hoi

het volgende is aan de hand:
Ik heb een bepaalde ziekte die emoties en relaties uitschakeld. (soort autisme)
Daar heeft me onderbewustzijn nu iets op verzonnen.
Als ik aand8 krijg van een meisje voor een iets langere tijd, word ik er 3 dagen verliefd op. Zuiver om de aand8.
Een soort van kickstart van de relatie.
Daarna worden we vaak goede vrienden, maar dan boeien ze gelijk ook een heel stuk minder.

Moet ik dit nu aangeven aan haar, of gewoon w88 totdat het over is?
En in de toekomst, dit uitschakelen (wat me heel goed zou lukken) of het door laten gaan, om de relatie een goed begin te geven
baai

Hoger functionerende autisten kunnen veelal maar moeilijk een relatie onderhouden. Heb hier toevallig gisteren nog een stuk over gelezen; ging over een jonge vrouw die autistisch was. Zo meedt ze geregeld oogcontact en heeft altijd het gevoel in een 'andere wereld' te zitten.

Desondanks heeft ze toch een vriend. Dat gaat echter alleen maar goed, omdat hij zich aan haar aanpast.

Maar goed, jij word dus verliefd voor een korte periode om de aandacht? Dienen ze daarvoor? Het is trouwens heel normaal dat 'die eerste vonk' afflauwt na een paar dagen. Mensen zien elkaar en idealiseren elkaar, maar als dat eerste 'nieuwe' ervan af is, kijken ze realistischer naar elkaar. Veelal met het gevolg dat ze goede vrienden blijven, maar de oorspronkelijke 'verliefdheid' weg is.

Dus zo vreemd is het niet op zich. Misschien kom je wel eens iemand tegen, waarbij het gevoel blijft :)

Jij leest Psychologie Magazine ;)

Overigens heeft een goede vriend van me dit ook. Hij omschrijft het zelf wel eens met 'geen gevoel hebben en dat compenseren met verstand'. Dat gaat in de meeste situaties redelijk goed, maar in de liefde is het inderdaad een verhaal apart.

:D (y)

dat herken ik enorm ja :)

en vaak is het handig
todat ze je met medicijnen dwingen je gevoelens terug te krijgen
dan schrik je je kapot :)

Autisten kunnen zich echter ook emotioneel ontwikkelen hoor, tenzij het door omstandigheden fysiologisch bepaald is (bijvoorbeeld een verkleinde Amygdala).

Dat kan twee kanten uitgaan. Aan de ene kant kan de autist de relatie heel lang volhouden, omdat hij/zij nooit écht (volledig) verliefd is geweest en eigenlijk simuleert. Hij/zij loopt dan iig niet het risico dat de verliefdheid over gaat, omdat die er al niet was om mee te beginnen. Verder kunnen ze, omdat ze minder aan gevoel en meer aan ratio onderhevig zijn, misschien in bepaalde situaties betere beslissingen nemen dan mensen die verliefd en heel emotioneel zijn.

Aan de andere kant is het zo, dat de autist natuurlijk nooit dat échte verliefde gevoel zal hebben. Hij/zij zal zich dan waarschijnlijk ook anders gedragen in een relatie dan iemand die wél echt verliefd is. Het is dus minder emotioneel, minder passievol, minder hartstochtelijk, zoals ik boven al zei, en voor sommige mensen kan dat een bezwaar zijn. Het hangt in zulke gevallen van de partner af.

het is niet verflauwen, het is gelijk weg :)
alsof het nooit bestaan heeft

Weet ik, ik beweer dat zélf ook niet, die vriend van me omschrijft het zelf zo.

Da's bij vrijwel iedereen idd. De eerste, echt heel erge verliefdheid is over op het moment dat je elkaar zoent. Dan 'heb' je de ander al, en is de lol van het 'krijgen' eraf (hoezeer sommige mensen op dit forum ook anders beweren).

ff voor de duidelijkheid

ik ben niet letterlijk autistisch
het zit in het schizofrene spectrum, maar dit lijkt heel erg op autisme.

het was ook de eerste diagnose die werd gesteld.
later nbleek dat ik het autisme later had ontwikkeld en het dus iets anders was.

maar op dit moment noem ik het voor jullie autisme om het ff duidelijk te hebben

(wie psych leest weet wie ik ben :))

Schizotypisch dus?

OK :)

jah :)

Hmhm, dat herken ik wel.

Dat is ook erg moeilijk; je weet gewoon niet wat emotioneel correct is (dit klinkt vaag :D ). Je doet het in principe pas als je weet dat het van je verlangt wordt (aangezien hij het niet aanvoelt, wacht hij op haar 'teken')..

Even voor mijn informatie: schizofrenie is de verzamelnaam voor de geestestoestand waarin je 'ambivalentie van het gevoelsleven' hebt? Dus aan de ene kant een heel sterke drang om naar de ander toe te trekken (fusiewens) en aan de andere kant de angst om de eigen persoonlijkheid in de ander te verliezen (fusieangst)?

Dit in verband met het feit dat schizofrenen vaak een zwak zelfbesef hebben en een 'ijkpunt' in de werkelijkheid nodig hebben, waar ze dan heel erg aan vastklampen. Het is in een relatie met een schizofreen ook altijd op eieren lopen: aan de ene kant moet je niet te dichtbij komen, want dat schrikt af, maar aan de andere kant moet je ook weer niet teveel afstand nemen, want dat leidt tot jaloezie, angst om dat ijkpunt te verliezen, angst om 'niemand' te zijn.

(Als ik het goed heb onthouden :p - corrigeer me als ik er totaal naast zit!)

PERFECT!!

(en stemmen zitten er in 90% van de gevallen ook bij :))

trouwens creepy om zo'n pefecte beschrijving van mij te zien

nie leuwk
voelt zo bloot

Klopt wel grotendeels .. vaak kent zo iemand periodes waar hij dus die fusiewens kent, en anderzijds weer periodes waar de fusieangst optreedt.

Het valt bij schizotypische mensen ook wel op dat ze bijv. zomaar ineens 2 maanden verdwijnen in hun eigen wereldje; graag alleen willen zijn en zich op een bepaald ding concentreren (de psychose).

Maar in tegenstelling tot autisten kennen schizo's dus wel emoties, zelfs heel hevige soms.

Lees hier meer over de omgang met psychotische mensen.

nope :)
eg nie

maar de rest herken ik wel

alhoewel angst en dit gedoe hoort daar ook wel bij denk ik

k snap mezelf nie :)

Het is eigenlijk nooit een kwestie van willen. Psychotische mensen hebben die psychotische episoden dus juist zónder dat ze het willen, hoewel ze het wel vaak zelf 'triggeren'. Dat kan een hevige emotie zijn, maar ook een herinnering. Overigens is een psychosche de ergste vorm van een stoornis: psychotische episoden bevatten altijd twee elementen, namelijk 1) verlies van realiteitsbesef en 2) zintuiglijke waarnemingen.

Realiteitsbesef spreekt voor zich: mensen in een psychotische episode kunnen geen onderscheid meer maken tussen hun beleving en de werkelijkheid. De waarnemingen kunnen van allerlei aard zijn: je hebt gewone hallucinaties (visuele waarnemingen), maar ook audibele (je hoort stemmen), olfactorische (reuk- en smaaksensatie) en ook het gevoel van aanraking (waar ik de term ff voor kwijt ben).

Júist heel hevige. Het is bij hen namelijk heel zwart-wit: óf het is helemaal goed, óf het is helemaal slecht. 'Normale' (bah) mensen hebben een vrij breed tolerantiegebied: hun gemoedstoestand kan lopen van redelijk goed tot redelijk slecht, zonder dat ze gekke dingen gaan doen. Maar bij schizofrenen heeft dat gebied van tolerantie maar heel kleine afmetingen: het komt heel precies. Is het niet perfect, dan krijgen ze meteen heel hevige emoties, bijvoorbeeld heel sterke verlatingsangst of juist heel hevige aantrekkingsdrang, zoals ik boven al zei.

Je hebt helemaal gelijk :)

het een sluit het ander toch niet uit?
Ik maak best vorderingen. Toch ontbreken sommige dingen gewoon. en als het er niet is kan je het ook niet ontwikkelen. Je kan jezelf wel trainen om er beter mee om te gaan. Dat is dan misschien ook wel ontwikkeling

Heb het ook gelezen. Hoogbegaafde autisten. :)

maar leuke theorie maaruh nu de koppeling naar de praktijk??

haar inlichten en duidelijk maken??
toekomst uitsluiten??

*slik*
Is dat autisme?
Het kan toch ook dat je redeneert dat vrouwen het niet leuk vinden om aangekeken te worden en dat je ze daarom negeert ofwel vies aankijkt als je ze leuk vind?

he, kut! dit is allemaal zooo herkenbaar :(

ok laat maar hangen
tis alweer voorbij

Vrouwen houden van aandacht :) Hangt er echter wel vanaf waar je precies naar kijkt (oftewel: geef je aandacht aan wat ze vertelt, of bestudeer je haar lichaam) :D

Zie deze FAQ over autisme voor meer informatie over de 'ziekte'..

Jullie doen allemaal net alsof het zo erg is om autistisch te zijn. Zo van: "Ik herken dit, maar ik wil het niet herkennen omdat ik helemaal niet ziek ben!". Lijkt een beetje een taboe onderwerp te zijn dan.
Ik mag mijzelf licht autistisch noemen, ik heb het Asperger syndroom.
Hierbij moet je dan niet denken aan het contactgestoorde jongetje dat schichtig voor zich uit kijkt en alle contact met anderen uit de weg loopt, want dat is bij Asperger eigenlijk nooit het geval. Het is ook niet enkel een tekortkoming tov vanderen. Natuurlijk zijn er dingen die ik vanwege deze 'informatieverwerkingsstoornis' minder goed kan, of minder snel kan dan anderen, maar daartegenover staat ook dat er ook een heleboel dingen zijn waarin ik hierdoor in vergelijking tot anderen juist heel erg uitblink.
Meestal merk je ook niet snel aan mensen dat ze asperger hebben, maar als je heel intiem met ze omgaat kom je er wel achter dat er bepaalde dingen anders zijn dan anders in de omgang of reacties van deze mensen.
Het is een veelvoorkomende afwijking en het grootste deel van de mensen die het hebben zijn zich daar zelf niet van bewust.

Ik ervaar het zelf nu eigenlijk al niet meer als een handicap, alhoewel het af en toe gewoon vervelend is dat ik me in sociale situaties niet zo goed kan handhaven als een ander dat zou doen. Maar met professionele begeleiding en training worden de grootste problemen opgelost en leer je ook wat meer de voordelen uitbuiten. Uiteindelijk levert het bijna alleen nog maar voordelen op.

PS: sorry beetje offtopic, 'k haal het wel weg als het hier echt niet hoort.

Als je dit hier allemaal leest zou je kunnen zeggen dat iedereen autistisch is... :confused:

hoi allemaal,

toevallig dat ik deze site tegen kwam en hier iets las over relaties en autisme.
Er is gezegd dat ik ook een bepaalde vorm van autisme heb. Echter , ik ervaar juist hele sterke emoties inhet algemeen (al heb ik ook perioden dat ik in een waas leef en er even niet veel doordringt , mogelijk ook door een wat sombere stemming).

Wat betreft dates,: ik krijg altijd nadat ik een date heb gehad met een jongen die ik leuk vond het gevoel dat die jongen mij niet leuk vond (ook als dit wel het geval is ) en dan heb ik vaak direct de neiging om boos te reageren en dingen negatief te interpreteren. Het komt dan omdat ik iemand juist heel leuk vind, en echt sterke emoties ervaar, maar tegelijkertijd het gevoel heb dat ik die jongen niet kan vertrouwen. Dit is voor mij dan heel moeilijk om niet impulsief snel terug te reageren en wel even te laten weten dat ik het niet leuk vind dat hij niet eerlijk is geweest. Echter soms krijg ik achter af te horen dat diegene mij wel leuk vond, en had ik beter een dag kunnen wachten met reageren want ik heb het idee dat mijn reactie sowieso al tot een vervelende sfeer leidt en alleen maar tot meer twijfels.

Kent iemand dit. graag zou ik hier wat meer over willen horen. of andere mensen met autisme dit ook hebben? of dat dit meer voorkomt gepaard met andere problemen?

Heel veel groetjes,

anne

maar.... 6 jaar? :|

Je mag een nieuw topic openen, deze is te oud :)