Zoek iemand om mee te praten over mijn depressie.
 

Hey ik ben iemand met zware depressie..
Ik denk erover na om een punt achter mijn leven te zetten
Maar ik wil mijn familie niet kwetsen.
Ik heb geen vrienden om mee te praten hierover maar ik moet met iemand praten want het gaat echt niet goed met mij.. :(
Het zou fijn zijn als je de moeite neemt met me te praten via dit forum graag want ik wil mijn social media graag privé houden

Wat moeilijk om alleen met je depressieve gevoelens te worstelen! Is er een volwassene in je omgeving waar je bij terecht kunt? Een vertrouwenspersoon op school, een buurvrouw of tante waar je een goede band mee hebt, of gewoon je huisarts? Als je met dit verhaal naar de huisarts gaat wordt je doorverwezen naar de psycholoog, en die kan je weer helpen om met depressieve gedachtes om te gaan en minder depressieve gedachtes te hebben.

Ik ben ooit naar een psycholoog gegaan maar het hielp me niet want het kwam steeds weer terug.
We hebben bij mij op school niet iemand waar je naartoe kan met deze problemen of het is je metor maar die meld het dan aan mijn ouders en ik wil niet dat hun hier verdriet door gaan krijgen.
Ik heb maar 1 echte vriend waar ik mijn verhalen aan kwijt kan maar ze kan me niet helpen omdat ze niet weet hoe ik me voel. :(

Misschien had je geen goede psycholoog. Er zijn goed psychologen die je heel prima verder kunnen helpen. Lijkt me zeker het proberen waard, wat heb je immers te verliezen? Dood wil je toch al.. Maak een afspraak bij je huisarts en zoek hulp, dat is echt de beste optie.

Misschien zou je eens naar een andere psycholoog kunnen gaan? Ik heb zelf ook last gehad van psychische klachten, en ik vond het juist heel fijn om er met een psycholoog over te kunnen praten. Mijn psycholoog kon me ook precies uitleggen hoe het kwam dat ik me bijvoorbeeld soms heel lusteloos voelde (welke stofjes in je hersenen daar bij betrokken zijn) en dat vond ik heel erg prettig. Daardoor kon ik er iets beter mee omgaan dat ik soms alleen nog maar in een hoekje wilde zitten en wilde huilen, of soms alleen nog maar terug naar bed wilde - en verder niks meer. Inmiddels heb ik mijn traject bij de psycholoog afgesloten, maar ik ben daar ook ruim twee jaar regelmatig naar toe geweest. Die veranderingen kosten enorm veel tijd, want je moet denkpatronen en gedragspatronen doorbreken en dat is best lastig.

Je ouders willen denk ik niets liever dan jou helpen. Hoe lastig het ook is, vaak is het wel het beste om eerlijk te zijn. Het is beter dat zij weten dat je hier mee worstelt, en dat ze er voor je kunnen zijn, dan dat ze nergens vanaf weten en jij de hele tijd "toneel moet spelen" om ze te laten denken dat het allemaal prima gaat.

Het is sowieso heel lastig voor gewoon een vriend of vriendin om jou te helpen. Het is niet voor niks dat maatschappelijk werkers of psychologen er jaren voor moeten leren voor dat ze hulpverlener kunnen worden. Natuurlijk is het fijn als iemand naar je luistert, maar helemaal begrijpen kan een vriend of vriendin jouw gedachten vaak niet. Het is moeilijk om je daar in in te leven, zeker als je zelf nog nooit dat soort klachten of gedachtes hebt gehad. Daarnaast vraag je eigenlijk ook te veel van vrienden, als zij jouw hulpverlener moeten zijn, daar kunnen vriendschappen echt op stuk lopen. Overweeg toch nog eens om naar een (andere) psycholoog te gaan...

Mocht je de stap naar met een psycholoog praten te groot vinden, kun je ook op iets als 7cupsoftea.com praten met een vrijwillige luisteraar. Kan opluchten, maar is zeker geen vervanging van psychische hulp.

Kijk prive aub

https://www.113.nl/ is een website waar je kan chatten of op een andere manier in contact kan komen met mensen die je kunnen helpen of die er in elk geval voor open staan om naar je te luisteren.

Dankjewel voor de tip ik zal gaan kijken

Wees ook voorzichtig met de mensen die je via het forum benaderen. Geef bijvoorbeeld nooit zomaar persoonsgegevens, zoals je achternaam, woonplaats, school of telefoonnummer door. Doordat jij zo open bent kunnen mensen met verkeerde bedoelingen ook makkelijker misbruik maken van jouw kwetsbaarheid.

Ik heb je topic verplaatst, omdat het beter op Psych past :)

Nee ik geef niks door want ik weet dat ik daar problemen mee kan krijgen :)

Heel verstandig (y)

Geen vrienden meer..
 

Ik heb dus een depressie (wat sommigen al wisten door vorige topic)
Eigenlijk ging het weer wat beter door mijn vrienden
Ze hielpen me er een beetje doorheen door leuke dingen te doen enzo
Maar ik ben nu een week al niet meer naar school geweest omdat elke keer als ik binnenkwam voelde ik me weer depressief en rende ik naar buiten
Nu was ik gister weer op school en mijn beste vriendin keek haast door me heen
Mijn hart brak en mijn andere vrienden negeren me ook compleet
Nu word het dus steeds erger
Ik heb niemand meer :(
Ik was gestopt met snijden maar doe het nu nog dieper dan eerst
Ik moet waarschijnlijk naar een speciale school omdat ik daar niks meer kan, maar dan ben ik echt iedereen kwijt..
ik weet niet wat ik moet vooral omdat ik hier helemaal zelf mee zit en het aan niemand kwijt kan :'(

Ik zou graag verhalen willen horen van mensen die ook met depressie hebben geleefd en hoe ze het hebben overleefd want ik hoop dat ik daar motivatie uithaal om zelf door te kunnen gaan met leven :(

Ik heb je topics even samengevoegd, omdat je vraag eigenlijk nog steeds hetzelfde is ;)

Wat vervelend dat je vrienden zo reageerden! Misschien vanuit hen wel begrijpelijk, zij zijn zich er denk ik helemaal niet van bewust hoe dit voor jou voelt. Jij was er een paar dagen niet, dus hebben ze zich met andere dingen bezig gehouden... Weten je vrienden dat je met deze depressieve klachten worstelt?

Ik heb zelf ook een tijd depressieve klachten gehad, waarvoor ik onder behandeling van een psycholoog was. Ik maakte in korte tijd veel heftige dingen mee, waardoor ik steeds minder kon hebben. Ik kon niet meer zo goed relativeren, raakte snel in paniek en had regelmatig het gevoel dat ik beter die dag in bed had kunnen blijven. Ik heb nooit gedacht "ik wil dood", maar dagenlang in bed blijven klonk wel aantrekkelijk... Ik wilde graag een beetje ontsnappen aan de werkelijkheid. Mijn vriend (inmiddels ex) snapte niks van hoe ik mij voelde en ik dacht dat andere vrienden het ook niet zouden begrijpen. En mijn moeder, waar ik altijd heel close mee was, was overleden. Met hulp van de psycholoog ben ik steeds beter voor mezelf gaan zorgen, en heb ik bepaalde gedachten-patronen ook echt kunnen veranderen. Ik werd liever voor mezelf en ging me ook steeds weer wat meer open stellen voor anderen. Die vrienden waarvan ik dacht dat ze het toch niet zouden snappen? Die konden eigenlijk best goed luisteren. Ik ben vrienden verloren in die moeilijke periode, maar heb er ook nieuwe sterkte vriendschappen voor terug gekregen. Als ik een paar jaar terug nadacht over de toekomst dacht ik vooral aan alles wat "moest", wat mensen van me verwachtten, nu durf ik veel meer te dromen, keuzes te maken voor mensen en dingen waar ik blij van word. Ik heb twee jaar begeleiding gehad van mijn psycholoog, omdat ik na het eerste traject toch weer een flinke terugval had, maar die tijd en energie was het zeker waard. Ik sta nu weer een stuk hoopvoller en positiever in het leven. Ik ben echt heel blij dat ik hier niet alleen mee ben blijven worstelen...