Jeugd
 

Ik ben alleen in de wereld
en de heuvels lachen me toe
Zoals de zon het verregende gras doet stralen
Het veld heeft geen paden
De mogelijkheden zijn eindeloos
De horizon komt langzaam dichterbij.

Het komt heel onaf op mij over. Je haalt telkens wat aan wat je niet afmaakt:
Zoals de zon het verregende gras doet stralen - zo...?
Het veld heeft geen paden maar, dus, en...?
Je snapt het idee wel. Verder vind ik het niet heel erg bijzonder, als ik kijk naar de thematiek dan ligt het allemaal heel dicht bij elkaar zonder dat die thema's een nieuwe betekenis krijgen: wereld, heuvels, zon, regen, gras, veld, paden, horizon... Ik heb hetzelfde idee al eens eerder gelezen.