Ik vind het tot nu toe nog niet erg boeiend. Het is nét genoeg om wel gemotiveerd te blijven om verder te lezen, maar ik hoop dat de kern van het verhaal zich weldra gaat aandienen zodat het iets meer om het lijf heeft dan alleen maar algemene beschrijvingen van een knecht.
Ik vind het wel bijzonder dat de knecht vrij negatief is over zijn baas. Het feit dat er vanalles met hem wordt gedeeld (al dan niet materialistisch) zou voor een knecht toch heerlijk moeten zijn. In plaats daarvan lijkt hij het een soort ondermijning van het gezag te vinden.

"Hij keek ernaar als een klipgeit naar een klimverbod". :D

Dat de moeder van Romola Vaslav in een gesticht zou laten stoppen, dat had ik niet verwacht. En ineens gaat het wel heel slecht met hem... Vreemd.

Al met al vond ik het begin van het boek een stuk sterker dan het einde, qua verhaal. 't Zal misschien best zo gelopen zijn, maar het eind is zo zakelijk neergezet in het boek, terwijl het begin juist vanuit die Peter heel gevoelig werd opgebouwd.

Ik vind het nog steeds vooral veel algemene beschrijvingen. Ik ben gewend dat een boek na verloop van tijd wel duidelijk naar een onderwerp/situatie/gebeurtenis/dilemma toe werkt, maar in dit boek is dat nog niet overduidelijk aan de orde. Ik zie op zich wel 2 onderwerpen:
- Het naderende optreden van Vaslav
- Het uit elkaar groeien van Peter en Lise, als gevolg van het verder willen komen dan het hier en nu
Maar allebei zijn nog nauwelijks uitgewerkt. Ik hoop dat dat nog wel komt, zodat het iets boeiender wordt. Want dat Vaslav in de kou traint, verhalen vertelt en zijn water warm laat maken door z'n knecht weet ik nou wel ;)

Ik snapte het stukje bij de psychiater ook niet echt. Het ene moment zei hij dat er niks aan de hand was met Vaslav, dat alle kunstenaars dergelijk gedrag laten zien. En het volgende moment zei hij tegen Romola dat ze haar kind mee moest nemen en moest vertrekken, omdat het leven van Vaslav niet meer te redden was, volslagen krankzinnig (oid). Snapte jij dat?

Wat ik er van gemaakt heb, is dat hij in eerste instantie dacht dat het allemaal wel mee zou vallen, omdat kunstenaars sowieso eigenaardige mensen zijn, maar dat hij er ineens heel anders over dacht toen hij Vaslav had gezien. Maar waarom, geen idee. Vanaf toen vond ik het verhaal ook ineens heel zakelijk en 'kort' worden.

Ik vind het tweede deel echt vele malen interessanter dan het eerste deel. Er gebeurt een stuk meer en er wordt nu niet oeverloos op details in gegaan. Alleen begin ik dan natuurlijk te zeuren dat sommige dingen té snel gaan :D
Zo had het me leuk geleken als men was in gegaan op de korte periode dat Romola zelf als huishoudster moest dienen om aan de kost te komen. Het enige wat ze daar over zegt is dat het haar d'r lijf heeft gekost. Ook WO-II ging wel érg snel voorbij. Ik vind het behoorlijk interessant om te lezen allemaal, maar juist daar waren de gedachten van Vaslav eigenlijk wel erg interessant geweest.
Maar toch, ik vind het alsnog wel leuk om te lezen nu. Ik ben benieuwd wat de laatste 50 blz's nog brengen.

Ik vond het nogal chaotisch, maar wel interessant

Ik wist helemaal niet dat Vaslav echt bestaan heeft, dus ik vond het lezen van de laatste bladzijdes nog wel het leukst, waarin Japin beschrijft waar de informatie vandaan komt :D
De beschrijving van het laatste optreden vond ik bijzonder, wat een maffe situatie. Maar het stukje wat er na kwam (Peter die hem naar zijn kleedkamer en later naar huis brengt, vond ik dan weer niet echt goed passen in het sneller verlopende deel van het boek. Wel vond ik de passage van Sergej en Vaslav erg mooi, waaruit de liefde van Sergej toch duidelijk naar voren komt. En tegelijkertijd de onmacht van Romola die er bij staat en het allemaal laat gebeuren.

Tot nu toe is het zoals ik het had verwacht. Ik vind Arthur Japin geweldig, ik ben ooit naar een lezing van hem geweest en toen heeft hij echt indruk op mij gemaakt, de manier waarop hij in het leven staat en zijn geweldige manier van voordragen, maar zijn boeken heb ik altijd wat minder gevonden. Ja, 'De droom van de leeuw', dat raad ik iedereen wel aan, maar 'De zwarte met het witte hart' vond ik gewoon oké en van 'Een schitterend gebrek' ben ik nooit verder gekomen dan de eerste paar bladzijdes. Maar, dit boek gaat over ballet en dat vind ik altijd wel een leuk onderwerp, dus wat dat betreft vind ik het wel een leuk boek. Behalve dat het tot nu toe nauwelijks over ballet gaat. Ik vind het wat warrig, ik begrijp soms niet over wie het gaat en hoe de tijdssprongen verlopen. Maar dan ineens staat er toch een mooie zin als: "Met iedere toekomstdroom verraadt een kind zijn ouders, alsof hun leven hem te min is." (blz. 48) En alleen al deze zin maakt dat ik het graag uit wil lezen. Daarnaast vind ik de hoofdpersoon sympathiek en vind ik het heel cool dat het over Nietzsche gaat.

Jaaa Nietzsche <3 Ik vind zijn metaforen ook geweldig. Ik heb mijn favoriete quotes opgeslagen uit dat boek (Y)

Haha wat grappig. Ik vond het eerste deel van het boek juist behoorlijk traag gaan en daardoor helemaal niet zo indrukwekkend. Terwijl ik 'een schitterend gebrek' juist heel mooi vond en veel makkelijker las. Precies omgekeerd :D De rest heb ik niet gelezen, dus daar kan ik niks over zeggen.

Balance, ik zeg toch ook niet dat ik het boek tot nu toe erg indrukwekkend vind? Het zijn vooral de mooie zinnen en de belofte van ballet die me doen verder lezen (naast dit topic dan), maar verder vind ik het ook behoorlijk traag. Hoewel ik Peter dus wel interessant vind, en eigenlijk heel het idee dat ze daar maar op die berg zitten en dat tevredenheid ook iets is waar je in kun geloven (blz. 111), mooi. Wel storend dat er op pagina 91 ineens een dikke die/dat-fout staat, grrr.

Des te jammerder omdat er eigenlijk toch al zo weinig gebeurt :P Ik vind de thema's leuk, maar de opzet wat minder geslaagd. Zo veel terugblikken, maar nu bij Romola ineens ook juist vooruitblikken, soms raak ik daardoor ook wel een beetje het overzicht kwijt. De personagewisselingen vind ik echter wél leuk, vond die ex van Vaslav ook interessant. Wat moet dat vreselijk zijn, sowieso om je geliefde kwijt te raken natuurlijk, maar dan ook nog aan een vrouw, dat is denk ik vaak toch een angst van homoseksuele mensen.

O, het stuk waar jullie het over hadden, is precies pagina 240/241 :D Wat ontzettend vaag zeg. 'Dat hebben alle kunstenaars.' Twee seconden later: 'Hij is ongeneselijk.' Daar had wel iets meer toelichting bij gemogen...

Het materiaal van dit boek is zó interessant, natuurlijk is het een wonderlijk verhaal en het is ook echt zo'n thema waar Arthur Japin door geboeid raakt. Maar wat heeft hij het zichzelf eigenlijk moeilijk gemaakt. Aan de ene kant heb je de feiten die als uitgangspunt genomen worden, maar aan de andere kant is het niet zo'n simpel 'waargebeurd verhaal' en is er juist geprobeerd om het ook nog een literaire roman te laten zijn. Dat vind ik matig geslaagd. Af en toe raakte ik echt de draad kwijt door al die vooruit- en terugblikken. Wat mij betreft had het chronologisch gemogen en had heel dat stuk van wat er na de voorstelling gebeurde weggelaten mogen worden. Dat het er alleen nog over zou gaan dat hij niets meer zei enzovoorts, maar heel dat stuk over de Tweede Wereldoorlog en zo had van mij echt niet gehoeven, dat had prima in de verantwoording er nog bij gepast.
Het leukst vond ik de delen over Peter. Dat komt denk ik omdat ik sowieso altijd liever verhalen lees over 'gewone mensen' dan over rijke beroemdheden. Ik vond Peter sympathiek, al wilde ik op het laatst wel hem aansporen: 'Komaan, doe niet zo moeilijk, vraag dat arme meiske ten huwelijk, samen kun je toch ook de wereld ontdekken!' Ik denk dat er een parallel zit tussen Peter & Romola en Lise & Romola's moeder. De eerste twee zijn geboeid door Vaslav, willen hem helpen, de laatste twee zijn van mening dat hij alles verruïneert. Dat vind ik knap gedaan door Japin en ik denk dat dat de beste passages zijn omdat hij daar minder rekening heeft hoeven houden met de feiten.