Ik voel mij erg alleen en ongelukkig
 

Ik ben Gerben en ik ben 15 jaar,

Ik heb altijd ruzie met mijn ouders, broertjes en zus, ik ben op de basisschool ongeveer 4 jaar lang gepest en ik heb er nog steeda last van, ik heb autisme, en ik heb geen vrienden en ik moet naar de kerk van mijn gelovige ouders terwijl ik niet wil, als ik niet luister pakken ze mijn mobiel of xbox af. Ik wil niet zelfmoord plegen maar ook niet zo verder leven ik denk er de laatste tijd vaak aan om weg te lopen van huis, ik voel mij erg alleen en doodongelukkig. Heeft iemand tips voor mij?

Hoi Gerben,

Wat gaat weglopen oplossen? Waar ga je dan heen?

Misschien kun je dit bespreken met je mentor op school. Die kan je misschien helpen te zorgen dat je beter in je vel zit of je doorverwijzen naar iemand die je daarbij kan helpen.

Bedankt voor je reactie,

Ik wil het liever niet bespreken met mijn mentor want die mailt alles door naar mijn ouders. Ik heb hulp gehad van meerdere psyhologen maar het heeft mij ook niks geholpen.

Veel jongeren moeten zolang ze thuis wonen, of bijvoorbeeld tot hun 18e met hun ouders mee naar de kerk. Hier kan je heel boos over worden, of je er bij neerleggen en er het beste van maken... Heb je zelf niets met het geloof, vind je jullie kerk specifiek niet fijn.

Ik denk dat zomaar weglopen van huis weinig oplost. Waar wil je dan heen gaan?

Hebben jullie ooit al begeleiding gehad van een gezinscoach? Die kan jullie mogelijk helpen om in het gezin beter met elkaar om te gaan en aanleren hoe jij en je huisgenoten het beste om kunnen gaan met jouw autisme.

Heb je iemand in je familie waarmee je eens met je ouders zou kunnen praten over wat je hier schrijft?

Gezinscoach zus, mentor zo,
Gerben, ik weet precies hoe je je voelt, en al die 'hulpmiddelen' die worden genoemd, 't zijn maar uiterste hulpmiddelen.
Wat voor mij altijd hielp was een soort van weglopen, lange boswandelingen, ver weg van huis een fietstocht maken,
Eventjes weg van alle problemen, gewoon, alleen 'in the middle of nowhere' op een bankje, een momentje voor jezelf.

En dat pesten, ik weet zelf ook niet wat of hoe ik er mee moet omgaan, het is en blijft voor mij een wondje die wanneer er iemand aan zit het blijft bloeden.

Besef je altijd dat je niet altijd iemand nodig hebt, je hebt (net als ik) autisme, ikzelf heb niemand om me heen nodig,
Ik heb wel 1 beste vriend, maar ik red me prima alleen, en ik denk jij ook, Wij autisten zijn onze eigen beste vriend ;)

Zelfmoord, jongen geloof mij, 'soon things will be better' dit gevoel is niet voor altijd, hou dat in gedachten. :)

En dan nog dat naar de kerk, ik snap dat je dat erg vervelend vind, maak dit duidelijk, je bent 15 jaar, en oud genoeg om te bepalen wat jij zelf wilt en wat niet.

En ja, broertjes en zusjes, het is en blijft terror, dat heb ik zelf ook ondervonden.

Hopelijk heb je wat aan mijn tips gehad, en ik hoop graag nog iets van je te horen, hoe het verder met je gaat ;)

Groetjes!

Ik heb ook autisme. Dit maakt het echt super lastig om vrienden te maken en gesprekken te hebben want onze manier van denken is anders. Voor sommige onbewust, gedragen mensen met autisme zich anders. Omdat de jeugd van tegenwoordig zo kritisch is, is voor hun alles wat anders is meteen 'raar'. Men houdt niet van raar dus gaan ze pesten. Heel onterecht :( Over pesterij en acceptatie door anderen kan je het beste met je mentor praten. Verder heeft de thuissituatie invloed op hoe je je door het dagelijkse leven voelt. Hier zou ik inderdaad echt een gezinscoach voor inschakelen.

Dag Gerben!

Om goed de ruzies te kunnen oplossen zal je eerst moeten nagaan hoe deze ontstaan. Vaak denken we "ze zijn tegen mij". Dit is een reactie die veel mensen hebben. Probeer in een boekje te noteren wanneer je ruzie hebt, met wie, waar het over ging, en wat er gebeurde vooraf.
Aan de hand van die gegevens kan je zaken vermijden of aanpassen.
Pesten op school of op het werk komt vaak voor. Het is in feite de taak van een bevoegd persoon hier iets aan te doen. Iets wat jammer genoeg niet vaak genoeg gebeurd.

Je ouders zijn gelovig. Jij hoeft dit niet te zijn. Je ouders willen graag dat jij gelooft, omdat zij geloven. Mensen willen het beste voor hun kinderen. En gelovigen geloven dat een ongelovige niet onder God's genade zal vallen. De wet bepaalt vrijheid van geloof. Dit wil zeggen dat de staat jou niet kan verplichten iets te geloven, of niet te geloven. Je ouders hebben wel het recht om jou mee te nemen naar een (weliswaar veilige) religieuze bijeenkomst, zoals de kerk. Wat jij gelooft is jouw zaak.
Probeer naar de kerk gaan dus anders te bekijken dan je nu doet, maak er een hobby van. Ga er heen, en probeer te begrijpen hoe je ouders dit ervaren. Leer ze kennen. Als je ouders zien dat jij respect toont voor hun geloof, en interesse hebt voor hen, zonder je eigen geloof of waarden te buigen, dan zal er na verloop van tijd verbetering zijn in jullie relatie denk ik.

Zoek ook de reden waarom jij doodongelukkig bent. Schrijf ze eens op. Ga na van: Hoe los ik dit probleem op? Ik geef een voorbeeld:
- Probleem: Ik voel me eenzaam.
- Waarom: Dit komt omdat ik geen vrienden heb.
- Hoe kan ik dit oplossen: Mensen vinden met gemene (dit wil zeggen: gemeenschappelijke) interesses. In mijn geval betekende dit: me inschrijven bij natuurpunt, naar spellenclubs gaan, naar brony meets gaan, avondscholing volgen.


Ik hoop dat je aan deze tips iets hebt.