manisch-depressief
 

mijn vader is manisch-depressief - dat is ook de reden dat mijn ouders zijn gescheiden (nu 5 jaar geleden). nou heb ik daar verder geen problemen mee (ze zijn allebei veel gelukkiger nu, hertrouwd enzo, daar gaat het niet om), maar ik vroeg me af of er meer mensen zijn met manisch-depressieve vrienden/familieleden en hoe die dat ervaren. of die zelf misschien manisch-depressief zijn... ik kan me eigenlijk niet goed voorstellen wat er door mijn vader heen ging/gaat - hij is namelijk enorm gesloten en praat bovendien niet graag over die periode (toegegeven: ik ook niet).
ik merk dat ik moeite heb om mensen te vertrouwen - omdat ik twee jaar een vader heb gehad die van het ene op het andere moment met een compleet onvoorspelbare (re)actie kon komen. hebben meer mensen daar last van?
verder vraag ik me af hoe groot de kans is dat je als kind ook manisch-depressief wordt?
vooral geinteresseerd in jullie ervaringen dus...
x nescio

manisch depressieviteit KAN ergelijk zijn, maar dat is niet altijd zo. Omgeving en wat er gebeurd speelt er een grote rol bij.

Ik heb niet een manisch-depressief iemand in m'n buurt, maar weet wel hoe het is om een ouder te hebben met een psychisch iets, die compleet onvoorspelbaar is.. Wat zal ik zeggen, ik ben het gewend, nergens op hopen, voorzichtig zijn, en op een gegeven moment leer je te zien hoe de bui hangt.

liefs,
DD

Mijn vader is ook manisch-depressief. Me ouders zijn alleen gescheiden toen ik 7 was en ik heb me vader daarna niet erg vaak meer gezien. Ik kan me ook practisch niks herinerren van die tijd dus, naja ik weet er ook niet echt veel van wat er in me vader omging.

Mijn vader was ook manisch-depressief. Hij was ook erg gesloten en weinig mensen hadden enig idee wat er in hem omging. Hij had een hele ernstige vorm en is ook een aantal keren voor een lange tijd opgenomen.

Ikzelf weet niet zo heel veel van deze ziekte af, wel weet ik hoe het was bij mijn vader. Maar dat is bij velen anders denk ik.
Ik weet niet precies hoe groot de kans is dat het kind het overerft, het ligt waarschijnlijk inderdaad vooral aan je omgeving en hoe je opgroeit.

Mijn vader is niet manisch-depressief, maar is psychisch ziek geweest en heeft nu wel een depressie, komt totaal niet onder de mensen, zit thuis een beetje tv te kijken en te roken, verder niks! [SIZE=0,5](eerder maakte ik mezelf daar boos om)[/SIZE]

Mijn ouders zijn ook gescheiden hierdoor...

De kans is er idd dat jij het ook krijgt, maar iedereen heeft die kans, het ligt idd aan meer factoren...(staat vast wel ergens op t net)

ikzelf ben manisch depressief, dus een bipolaire stoornis, daarbij heb ik ook nog eens een serotoninetekort.
Hierdoor zijn mijn buien en stemmingswisselingen vreemd van aard.
Perioden die soms langzaam overslaan of soms direct en soms van lange duur zijn en soms kort.
Dan praat ik over 1 minuut tot een week of twee week.
Gemengde periodes zijn het ergst.
bijkomend is dat het dan weer om kan slaan in hypomanie.
de supersnelle wisselingen worden rapid cycling genoemd.

ongeveer 25%, maar als je 19 bent had je het nu al moeten merken

waarom 25% en waarom nu al moeten merken, is niet per defenitie zo.

Ook mijn vader is manisch depressief, het was elke dag weer een hel bij ons thuis.
Mijn zus (16 jaar ouder) was op d'r 18e al het huis uit dus mijn broer en ik bleven achter.
Mijn broer (11 jaar ouder) ging vaak tegen mijn vader in of zette mijn ouders op de bank zodat ze op een normale manier tegen elkaar zouden praten.
Ik was nog te klein om er tegen in te gaan en liet alles over me heen komen.
M'n ouders hadden altijd ruzie en m'n vader viel regelmatig tegen me uit.
Mijn vader riep vaak dat ze gingen scheiden, helaas hield hij zijn woord nooit.
Had hij dat maar gedaan, dat had me een hoop ellende bespaard.
Mijn ouders zijn inmiddels alweer een jaartje of 4 gescheiden en ze zijn een stuk gelukkiger (ik ook, ben destijds 3 jaar depressief geweest).
Mijn vader heeft een vriendin en mijn moeder doet nu dingen die ze al jaren wilde doen maar niet mocht van mijn vader.

Een goede band met mijn ouders heb ik nooit gehad maar het gaat wel redelijk tussen ons.
Met mijn vader heb ik niet zoveel (die kan alleen maar in €uro's denken) en m'n moeder bel ik regelmatig (woon samen zo'n 100 km. verderop).

Heej Topicstarter!

Allereerst, goed van je dat je hier een topic over opent, wellicht heb je zo wat aan de ervaringen van anderen! (y).


Mijn vader heeft altijd/vaak last (gehad) van wisselende stemmingen, voorheen was dat véél erger dan nu, nu gaat het beter.(al is het nog met ups en downs). Wat ik denk, dat het met mij gedaan heeft; die onvoorspelbaarheid die jij noemt, herken ik erg, bij mijn vader was het ook altijd maar afwachten hoe hij zou reageren en doen.(kon agressief zijn of juist het tegenovergestelde). Ik denk dat het mij wel wat onzeker heeft gemaakt in die tijd, het maakte mij ook verdrietig op de "moeilijke" momenten en dat keerde zich in mezelf; we praatte er niet over, "ieder naar zijn eigen kamer". Ik weet eigenlijk niet of het effect heeft gehad op mijn contact met anderen en het vertrouwen in anderen, misschien wel, ik denk het wel (wat). Ik weet i.g. wel dat ik niet meer over mij heen laat lopen als hij tegen mij uitvalt; ik word dan over het algemeen boos en soms lukt het mij om rustig te blijven en er nuchter op te reageren (maar dan druk ik mijn gevoel vaak ook weer weg).

Ik vraag mij af, hoe ga jij er mee om (met je vader?), hoe reageer jij op hem?, hoe uit zich zijn gedrag?(in de wisselende stemmingen). Deze vraag ook voor de anderen...

Wat betreft de kans op dat je ook manisch-depressief wordt, weet ik eigenlijk niet. Dat zou je misschien aan een deskundige kunnen vragen. Ben jezelf bang om manisch-depressief te worden?

Er is ook een organisatie voor familie/vrienden/kennissen van mensen die psychiatrische problemen hebben:

http://www.labyrint-in-perspectief.nl/index.php

wellicht, als je die behoefte hebt, kunnen zij je informatie verschaffen?.

Groetjes,
Mariamne

mijn pa is met vlagen manisch depressief en ik ook. iedereen zegt altijd dat we zo op elkaar lijken... ze moesten eens weten

het is bekend dat het erfelijk is, in welke mate dat is, is moeilijk te bepalen.
En ik denk wel dat het effect heeft gehad op jou

hm... goeie vraag. het eerste antwoord dat in mij opkwam is 'niet'. op zich worden zijn stemmingen behoorlijk onderdrukt door de lithium. het uit zich eigenlijk vooral in veel drinken en soms rare dingen doen - toch wel die onvoorspelbaarheid dus. maar ik woon niet bij hem in huis, dus hoef ik er - gelukkig - ook niet vaak op te reageren. het ligt er heel erg aan: de ene keer lijkt het of hij nergens last van heeft en kunnen we gewoon over alles praten, de andere keer is het net of hij zichzelf niet is... dan gaat hij veel drinken en veel dingen zeggen waarvan hij weet dat anderen er aanstoot aan nemen... hele rechtse opmerkingen en foute grappen. mijn zus en ik weten dan wel dat hij dat niet meent en waar het door komt, maar in gezelschap is het vaak behoorlijk genant, eerlijk gezegd. echt agressief is hij niet meer, gelukkig: dat was hij alleen toen hij nog geen medicijnen slikte. blijkbaar is het bij hem dus niet zo zwaar dat het niet redelijk in de hand te houden is door middel van medicijnen, gelukkig.

ja, absoluut. of eigenlijk ben ik bang om niet meer de controle over mezelf en mijn eigen gedrag te hebben. natuurlijk is het een illusie dat je ooit volledige controle zou hebben over jezelf en je emoties, en het gedrag dat daar ongetwijfelt uit voortvloeit, maar het lijkt me verschrikkelijk om niet meer te weten wat ik doe (zoals hij in zijn meest manische periodes had) en mensen zo veel pijn te doen als mijn vader heeft gedaan. alleen al daarom ben ik bang om bijvoorbeeld een relatie te beginnen - omdat ik bang ben dat ik die ander op termijn hetzelfde aan zou doen als mijn vader mijn moeder (en dat ging echt heel ver; als ik er niet geweest was, had ze misschiein niet eens meer geleefd... :( )
dus ja: daar ben ik heel bang voor.

aan de mensen die zelf manisch-depressief zijn heb ik nog een vraag: mijn vader zegt altijd dat hij niets meer weet van wat hij in zijn manische periodes deed... herkennen jullie dat? heb je dan het idee dat je de controle over jezelf verliest? voel je het 'aankomen'? en hoe gaan jullie en je omgeving ermee om?

De onrustige geest - Kay Redfield Jamison
Dit vind ik een heel goed boek over manisch depressiviteit. Kay (de schrijfster) (dokter in een psychiatrische inrichting) is zelf manisch depressief en ze beschrijft dan hoe ze zich voel en wat er precies gebeurt.