Kettingreactie
 

ik heb hier een gedicht gemaakt, de bedoeling hiervan is dat jullie moeten verder schrijven met de laatste regel van het gedicht, en als er 2 mensen zijn die op de zelfde regel verder gaan, mag de volgende weer kiezen waar hij verder mee wil gaan ;)

Eindeloze wegen

op zoek naar
hetgeen wat er mist
in mijn hart
niet verdrietig
of in een depressie
verkerend
maar het voelt
niet compleet
de weg naar
het missende stukje
is hard
er lijkt geen einde
aan te komen
tot ik besef
het is nooit perfect
want het is
een eindeloze weg
op zoek naar geluk

Misschien kan je beter met 1 regel beginnen, nu heb je al zo veel ingevuld.

----------------

het gaat erom dat mensen met de laatste regel verder gaan...
maakt niet uit hoelang het gedicht is... :D

op zoek naar geluk
vind ik de reden
die mij uit emoties laat lijken bestaan

en wanneer ik besluit
naar huis terug te keren
wuif ik de sterren, en kus dan de maan

edit: leuk spelletje, als dit is hoe het moet

Ik vind het een leuk idee, maar >?<, ik kan echt niet verder op jouw regel, welke zin begint er nou zo met een gevolg? :o Als je me iets makkelijkers aan kan bieden doe ik ook mee :) .

wuif ik de sterren, en kus dan de maan

op deze regel moeten we nu verder gaan, je mag hem wel wat aanpassen in volgorde maar moet ongeveer hetzelfde blijven betekenen :D

pff, het kan best hoor lovetear!
voorbeeld:

ik wuif de sterren, waarna dan de maan
op het moment dat de dag gaat vallen
of eigenlijk de nacht.

in deze zal ik wakker waken
om de regen te zien vallen
op je ogen, in je nek

en ik zal ze wegkussen
zachtjes, zonder je te wekken
tot de dag weer komt


en nu jij :P

tot de dag weer komt
lig ik in mijn bed
wachtend op het ochtendlicht

straaltjes licht druipen twijfelend naar binnen
kijken in mijn kamer, wat hun niet kan zinnen

sluipend weer naar buiten,
vullen de aarde met de dag
in mijn kamer blijft het donker,
zo donker als de nacht

zo donker als de nacht
zijn je ogen
zo eenzaam en verlaten
is je huid
kil en gebroken wit
zo stil
ineens

zo zwaar als de donder
zijn de woorden
zo zwak als een kind
geslagen en vertwijfeld
klinkt je stem
halfluid
'we moeten praten'

Dat begrijp ik wel, maar ik vind het jammer dat er al zo veel ingevuld is nu..

We moeten praten.
We hebben zo lang niet gesproken
slechts woorden zonder lading
zijn ons twee voorbij gevlogen.
Een vals gelogen lach en
een leegte die me zwart
gebakerd achterlaat;
je zegt niets als je praat.

Sorry voor mijn late deelname, ik was even niet thuis :) .

je zegt niets als je praat
je woorden blijven, angstig stil
met mijn schuldberouw als donkerkil
besef ik dat de stilte, onverlaat

een slag in mijn erkenning slaat
want hóe kon je me wanlieven
dat je zo je stem verhief en
mij in donk're enkelheid laat,

daar waar afzijn zo zwaar klieft.

Wat een zin, wil wel mee doen, maar hier krijg ik niks bij. Sorry. De volgende mag.

Beeld ik mijzelf zwevend, alleen
ver boven deze wereld, eenzaam
starend naar een oneindig zwart, sterren
planeten, manen, keuzes, zo veel dingen
meer dan mensen, dan zie ik Ze, het blauwe

Mijn Bestemming
klein, nat, koud, ik worstel
wil schreeuwen, wil huilen
licht, deken, mama papa
liefde warmte, moe slapen
klop klop, klop klop, tik tak tik tak tik tak

euhmm.. waar haal jij je eerste zin vandaan?

klop klop, klop klop, tik tak tik tak tik tak
doe ik zachtjes aan jou hart
want ik ben bang
voor het donker, de schaduwen en voor mezelf
voor de wind en zijn zang
die mijn naam fluisterd
ik wil met je praten
ik wil met mijn stem de angst overmeesteren
ik wil dat je luistert

ik wil dat je luistert
niet langer meer fluistert

ik wil je omarmen
mijn handen verwarmen

versmelt met mijn lippen
de jouwe zo zacht

ik wil dat je hier bent
en daar op me wacht

en jij bent van mij

Volgens mij moet je de regel van xineof ervoor lezen ;) .

Anneee: Leuk :) .

Jee wat een leuk resultaat al, allemaal!:).

'...en jij bent van mij!' schreeuwde ik, woedend.

- stilte -

Ik had de gang verlaten, had mijzelf even
op een rustig plekje te denken gelegd.
Een waas van diepe onrust, hoe kan ik vergeven
nadat hij zo-even, mijn lot had beslecht.

Ik lag daar en dacht maar,
over niets en van alles.
Een melodie in mijn hoofd die,
reeds was verspeeld.

Hoe kón hij zo wreed zijn, na tijdenlang samen,
we hadden de liefde, toch eerlijk verdeeld?

Dit is mijn eerste post op Dansen op Papier, ik doe mijn best. :bloos:


we hadden de liefde, toch eerlijk verdeeld?
in het begin
zo pril en zo mooi
nu lijkt het wel of je mijn deel van me steelt

geef me wat lucht
ik verstik in jou liefde
met jou armen om me heen
verlangend naar een vlucht

Ik alweer, maar ik vind het zo'n leuk topic.

verlangend naar een vlucht
Grijp ik naar mijn ijz'ren vleugels
stap ik snel van steen tot steen en,
neem een aanloop, vlieg dan weg.

- zomaar, de lucht in -

En ik kijk onder elke wolk,
maar kan je maar niet vinden.
Zweef dan verder, ertussendoor,
jouw liefde deed mijn hart reeds lange tijd,
voor eens en nu bezwinden.

- zo geef ik een draai aan mijn eigen bestaan -

zo geef ik een draai
aan mijn eigen bestaan
ik wervel, ik vlieg,
ik zweef en ik dans
ik leef, ja, ik leef

me met een schok
laten vallen uit mijn droom
ik val en ik val
en ik val in het gras
de bomen die stil blijven staan

De bomen die stil blijven staan laat ik achter,
mijn takken en wortels verspreiden zich slechts
naar voren, ze lopen heldhaftig maar prachtig
en komen uiteindelijk eenzaam terecht.

Waar buiten het bos vroeger vrijheid ooit lonkte
het groeien in iedere richting goed kon
is nu slechts de droef nog, 't is zinloos hier zonder
de bomen die nog staan, daar waar deze ooit stond.

de bomen die nog staan, daar waar deze ooit stond

Waar liefde kon groeien, rust kon ontbloeien.
tot iets prachtig moois met knoppen bedekt.
Waar de zon het pad bescheen, daar gingen wij heen.
Roekeloos 'het ons' achterna.

Ze knielt voor het leven en buigt eens diep.
waarna ze het warme pad op liep.
De zon streelde haar haren, gevuld met de lente.
De winter, zomer, en de herfst, allemaal één..

De winter, zomer, en de herfst, allemaal één
Donkere buien, door niemand gezien
Dan weer licht overal om haar heen
De stabiliteit is zoek misschien?

De seizoenen volgen elkaar vliegensvlug
De volgorde klopt niet
Die wil ze terug
Zoals de houvast die haar ook verliet.

Zoals de houvast die haar ook verliet,
Zo ook de knoop,
Die van mijn broek sprong.

Doch, waarna ik deze dwong,
Met slechts een naald als laatste hoop,
Lukte het me helaas ook niet.

Lukte het me helaas ook niet
niet om jou gelukkig te maken
niet om mezelf te waarderen

voelde ik mij mislukt
een nietsnut
getekend door zijn fouten

sorry jongens, even tussendoor:

wát een leuk gedicht is dit! de toon is gewoon helemaal goed. net dat gedetacheerde, dat laconieke, bijna-ironisch-tragische. en dan die laatste zin. je moet er maar op komen. bravo!

Getekend door zijn fouten ,
maar met een schone lei,
nu wordt het anders,
alleen maar ik, niet allebei.

Ik heb geen zin in tranen,
wil op zoek gaan naar geluk,
de reis zal vast lang duren,
en nooit kom ik terug.

Nooit kom ik terug,
ik laat mijn tranen varen
mijn adem langs de glazen lucht
onzichtbaar snel gevlucht

geen woorden meer, alleen maar daden
als zwaarden in hun laatste zucht
hoe diep zij vielen in de aarde
om daar hun zonden te bewaren

ik blijf daar niet en ga gevaarlijk
met mijn problemen in de rug
ontzettend ver vooruit, zo vlug
maar nimmer meer terug

Dankjewel :bloos: :)! Al ben ik bang dat deze wat minder gaat zijn....:

nimmer meer terug
weg was hij; dat zou hij blijven.

Ik keek nog even langs mijn schouders,
over mijn ogen en mijn liefde heen.
Maar met het liefste geluk kon ik hem,
steeds opnieuw niet vinden

ik blijf voorgoed, nee, eeuwig alleen.

ik blijf voorgoed, nee, eeuwig alleen
goede dagen waren, worden, zijn geweest
'k wil met je leven, met je waken,
van je dromen, om je geven,

mag ik niet samen met jou leven
blijf ik altijd eeuwig hier alleen
zoals jij wil ik geenéén
zonder jou houd ik mijn adem in

Zonder jou houd ik mijn adem in,
knijp ik stijf mijn ogen dicht,
en tel de seconden zonder jou.

Zonder jou lijkt voor altijd te duren,
verlangen vervult mijn hele zijn,
maar met jou kan ik niet zo verlangen.

Ik verlang zo heerlijk zonder jou.

Ik verlang zo heerlijk zonder jou
en vrijheid kwam als nooit tevoren,
zo maar boven,

zonder jou.

Zonder jou,
eenzaam maar zo,
in de ogen van een ander verloren,
en vrijheid overwon als nooit tevoren.

en vrijheid overwon als
nooit tevoren. zijn ogen
en de hemelse manier
waarop zijn handen bewegen,
ik kijk naar hem, naar mij,
zo zaten wij en zwegen

Ik denk nog wel aan jou,
vandaar dat ik je zie,
het zicht naar jou verloren
maar je woorden
blijf ik in de stilte horen

Wát een mooi gedicht :bloos:.

blijf ik in de stilte horen?
Gunt niemand mij dan die rust die ik zo,
lief en nader nodig heb?

Ik wilde je bereiken, met je lachen met je zingen,
ik wilde je verleven, met je dansen met je springen.

Was bij me gebleven in plaats van weg te gaan,
was bij me gebleven in plaats van angst doorstaan.
Was bij me gebleven wanneer en altijd,
was bij me gebleven,

het is de stilte, die ik zo angstvallig vermijd.

O, wat wilde ik met jou verleven.

O, wat wilde ik met jou verleven,
maar de tijd gunde ons niet,
ik wist dat je zou gaan, eerder al,
en ik huilde niet toen je werkelijk verliet.

We hebben geen afscheid besproken,
de stilte was onze winnaar,
ik heb je aangekeken, laten gaan,
al waren wij nog lang niet klaar.

Al waren wij nog lang niet klaar
met genieten, observeren
een tinteling van het moment
en de vurigheid van écht bestaan

Een witte streep in verzuchtend blauw
de zomerzon tegemoet getreden
Achterlatend wat lief is
toch echter zo moe gestreden

Toch echter zo moe gestreden
bleef mijn hooppunt voor me dwalen,
en wanneer ik achter me keek
leek het leven beter, keer op keer.

Ik rende en ik vluchtte, ik struikelde te snel.
Het goede had ik achter gelaten;
het slechte achtervolgde me wél.
Want hoe ik ook sprong of dook,

Ongeluk haalde me in, hoe dan ook.

Ongeluk haalt me in, hoe dan ook
Vermoeid omarm ik wat ik vrees
Nu moet ik voelen wat ik voel
Het is genoeg geweest.

Omarmen en weer laten gaan
Ooit zal het weer op mij jagen
Maar tot die tijd zal ik rustig lopen
Over lichte dagen.

Over lichte dagen
valt niet veel te vertellen
men mompelt "niets te klagen"
van achter de lamellen

want men is dan tevreden
de zon doet hard haar best
't gordijn blijft naar beneden,
dat wel, het raam ligt west

het mooie van dat licht is
dat je het uit kunt sluiten
zolang 't gordijn nog dicht is
blijft zonnetje netjes buiten.

blijft zonnetje netjes buiten
en hoe zon-de dan vervult,
-schijnbaar stralen sluiten ogen-
het donker wordt omhuld

Het donker wordt omhuld
en blijft dat ook, in deze lichte dagen,
wie laat zich nou de kast op jagen
als meisjelief haar wimpers krult

en dan naar buiten komt met vragen
van liefde en vergaan geluk
en ik mijn lippen op de hare druk
als antwoord, en om ook eens iets te wagen.

Daarna zal ik haar verder dragen
en zeg haar, schrijvend op een kruk:
'de zomer komt, dus niet zo klagen
kom hier en lees dit mooie stuk. '

Maar eigenlijk wou ik niet meedoen, ik wou alleen even kwijt:

Woohoo, woodstock :eek: (y) :cool: .

Kom hier en lees dit mooie stuk,
de pen was doodgewoon,
maar de inkt van puur geluk.

Geschreven onder lichte lucht,
de schrijver anoniem,
woorden van een vrije vlucht.

woorden van een vrije vlucht
letters zweefden zwichtend uiteen
En ik; ik sloot mijn dagboek dicht,
één blad vloog door de lucht

zo het wijde water in.
De spiegeling vertelde me 'je ziet haar nooit, nee niet terug'
dus ging ik maar het pad weer op,
naar rechts, naar links, dan over de brug.

Dat waren precies mijn gedachten lovetear, wát een gedicht Woodstock.... (y).

naar rechts, naar links, dan over de brug
zo heb ik de dagen vol gelopen,
achter haar aan, aan haar voorbij,
blind voor haar vleugels, zwevend
op de wind, als een vogel vrij

Ik kon niet mee daar morgen nimmer
beschreven staat, angst siert
maar sluit op nu mijn voet geen stap
verder gaat, verlies ik van de wind
die in donk're wolken om mijn oren giert

Die in donk're wolken om mijn oren giert

de wind neemt mijn woorden mee
je hoorde ze niet.
Ik schreeuwde voor twee
jij stomme, stomme hypocriet

<i>jij stomme, stomme hypocriet</i>
je weet het wel maar voelt het niet
je hart doorbroken
leeggestoken
ondergedoken
zwijg je

jij, gedaante van gelogen
stare gevoelloos in mijn ogen
mijn tranen schrijnen
verlangens verdwijnen
niet meer de mijne
vlucht je

<b>veroog uit mijn dwijnen</b>

Veroog uit mijn dwijnen
Ik vril met je wijen,
Op landgerekte langerijen,
Was tik elkens daar michtbij je.




PS: wat een kuteindzin van >?< zeg...