iets willen breken/gips willen
 

hoi,

Ik heb het verlangen om een keer iets te breken en gips en/of krukken te krijgen om te weten hoe het is. Ik vindt het ook altijd cool om iemand in het gips of met krukken te zien.
Zijn er meer mensen die dit hebben?

groetjes

Nee. Daar heb ik nu nooit last van....

vast wel

Ik help je wel? :confused:
Volgens mij zit er dan iets niet helemáál goed..

Edit: Oh en iets breken is helemaal niet fijn, maar misschien goeie ervaring om een keer van de trap te springen, dan laat je het de volgende keer wel (y)

Ik wilde dat vroeger op de basisschool altijd toen ik werd gepest, iedereen die iets gebroken had werd heel erg aardig en lief behandeld en dat wilde ik ook wel graag. Maar dat is nu wel over gegaan bij mij.

Ach, probeer het gewoon een keertje.

Deze persoon is al 24 :s Lijkt mij aandachttekort.

Ik heb het al wel vaker gelezen. Ik denk dat het inderdaad deels om de aandacht is die mensen krijgen.

Maar geloof me, loop een weekje met krukken en je wil ze accuut wegdoen. Je wordt ontzettend in je bewegingsvrijheid beperkt, je krijgt pijn aan je handen en je hebt natuurlijk ook gewoon pijn aan hetgeen wat er mis is met je been.

ik ben helemaal geen 24. maar 21 :)

moet je je profiel even aanpassen?

dan weet je je eigen geboortedatum niet, want bij leeftijd staat 24 :o

ik heb daar ook wel eens last van, maar nu niet meer zo eigenlijk, was 'vroeger' wel eens....toen wilde ik ook een beugel :confused: :( bijna al mn klasgenootjes hadden dat, gelukkig nooit gekregen :o

profiel klopt :)

Ik heb 3 keer mijn sleutelbeen gebroken en dat deed zodanig veel pijn dat ik geen last heb van zulke behoeftes.

Kan, maar roep niets te vroeg. Het gaat meer om de achterliggende cognities. ;)

Eraan denken is niet zo heel erg. Houd jezelf er niet te veel mee bezig en probeer het vooral niet van je af te zetten, want dan lukt dat zeker niet (probeer maar eens een minuut lang niet aan roze olifanten te denken, en raad waar je aan gaat denken ;)). Merk je dat je de behoefte hebt je gedachten om te zetten in daden zou ik je aanraden hulp te zoeken, dan wordt het gevaarlijk voor jou en dat kan nooit de bedoeling zijn.

Ik heb dit ook een tijdje gehad. Om dezelfde reden als Evatjuhhh al aangaf. Ik werd gepest en merkte dat mensen die iets lichamelijks mankeerden alle aandacht kregen.

Bij mij ging het op een gegeven moment zelfs zover dat ik dacht 'wat als ik nou eens van het klimrek val en in het ziekenhuis kom. zien ze me dan staan?'

klinkt allemaal heel dramatisch, vast ook niet normaal voor een toen 6 jarige.. maargoed.. weet je iig dat je niet de enige bent. :)

ik ha t op de basischool ook wel een btje, maar nu egt niet meer.. (zeker niet nadak pas een week op krukken heb gelopen, was ze na 10 min al zat, en iedereen maar ff willen proberen, en zeggen das wel leuk om op krukken te lopen en blablabla... tis stikvermoeiend, je krijg er blaren van en t duur 3 keer zo lang voor je ergens bent..)

Heb het vroeger een keertje gehad toen mijn zus haar arm in het gips had. Maar ja, toen was ik een jaar of 4 en geen 21 :)

http://www.castfetish.com/ ?

Ik vond het ook altijd leuk om met krukken te lopen en wilde dat ook echt een keer graag 'moeten' tot ik vorig jaar zomer verplicht twee weken met krukken moest lopen. Er is dan zoveel wat je wilt maar niet makkelijk kunt omdat het zoveel pijn doet aan je handen, polsen, ellebogen, schouders, rug en nek dat je het vanzelf wel laat. Na twee weken niet anders kunnen lopen ben je het echt wel zat en wil je het nooit meer. Ik vind het niet echt vreemd ofzo. Herken het wel van mezelf dat je dat gewoon een keertje wilt.

Ik wilde dat op de eerste jaren van de middelbare school ook vaak, omdat ik me dusdanig rot voelde, dat ik dan niet naar school hoefde als ik een been brak. Nu heb ik een half jaar geleden mijn vinger gebroken en ik heb er nog steeds last van. Nu vind ik het alleen maar vreselijk.
Mijn advies: Niet expres dingen doen, niet dingen op willen roepen en ik zou er als ik jou was met iemand over praten:).
Succes

weetje dat ik dat ook wel eens wil :p
gewoon een tijdje niet naar school hoeven..
maja om mijn been daarvoor te breken.. ik weet niet ben gewoon een mietje bang voor de pijn.
waar een wil is, is een weg :)

nou ik heb een keer mijn enkelbanden gescheurd en moest toen eerst 2 weken gips daarna drukverband en daarna tape en ik kan je wel vertellen; het was de kutste tijd van dat jaar. Je bent zo fuckin afhankelijk van iedereen!!!! wil je me ff brengen, wil je ff mn tas dragen, wil je even blabla
ecxht hoor, ik snap dat je de aandacht interessant lijkt maar als je die eenmaal hebt wil je het echt niet meer!

Vroeger wilde ik altijd ontzettend graag op krukken lopen, puur omdat ik dat geweldig cool vond. Toen ik een keer in glas was getrapt, kreeg ik ze omdat ik niet meer op die voet kon staan. Nou, dan kom je echt wel terug op je vroegere verlangens. Wat een kutdingen om mee te lopen. (n)

mweh, ik heb mijn enkelbanden een paar jaar geleden mn enkelbanden ook gescheurd, t kwam eigenlijk niet in me op om anderen te vragen mn tas te dragen :S
een rugtas of schoudertas kan je toch gewoon om hebben..

Mijn zus ligt nu thuis met twee benen in het gips. Het is echt geen pretje hoor want ze moet naar de wc gaan in de woonkamer (po) en ze kan niet ver komen met d'r rolstoel.
Ook voor mensen om d'r heen is het lastig dus ik snap niet dat je iets wilt breken, het enige wat ik kan bedenken is de aandacht maar dat is nou niet bepaald echt iets waarom je iets zou willen breken.

Je vindt zoiets cool? :eek: Ik heb een keer mijn hand gebroken geslagen en dat wil ik NOOIT meer meemaken, het deed zo ongelooflijk veel zeer (n)

Klinkt mij ook als aandacht willen of iets willen duidelijk maken ofzo.

wtf :D

heeelemaal gek:S

Misschien kun je eens voor een weekje krukken huren van de thuiszorg en één been tot onbruikbaar verklaren en de hele week die krukken gebruiken. Dan weet je hoe het is om op krukken te lopen en waarschijnlijk besluit je dan dat je 't niet meer wil. En dan krijg je toch een week aandacht.

Nee, je wil niet weten hoe het is.
Geloof mij, dat wil je niet.

Ja, nu wel misschien, maar tien minuten nadat je iets gebroken hebt, lees je je bericht terug, en lach je jezelf een hartaanval.

Ik denk dat je het beste je arm kan breken. Benen en zo zijn lastig met lopen, voet en enkels is helemaal niets. Pols is toch wel lastig met schrijven, of je doet je linker pols. In ieder geval ook niet je sleutelbeen doen, die heb ik zelf ook een keer gebroken gehad, daar kan geen gips om heen. Niet zo fijn dus.
Als je het breekt, doe het wel in één keer goed, anders is het straks alleen gekneust en krijg je nog geen gips. Zonder gips doet het pijn!


:D :rolleyes:

omg haha dat wilde ik vroeger ook altijd. Ik wilde weten hoe dat was, je arm breken en of het erg veel pijn deed :o. meer niet, en niet minder, ohja, ik vind gips altijd zo leuk, dat je kleurtjes kan uitkiezen enzo.

nouja, nu voel ik die behoefte niet meer zo : ) meer ik snap wel wat je bedoelt, want ik had het 2 jaar terug ook nog, en ik had geen aandacht tekort ofzoiets.

Hm.. ja toen ik klein was leek me dat wel "cool". Mooi paars verband, of anders dat je hele klas er iets leuks opzet. En dan het liefst rechter arm/pols zo dat ik op school niet hoefde te schrijven en achter de computer zou mogen :cool: . In het ziekenhuis liggen leek me ook zo leuk, op de kinderafdeling gezellig met andere kinderen en overal knuffels, nou na een middag op die kutafdeling voor geknipte amandelen had ik het al helemaal gehad, en mooi gekleurd gips hoefde ik ook niet meer.
Misschien groeit TS hier ook nog over heen?

(edit: spelfouten:P)

Het is jammer dat je alleen iets zou willen breken of gips willen...als je nou ook graag iets psychisch zou willen hebben dat niet helemaal goed zit. Dan was je doel namelijk behaald, en kon ik je feliciteren...

En trouwens, ik denk niet dat je het graag zou willen. Een arm is niet zo erg, maar op krukken, of een been in het gips. Ik kan je uit ervaring zeggen (ik loop momenteel voor de derde keer met krukken), dat je dat NIET LEUK VIND!

Maarja, bij jou zal het wel anders liggen.

naja om m ff op te pakken dan.. maar als ik de trap op moest met krukken en gips kon ik echt niet ook nog mn tas dragen

Neen. Wel wil ik erg graag weer ziek worden.

Bij mij in de klas zat ook een meisje met zulke gedachten.
Zij is toen uit haar raam gesprongen met het gevolg 2 enkels te breken.

Zij heeft er tot op de dag van vandaag nog steeds spijt van, want het deed ontzettend pijn

Vroeger had ik dit wel, dus ik ken je gedachten/gevoel wel.

Je kan wel op 1 april een vaatdoek om je arm doen en tegen de juf zeggen dat je arm is gebroken.
Heb jij je 15 minutes seconds of fame ook.

wilde eerst altijd graag op krukken lopen, toen ben ik gevallen met de fiets, net voor het schoolreisje naar londen, nou was goed genezen na dat schoolweekendje naar londen, heb heel londen op krukken gelopen. Kan je verzekeren dat is niet handig en zwaar.
groetjes Phoebe

Ik heb serieus precies hetzelfde...Ik vertelde het laatst nog aan n vriendin en die verklaarde me voor gek. Het is niet zo dat ik kick op pijn ofzo. Maar het lijkt me gewoon ontzettend lachen. Helaas kneus ik alleen maar dingen :P

greetz

nou, kom maar hier iedereen:
ik ken wel een "leuk" trucje waarin ik je arm kan breken op 7 plaatsen tegelijkertijd.

dan hebbie wat je wil en zul je er wsch ook gelijk voorgoed van genezen zijn!:rolleyes:

Een jongen uit m'n klas had dat gedaan. Maar dan met echt gips. Hij had nog een oude liggen van een keer toen ie z'n arm écht gebroken had.

Ik was de enige die er niet intrapte en iedereen vond mij maar bot toen ik zei dat ik er niks van geloofde. De dag daarna kreeg ik gelijk. Ha! :evil:

'Het zijn waarlijk de kleine geneugten die het leven zoo den moeite waard maken.'

:D :D

vroeger was dat ook bij mij... Ik wou persé een gebroken been omdat al mijn vriendinnen er al één hadden gehad.... HELP

Het zal wel een kwestie zijn van spelen met je grenzen. Willen kijken waar je grenzen liggen, ook op gebied van pijn.
Maar ik blijf het heel bizar vinden...!

Maar goed, ik weet waar ik over praat denk ik; ik heb een keer drie vingers gekneusd, een pink gebroken, op de IC gelegen, en mijn knie verdraaid (wat nu pas, na 4 jaar en 2 operaties begint te genezen, al duurt deze revalidatie nog drie kwart jaar...)

Ik verafschuw ziekenhuizen en dokters dan ook...

Ik denk eigenlijk dat er best veel mensen zijn die zoiets hebben.. maar ik denk niet dat het altijd met aandacht vragen te maken heeft hoor..

Ik heb het zelf ook wel maar dan in zeer beperkte mate. Ik hou echt ontzettend veel van mensen 'met een verhaal', mensen die echt iets meegemaakt hebben. Stokoude mensen met verweerde gezichten vind ik echt geweldig bijvoorbeeld.. of littekens! Vooral juist op zichtbare plaatsen.. brandwonden vind ik ook altijd wel fascinerend.. dat zijn gewoon mensen die echt iets hebben meegemaakt, mensen met een verhaal... super gewoon..

Als ik aan het dagdromen ben denk ik er ook wel eens aan als zoiets met mij zou gebeuren.. als ik betrokken zou raken bij een ongeluk ofzo en ik zou er littekens in m'n gezicht aan overhouden.. of een been verliezen ofzo.. kweenie.. ergens lijkt het me gewoon best interessant.

Maar ik zou mezelf nooit bewust zoiets aan doen.. ik heb zoiets van 'als het gebeurd, gebeurd het, maar het slaat nergens op om het op te zoeken'. Een tijd terug een docu gezien over een man die zichzelf in z'n been schoot omdat ie z'n been kwijt wilde... dat vind ik wel weer erg extreem.. ;)