kort verhaal
Hij kijkt me aan terwijl hij zich langzaam laat zakken. Als zijn hoofd eindelijk het kussen raakt zucht hij verslagen maar ook met een zekere opluchting. “Ik ben vandaag langs geweest bij Liz”, zeg ik. Ookal lijkt het alsof hij niet naar me luistert. Ik weet donders goed wat er door hem heen gaat. Zijn ogen zijn rood en hij krabt voordurend aan zijn linkerarm. Ik pak zijn hand om hem te stoppen maar hij trekt hem weg. Hij is verslaafd. Maar meer aan de drugs of aan Liz? Als zijn lichaam begint te trillen word ik bang. Ik weet dat het niet is omdat hij nu al dagen van de drugs af is maar omdat de gedachte aan Liz hem pijn doet. “Ze was mooi”, zeg ik als ik begrijp dat hij nooit van mij zal houden. Wat ik ook voor hem doe, hoe ik hem ook steun. “Ze was prachtig”. Het is nog niet het moment om hem te vertellen wat ik heb gevonden. Ik denk er weer aan. Haar lichaam op de grond, naakt, de naald nog in haar arm. Zo stil en zo bleek. Haar ogen wijdopen. En dan weet ik. Ik lieg niet. Haar dode lichaam. Ze was nog steeds mooi.
|
