[verhaal] Hoe tijd verloopt
 

I

Ik weet nog precies hoe ik me voelde toen ik Iris voor het eerst ontmoette. Het was zestien oktober 2005 en Lindi vierde haar negentiende verjaardag. Ze had me gewaarschuwd dat het voor mij misschien nogal saai en vervelend kon zijn, omdat ik verder niemand kende. Lindi en ik waren erg goed bevriend geweest op de middelbare school, maar nu zaten we op de universiteit en was alles anders. Zij studeerde Literatuurwetenschap, ik Psychologie. Hoewel we elkaar nog steeds minstens een keer in de week zagen, wisten we beide dat onze vriendschap aan het veranderen was. Lindi sprak steeds vaker over mensen die ik nog nooit had gezien, maar ik kon het haar niet verwijten. Ik betrapte mezelf er immers ook op dat ik vaak over Hans praatte, een jongen waarmee het direct had geklikt. Bovendien hadden we allebei van tevoren geweten dat het einde van onze middelbare schoolcarrière ook het einde van onze vriendschap kon betekenen. Lindi en ik waren erg hecht bevriend geweest en we hadden alles van elkaar geweten, maar met het ingaan van het nieuwe schooljaar hadden we bijna onmiddellijk nieuwe vrienden gekregen waar we onze kleine dingen aan vertelden. En dat was natuurlijk ook onvermijdelijk geweest. Een vriendschap zo hecht als die van ons, kon onmogelijk erg lang blijven bestaan. Voor zo’n vriendschap moest je elkaar namelijk elke dag zien, en juist dat gebeurde nu niet meer.

Ik weet nog dat ik niet zo’n had om naar Lindi’s verjaardag te gaan. Ik had er geen behoefte aan haar nieuwe vriendinnen te leren kennen. Het zouden vast saaie meisjes zijn die enkel van lezen hielden. Waarom zouden ze anders Literatuurwetenschap willen studeren? Dat Lindi, die toch niet bepaald saai was, dat ook studeerde, was ik kennelijk even vergeten.
Geen zin vind ik overigens nog steeds een erg zwak argument om ergens niet heen te gaan en het is ook zelden waar. Ik had natuurlijk best zin om de verjaardag van Lindi te vieren, maar ik was bang om een slechte eerste indruk op haar vriendinnen te maken. Want ja, ergens zag ik ze toch een beetje als rivalen die mijn vriendschap wilden stukmaken. Maar omdat ik niet als een lafaard wilde overkomen, ging ik natuurlijk wel.
Toen ik binnenkwam, was Iris de eerste die ik zag. Lindi stond nog in de gang en Iris was verder de enige in de woonkamer. Ik moet zeggen dat ze er op dat moment niet op haar mooist uitzag. Haar blonde haar zag eruit alsof ze net een uur door de regen had gefietst en ze h ad een lelijk zittende spijkerbroek en een vormeloze trui aan. Waarschijnlijk zou geen enkel andere jongen verliefd op haar zijn geworden als hij in mijn schoenen had gestaan, maar ik was meteen verkocht. Het was liefde op het eerste gezicht, van mijn kant dan. “Hallo,” zei ze en ze schonk me een vluchtige glimlach. Ik liep naar haar toe en stak mijn hand uit. “Hoi, ik ben Ruben.” Ze schudde mijn hand en knikte. Ik ging op de stoel naast haar zitten en was onder de indruk. Ik voelde gewoon meteen dat dit een bijzonder meisje was. Haar hele houding straalde het uit, ze had een uitstraling waar niemand tegenop kon. “Hoe heet jij?” vroeg ik uiteindelijk. “Iris,” zei ze. “Ben jij die vriend van Lindi die Psychologie studeert?” Ik knikte. “En ben jij die nieuwe vriendin die Literatuur studeert?” Ze haalde haar schouders op en nam me peilend op. “Ik dacht dat je kleiner was.” “Tsja…” zei ik en toen kwam Lindi samen met haar andere nieuwe vriendin, Tara, binnen. Die laatste stelde zich wel meteen aan me voor en begon daarna meteen met Iris te praten. Ik sprak een tijdje met Lindi, maar ik merkte dat mijn ogen steeds naar Iris gleden. Zodra de mogelijkheid zich voordeed, begon ik een gesprek met haar. Nu was ze toeschietelijker en we hadden het over van alles, van fobieën tot appeltaart. Het was de leukste verjaardag die ik ooit heb gehad. Ik was werkelijk smoorverliefd geworden, maar ik besefte toen al dat het moeilijk zou worden. Ik wist dat ik moest wachten, maar uiteindelijk zouden we een relatie krijgen, daar was ik zeker van.
Voorgevoelens bedriegen me nooit.

Leuk stuk, leest fijn. Op zich geen origineel onderwerp, maar daar is niets mis mee. Ik vind het eind alleen tegenvallen... Komt er nog een vervolg?

Bedankt.. Er komt nog meer, dus het originele komt misschien ook nog;)

Maar fijn te horen dat jij het in ieder geval fijn vindt lezen, want daar twijfelde ik zelf nog een beetje over;)

Verder geen spelfoutjes of zo? (ik vind toeschichtelijk nog steeds normaler klinken dat toeschietelijk)

tis toch echt toeschietelijk :D maarre, ik heb niets kunnen ontdekken, maar ik heb het op school gelezen, dus dat zegt weinig... (op school lees je nooit op je gemak, ik niet tenminste! :))
Maarre, ik ben benieuwd naar het vervolg, omdat ik nieuwsgierig ben naar de rest :D (en daz posi, toch?)

Hm, ik vind het op zich wel leuk, alleen een beetje standaard... hoewel ik eerst dacht dat de hoofdpersoon een meisje was:D. Enne, je hebt ergens een beetje een vreemde zin. Wacht even.

De zin klopt wel, maar hij loopt niet lekker omdat je er twee keer iets met uitstralen in hebt zitten.

Ik vind het best een aardig stukje. Het verrast mij ook dat de 'hoofdpersoon' uiteindelijk een jongen blijkt te zijn.

Verder twee 'foutjes':

Ik weet nog dat ik niet zo’n had om naar Lindi’s verjaardag te gaan.

h ad

Ik ben benieuwd naar het vervolg! :D

Het verbaast mij dat ik niet de enige was die dacht dat de hoofdpersoon een meisje was :o

Ik vind het wel mooi, het leest echt heel erg fijn. En ik ben heel benieuwd naar de rest. :)

(ik dacht ook dat de hoofdpersoon een meisje was... U're not alone!)

Dus jullie ontdekten dat pas als hij zegt dat hij Ruben heet? Maar het gaat over een ontmoeting met Iris, dus op zich is het dan toch wel iets logischer dat hij een jongen is? (Natuurlijk had hij in principe een meisje kunnen zijn, maar... Nou ja:p) En bedankt voor de reacties, trouwens :)
Stukje van het vervolg:

II

De eerste keer dat ik Ruben ontmoette… Volgens mij was het op de verjaardag van Lindi. Ik zat toen net een paar weken op de universiteit en mijn vriendschap met Lindi was nog erg pril. Het waren vermoeiende weken geweest, vol met stress. Ik was van plan en hele nieuwe start te maken, het verleden achter me te laten en een nieuwe vriendinnen te maken. Daarom was ik ook zo blij toen ik bijna meteen met Lindi en Tara bevriend raakte, een van mijn doelen had ik dus al bereikt. Maar omdat ik niet goed tegen veranderingen kon en erg moest wennen aan de overgang van de middelbare school naar de universiteit, was ik na een paar weken totaal ingestort. Een beetje lachend had ik de dag voor Lindi’s verjaardag gezegd dat ze nu mijn ware aard zouden leren kennen. “Ik ben niet altijd sterk en aardig. Soms leef ik ineens in een andere wereld en kan ik alleen nog maar negatieve dingen zeggen. Dan wil ik het liefst oplossen in de lucht en voel ik me lelijk. Ik heb er zelfs speciale kleding voor. Als ik oude en donkerkleurige kleding draag, weet je dat ik ben ingestort, oké?” Lindi en Tara hadden gelachen en verteld over hoe zij zich gedroegen als ze chagrijnig waren. Later lachten ze niet meer als ik een instorting had, later waren ze meer begrijpend en probeerden ze me te helpen. Het waren allebei aardige en goede meisjes en het is aan hen te danken dat ik die eerste weken op de universiteit zo goed ben doorgekomen.

“Vanaf zeven uur ben je welkom,” had Lindi gezegd, dus ik was er om tien voor zeven. Afgezien van mijn geboorte die drie weken later kwam dan gepland, was ik altijd overal te vroeg. Ruben kwam zo’n vijf minuten later binnen. Ik verwonderde me over zijn lengte, hij was ruim 1.90. Omdat Lindi nauwelijks langer dan anderhalve meter was, had ik gedacht dat hij erg klein zou zijn. Dat was natuurlijk een kromme redenatie, maar toch heb ik nooit aan Rubens lengte kunnen wennen. Hij stelde zich meteen aan me voor en verwachtte waarschijnlijk dat ik dit ook zou doen, maar ik zei niets en knikte alleen. Ik voelde me alsof ik al vier dagen achtereen wakker was en ik zat in een periode waarin ik ervan overtuigd was dat alle jongen leeghoofdige sukkels waren, dus ik vond het niet noodzakelijk mijn naam te noemen. In de loop van de avond draaide ik echter bij. Om de een of andere reden waren de enige jongens die ik interessant vond de jongend die een relatie hadden of goed bevriend waren met een vriendin van me. Dat voelde veiliger aan, tegen andere jongens durfde ik nog geen simpel woord te zeggen. Maar Ruben was aardig en stelde me op mijn gemak. Het was duidelijk dat hij krampachtig een gesprek gaande wilde houden. Ik speelde even met de gedachte extra kortaf en bot te doen, maar ik kwam tot de conclusie dat ik daar eigenlijk geen zin in had. Ik wilde op dat moment nog steeds een nieuwe start maken en geloofde nog in de prachtige toekomst die voor me lag. En daarom antwoordde ik vriendelijk en beleefd en stelde ik hem zelfs af en toe een vraag. Aan het eind van de avond was mijn sombere stemming ineens doorgeslagen naar de andere kant en was ik druk en vrolijk. Pas toen hij aan me vroeg of hij mijn e-mailadres mocht hebben, werd ik weer mezelf. Ik schudde lachend mijn hoofd. “We zien elkaar vast nog wel eens.” Hij knikte en drong niet verder aan. Vanaf het eerste moment probeerde hij me te ontzien en behandelde hij me als een koningin. Dat zag ik toen nog niet in. De volgende dag dacht ik aan hem terug als “die vriend van Lindi” en een week later was ik hem alweer bijna vergeten.

Een paar weken later echter besloot Lindi dat we iets gezelligs moesten gaan doen. Ze nodigde Tara, Ruben, Hans en mij uit om te gaan wandelen door het bos. Waarschijnlijk hebben de meeste studenten andere definities bij iets gezelligs doen, maar Lindi bezat grote overredingskracht en wist ons ervan te overtuigen dat het geweldig zou worden. Wonder boven wonder kreeg ze gelijk, het werd echt gezellig. We wandelden en praatten, zochten naar eikels en kastanjes en verbaasden ons over de prachtige herfstkleuren. Het voelde allemaal heel vertrouwd en natuurlijk en we waren het er volkomen over eens dat we zulke dingen vaker moesten doen. In een paar uur ontstond de basis van de vriendschap tussen ons vijven. Ik voelde me uitgelaten en goed en ik wist dat deze vriendengroep belangrijk voor me zou worden. Op dat moment had ik er nog geen idee van dat Ruben verliefd op me was, maar het was wel die middag dat ik besefte dat niet alle jongens standaard leeghoofdige sukkels hoefden te zijn. Met sommige kon je namelijk nog best lol beleven.

Leuk! Meer!

Leukleukleuk! Leest nog steeds lekker, enneh, hij is iets minder standaard dan ik dacht :bloos: Sommige zinnen waren iets te lang naar mijn zin, maar echt storend was het niet :)

Nice! Komt er meer?

Wauw, prachtig verhaal. Het leest heel lekker, vooral het vervolg, dat is echt heel goed. Vooral verder gaan!

Alleen een klein typfoutje:

"ik zat in een periode waarin ik ervan overtuigd was dat alle jongen leeghoofdige sukkels waren"

Dit moet natuurlijk zijn:

"ik zat in een periode waarin ik ervan overtuigd was dat alle jongens leeghoofdige sukkels waren"

Hij is bepaald niet standaard nee. Ik was halverwege vergeten dat het verhaal van jou was, dacht dat ik een boek aan het lezen was, dat wil wel wat zeggen. In positieve zin, bedoel ik ;)

Het vervolg is fijn... Ik wil meer :o

(y) Het leest lekker, en het vervolg was nog leuker dan het eerste stukje!

Ik vind het leuk, leuk, leuk!! :)

Het vervolg is leuk. Ik hoop dat het origineel blijft.

:bloos: Jullie zijn zo positief, ik durf het vervolg nauwelijks te posten uit angst dat jullie het dan collectief gaan afkraken en gaan zeggen dat het begin wel zo heel veel beter was;) Ik ben altijd bang dat ik, hoe langer ik aan een verhaal werk, hoe slechter het gaat worden. Maar ja:o

III

“Het was gezellig gisteren, vond je ook niet?” Vragend keek ik Hans aan. Het college zou pas over een kwartier beginnen, maar Hans en ik waren altijd te vroeg. Ik heb er een hekel aan om te laat te komen en mijn vreugde was groot toen ik van Lindi vernam dat Iris over dit onderwerp hetzelfde dacht als ik. Ik weet nog dat ik Lindi direct de dag na haar verjaardag belde om meer informatie over Iris te krijgen. Ze had haar e-mailadres niet aan me willen geven, wat een lichte teleurstelling was geweest, maar dat wilde nog niet zeggen dat ik niet op een subtiele manier informatie kon proberen te kijken. Maar Lindi was niet eens de eerste die doorhad dat ik verliefd was, dat was namelijk Hans geweest. De ochtend nadat we met zo’n vijven in het bos hadden gewandeld, vroeg hij het met een scheve grijns. “Ja, het was leuk. En ben jij verliefd op die Iris, of leek dat maar?” Ik voelde dat ik rood werd en haalde mijn schouders op. “Viel het op?” “Een beetje,” vond Hans. “Je praatte meer met haar dan met de rest en je fleurde helemaal op als zij iets terug zei.” Ik zuchtte. “Denk je dat ze het merkte?” “Misschien wel, misschien niet. Ze kent je natuurlijk niet zo goed, dus waarschijnlijk viel het haar minder op dan mij. Maar ik vond die Tara leuker, hoor.” “Nee!” ontzet keek ik de jongen aan die mijn gevoelens zo snel had doorzien. “Ze is wel knap en zo, maar Iris… Ik weet niet, die uitstraling van haar…” Hans grijnsde weer. “Het is inderdaad een beetje een rare. Jullie passen wel bij elkaar, wat dat betreft.” Ik stompte hem vriendschappelijk tegen zijn arm en wilde een venijnig antwoord geven, maar toen begon het college en moest ik mijn mond houden.

De maanden daarna leerden Iris en ik elkaar in snel tempo kennen. Ik zag haar vaker dan Lindi, maar had geen tijd om dat erg te vinden. Ik liep met mijn hoofd in de wolken, ik leefde van de hoop dat Iris en ik ooit een relatie zouden krijgen. Ik durfde haar niet rechtstreeks te vertellen dat ik verliefd op haar was, ik was bang dat ik haar af zou schrikken. En aangezien ik liever een goede vriendschap had dan helemaal niets, probeerde ik mijn verliefdheid zo goed mogelijk te verbergen. Soms probeerde ik het haar subtiel duidelijk te maken, maar ze ging er nooit verder op in.
De derde keer dat ik haar zag, gaf ze me haar e-mailadres en vanaf die dag zat ik ineens een stuk van op het Internet dan daarvoor. We mailen elkaar elke dag en hadden erg intieme gesprekken op MSN. Ik was er al bijna van overtuigd dat mijn verliefdheid wederzijds was, maar toen vertelde ze me dat ze elke dag zo’n zes mensen mailde en dat ze met nog veel andere persoonlijke gesprekken op MSN voerde. “MSN is veilig, je hoeft je niet druk te maken over of je iemand moet aankijken en zo. Op MSN kun je veel gemakkelijker praten, vind je ook niet?” We wandelden weer met z’n allen door het bos. Het was inmiddels half december en het was ijskoud. Hans, Tara en Lindi liepen een eindje voor ons. “Ik vind MSN eigenlijk wat onpersoonlijker,” aarzelde ik. “Juist omdat je elkaar niet kan zien, snap je? Je mist het hele gebeuren van lichaamstaal en zo.” “Ik haat lichaamstaal,” merkte Iris op. “Mijn lichaam verraadt me altijd, het lukt me nooit het onder controle te krijgen.” “Je moet ook niet proberen je lichaamstaal te onderdrukken,” zei ik. Iris maakte vaak opmerkingen waarvan ik niet wist wat ik moest denken, opmerkingen die ik niet begreep. Ze dacht op een andere manier dan andere mensen en ik vond het een uitdaging haar te leren begrijpen. Soms leek het net alsof ze niet in onze wereld leefde. Toch merkte ik dat ik, naarmate ik haar beter leerde kennen, haar gedachtegang steeds beter kon volgen. Ik verbaasde me erover hoe magisch en complex, maar tegelijkertijd eenvoudig, ze in elkaar zat en werd nog verliefder.
“Daar had ik het niet over,” zei ze bits. Ik sloeg een arm om haar heen, maar ze duwde hem weg en liep met snelle passen naar de rest. Op een drafje rende ik haar achterna. ‘Iris…” Ze draaide zich naar me om. “Je mag me niet aanraken.” Toen stak ze haar arm door die van Tara en begon ze te kletsen over de komende feestdagen.

IV

“Hé Iris, kun jij 24 december? Ik wil een kerstlunch geven, maar ik weet niet of iedereen kan.” Tara ging bij me aan tafel zitten. Ik dacht even na. “Is dat een zaterdag?” Tara knikte, pakte een boterham en nam een grote hap. Als door een wonder kon Tara zoveel eten als ze wilde zonder er dik van te worden, een eigenschap die ze volledig uitbuitte. In tegenstelling tot mij zag Tara er echter wel goed gevormd uit, ze had werkelijk een prachtig figuur. Ikzelf was nogal mager, maar ik at dan ook niet zoveel als Tara. Alleen al bij die gedachte moest ik bijna kokhalzen.
“Ik kan denk ik wel,” zei ik. “Leuk idee, trouwens. Nu heb ik iets om naar uit te kijken, kerst is bij ons altijd zo saai.” Tara knikte tevreden. “Op die manier kunnen we ons opladen voor de kerstdagen zelf. Bij ons is het ook altijd saai. Veel glimlachen en beleefd doen tegen mensen die je maar twee keer per jaar ziet… Maar goed, oudjaar zal wel gezellig worden. Jij gaat dan toch ook naar Lindi?” “Ik denk het wel,” zuchtte ik. “Heb je daar geen zin in?” vroeg Tara verbaasd. Ik haalde mijn schouders op. “2005 is zo’n goed jaar geweest, ik heb het gevoel dat 2006 alleen maar kan gaan tegenvallen.” “Wat een onzin,” vond Tara. Ze pakte nog een boterham en keek me half lachend aan. “Hoezo?” vroeg ik verbaasd. “2005 was toch geweldig? Ik heb mijn diploma gehaald, ben naar de universiteit gegaan en heb een aantal kei leuke mensen leren kennen…” “Ja, maar 2006 wordt voor jou vast nog beter.” “Waarom dan?” vroeg ik, een beetje geïrriteerd. “Ik bedoel…” Tara aarzelde even. “Ach komaan, het is toch duidelijk. Ruben en jij zijn toch voor elkaar gemaakt!” “Pardon?” mijn mond viel bijna open van verbazing. Ik had zo af en toe wel gemerkt dat Ruben misschien meer gevoelens voor mij had dan enkel vriendschappelijke, maar ik had geprobeerd hem te laten merken dat hij eventuele liefdesgevoelens beter kon onderdrukken. Ik vond het echt hartstikke leuk dat ik zo goed met hem bevriend was geraakt, hij wilde altijd naar me luisteren en kon erg gezellig zijn, maar ik was absoluut niet verliefd op hem. Ineens leek mijn verleden me in te halen, herinneringen welden in me op en ik voelde dat ik de greep op de werkelijkheid begon te verliezen.
“Iris!” Tara schudde aan mijn arm en keek me bezorgd aan. “Wat is er? Ik wilde je niet beledigen of zo, maar ik dacht… Hans vertelde me dat Ruben op jou verliefd is en jullie zijn ook zo vaak samen…” Ik knikte zwakjes, niet in staat om iets te zeggen. Het was misgegaan, helemaal misgegaan. Ik dacht dat ook ik een goede vriendschap met een jongen kon opbouwen, maar ik had het fout gehad. En Ruben… Onze vriendschap betekende natuurlijk helemaal niets voor hem, het was een manier geweest om me te verleiden. Op dat moment haatte ik hem zo erg, dat ik mijn tas pakte en direct naar hem toeging, Tara verbaasd achterlatend.

“Je hebt me erin geluisd!” gilde ik. “Je hebt tegen me gelogen! We hadden zo’n mooie vriendschap, maar jij hebt het verpest. Waarom heb je het me niet verteld?” Ruben keek me verbaasd aan en ik begon ineens te twijfelen. Was hij wel verliefd op me? Maar toen dacht ik aan de afgelopen maanden, aan de keren dat hij geprobeerd had het me te vertellen. Waarom had hij dat niet gewoon gedaan? Waarom deed hij alsof hij bevriend met me wilde zijn? “Kom binnen,” zei Ruben onzeker en ik kreeg medelijden met hem. “Het spijt me,” zei ik. “Ik reageerde een beetje impulsief. Maar ik had niet door… Nou ja, ik wist het natuurlijk wel, maar ik negeerde het, denk ik. Ruben, hoe kón je?” “Waar heb je het over?” vroeg hij geduldig. Ik haatte dat aan Ruben, wat ik ook deed, hij bleef altijd aardig en geduldig. “Ik dacht dat we gewoon bevriend waren, dat het zo goed was. Net als jij met Lindi bevriend bent, bedoel ik,” mijn stem klonk zwak en schril tegelijk. “Ik…” Ruben werd rood. “Ik ben al verliefd op je vanaf de eerste seconde dat ik je zag. Maar ik wil me niet aan je opdringen, ik vind vriendschap ook belangrijk. En ik heb wel geprobeerd om het je te vertellen, geloof me.” Ik knikte. “Maar ik wil geen relatie, dat kan ik gewoon niet. Ik heb het anderhalf jaar geleden geprobeerd, maar…” Ik begon te huilen. Ruben wilde een arm om me heen slaan, maar ik dook weg. “Je mag me niet aanraken. Ik wil gewoon bevriend zijn, oké? Ik ben geen relatiepersoon, ik ben niet voor relaties gemaakt.” Ruben zuchtte. “Iedereen kan een relatie hebben, jij ook.” “Je begrijpt het niet.” Ik probeerde het hem uit te leggen, net zolang tot hij het een beetje begreep. “Ik zal op je wachten,” beloofde hij. “Eens zul je beseffen dat je verliefd op me bent en een relatie met me wilt en tot die tijd wil ik gewoon bevriend met je zijn. Ik kan leven met alleen vriendschap, maar ik kan er niet tegen als je me haat.” “Ik haat jou niet,” verzekerde ik hem. “Maar ik zou er maar niet op rekenen dat ik ooit verliefd op je word. Ik heb het een keer geprobeerd, maar het is mislukt. Relaties zijn te pijnlijk voor me.” “Je moet niet opgeven,” hij keek me recht aan. “Je hebt misschien een aantal traumatische ervaringen achter de rug, maar die kun je overwinnen. Je bent een sterk meisje, Iris.” Ik lachte. “In je dromen misschien.”

Wauw.

Dit deel is zeker niet slechter dan de vorigen. Ik vind dit een mooi verhaal. Ik weet eigenlijk niet goed hoe ik het moet zeggen, er is niet echt een woord voor. Maar in ieder geval, schrijf snel verder, want je hebt me heel nieuwschierig gemaakt. (y)

Ik vind het niet heel geweldig, maar kon het wel in een adem uitlezen. Wil wel een vervolgje zien!

Hm, ik wil ook nog meer:). Ik vind het leuk!

Ik ook, ben benieuwd :)

Bedankt allemaal:) Ik probeer dit nu te posten, maar ons internet doet het niet echt, dus als jullie een tijdje niets van me horen, ligt het daaraan;)

V

Ik geloof dat ik me onze eerste ruzie nog beter herinner dan onze eerste ontmoeting. Ik had Iris nog nooit kwaad gezien en het was een schok voor me toen ik ontdekte waar haar woede vandaan kwam. Hoewel ik eerst de hele middag na de ruzie heb gehuild, ging daarna toch voorzichtige blijdschap overheersen. Iris wist nu eindelijk echt wat ik voor haar voelde, ze kon het nu onmogelijk meer negeren. Bovendien was ze na haar uitbarsting verrassend persoonlijk geworden en had ze me dingen verteld die een hoop duidelijk maakte.
“Ik kan geen relaties hebben,” had ze gezegd. “Dat denk ik al mijn hele leven, maar anderhalf jaar geleden is het bevestigd. Ik had een relatie met een jongen… Het was walgelijk.” “Waarom dan?” vroeg ik zacht. “Hij was heus een aardig persoon, ik kon goed met hem praten, maar… Op een gegeven moment dwong hij me dingen te doen die ik niet wilde, waar ik nog niet aan toe was.” Ze begon weer te huilen en ik vervloekte die klootzak die mijn grote liefde had beschadigd, maar ze keek me recht aan en zei: “Dat moet je niet zeggen. Het was een goede jongen, heus.” En toen ik nog wat tegensputterde: “Hou je mond. Hij leek om eerlijk te zijn sprekend op jou, qua karakter dan.” Ik zweeg gekwetst en ze lachte. Achteraf had ik op dat moment moeten weten dat ik haar beter uit mijn hoofd kon zetten, maar mijn gevoelens voor haar waren te sterk. “Je moet me de tijd geven,” zei ze. “Ik vind je echt aardig en ik wil graag bevriend blijven, maar…” “Ik zal op je wachten,” beloofde ik.

In de loop der jaren is iedereen van onze vriendengroep wel eens een tijd neerslachtig of depressief geweest. We waren een hechte groep en stonden altijd voor elkaar klaar, maar als een van ons echt depressief was, stonden we machteloos en konden we enkel afwachten. Iris was de eerste die zich een tijd afzonderde van onze groep. Ze was wel naar Tara’s kerstlunch geweest, maar ze had nauwelijks iets gezegd of gegeten. Het deed me pijn haar zo te zien, maar ik durfde niet goed een gesprek met haar te beginnen omdat ik bang was dat ik de oorzaak van haar neerslachtigheid was. Ik werd verteerd door spijt, totdat Tara naar me toekwam en me vertelde dat ik niet de oorzaak was. Volgens Tara was Iris bezig met herinneringen te verwerken en was het enige wat wij konden doen rustig afwachten en haar duidelijk maken dat we haar wilden helpen. Dit luchtte me wel een beetje op en ik werd pas weer ongerust toen ze niet kwam opdagen met oudjaar en ze mijn mailtjes niet meer beantwoordde. Ook was ze nooit meer op MSN, terwijl ik haar daar eerst bijna dagelijks sprak.
Ondanks Iris’ afwezigheid was oudjaar best gezellig. We dronken allemaal iets teveel en vertelden elkaar persoonlijke dingen die we de dag erna alweer half vergeten waren. Volgens mij verkondigde Tara toen al dat ze lesbisch was, maar ik weet het niet meer zeker. Waarschijnlijk namen we haar niet serieus en daardoor kwam het dat Iris hier verder niets over hoorde.

Het was alweer begin januari toen ik naar Lindi ging en daar Iris aantrof. “Hoi,” begroette ik haar. Mijn verliefdheid was niet afgezwakt, integendeel. Het liefst had ik haar onmiddellijk omhelsd, maar dat deed ik natuurlijk niet. “Hallo, hoe gaat het?” ze keek me met twinkelende ogen aan en ik voelde de vlinders in mijn buik. Ze was duidelijk afgevallen, maar toch merkte ik meteen dat haar vrolijkheid weer terug was. “Het gaat wel goed,” glimlachte ik. “Prettig nieuw jaar, trouwens. Gaat met jou ook alles weer goed?” Ze knikte en grijnsde. “Het ging even slecht, na ons gesprek en zo, maar daar praten we niet meer over, oké?” “Oké,” zei ik zacht.

Eigenlijk is het verbazingwekkend dat het Iris en mij zo snel weer lukte onze vriendschap op te pakken. Ik had even gevreesd dat dit het einde zou zijn, maar het was juist het begin. Er was nu duidelijkheid tussen ons, we wisten hoe de ander over onze vriendschap dacht. Bovendien was Iris vanaf dat moment ook veel opener tegenover mij. Hoewel ze direct na een uitstorting nooit wilde praten over hoe ze zich had gevoeld en wat er was gebeurd, kwam ik uiteindelijk meestal toch alles te weten. Ze was ongelooflijk eerlijk, maar kon ook met een stalen gezicht liegen, net hoe het haar uitkwam. En verder was ze ontzettend hard, niet alleen voor zichzelf, maar ook voor anderen. Ergens zag ik dat allemaal wel, maar ik schonk alleen aandacht aan haar goede kanten. Ik was verliefd en ik was blij dat we nog steeds bevriend waren.

VI

De maanden die volgden zaten vol met tegengestelde gevoelens. Soms was ik vrolijk en vond ik het geweldig dat ik zo’n fijne vriendengroep had, soms begon ik ineens overal aan te twijfelen en was ik ervan overtuigd dat Ruben misbruik van me maakte. Ik werd vaak zenuwachtig van de gedachte dat hij verliefd op me was, ik wilde dolgraag bevriend met hem zijn, maar zijn verliefdheid belemmerde dat enigszins. Ik had soms het idee dat hij voortdurend een goede indruk op me wilde maken, dat hij me ervan wilde overtuigen dat hij een goede vriend voor me kon zijn. Maar hoe irritant ik dat ook vond, toch vertelde ik hem steeds weer mijn intiemste dingen. Ik kon het eenvoudig niet laten, ik vond het heerlijk iemand te hebben die ik volledig kon vertrouwen en bij wie ik altijd terecht kon. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat hij mij ook alles kon vertellen, maar misschien slaagde ik hier toch niet echt in. Op een bepaalde manier werd ik altijd zo in beslag genomen door mijn eigen gedachten en gevoelens, dat mijn vrienden liever met hun problemen naar een ander gingen. Dit deed me pijn, maar ik begreep het wel. Het idee van een hele nieuwe start had ik toen allang opgegeven. Mijn verleden zat in me en ik had het nog lang niet verwerkt. Ik moest mezelf leren accepteren en Ruben hielp me daarbij.

“Ik heb een nichtje gekregen,” Ruben had ineens bij me op de stoep gestaan, wat me een beetje irriteerde omdat ik niet van onverwacht bezoek hield. Maar hij had gezegd dat hij maar even wilde blijven en daardoor had ik me voorgenomen aardig tegen hem te doen. “Gefeliciteerd,” zei ik. “Hoe heet ze?” “Rianne,” antwoordde hij. “Dat is wel grappig, want zo had ik ook geheten als ik een meisje was geweest: Rianne Wijnhoven.” Verbaasd keek ik hem aan. “Echt waar? Rianne is mijn tweede naam, wist je dat?” Hij schudde zijn hoofd en glimlachte. “Mijn oma’s noemen me nog steeds Iris Rianne, mijn ouders ook soms.” “Klinkt wel mooi,” vond Ruben. “Die naam hebben we dan toch maar mooi gemeen, we horen bij elkaar.” Ik keek hem waarschuwend aan. “Niet waar, jij heet Ruben Wijnhoven en ik Iris Rianne Rezuor. Daar zit geen enkel dezelfde naam bij, nog niet eens een lettergreep.” “Tsja, als je het zo bekijkt…” “Zo bekijk ik het,” zei ik. Hij knikte en het bleef even stil. Ik wilde hem al bijna op een subtiele manier de deur uitwerken, toen hij ineens opveerde en zei: “Wist je trouwens al dat de vakantie geregeld is? We gaan anderhalve week naar een camping in Zeeland, leuk hè?” “En wanneer precies?” vroeg ik. Ruben noemde me de datum en ik voelde het tintelen in mijn maag. Ik voelde toen al dat het een bijzondere vakantie zou worden, maar ik wist nog niet precies op welke manier.

Ga verder! (y)

(y)! In een ruk gelezen... NICE! (enneh, tis toch origineler dan k d8 :o)

Wanneer komt het verhaaltje over de vakantie:o? Nee, grapje, ik vind het nog steeds leuk.

Hebben jullie geen enkele taalfout kunnen ontdekken of zo?:o:p

VII

“Wat zie jij er vrolijk uit,” merkte ik ergens eind april op. Achteraf kan ik niet meer precies zeggen wanneer ik doorkreeg dat Hans verliefd was, in ieder geval niet zo snel als dat hij het bij mij merkte. Toch vermoedde ik al geruime tijd dat Hans belangstelling voor had voor Tara, al liet hij dat niet echt duidelijk merken. Ik denk dat hij eerst zeker wilde zijn van zijn gevoelens voordat hij aan Tara zijn liefde openbaarde, maar helaas voor hem liep het iets anders af.
“Tara,” gromde hij. Zijn ogen glommen en ik besefte dat hij moeite moest doen om niet te gaan huilen. “Wat is er met haar?” vroeg ik voorzichtig. “Ze kwam naar me toe en vroeg me rechtstreeks of ik verliefd op haar was. Ze zei dat ik er niet omheen moest draaien en dat ze duidelijkheid wilde.” “En wat zei je toen?” vroeg ik. Ergens voorvoelde ik welke kant Hans’ verhaal op zou gaan en ik had medelijden met hem. “Ik zei dat ik inderdaad verliefd op haar was. Verdomme, ik dacht dat ze ook iets voor mij voelde, ik dacht dat alles eindelijk goed zou komen. Maar ze zweeg enkel en schudde haar hoofd. En toen vertelde ze me…” Hij zuchtte. “Dat ze op meisjes viel?” raadde ik. Hij knikte verbaasd. “Wist je dat?” “Ze had zoiets met oudjaar gezegd, geloof ik. Sorry, ik had je misschien moeten waarschuwen, maar ik wist niet zeker…” Hans haalde zijn schouders op. “Dat wist ik helemaal niet. Maar jij kon me toch ook niet waarschuwen, je wist niet eens dat ik verliefd op haar was.” “Tsja…” zei ik. “Meiden,” gromde hij en ik glimlachte, nog steeds ervan overtuigd dat Iris en ik uiteindelijk een relatie zouden krijgen.

Het is aan Lindi te danken dat onze vriendengroep bij elkaar bleef. Hans wilde Tara eigenlijk niet meer zien en ook Tara voelde zich ongemakkelijk in Hans’ aanwezigheid. Maar Lindi wist ze toch steeds weer te overreden naar haar huis of het bos te komen. In plaats van dat onze vriendengroep uit elkaar viel, werd hij alleen maar hechter. Tara praatte nu openhartig over haar geaardheid en verzekerde Hans ervan dat hij een goede kans had gemaakt als ze op jongens zou vallen. Ik geloof dat we in die tijd allemaal wat eerlijker en opener vertelden over ons liefdesleven. Zelfs Iris had over haar vorige relatie verteld, ze had gezegd dat deze relatie er de grootste oorzaak van was dat ze niet verliefd wilde worden op mij. Die woorden verwamden uiteraard mijn hart, des te meer omdat ik merkte dat Iris bezig was met haar verleden af te rekenen. Ze probeerde haar verleden te accepteren om door te kunnen gaan en onze vriendengroep hielp haar hierbij.

En zo kwam het dat ik die zomervakantie samen het met Hans in een tentje in Zeeland lag. We zouden er anderhalve week blijven en ik had er veel zin in. De eerste dag hadden we de omgeving een beetje verkend en de tweede dag waren we voornamelijk op het strand en in de zee te vinden. De sfeer was geweldig, iedereen was vrolijk en het ging allemaal gewoon hartstikke goed. Ik merkte wel dat Tara en Iris meer met elkaar optrokken dan eerst, maar ik lette er niet echt op. Zelf had ik in die tijd geweldige gesprekken met Lindi en ik voelde voor even weer de kracht van onze oude vriendschap. Ik geloof dat het de vijfde dag was toen Lindi, Hans en ik besloten een lange wandeling te maken. Tara en Iris hadden niet zo’n zin en bleven achter op de camping. Toen we aan het eind van de middag terugkwamen, vonden we alleen Tara bij de tent. Ik merkte direct dat er iets was gebeurd, als een soort trilling in de lucht, maar ik wist absoluut niet wat het was. Gelukkig hield Tara me niet lang in spanning. “Jongens,” zei ze en ze glimlachte breed. “Ik weet dat jullie het misschien niet leuk zullen vinden, maar de wegen der liefde zijn ondoorgrondelijk. Je kunt je verliefdheden niet sturen en…” Ik keek Hans aan en zag dat hij het ook begreep. Tara en Iris hadden een relatie.

VIII


Die vakantie, die heerlijke vakantie! Al vanaf het moment dat Tara me vertelde dat ze lesbisch was, ergens eind april, had ik meer dan enkel vriendschappelijke gevoelens voor haar. Ik voelde me daar een beetje schuldig over, alsof ik Ruben verraadde en daarom probeerde ik mijn gevoelens te negeren. Ik wist dat Ruben nog steeds verliefd op me was, wat me oprecht verbaasde, en ik wilde hem liever niet kwetsen door een relatie met iemand anders te beginnen. Maar tijdens die vakantie kreeg ik door dat mijn gevoelens wederzijds waren en ik kon het wel uitschreeuwen van vreugde. Toen iedereen op een middag was, praatte ik er met Tara over. Ook zij had geaarzeld een relatie te beginnen omdat ze Hans niet wilde kwetsen, maar ze vond toch dat wij eigenlijk gewoon moesten kunnen doen wat we wilden. “Je kunt wel altijd met andermans gevoelens rekening proberen te houden, maar het is de vraag of jij daar gelukkiger van wordt. Wij hebben toch ook recht op liefde?” Ze boog zich naar me toe en zoende me. Daarmee was het gesprek afgelopen en ik voelde me opgelucht. Onze vriendschap was zo hecht, ik vond het maar niets om geheimen voor elkaar te hebben.

Hans was gelukkig direct blij voor ons, maar Ruben en Lindi moesten even slikken toen ze hoorden dat Tara en ik verliefd op elkaar waren. Lindi was misschien een beetje jaloers, omdat iedereen verliefd scheen te zijn, behalve zij. Ze accepteerde het wel meteen, maar ik kon merken dat ze liever had gezien dat het anders was. Bovendien besloot ze onmiddellijk dat ze bij Hans en Ruben in de tent wilde slapen. “Jullie hebben privacy nodig,” grijnsde ze. Lindi was gelukkig erg optimistisch van aard, ze zorgde er ook altijd voor dat we met z’n allen iets gingen doen en was erg flexibel. Aan het eind van de vakantie was ze aan de nieuwe situatie gewend.

“Waarom heb je me niet verteld dat je verliefd was?” vroeg Ruben op de dag dat Tara en ik een relatie kregen. Ik haalde mijn schouders op. “Ik wist toch niet of het wederzijds was. En ik wilde jou niet kwetsen. Ruben, ik heb het je al zo vaak gezegd, maar… Ik vind je echt hartstikke aardig, maar ik kan geen relatie met je hebben.” Hij zuchtte diep. “En met Tara wel?” Ik aarzelde. “Ik ben verliefd op haar en ik wil het proberen. Misschien gaat het mis, ik weet het niet. Ik en relaties, dat is nu eenmaal een beetje ingewikkeld.” Enigszins opgelucht knikte hij. “Misschien leer je er wel van,” zei hij. “Misschien krijg je zo meer duidelijkheid. Maar als het uitgaat… Je weet dat ik er altijd voor je ben.” Ik knikte en liep weg, maar draaide me op het laatste moment nog even om. “Je beseft hopelijk wel dat jij mij nu hetzelfde verwijt als ik jou verweet toentertijd? Jij vertelde me immers ook niet meteen dat je verliefd was op mij.” Hij grijnsde wat ongemakkelijk en ik liep met een tevreden gevoel terug naar de tent.

Ja, ik vond het echt een hartstikke leuke vakantie en volgens mij dacht de rest er ook zo over. Ruben duikelde aan het eind van de week nog een meisje op waar hij een paar keer mee zoende. Waarschijnlijk deed hij dit alleen maar om mij duidelijk te maken dat ik me niet schuldig over mijn relatie hoefde te voelen, dat ik dit gewoon moest proberen. En natuurlijk moest hij op een bepaalde manier zijn frustraties kwijt. Maar ondanks dat een relatie tussen Ruben en mij onmogelijker leek dan ooit, bleef onze vriendschap nog even sterk. We deden in die anderhalve week ontzetend leuke en gezellige dingen, wat waarschijnlijk voor Lindi’s verdienste was. Natuurlijk waren er soms wel wat kleine irritaties, maar toch herinnerden we ons later deze vakantie als bijzonder geslaagd. Toen we huiswaarts keerden, waren de onderlinge relaties in onze vriendengroep wel wat veranderd, maar toch waren we een nog hechtere eenheid dan daarvoor.

“Ik hou van je,” Tara keek me aan en glimlachte. “Op het begin vond ik je wat onecht, met die gemaakte vrolijkheid van je. Maar toen stortte je zo’n beetje in, weet je nog? Met Lindi’s verjaardag, toen we Ruben ontmoetten. Toen begreep ik dat jouw vrolijkheid niet gespeeld was, dat jouw gevoelens gewoon altijd uitvergroot naar buiten komen. Ik wist eerst niet goed wat ik van je moest denken, maar nu…” Ze zuchtte. “Lieve Iris, ik wil je nooit meer kwijt.” Verbijsterd keek ik haar aan.

Niet onverwacht, die relatie, maar toch! (y) weer een puik stukkie werk!

Nee, maar wel mooi :)

Hm, ik had het niet verwacht, maar dat kan aan mij liggen:p.

Ligt vast aan jou :p

Ach, anders is het ook zo saai, als je al helemaal weet hoe verhalen verder lopen en zo, toch? Maar op zich zijn er wel wat tekenen dat Tara en Iris een relatie kunnen krijgen, hoor :)

Nog een stukje van het vervolg (ik zit er helemaal in, zover dat het mijn nachtrust schaadt en dat is eigenlijk niet echt bevorderlijk voor mijn verhaal:p

IX


Een beetje ongemakkelijk stond ze in de deuropening. Het was de eerste keer dat Iris hier kwam, ik woonde toen pas een paar weken in het studentenhuis. Daarvoor had ik altijd heen en weer gereisd tussen Ede en Utrecht. “Hoi Iris.” Ik glimlachte en gebaarde dat ze mijn kamer in mocht komen. Ik had meteen door dat er iets aan de hand was, normaal liet Iris het ruim van tevoren weten als ze langs wilde komen. Ze hield ervan haar leven tot op de minuut in te plannen, het gaf haar een gevoel dat ze alles onder controle had. Nu had ze dat gevoel overduidelijk niet, haar ogen straalden paniek uit en ze zag er erg vermoeid uit. Hoewel ik haar een paar dagen eerder nog had gezien, had ik het idee dat ze erg was afgevallen. “We moeten praten, geloof ik.” Iris keek me vluchtig aan en ik knikte. “Ga zitten. Wil je iets drinken?” Ze schudde haar hoofd en ging op het puntje van de bank zitten. Ik pakte mijn bureaustoel, want ik voelde dat Iris liever niet had dat ik dicht bij haar in de buurt kwam. “Wat is er aan de hand?” Iris zuchtte en zweeg. “Heeft het iets met Tara te maken?”
Zodra we terug van vakantie waren gekomen, had ik het gevoel gehad dat hun relatie niet lang zou duren. Eerst had ik gedacht dat ik de voortekenen alleen maar op een voor mij gunstige manier interpreteerde, maar Lindi vertrouwde me toe dat zij er hetzelfde over dacht. Lindi vreesde dat de relatie voor Iris enkel een uitvlucht was, om mij duidelijk te maken dat ze alleen vriendschap wilde. Ik vond dit nogal een vergaande gedachte, maar ik was het met haar eens dat Iris niet echt verliefd scheen te zijn.
“Misschien is het dom van me om dit met jou te bespreken,” begon ze. “Aangezien het voor jou erg goed zou uitkomen als mijn relatie stuk zou lopen.” Ik schudde heftig mijn hoofd. “Ik vind het het belangrijkste dat jij gelukkig bent. Echt waar, ik vind alles goed en ik doe alles voor je, zolang het jouw geluk bevordert.” “Zulk soort dingen moet je niet zeggen,” zei Iris zacht. “Ik kan er niet tegen als mensen zulk soort dingen zeggen. Alles en altijd, dat zijn zulke zware begrippen. Tara zei dat ze me nooit kwijt wilde, dat ze altijd bij me wil blijven. O Ruben, wat moet ik nu?” Ik dacht even na. Zelf vond ik het vanzelfsprekend dat je voor altijd bij iemand wil blijven als je verliefd op iemand bent, maar Iris voelde dat blijkbaar anders. “Ben je nog wel verliefd dan?” vroeg ik aarzelend. Ze haalde haar schouders op. “Ik dacht van wel, maar hoe kan ik nu weten wat ik straks wil? Altijd duurt ontzettend lang…” “Ik snap wel wat je bedoelt,” zei ik bedachtzaam. “Maar ik denk dat je, als je echt verliefd bent, er gewoon zeker van bent dat je altijd bij diegene wilt blijven.” Iris keek me recht aan. “Dan ben ik nog nooit verliefd geweest.” Ik zweeg en voelde de afstand tussen mijn wereld en die van Iris een stuk heviger dan normaal. Ik kon haar woorden wel volgen, maar begrijpen wat ze precies zei, ging niet. En toch was ik nog steeds verliefd op haar, nog erger dan in het begin. Tijdens de vakantie had ik wel met een ander meisje gezoend, maar daardoor was het me juist extra duidelijk geworden dat ik mijn ware liefde al had gevonden. Ik hield zo ontzettend veel van Iris en wilde werkelijk alles voor haar doen om haar gelukkig te maken of houden.
“Het ergste is nog,” ze glimlachte triest en haalde diep adem. “Dat ik er niet meer tegen kan als Tara me aanraakt. Ik hou heus van haar, maar ik kan het niet meer aan. Het is alweer mislukt.”

Nog diezelfde middag maakte Iris het uit. Dat ging bij Tara met veel ongeloof en tranen gepaard. Ergens had ze het wel aan zien komen, maar het kwam toch nog onverwacht. Het deed Iris veel pijn Tara zo verdrietig te zien en ze probeerde het zo goed mogelijk uit te leggen, maar ik geloof dat Iris het zelf ook niet begreep. Daarna liet Tara zich een week niet zien, ze daagde niet op bij colleges en nam de telefoon niet aan. We maakten ons allemaal grote zorgen en ik merkte dat het met Iris ook steeds slechter ging. Het kwam steeds vaker voor dat ik haar gedachtes niet kon volgen en ze at veel te weinig. Ik probeerde met haar te praten, maar het had niet zoveel effect. Bovendien regende het voortdurend en had Lindi bronchitis, zodat we ook niet met z’n allen ergens konden gaan wandelen. Uiteindelijk was het Hans die ervoor zorgde dat alles weer goed kwam. Hij ging naar Den Bosch, waar Tara woonde, om met haar te praten. Ik weet niet precies wat hij allemaal heeft gezegd, maar het hielp wel. De volgende dag was Tara weer present. Ze sprak een stuk minder dan normaal en probeerde Iris volkomen te negeren, maar een paar weken later glimlachte ze weer en maakt ze grapjes over haar liefdesverdriet. “Het is onzin om langer te trouwen over je relatie dan dat hij heeft geduurd, toch? En Iris hoort immers bij Ruben…” Dat kwam haar op een paar giftige blikken van Iris te staan, maar dat maakte haar niets uit. Weken gingen voorbij en uiteindelijk was de situatie weer ongeveer hetzelfde als eerst. Tara en ik waren nog steeds verliefd op Iris, Hans was heimelijk nog een beetje verliefd op Tara en Iris zat nog steeds met zichzelf in de knoop. En Lindi… Lindi zorgde ervoor dat we bij elkaar bleven en een eenheid vormden.

X

Nadat ik een relatie met Tara had gehad, was alles veranderd. Tot dan toe had ik in ieder geval nog de ijle hoop gehad dat ik misschien lesbisch was en dat mijn eerste relatie om die reden was mislukt. Nu had ik die hoop niet meer, nu was het bevestigd dat ik geen relatie kon hebben. Het zat niet in me om echt van een ander te houden, ik had wel gevoelens van liefde, maar ik kon me onmogelijk voorstellen dat ik mijn hele verdere leven die gevoelens zou houden. Na een tijdje sloeg mijn liefde om in walging en kon ik het niet verdragen als hij of zij me aanraakte. Ik wist dat ik mensen daardoor teleurstelde en pijn deed, maar ik kon het niet helpen. Ik begreep zelf ook niet waarom ik nooit hevig verliefd was, waarom mijn gevoelens geen stand konden houden. Het enige waar ik zeker van was, was dat ik de rest van mijn leven vrijgezel zou blijven. Want ik en relaties, dat werkte niet zo.

Aan de ene kant was het een grote opluchting toen Tara de week nadat ik het had uitgemaakt niets van zich liet horen, ik had zelf ook niet echt de behoefte haar te zien. Ik vond het verschrikkelijk dat ik Tara verdriet had gedaan, dat verdiende ze helemaal niet. Tara was een vrolijk meisje, maar tegelijkertijd heel gevoelig en ik kon geweldig met haar praten. En hoewel ik het eerst prettig vond dat Tara nauwelijks meer tegen me praatte en me zoveel mogelijk probeerde te ontwijken, merkte ik al vrij snel dat ik haar begon te missen. Ik wilde gewoon weer met haar bevriend zijn en tot mijn grote vreugde wilde Tara dit ook graag. Onze vriendschap was natuurlijk veranderd, maar hij was gelukkig niet verslechterd.

Het was alweer eind november toen Ruben opgetogen het grote nieuws vertelde. Lindi en ik waren bij Tara en probeerden in anderhalf uur een redelijke presentatie te maken. Daarna zouden Ruben en Hans zich bij ons voegen. Tara zou voor ons koken en daarna zouden we naar de bioscoop gaan. Maar we waren pas een uurtje bezig toen Ruben al voor de deur stond.
“Oké, we weten dat je niet graag te laat komt, maar dit is wel erg aan de vroege kant, hoor,” begroette ik hem. Ruben grijnsde. “Sorry, ik weet dat jullie nog bezig zijn met jullie presentatie, maar ik kom net bij mijn oom vandaan, die woont hier in de buurt.” “Die van dat kleine kindje, die Rianne?” vroeg Lindi. Ruben schudde zijn hoofd. “Nee, die woont in Ede… Deze oom is maar een paar jaar ouder dan ik, hij is heel erg aardig.” “Maar waarom ben je dan nu alweer hier?” vroeg Lindi. “Hij moest ineens werken, hij werkt in het ziekenhuis… Maar mijn oom vertelde dat hij in de kerstvakantie naar Oostenrijk gaat en raad eens wie er mee mag?” Triomfantelijk keek hij in het rond. “Goh, wat leuk,” reageerde Tara enthousiast. “Ga je echt skiën en zo?” Ruben knikte. “Ja, ik heb er hartstikke veel zin in.” “Wel gevaarlijk,” zei ik. “Weet je hoeveel ongelukken er gebeuren tijdens skivakanties?” “Ik zal voorzichtig doen,” beloofde Ruben. “Het enige nadeel is dat ik jullie dan twee weken niet zie.” “Dat overleven we wel, denk ik.” Ik glimlachte. “Het is niet zo dat we aan elkaar gegroeid zijn of zo.”

Later kreeg ik spijt van die woorden en begreep ik niet meer waarom ik ze had gezegd. Ik had wel vaker van die opmerkingen, ze waren mijn mond al uit voordat ik er erg in had. Ik kon ongelooflijk sarcastisch zijn en wist mensen vaak precies op hun zere plek te raken. Meestal had ik niet echt spijt van mijn woorden, ik kon ze immers niet terughalen. Gezegd was gezegd en het enige wat ik kon doen, was proberen de volgende keer na te denken voordat ik ging praten. Ik probeerde dat ook echt, omdat ik het verschrikkelijk vond mijn mond niet onder controle te hebben, maar het was zo vermoeiend dat ik vaak al snel weer opgaf.
Deze keer had ik wel echt spijt, ik werd er bijna door verteerd. Al de tweede dag na Rubens vertrek, voelde ik me eenzaam en miste ik hem verschrikkelijk. Bovendien spookten er talloze herinneringen van een jaar eerder door mijn hoofd en begon ik steeds meer door te krijgen dat Ruben echt een geweldige vriend was. Hij probeerde me nooit lastig te vallen met zijn verliefdheid, maar hij stond wel altijd voor me klaar. Daar kwam nog bij dat hij me geweldig had opgevangen toen het uitging met Tara. In plaats van dat hij zei dat ik vast beter af was zonder haar, probeerde hij me te begrijpen en luisterde hij geduldig naar me. Langzaam drong het tot me door dat mijn relatie met Tara misschien wel was mislukt vanwege het simpele feit dat ik van een ander hield. Misschien had ik wel steeds van Ruben gehouden, maar had ik mijn gevoelens op Tara geprojecteerd omdat ik geen relatie met Ruben wilde. Ik was nog steeds bang voor een herhaling van mijn verleden, ik wilde niet afhankelijk van een jongen zijn. Maar Ruben probeerde me al bijna anderhalf jaar te bewijzen dat hij me nooit ergens toe zou dwingen, dat hij me zou accepteren zoals ik was. Waarschijnlijk had hij ergens gevoeld dat zijn gevoelens toch wederzijds waren, maar wilde hij dat ik daar zelf achterkwam. “Ik wil me niet aan je opdringen,” had hij gezegd en hij had zijn belofte gehouden. Langzaam werden de dingen me duidelijker en ik vond het afschuwelijk dat Ruben juist nu zo ver weg was. Ik miste hem zo erg dat ik de hele vakantie geen hap door mijn keel kreeg en prompt drie kilo afviel.

Ik neem aan dat 'trouwen' 'rouwen' moet zijn.

Verder heb ik niets vreemds kunnen ontdekken. Weer een sterk stukje tekst!

Ja, klopt:D Wel een grappige fout:o Bedankt trouwens:o En ik heb goed nieuws, het schrijven is af, ik hoef nu alleen nog maar te typen :cool:

XI

Ik denk dat de dag waarop Iris me vertelde dat ze verliefd op me was, misschien wel de mooiste dag van mijn leven was. Ik had er zolang op gewacht, maar uiteindelijk werd mijn geduld beloond. Ik was nog geen twee uur thuis toen Iris me opzocht. Ze zag er prachtig uit, hoewel ik direct zag dat ze weer was afgevallen. Afgezien van een kerstkaart had ik de hele vakantie niets van haar gehoord en ik vroeg me af wat er was gebeurd. Dat er iets was gebeurd, was voor mij volledig duidelijk, het straalde gewoon van haar af. Haar ogen stonden helderder dan normaal en ze had nieuwe kleding aan. Ook de aarzelende glimlach was voor mij een duidelijk signaal dat dit niet zomaar een bezoek was. Even schoot de gedachte door me heen dat Iris afscheid kwam nemen, dat ze geen contact meer met me wilde, maar die gedachte verdrong ik onmiddellijk. Dat Iris kwam vertellen dat ze verliefd op me was, kwam geen moment in me op, ook al had ik zolang naar dat moment verlangd. Om eerlijk te zijn had ik het al bijna opgegeven. Ik had die vakantie veel nagedacht en was tot de conclusie gekomen dat ik beter alleen bevriend kon zijn met Iris en mijn aandacht niet enkel meer op haar moest richten.

“Ik geloof dat ik verliefd ben,” viel ze met de deur in huis. Het klonk nogal verbaasd, alsof ze zelf nog erg aan het idee moest wennen, maar toen lachte ze en voegde eraan toe: “Nee, ik weet het wel zeker.” Ik glimlachte voorzichtig en vroeg: “Op wie dan?” Sprakeloos keek Iris me aan, net zolang tot het tot me doordrong. De emoties die ik op dat moment voelde, kan ik met geen mogelijkheid beschrijven. “Iris…” was het enige dat ik uit kon brengen. “Ben je niet blij?” vroeg ze grijnzend. “Want ik vind een relatie nog steeds hartstikke eng, dus als jij inmiddels niet meer verliefd bent, vind ik dat heus niet erg. In dat geval moet je maar vergeten wat ik zojuist zei.” Ik schudde mijn hoofd. “Natuurlijk ben ik blij, ik kan het alleen nog niet helemaal bevatten…” “Maar je moet goed begrijpen,” vervolgde Iris langzaam. Haar ogen twinkelden en ik smolt bijna van geluk. “Het is nu niet ineens allemaal goed. Ik bedoel… Volgens mij ben ik al bijna een jaar verliefd op je, ik had het alleen niet door. Maar ik wil het nu niet allemaal verpesten, ik wil niet dat het te snel gaat.” “Dat begrijp ik toch allemaal, ik ken je toch,” zei ik zacht. “Denk je dat ik wil dat het misgaat? Ik heb zolang op dit moment gewacht…” Ze knikte. “Ik wil gewoon dat je weet dat ik het rustig aan wil doen.” “We hebben tijd genoeg,” glimlachte ik. “En we doen op jouw tempo, ik pas me helemaal aan jou aan. Ik zal je nooit ergens toe dwingen.”
Even bleef het stil en ik stond op en omhelsde Iris. Voor een moment dacht ik zij ook haar armen om mij heen wilde slaan, maar toen verstijfde ze. Een beetje geschrokken liet ik haar los. “Het is zo raar,” fluisterde ze en ik knikte. “Alles komt goed. We hebben alle tijd en alles komt goed, oké?” Ze haalde haar schouders op. “Je mag altijd bij me weggaan. Je hebt het recht om je geluk ergens anders te zoeken. Zo erg ben ik nu ook weer niet verliefd, geloof ik.” “Ik accepteer je zoals je bent. En ik hou van je, dus waarom zou ik bij je weggaan?” Ze lachte.

XII

Eigenlijk veranderde er niet eens zoveel in die tijd. Ik was me nu bewust van mijn gevoelens en Ruben was wat vrolijker dan normaal, maar daar bleef wel zo ongeveer bij. We zagen elkaar nog precies even vaak en we mailen elkaar elke dag, maar dat deden we daarvoor ook al. Toch was er voor mijn gevoel heel veel veranderd. Ik hoorde nu officieel bij Ruben, wat ik eigenlijk maar niets vond. Het gaf me het idee maar een half persoon te zijn, iemand zonder werkelijke identiteit. Maar ik piekerde er niet over om het uit te maken, want ik was echt verliefd. Ik kon uren naar hem kijken, hoe hij zich bewoog en wat hij zei. Ik bestudeerde hem nog meer dan dat ik eerst al deed en kwam steeds weer tot de conclusie dat hij een geweldig persoon was die van mij hield. Die conclusie hield me op de been en zorgde ervoor dat ik doorging.

We lagen op Rubens bed en keken een of andere saaie komedie. Af en toe zoende ik Ruben op zijn mond, maar verder raakten we elkaar nauwelijks aan. Tongzoenen deden we ook bijna nooit, ik vond dat namelijk niet echt prettig. Ik had heimelijk moeten lachen om Rubens teleurgestelde blik toen ik hem dat vertelde, maar hij legde zich er onmiddellijk bij neer en verklaarde dat hij het ook veel fijner vond om gewoon te knuffelen. Helaas voor hem vond ik daar ook niet veel aan. Zelf begreep ik ook niet precies waarom ik niet van lichamelijk contact hield. Ik begreep sowieso niet zoveel van mijn lichaam, het voelde vaak niet als de mijne. Zo af en toe had ik het beangstigende idee opgesloten te zitten in mijn eigen lichaam en werd ik helemaal gek. In zulke periodes at ik bijna niets en kraste ik mijn benen open. Het was geen zelfhaat, het was enkel mijn lichaam dat ik haatte. Ik had geprobeerd het aan Ruben uit te leggen, maar ik merkte dat hij zich er eigenlijk bij voor kon stellen. Hij zag zijn lichaam als een deel van zichzelf, terwijl ik mijn lichaam als een gevangenis ervoer. “Je moet van je lichaam houden,” was het enige wat hij zei. “Geloof me nou, je hebt zo’n prachtig lichaam, je ziet er zo mooi uit.” Maar daar ging het helemaal niet om.
“Wat ga je morgen eigenlijk doen?” vroeg Ruben. Ik merkte dat hij naar me keek, maar hield mijn ogen op het televisiescherm gericht. “ Wil je het precies weten, of alleen in het algemeen?” “Tot op de minuut,” grijnsde hij. “Zodat ik steeds op mijn horloge kan kijken en dan weet wat je aan het doen bent.” “Ik sta om negen uur op,” begon ik. “Dan ga ik eten en me aankleden en al dat soort dingen. Van tien tot twaalf ga ik computeren, dus je moet me voor die tijd mailen, zodat ik terug kan mailen.” Hij knikte braaf. “En ’s middags?” “Ik denk dat ik eerst de hond ga uitlaten en dan ga ik tot half drie leren. Vanaf half vijf ben ik bij Tara, daar blijf ik ook logeren.” “Ik dacht dat je niet zo van logeren hield,” zei hij. Hij had al een paar keer gezegd dat ik best een keer kon blijven logeren, maar ik had steeds geweigerd en hij had niet verder aangedrongen. “We moeten een werkstuk maken, anders hebben we daar niet genoeg tijd voor,” legde ik uit en Ruben zweeg. Ik zoende hem vluchtig op zijn mond. “Je bent lief.” “Jij ook,” zei hij met een glimlach en ik schudde mijn hoofd. “Wel waar, je bent hartstikke lief en ik hou van je.” “Dat wilde ik even horen,” grijnsde hij.

Het was eind maart toen Lindi ons opbelde om te zeggen dat we dringend naar haar huis moesten komen. Ruben en ik waren op dat moment bij mij thuis in Eindhoven en nog voordat we konden vragen wat er nu precies aan de hand was, had ze alweer opgehangen. “Ze klonk wel vrolijk, vond je niet?” vroeg ik toen we in de trein zaten. Ruben knikte. “Misschien heeft ze een vriend of zo,” opperde hij. “Ja, dat zou kunnen,” beaamde ik. “En dat ze nu zo blij met hem is dat we hem onmiddellijk moeten komen bezichtigen.” “Zoiets zal het wel zijn,” hij grijnsde.
In Den Bosch voegde Tara zich bij ons. We probeerden Lindi terug te bellen, maar ze nam niet op. “Ik denk dat ik het wel weet,” zei Tara. “Jullie waren natuurlijk teveel met jezelf bezig, maar eigenlijk is het overduidelijk.” “Wat dan?” vroegen Ruben en ik tegelijkertijd. Tara zuchtte.” Jullie zijn ook uilskuikens, jullie merken het nooit als er iemand verliefd is. Lindi is toch al sinds tijden smoor op Hans, hadden jullie dat niet gemerkt?” En nee, dat had ik niet gemerkt. Maar Tara had uiteraard wel gelijk, het stralende gezicht van Hans toen hij de deur opende, sprak boekdelen.
Vanaf die dag was Tara de enige in onze vriendengroep zonder relatie, maar ze hield zich er bijzonder kranig onder en nam de taak van Lindi over. Nu was zij het die ons steeds weer uitnodigde om allerlei dingen te gaan doen. Om eerlijk te zijn vond ik dit een erg leuke periode en ik was voor een lange tijd vrolijk en gelukkig. Even leek het erop dat alles voor eeuwig zo zou blijven, dat onze vriendengroep altijd op deze manier zou blijven voortbestaan. Maar ergens voorvoelde ik toch dat dat niet zou gebeuren. Eeuwig en altijd duurt ontzettend lang.

Ik ben helemaal fan van jouw verhaal. En dan lieg ik niet. Ik zit hier helemaal geboeid te lezen en ben echt onder de indruk. Bijvoorbeeld al de manier waarop je de personages neerzet, zo goed..

Alleen deze zin is een beetje raar: "Ik zoende hem vluchtig op zijn mond. “Je bent lief.” “Jij ook,” zei hij met een glimlach en ik schudde mijn hoofd. “Wel waar, je bent hartstikke lief en ik hou van je.” “Dat wilde ik even horen,” grijnsde hij."

Moet het niet zijn: "Dat wilde ik even horen, " grijnsde ik.

Of zit ik er nu helemaal naast? Kan, hoor!

@ Morri: Volgens mij heb je gelijk.

@ Vogelvrij: Het is nog steeds leuk:). Het is soms alleen een beetje verwarrend, omdat je citaten gewoon achter elkaar neerzet. Het is duidelijker als je elk citaat op een nieuwe regel plaatst.
Grappig, die zin heb ik een uur geleden ook geschreven:).

(y) Still nice!

Maarre, Morri heeft gelijk, geloof ik! :)

Hier ben ik het mee eens. Wauw :)

Wauw, harstikke bedankt allemaal. Ik ben echt helemaal bang dat jullie het einde straks collectief gaan afkraken, maar dan heb ik in ieder geval een goed begin en midden geschreven, blijkbaar:o En Morri, je had helemaal gelijk, ik maak rare fouten af en toe;)

Het een na laatste stuk, er komen hierna nog twee hoofdstukken!

XIII

Iris en ik waren op bezoek bij mijn oom en tante. Rianne was inmiddels bijna anderhalf jaar oud en was van een mollige baby veranderd in een ondeugend en vrolijk kindje. Ik smolt weg zodra ik haar zag en was dan ook blij verrast toen mijn tante trots vertelde dat ze opnieuw in verwachting was. “Gefeliciteerd!” zei ik. “Wanneer komt hij?” “Waarschijnlijk eind januari,” mijn tante glimlachte breed en ook mijn oom leek zeer gelukkig. Ik had tot op dat moment nog nooit over kinderen nagedacht, maar toen voelde ik ineens mijn kinderwens opkomen.
“Schattig is ze, hè?” zei ik toen Iris en ik terugliepen naar het huis van mijn ouders. Iris haalde haar schouders op. “Ik vind het leuk voor je oom en tante dat ze zo gelukkig zijn, maar ik zou er zelf echt niet aan moeten denken kinderen te hebben.” “Waarom niet?” vroeg ik. Ik geloof dat haar opmerking me niet echt verraste, maar ik wist bijna zeker dat het een kwestie van tijd was voordat ze zou bijdraaien. “Omdat ze zo vies en wriemelig zijn, ze doen nooit wat je wilt en ze zijn ontzettend gemeen. Als ze kunnen lezen, gaat het nog wel, maar daarvoor zijn het echt gewetenloze monsters die geen enkele moeite doen om je te begrijpen,” zei ze fel en ik begreep dat ze over dit onderwerp vaker had nagedacht. “Ik zou een vreselijke moeder zijn.” “Welnee,” suste ik. “Volgens mij zou jij je kinderen een geweldige opvoeding meegeven. En ik zeg toch ook niet dat ik nu direct kinderen wil hebben, maar over tien jaar of zo… Tegen die tijd denk je er vast anders over.” “Wie zegt dat we dan nog bij elkaar zijn?” zei Iris geïrriteerd. “Misschien ben ik tegen die tijd allang dood.” “Natuurlijk niet,” zei ik zacht. “Zo bedoelde ik het niet. Vind je het dan niet leuk om over de toekomst te fantaseren?” “Dat wel,” aarzelde ze. “Maar ik wil echt geen kinderen. Nu niet en later ook niet. Als je kinderen wilt, moet je maar een andere vriendin gaan zoeken.” Ik schudde mijn hoofd. “Ik wil helemaal geen andere vriendin. Ik zou jou voor nog geen tien kinderen willen ruilen.” Ze grijnsde. “Je houdt echt van me,” constateerde ze ietwat verwonderd. “Natuurlijk hou ik van je,” zei ik. Toen bleef het stil. Iris zei zelden tot nooit dat ze van me hield, maar toch voelde ik dat het zo was. Anders zou ze het toch uitgemaakt hebben, net zoals ze bij haar vorige relaties had gedaan?
Het was die dag dat Iris het toestond dat ik haar ontmaagde. We hadden toen ruim negen maanden een relatie.

Ergens in oktober vertelden Lindi en Hans dat ze hun relatie hadden beëindigd. Het kwam niet zo heel onverwacht, ik had wel gemerkt dat ze niet echt verliefd meer waren, maar toch verbaasde ik me erover dat ze er zo luchtig over deden. “We waren gewoon niet meer verliefd, zo simpel is het,” Lindi haalde haar schouders op. “Het werd een beetje saai,” voegde Hans toe. “Net of we meer bevriend waren dan dat we echt een relatie hadden. Dus het is nu gewoon weer net als vroeger, hè Lindi?” Lindi knikte. “Gewoon alleen vriendschap, zonder al dat gedoe van een relatie eromheen. Eigenlijk is het wel een opluchting.” Hans knikte en daarmee was de kous afgedaan. Ze deden niet aan liefdesverdriet, ze gingen meteen weer verder met hun leven.
Dit was de enige periode waarin ik twijfelde of ik het uit zou maken. Iris was vaak zo afstandelijk dat ik er moedeloos van werd en soms mocht ik haar wekenlang niet aanraken. En hoewel ze zelf nooit rechtstreeks zei dat ze van me hield, dwong ze me wel bijna dagelijks mijn liefde voor haar te laten blijken. Nu was dat laatste in princiep niet zo moeilijk, want ik hield echt van haar en ik wilde niets liever dan haar duidelijk maken dat ik echt van haar hield. Maar soms was het gewoon zwaar voor me, omdat ik er vaak erg weinig voor terugkreeg. Iris was eigenlijk ontzettend berekenend. Telkens als ik het niet meer aankon en hevig over onze relatie twijfelde, schreef ze een prachtig gedicht voor me waaruit bleek dat ze van me hield of liet ze het toe dat ik seks met haar had. Ik geloof dat ze zelf niet echt van seks genoot, het betekende niets voor haar. Zelf vond ik seks ook niet het belangrijkste in een relatie, maar ik vond het er toch wel bijhoren. Ik vond het daarom ontzettend lief van haar dat ze het speciaal voor mij soms toch toeliet.
Waarschijnlijk had ik het ook niet uitgemaakt als ze dat niet had gedaan. Ik hield zo ontzettend veel van Iris, ik wilde absoluut niet zonder haar leven. Uiteindelijk kwam ik tot die conclusie en toen twijfelde ik niet meer.

XIV

Er gingen jaren voorbij zonder dat er echt iets veranderde in de relatie tussen Ruben en mij. Tara en Hans kregen een vriendin, Lindi bleef vrijgezel. We hielden uiteindelijk op met studeren en gingen werken. Ruben en ik gingen samenwonen en dat ging wonder boven wonder erg goed. Onze vriendengroep was nog even hecht als eerst, hoewel we elkaar wel wat minder vaak zagen. Maar we mailden en belden vaak en Lindi zorgde ervoor dat we elkaar minstens twee keer per week zagen. We waren allemaal redelijk gelukkig en ik begon te geloven dat ik misschien toch wel een relatiepersoon was. Ik vond het heerlijk ’s ochtends vroeg op te staan om dan samen met Ruben onderzoek te doen. We hadden allebei nog Filosofie gestudeerd en elke ochtend werken we van half zeven tot half negen aan allerlei onderzoeken over verschillende onderwerpen. Deze uren was ik werkelijk gelukkig en hield ik het meest van Ruben.
Zo verstreken de jaren, maar ik merkte toch dat er langzaam iets aan het veranderen was. Ik kon er niet goed mijn vinger opleggen, want het ging heel geleidelijk en ik had het eerst niet helemaal in de gaten. Mijn gevoelens voor Ruben waren onveranderd, maar ik was er niet zeker van of dat ook voor Ruben gold. In plaats van dat ik aardiger tegen hem deed en hem mijn liefde meer liet blijken, begon ik hem juist meer te plagen.

“Hans belde net,” Ruben kwam mijn kamer binnenlopen. Ik had een eigen slaapkamer, omdat ik het niet prettig vond om met nog een persoon in een bed te slapen. Natuurlijk had Ruben wat tegengesputterd, maar ik had hem gezegd dat hij altijd bij me weg kon gaan als hij dat wilde en dat hij anders niet moest zeuren. Ik deed wat ik wilde en daarmee uit. Ruben had zich erbij neergelegd, zoals altijd. Na al die jaren behandelde hij me nog steeds als een koningin, hij piekerde er niet over om bij me weg te gaan.
“Waarom belde hij,” vroeg ik. “Hij wordt vader,” vertelde Ruben. “Kun je het je voorstellen? Hij zal vast een goede vader wezen, maar het idee dat iemand van onze vriendengroep een kind zal krijgen…” “Ik vind hem wel echt iemand voor kinderen, jij niet? En hij is nu achtentwintig, wel een mooie leeftijd,” ik glimlachte. Ruben knikte. “En wij Iris? Denk je er nog net zo over als toen?” Hij ging naast me zitten en legde zijn hand op mijn borst. Ik wachtte een paar seconden en duwde hem toen weg. “Natuurlijk. Als je kinderen wilt, moet je bij een ander zijn.” “Maar denk je dan niet dat een kind ons geluk compleet kan maken?” Ruben ging weer staan en ijsbeerde door de kamer. “Ik denk dat het alles kapot zou maken, kinderen zijn vreselijk.” Hij zuchtte diep. “En nu moet je niet zo zuchten,” zei ik kwaad. “Je doet net alsof het mijn schuld is. Ik zeg toch niet dat je geen kinderen mag hebben. Van mijn part neem je er twintig, kan me niets schelen. Zolang je ze maar niet bij mij verwekt. Ik wil geen moeder worden, oké?” Inmiddels was ik ook gaan staan. Ruben had een blik in zijn ogen die ik niet herkende en ineens wist ik dat het mis was. “Ja, daar moet je even over nadenken, hè?” zei ik grijnzend. “Twijfel je er soms aan of er wel iemand anders is die je wil hebben?”
Hij sloeg me met zijn vlakke hand in mijn gezicht. Ik schrok en was bijna naar achteren gevallen, als hij me niet net op tijd had opgevangen. Het was de eerste keer dat hij me sloeg, maar ik was niet echt verbaasd. Eigenlijk vond ik het wel logisch. “Ja, dat is inderdaad de oplossing,” tartte ik hem. “Sla me dan! Ik kan me toch niet verweren, je weegt zo’n vijftig kilo meer dan ik.” “Hou nu eens eindelijk je mond dicht,” gromde hij. Hij duwde me ruw op mijn bed en stompte me over mijn hele lichaam. Ik dook in elkaar en ik kon het niet helpen, maar ik bleef maar lachen.

Ik had hem in mijn macht, hij was net een marionet. Ik wist precies hoe ik er voor moest zorgen dat hij van me bleef houden en ik wist precies wanneer hij me ging slaan. Mijn macht maakte hem gek, hij kon er niet meer tegen. Mijn gedrag was zo tegenstrijdig met zijn gevoelens dat hij niets anders kon doen dan me slaan. Een paar keer raakte ik zelfs bewusteloos, ma ar het kon me niets schelen. Zodra zijn woede was bedaard en de rust was wedergekeerd, bood hij zijn excuses aan en verwende hij me. Dan deed hij minstens een week precies wat ik wilde, uit liefde en uit schuldgevoel, totdat ik mijn macht weer zo gebruikte dat hij zich niet meer kon beheersen en me in elkaar sloeg of verkrachtte.

:eek: Dat noemen we een onverwachte wending! Het vriendelijke is nu een beetje uit het verhaal weg, maar ik geloof niet dat ik het heel erg vind. Tis nu best wel heftig, eigenlijk... WOW... *zit nog bij te komen* Het is in elk geval nog steeds onwijs goed geschreven en ik ben heel benieuwd naar het eind. Het ging alleen wel ineens heel snel, de tijd dan. Niet erg, maar toch opvallend. Verder heb ik niets bijzonders te melden over de inhoud!
Ik zag ergens princiep staan in plaats van principe, het enige foutje dat ik kon ontdekken :D

Enneh, Bugles zijn niet smerig, die zijn zalig :p Net als chocola. O ZO!

Ik sluit me bij I C U aan. Erg verassend, hier moet ik wel even aan wennen, maar het zorgt wel voor variatie en afwisseling. Het mooie aan dit verhaal is bovendien dat het absoluut niet voorspelbaar is.

Een zin begrijp ik niet goed:
“Ik wil helemaal geen andere vriendin. Ik zou jou voor nog geen tien kinderen willen ruilen.” Ze grijnsde . “Je houdt echt van me,” constateerde ze ietwat verwonderd. “Natuurlijk hou ik van je,” zei ik.

Moet dat schuingedrukte niet zijn: Hij grijnsde?

Daar ben ik het bijna helemaal mee eens, maar ik heb nog een foutje:p. Je hebt ergens in het begin de verkeerde tijd gebruikt...

Princiep geeft hij niet eens aan als verkeerd woord:s En waar dan, Roosieh? En bedankt mensjes, ik post nu het laatste stuk maar gelijk, dan ben ik er vanaf:p


XV

“Iris? Ik ben thuis!” riep ik op de afschuwelijkste dag van mijn leven. Elke seconde staat in mijn geheugen gegrift, maar ik kan er niet aan terugdenken zonder te moeten huilen. ’s Nachts heb ik nachtmerries en denk ik na over zelfmoord. Overdag sleept Lindi me erdoorheen en ook Tara en Hans laten nog regelmatig iets van zich horen. Onze vriendengroep bestaat nog steeds, zelfs na deze afschuwelijke dag.
Ze gaf geen antwoord, hoewel ik wist dat ze er was. “Iris!” riep ik iets harder en ik liep naar haar kamer en klopte op de deur.” “Ga je zo mee naar Hans en de baby?” “Laat me met rust,” zei ze. Ik opende de deur. “We hadden afgesproken dat…” “Laat me met rust,” herhaalde ze. “Ik heb geen zin.” “Iris…” zei ik zacht. “Waarom wil je zo vaak naar Hans en Elise?” vroeg ze. Ze keek me met donkere ogen aan en ik zuchtte. “Ze zijn toch bevriend met ons,” zei ik. “Dat doe je als je bevriend bent, dan ga je bij elkaar op bezoek.” “Ben je soms verliefd op haar?” vroeg ze. “Elise ziet er veel leuker uit dan ik.” “Wat een onzin,” zei ik. Ik voelde dat ik kwaad begon te worden en probeerde me te beheersen, maar het gevoel was te sterk. “Ik hou alleen van jou.” “Jaja,” zei ze spottend. “Ik weet heus wel waarom je ’s avonds zo vaak weg bent, hoor. Heb je niet genoeg aan mij?”
Voordat ik doordrong waar ik mee bezig was, had ik haar al in haar gezicht geslagen. Ik duwde haar tegen de deur, die ineens openschoot. We vielen bijna op de grond, ik kon Iris nog net vastgrijpen en mezelf staande houden. “Tsjonge, daar viel je zelf ook bijna,” zei Iris. Nergens viel aan te merken dat ze het erg vond dat ik haar had geslagen. “Hou je mond,” zei ik. “Alsjeblieft Iris, hou je mond. Ik hou echt van je, maar je maakt het me zo moeilijk.” “Waarom geef je mij nu de schuld?” vroeg ze. “Jij maakt het jezelf zo moeilijk. Je kan toch zo bij me weggaan?”
Weer kreeg mijn drift de overhand. Ik duwde haar van me af en zag te laat wat ik had gedaan. Iris viel achterover de trap af, ik zag haar vallen. Snel rende ik de trap af. “Iris!” riep ik. “Het spijt me, dat was niet de bedoeling.” Ik begon te huilen toen ik haar daar met gesloten ogen zag liggen. “Heb je dan nu je zin,” mompelde ze. “Je hebt me vermoord.” Toen verloor ze haar bewustzijn.

XVI

“Mevrouw Wijnhoven?” Voorzichtig opende ik mijn ogen. Ik lag in het ziekenhuis en naast me stond een mevrouw van een jaar of veertig. Ze noemde haar naam, maar het drong nog niet echt tot me door. “Iris Rezuor,” mompelde ik. “We zijn niet getrouwd.” “ Sorry,” zei de vrouw. “We hebben geprobeerd informatie te krijgen van uw vriend, maar we kwamen niet verder dan zijn naam. Hij is erg geschrokken, begrijpt u?” “Natuurlijk,” zei ik. Het licht deed pijn aan mijn ogen en ik sloot ze weer. “Mevrouw.. Rezaar, zei u?” “Rezuor,” herhaalde ik. “Zeg maar Iris.” “Iris, weet je nog hoe je bent gevallen?” “Ik stond op de trap en wilde naar beneden gaan… Maar ik was mijn boek vergeten, begrijpt u? Toen ik me omdraaide, struikelde ik en viel ik naar beneden.” “En dat weet je zeker? Want je bent achteruit gevallen, of niet?” Ik knikte. “Het lijkt net alsof iemand je geduwd heeft,” zei de vrouw langzaam. “Als je vriend je mishandelt, kun je dat nu zeggen. We gaan zeer discreet met…” “Ruben houdt van me,” onderbrak ik haar. “Hij zou zoiets nooit doen, hoe durft u dat te denken?” “Oké,” zei de mevrouw. “Als je daar zeker van bent…” “Heel zeker,” zei ik. “Hij houdt van mij en ik van hem. Ruben zou me nooit pijn willen doen.
Drie uur later kreeg ik ten gevolge van mijn val een hartstilstand.

Ik ben een paar dagen geleden afgehaakt wegens gebrek aan tijd maar ik beloof dat ik straks even alles ga lezen. Ik ben toch wel weer nieuwsgierig.

(y) Ik zou alleen die eerste zin van hoofdstuk XV veranderen, het is te... abrupt (of hoe je het ook schrijft!) Verder: mooi, maar jammer dat het afgelopen is :(
Het moraal van dit verhaal: het leven gaat nooit zoals je verwacht, denkt of hoopt.

...riep ik op de afschuwelijkste dag van mijn leven?
Ik zat zelf ook al over die zin te twijfelen;)

Tsja, ik kan het toch niet eeuwig laten voortduren?:p

Nee, het moraal is: ook al weet je zeker dat iemand je ware liefde is, dan hoeft diegene je nog niet gelukkig te maken. Of zo:o

Ik heb nu gewoon zoiets van: '!!!!!!!!!!!!!'

He, die zin spookt al dagen door mijn hoofd, en nu kan ik hem kwijt op een goede plek:). En nu ga ik mijn proefwerken leren.

We maken een combi-moraal :P maarre, riep ik op de afschuwlijkste enz. is nog steeds niet geweldig... riep ik op de dag die mijn leven ingrijpend zou veranderen? Hm... Dat is hem ook niet... riep ik, niet wetend wat me te wachten stond.
Nah, zoiets :D

Ik vind jouw alternatieven eigenlijk ook niet zo goed, dus ik laat het toch maar hierbij:o En er zijn gewoon meerdere moralen of zo:p

En bugles zijn echt smerig en ik moet nu gaan :)

@lukas: je mag het lezen wanneer je wilt, je hoeft het niet eens te lezen, maar ik vind het wel leuk als je dat doet.

Vind ik ook goed, tis jou verhaal :D *zwaait* Doegies!

Wat een ontzettend fijn verhaal, ook ik heb het in één keer gelezen.
Al is het laatste stuk inhoudelijk gezien natuurlijk erg onbevredigend.

Nu ja, dat heb ik al snel met verhalen. Ik ben het 'happy ending' type, al gaat dat op den duur vervelen.

Ik vind het super! Heb het net in één ruk uitgelezen, het is echt heel goed geschreven! (y)