ik weet niet hoe ver die door gaat zetten en er is een lange weg te gaan.

Ik en mijn ex deden beiden informatica. Ik heb/had echter wel al een stuk meer ervaring met computers en programmeren, en over het algemeen schaamde ze zich altijd wel om haar werk aan mij te laten zien, en vond ze het nooit leuk als ik met haar meekeek.
Hoe ik dit opgelost heb is eigenlijk vrij simpel: Laat haar gewoon zoveel mogelijk zelf doen, en geef af en toe hints en tips over hoe het anders kan. Met dit laatste moet je dan wel oppassen: Je moet haar nog het idee geven dat ze het grotendeels zelf heeft gedaan.
Op deze manier voelt zij zich op haar gemak, heb jij het idee dat je toch jouw methode heb gebruikt, en leert ze ook nog eens wat.
Over het hele "ik ben beter dan jou" idee heb ik nooit nagedacht. Ik had niet het idee dat ik superieur was aan haar, maar vond het juist leuk om van elkaar wat te leren: Zij mij wat over koken, ik haar wat over programmeren :)
Misschien heb je hier wat aan ;)

De meeste dingen zijn te kort om als taak te zien, grofweg wel of niet observatie. Verder ben ik erg eerlijk en heb moeite met alle vormen van oneerlijkheid, haar het idee geven dat ze het zelf grotendeels heeft gedaan als dat niet zo is bijvoorbeeld zou ik zodanig veel moeite mee hebben dat zij het door zou hebben. (en daar ben ik ook blij om gezien ik altijd liever eerlijk ben, dus misschien dat ik ook niet mijn best zou doen om te verbergen dat ik haar misleid)

Er is weinig meer wat ik van haar kan leren, ik leerde de eerste maanden erg snel.

@TS: Waarom ga jij ervan uit dat jij altijd gelijk hebt en dat de beste manier is? -O-

Vraag ik me ook af.

En waarom verwacht je dat ze de dingen op jou manier gaat zien? Ze is wie ze is en bekijkt de dingen op haar manier. In plaats van haar te vertellen dat ze het verkeerd heeft kun je haar vertellen wat jouw mening erover is. Je hoeft echt niet altijd te zeggen dat jij het goed hebt. Geef jouw mening en misschien gaat ze daar dan zelf over nadenken. En misschien gaat ze dan zo ver nadenken dat ze tot een inzicht komt dat misschien beter is dan jouw mening.

Als je trouwens zegt dat je gelukkig zou zijn met iemand die even slim is als jij, waarom ben je dan nog met haar?

Dat was ook het eerste wat in me opkwam. Het is ronduit arrogant om te denken dat je altijd gelijk hebt en de beste manier hebt. En ook al zou je het wel denken, dat hoeft het nog niet zo te zíjn.
Verder snap ik ook niet zo goed waarom je er zo'n groot probleem van maakt. Waarschijnlijk heeft het sowieso meer met andere manieren van denken dan met intelligentie te maken. Een belangrijke verschil tussen HBO'ers en universitair studenten is natuurlijk intelligentie, maar zeker ook het fijt dat de laatste groep over het algemeen wat makkelijk leert.

En dan nog iets: ongelijkheid, waar haal je dát vandaan? Waarom is het niet hebben van hetzelfde denk-/redenatieniveau iets dat mee zou spelen in het gelijkwaardig zijn in een relatie?

Omdat we uiteindelijk de meeste incidenten bespreken en we het er dan meestal over eens zijn dan ik gelijk heb (en in alle andere gevallen dat zij gelijk heeft).

Als je het er over eens bent dat a = 1 en b = 3 dan moet je het er ook over eens zijn dat a+b=4.

Verder is een bepaalde mate van overeenkomende meningen erg handig en vanaf een bepaald punt zelfs vitaal voor de relatie. In ieder geval is zij bewust van mijn vragen op dit gebied en ze weet wat ik wil.

Ik zou gelukigger zijn met iemand die even slim is, niet ongelukkig met iemand die niet even slim is.

daar heb je je antwoord.

Streef je naar perfectie of vind je het wel best zo.

Voor beide antwoorden lijkt de consequentie mij evident.

Beide opties vereisen echter wat werk.

1) Streef naar perfectie.
Vereist: meisje vinden die slimmer is dan huidige maar in nagenoeg alle andere opzichten hetzelfde.

2) Vind het wel best zo.
Vereist: om kunnen gaan met minder slim iemand op een manier die mezelf en haar niet belast.


Ik ben voor optie 2 aan het gaan maar heb moeite met de vereiste.

Accepteer gewoon hoe ze is en geniet van de tijd dat je haar vriendje bent. Je kunt wel continu gaan focussen op het feit dat ze minder slim is, maar daar worden jij en je vriendin vast niet gelukkiger van.

gezien het feit dat je zelf aangeeft dat je gelukkiger zou zijn met iemand van je eigen intelligentie (voor zover je zelf in staat bent om goed te beoordelen of iemand slimmer/ dommer is) vind ik het een slechte keuze.

en, duhuh, natuurlijk vereist het werk, er zijn maar weinig dingen in het leven, relaties in het bijzonder, die komen aanwaaien en geen werk vereisen.

Hoe accepteer ik dat dan, ik blijf nadenken over iets totdat ik een oplossing heb. In dit geval, ik kan wel even stoppen maar het blijft terugkomen totdat ik een rationalisatie heb. Waar op zich niks mis mee is, en ik zou het ook niet anders willen eigenlijk, omdat ik voor alles wat ik doe een rationalisatie wil hebben.

Maar dat is misschien een reden dat ik het antwoord nog niet heb, dat de meeste mensen geen rationalisatie nodig hebben om iets te kunnen doen.

Het antwoord is kans. Mijn vriendin is niet alleen minder slim dan ik zou willen, maar ze heeft ook veel eigenschappen die ik allemaal zoek; sommige best klein, maar ik betwijfel of zoveel matches ooit weer mogelijk zijn.

Voordat ik haar ontmoette had ik me er eigenlijk al bij neergelegd dat ik nooit iemand zou vinden.

De afweging van goede en slechte eigenschappen, met eventuele kansen meegenomen, zegt vooralsnog dat ik bij haar wil blijven.

1, minder slim dan zij zelf in ieder geval, of gewoon dom. het kan allebei. zij worden er gelukkig van, of denken dat, of doen net alsof, dat kan ik verder niet beoordelen, maar, dus, omdat ze volwaardige communicatie of begrip niets als doel stellen. vrouwen stellen daar vaker hogere eisen aan, denk ik. als met mijn vader, mijn moeder weet dat hij iets niet kan/wil/wenst of iets, maar tegen mij verteld hij waarom. niet tegen anderen of tegen mijn moeder, "want die begrijpen toch niet wat je in wezen bedoelt". je hebt mensen die weinig behoefte hebben aan begrepen worden en bemoeienis met elkaar te hebben, die varen wel aardig bij hun eenzaamheid en respecteren elkaar (echt domme mensen respecteren niet, dan is de relatie wel bijzonder triest aan het worden)/houden van elkaar en dat is genoeg. sommige mensen kiezen voor totaal verschillend zijn en kunnen zo een heel goed werkende relatie opbouwen. het is jouw leven, het zijn jouw relaties, het is jouw keuze.
2, zet er dan een punt achter en zoek iemand die overeenkomt met jouw intelligentie, jouw denk- en belevingswereld, meer kan ik er niet van maken. irritatie, geen respect (dat is geen schuldkwestie hoor, van beide kanten niet), daarmee geen waardering, verveling, ik zou het wel weten. verder, het gaat niet om wel of niet iemand kunnen vinden, maar om iemand te hebben die bij je past? hoe wil je er trouwens mee om leren gaan, als je overkomt alsof je dat op alle manieren niet kan.

...

(1) is iets waar ik niet mee zou kunnen leven, maar dat heb ik nog niet gehad; de meeste irritatie ontstaat over dat ze zelfstandig meestal erg groffe inzichtsfouten in mensen maakt, terwijl als ze na zou denken het niet zo was.

Dat kán het trouwens ook zijn, dat ze wel slim genoeg is maar het is veeel gemakkelijker niet na te denken dan wel na te denken en dat ze meestal gewoon niet nadenkt maar gewoon vertrouwt op slecht werkende intuitie.
De meeste mensen zijn van het type 'liever oordelen dan nadenken', ik van het type 'liever nadenken dan oordelen'

Zeker gezien iedereens advies zo'n beetje is dat als ik dat echt vind ik het beter uit kan maken, is dit een potentiele uitweg die ik beter kan gaan verkennen voordat ik veel energie steek in een rationalisatie om het te kunnen accepteren of het uit zou maken (waar ik erg weinig voor voel eigenlijk).

nazi points for you ;)

Hehe.

Ik vind het een heel raar topic.

Ik ben ook veel intelligenter dan mijn vriend. Maar hij heeft weer hele andere capaciteiten. Ik kan goed leren, heb met gemak de HAVO gehaald en HBO ging ook gemakkelijk. Leren kan hij totaal niet. Maar hij heeft veel meer inzicht in bepaalde dingen. Hij heeft veel verstand van auto's e.d, ik totaal niet.

Je laat iedereen in zijn waarde. Iedereen heeft eigen talenten en capaciteiten.

Geef eens voorbeelden van zulke inzichtsfouten dan?Sommige mensen hebben gewoon weinig mensenkennis dat hoeft niet meteen te betekenen dat iemand niet zo intelligent is.

Ik denk dat je gewoon te moeilijk doet.:)

Wat een uitermate vervelende woordkeuzes voor een informele discussie