Scholieren.com forum - Verhaal: Spanning

Verhaal: Spanning

Ooit op een zaterdag middag...

Samen met Arie loop ik naar de Korf, het dichtsbijzijnde winkelcentrum. We vervelen ons een beetje, hebben niks leuks te doen. "Zullen we even naar de videotheek gaan?", bemerkt Arie opeens. "Wat wil je daar doen?", vraag ik nieuwsgierig. "Wat denk je?", zegt hij met een grijns op zijn gezicht. Even kijk ik hem aan. "Oohh. Tuurlijk!", opeens weet ik weer wat hij wil...

5 minuten later staan we midden in de videotheek. Een stelletje pubers op zoek naar vieze plaatjes. Eerst lopen we schijnheilig naar het vak met de actiefilms, daarna verdwijnen we in de 18+ hoek. "Hot Nights Part II", leest Arie op. Samen kijken we achterop het hoesje. "Die is lenig", bemerk ik. Arie schiet opeens in de lach. "Ssst, dadelijk worden we weggestuurd!", fluister ik met een ander hoesje in mijn hand. "Holy shit!", zucht ik. Mijn ogen zijn op het hoesje gericht. "Wat is er?", vraagt Arie. "Die stopt een fles in haar kut!", roep ik opeens...

Diverse gezichten zijn opeens op ons gericht. "En jij vertelt mij stil te zijn", zucht Arie. "Hehe, kom laten we gaan", bemerk ik. "Hoe doet ze dat dan?", vraagt Arie opeens. "Kijk maar", zeg ik terwijl ik het hoesje aan Arie geef. Met grote ogen kijkt hij naar het hoesje. "Je mond staat open", bemerk ik kort. Even kijken we elkaar in de ogen, maar dan gebeurt het. Hij houdt het niet meer en begint keihard te lachen...

"Is het interessant?", vraagt een meisje aan ons. Ze schijnt daar te werken. "Zeker", antwoord ik. "Kan jij dit ook allemaal?", vraagt Arie uit het niets heel serieus aan haar met het hoesje in zijn hand. Ze wordt helemaal rood in haar gezicht. "Ga effe ergens anders spelen", bemerkt ze kort. Geirriteerd wijst ze ons naar de uitgang...

Weer staan we buiten. "Weet jij hoe we aan geld kunnen komen?", vraagt Arie ineens aan mij. Even denk ik na. "Wat wil je dan doen?", vraag ik nieuwsgierig. "Snoep kopen", antwoordt hij. "Misschien laten mensen ons hun winkelkarretje terug brengen. Daar zit immers een gulden in", zeg ik helemaal trots. "Hehe, dat kunnen we inderdaad proberen", bemerkt hij...

De meeste mensen negeren ons, brengen allemaal netjes hun karretje terug. Een uur later is het ons dan wonder boven wonder toch gelukt om aan 4 gulden te komen. "Kom laten we een paar van die zuurlappen halen", bemerkt Arie een beetje schijnheilig. Ik weet niet wat het is, maar iets vertelt mij dat hij iets van plan is. Een beetje veronzekerd volg ik hem naar de snoepwinkel. In de winkel staan allemaal van die plastic vakken. Daar kun je met een schepje je eigen snoepzak samenstellen. Aandachtig hou ik Arie in de gaten terwijl hij zijn zakje vult. Ik merk dat hij af en toe iets in zijn jas laat verdwijnen, maar zeg er niets van. Op de een of andere manier geniet ik van de spanning...

Regelmatig kijk ik in de ronde spiegel die recht boven Arie's hoofd hangt. De man achter de balie is druk bezig met een klein meisje die met veel moeite haar geld telt. Arie blijft heel rustig en vult het zakje. Even later lopen samen naar de balie. Het meisje is net klaar met het tellen van haar geld en geeft het aan de man. Vrolijk roept ze "Doei!" en gaat naar buiten...

"Hoe kan ik jullie helpen?", vraagt de man. Arie legt het zakje op de balie neer. "Ook wil ik 10 van die zuurlappen", bemerkt Arie. De man weegt het zakje en haalt de zuurlappen uit een bakje. "Dat wordt dan 2 gulden 65", zegt hij even later. Arie betaalt netjes en we lopen samen naar buiten...

Arie merkt dat ik hem continu aankijk. "Hij kan ons hier nog zien", zegt hij kort en loopt verder. Nieuwsgierig volg ik hem naar het grote plein. "Wil je een groene of een rode?", vraagt hij opeens aan mij. "Geef mij maar een groene", antwoord ik. Dan grijpt hij in zijn jas. Zijn binnenzak is helemaal gevuld met snoepjes. "Wil je er ook een paar?", vraagt hij. "Tuurlijk", antwoord ik. "Heb jij wel eens wat gejat?", vraagt Arie nieuwsgierig aan mij. "Nog niet", antwoord ik. "Als mijn vader erachter zou komen dat ik iets jat, ramt ie me helemaal in elkaar", leg ik uit...

"Zullen we weer van die karretjes terug brengen?", vraagt Arie aan mij. "Kan men zo'n karretje niet kraken?", vraag ik nieuwsgierig. "Op die manier kunnen we met het karretje naar iemand toe lopen en een gulden kasseren", leg ik verder uit. "Je begint al zoals ik te denken", bemerkt Arie op een ironische toon. Even valt er een stilte. "Ik geloof dat het met een paperclip kan", zegt Arie. "Kan het misschien ook met dat draadje dat je zakje dicht houdt?", vraag ik nieuwsgierig. "Hmmm, daar heb ik nog niet aan gedacht, zullen we het proberen?", is zijn antwoord...

Samen lopen naar de karretjes. Arie haalt het witte plastic omhulsel van het draadje af, daarna wikkelt hij het draadje om zijn duim. "Hmmm, ik denk dat het niet stevig genoeg is", aarzelt hij. Het omzeilen van systemen heeft altijd al mijn interesse gewekt. Gefascineerd bestudeer ik de situatie. "Kun je me een kwartje en dat draadje geven?", vraag ik even later. Arie kijkt ook naar het karretje. "Effe kijken of ik een kwartje heb", bemerkt hij. "1 kwartje en een stuk draad voor meneer. Denk niet dat het werkt, maar ja. Schiet wel op, er komen alweer mensen"...

Voorzichtig leg ik het kwartje in de gleuf. Het draadje leg ik opgerold bovenop het kwartje, zodat het precies er omheen valt. Langzaam duw ik het hele verhaal in het kastje. "Klik", het is gelukt! Helemaal trots trek ik het karretje uit de rij. "Ik ben gewoon goed", zeg ik kort. "Je hebt gewoon mazzel", bemerkt Arie. Samen lopen we een rondje met het karretje. Even later zien we een man een gulden uit zijn portemonnee halen. "Wilt u ons karretje hebben?", vraagt Arie. De man kijkt ons even aan, maar gaat ervan uit dat er toch een gulden in ons karretje zit. Hij geeft ons de gulden en neemt het karretje...

10 minuten later...

Daar zitten we dan, samen op een bankje snoepjes te eten. "Zeg, is dat niet die ene vent met ons karretje?", vraag ik aan Arie. Hij verslikt zich bijna. "Dat gezicht moet ik zien", bemerkt Arie. Nauwlettend houden wij de man in de gaten. Hij komt net van de parkeerplaats. De man duwt het karretje in de rij. Dan kijkt hij verbaasd naar beneden, maar dan doet hij iets wat we niet verwachten: hij kijkt rond en ziet ons. "Ik krijg jullie wel!", al schreeuwend rent hij in onze richting. Maar hij heeft geen kans, rennen kunnen we beiden immers als de hazen. Snel verdwijnen we tussen de nabij gelegen woningen...

---

Dat was het dan, mijn klein avontuur in het winkelcentrum http://forum.scholieren.com/wink.gif

MAS187
When I was young, life was filled with excitement...