Scholieren.com forum - Denotive Elude Hiked

Hier komt later een link naar voorgaande "delen", gemaakt door Bamisliertje.

Dit verhaal wordt geschreven door Bamisliertje en moi. De verhaallijn is al gemaakt, maar moet nog verder worden uitgewerkt. Dus ziehier het eerste stukseltje.

Het is misschien niet perfect maar het begint niet met "Ik werd wakker, trok mijn jas aan, deed de deur open, stapte erdoor, deed de deur dicht en liep over straat."

[Spel- en stijlfouten neem ik voor mijn rekening.]

“ERROR
denotive elude hiked”

Seth staarde naar zijn scherm. Hij kon dan wel Engels maar hier faalde hij toch. “Oi, Peter,” zei hij. Zijn collega legde net een telefoon neer. “Wat is er?” vroeg hij. “Kom ‘s,” zei Seth, “Wat staat hier?” Peter verliet zijn bureau en liep naar Seth toe. Hij wierp een blik op zijn monitor. “Spam,” zei hij. Seth knikte en verwijderde het mailtje.

“Sara,” riep Seth toen hij de deur achter zich sloot, “Sara, ben je thuis?” Sara kwam de kinderkamer uit. “Ja hoor,” zei ze. “Heb je luiers meegebracht voor Thomas?” Seth sloeg zichzelf voor het hoofd. “Vergeten. Ik wíst ‘t. Ik ga wel halen.” Sara rolde met haar ogen. “Hoe was je werk?” vroeg ze, toekijkend hoe Seth zich weer in de jas werkte die hij net had uitgetrokken. “Weet jij wat ‘denotive elude hiked’ betekent?” vroeg Seth zonder te antwoorden. Sara schudde haar hoofd. “Ik kreeg vandaag een mailtje waar het instond. Peter van Dijk zei, dat het spam was, maar er zat geen attachment bij of zo. In elk geval ga ik vanmiddag opzoeken wat het betekent. Het mag dan wel niks zijn, maar toch…”

“Goeiemiddag,” zei Seth beleefd. “Goedemiddag,” zei de caissière van de supermarkt. Op haar naambordje stond “M. Meijs”. Hoe zou ze van haar voornaam heten? Ze knikte vriendelijk naar hem, terwijl ze de luiers afrekende. “Ik moest er lang naar zoeken,” zei hij, “ze staan niet echt in het zicht.” M. Meijs lachte vriendelijk. “Nee, ze zijn haast onzichtbaar, die dingen. Dat is dan tien euro vijfentachtig.” “Mag ik pinnen?” Ze knikte. Hij haalde zijn pasje door de pinautomaat. Er stond een schermpje naast, met het af te rekenen bedrag en de naam van de caissière. Daar stond geen “M. MEIJS,” maar “QUERCUS ROBUR”. Dat was de raarste naam die hij ooit had gezien. Hij pinde het gevraagde bedrag, en liep snel door. “Meneer!” riep de kassajuffrouw. Hij draaide zich om, en zag haar het pak luiers omhooghouden. “Uw luiers,” zei ze.

“Sara! Ik ben er weer!” zei Seth. “Geef die luiers maar hier dan.” Hij reikte het pak aan. “Dankje, ik ga Tommie even halen.” Sara liep naar de kamer. “Tommie!” riep ze en spreidde haar armen om hem op te tillen. Met haar baby op de arm liep ze naar de mooie, eikenhouten wieg. Ze legde Thomas er even in om de luiers uit te pakken en op te ruimen. Thomas maakte brabbelgeluidjes. “Jaja,” zei ze, deed haar zoontje een nieuwe luier om, haalde hem uit de wieg en zette hem op een kleedje op de grond. Ze deed een stap achteruit om haar werk te bekijken; alweer een missie volbracht! Maar plotseling verdween Thomas. Sara gilde; een luier zweefde door de kamer, bij de wieg. Seth kwam aanrennen. “Wat is er?” vroeg hij. Sara wees geschrokken naar de zwevende luier. “Onzichtbaar...” mompelde Seth. Sara staarde even naar hem, en begon toen voorzichtig te grijpen in de richting van de zwevende luier. Zodra ze haar onzichtbare kind vasthad, werd het weer zichtbaar. Het hield zich overeind door zich aan de wieg vast te klampen. “Ik ben zo terug,” zei Seth, en rende de deur uit, ditmaal zonder zijn jas aan te trekken.

“M. Meijs?” zei de supermarktmanager, “Nee, die werkt hier niet.”