niet zelf geschreven, maar
het is de moeite waard om het te lezen..!!
uit een doorstuurmailtje.. :) NIET MEER MIJN LEVEN. > >>Vroeg in de ochtend werd ze wakker door het gegil van haar moeder. >>"Lieverd, er is iemand voor je mijn mooie lieve dochter" zei haar >>moeder tegen Hayat. Hayat deed langzaam haar ogen open en keek naar >>de wekker die naast haar hoofd lag. Half zeven. "Wat, zo vroeg a >>moi, wie is er?" vroeg Hayat. >>"Jallah, niet zoveel vragen. Ga doucen, kleed je netjes en mooi aan >>en kom dan gelijk naar beneden." Hayat snapte er niets van. Was >>het, nee dat kon toch niet? dacht ze. Ze deed wat haar moeder zei. >>Ze was per slot van rekening een keurig kind. Die alles wat haar >>ouders haar vermelde deed. Maar haar ouders luisterden nooit naar >>haar. Hoe konden ze nou willen dat hun net 18 jarige dochter al met >>iemand trouwde, iemand waar ze niet van hield. >>Ze stapte nadenkend de douche in, en bleef daar zolang mogelijk >>totdat haar moeder hard op de deur bleef bonzen. "A lefrita, schiet >>op! Je bent echt soms een schande voor ons AibadAllah.!" Hayat deed >>de douche uit en wikkelde zichzelf in een handdoek, ze deed de >>badkamer deur open en liep haar moeder negerend voorbij. Haar >>moeder liep snel mompelend naar beneden. Hayat liep haar kamer in. >>Ze keek rond. "Wat moet ik in Godsnaam aan?" dacht ze. Een stiekeme >>gedachte was dat ze gewoon naakt de huiskamer binnen zou lopen. En >>dan maar de reacties van haar aanstaande bruidegom afwachten... Ze >>kreeg een glimlach op haar gezicht. Hayat deed de kastdeur open. In >>haar kastdeur zat een lange spiegel en ze bekeek zichzelf. Een >>slank lichaam was wat ze te zien kreeg. Hayat vond zichzelf altijd >>te dik, te vol. Ze pakte snel haar ondergoed, een nette zwarte >>lange rok die ze zelf verschrikkelijk vond, maar goed, zeer gepast >>voor dit soort daagjes, en een zwarte blouse. Haar haar deed ze in >>een knot. Ze deed de kastdeur open en bekeek zichzelf. Ze haalde >>diep adem en liep de kamer uit om vervolgens naar beneden te gaan. >> >>Zachtjes ging de deur open en precies zoals ze had verwacht zat >>haar hij daar. Het was een achter neef, Faisel. Hij was lang, had >>een fijn gezicht maar Hayat voelde zich totaal niet tot hem >>aangetrokken. Ze wilde niet, maar had geen keus. Ze moest. >> >>De ochtend leek wel een eeuwigheid te duren. Eindelijk gingen ze >>weg. Faisel had zijn nummer voor haar achter gelaten zodat ze hem >>eventueel kon bellen om elkaar beter te leren kennen. Hayat's >>moeder had er zo op door gepushed hem nog diezelfde middag te >>bellen dat ze het deed. Ze was immers een goed meisje, ze moest >>wel, ze moest alles goed doen, alles het beste doen, anders was ze >>niet goed genoeg voor haar familie. >>Ja" hoorde Hayat een norse zware stem aan de andere kant van de >>lijn zeggen. "Met Hayat, is dit Faisel?" zei Hayat. "Eeeeh ja, hoe >>is het met je my lady" zei Faisel gelijk enthousiast. "tfoe" dacht >>Hayat. "Eh ja goed." Ze wilde het liefst gelijk ter zake komen en >>zei er dus meteen achterna "Faisel, kan je straks afspreken, dan >>kunnen we elkaar beter leren kennen". Die woorden kwamen niet uit >>haar hart. Ze kwamen als het aan Hayat lag uit haar ****. |
>>
>>Ze hadden die avond afgesproken. Faisel kwam haar ophalen van haar >>huis. Hayat had zich niet extra mooi aangekleed. Ze droeg een >>lichtblauwe spijkerbroek, met een zwart truitje. Ze had een open >>hals en had daarom een zwarte halsketting om die ze had gehad van >>haar beste vriendin, Imane. Een kwartier te laat ging de bel. >>Ze deed zelf open. "Hoi" zei hij met die zware stem van hem. >>"Salaam aleikoum" zei hij tegen haar ouders. Faisel was niet echt >>lelijk. Hij kon genoeg meiden krijgen maar Hayat viel gewoon niet >>op hem. Ze hield niet van hem. Vanavond zou ze proberen onder het >>huwelijk vandaan te komen. "Zullen we gaan?" zei ze. >> >>Eenmaal in de auto aangekomen vielen er geen woorden. Totdat Faisel >>de stilte wilde doorbreken. "Zo eh Hayat. Wat doe je allemaal in >>het dagelijkse leven.?" vroeg hij. "Ik zit op school, ik doe de >>opleiding secretaresse" zei ze. "Oh wat leuk" zei hij. Hij legde >>ineens zijn hand op haar been. "Dus mijn vrouwtje gaat binnenkort >>haar diplomaatje halen, nou lieverd, dan mag je lekker van je leven >>gaan genieten, ik zal hard voorons tweetjes werken." zei hij. Hayat >>glimlachtte. Een nepglimlach. >>Ze besloten naar een cafeetje te gaan. Het stonk er naar de rook en >>het was vol met marokanen. Waarschijnlijk allemaal bekenden van >>Faisel aangezien hij iedereen groette. Hayat bekeek hem. Hij droeg >>een leren jas, die te groot voor zijn postuur was. Zijn broek was >>een beetje te kort. Hij had kleine krulletjes. Hij draaide zich om >>naar Hayat en wees haar een stoel aan. "Ga hier maar zitten" zei >>hij. "Hayat, laat ik je hier dus nooit alleen of met je vriendinnen >>zien he" zei hij. Hij keek serieus. Hayat werd kwaad. Hij maakte >>het haar wel heel gemakkelijk om te zeggen dat ze niet met hem >>wilde trouwen. Dus dat besloot ze te doen. >>Faisel stond bij de bar, met twee mannen te praten. Even verderop >>stonden twee Marokaanse meisjes. Beide in strakke huidverhullende >>truitjes gekleed en met een sigaret in hun handen. Ook de makeup >>was niet zuinig aangebracht. Faisel rookte ook, en hij had ook een >>glas bier voor zich staan. Was dit nou haar aanstaande man waar >>haar ouders haar aan wilde geven? dacht ze. Dit wilde ze echt niet. >>Ze bleef geduldig zitten wachten tot Faisel kwam. Eerst liep hij >>nog naar de twee Marokaanse meisjes. Een gaf hem een kus op zijn >>wang. Die andere bietste een sigaret van hem. Hij gaf ze beide een >>knipoog en liep naar Hayat. Hij ging zitten. "Zo daar zitten we >>dan. Weet je dat ik je heel mooi vind?" zei Faisel. Hayat keek >>serieus. Ze wilde het nu zeggen. Ze kon het niet meer voor zich >>houden. Ze keek Faisel aan. "Faisel, waarom wil je met mij >>trouwen?" Faisels gezicht veranderde van aardig naar serieus. >>"Omdat je mooi bent, en gewoon, ik hou wel van je". zei hij. "Hoe >>kon hij nou van haar houden, hij kon haar niet eens." dacht Hayat. >>En dat zei ze hem ook. "Dat kan toch niet?" zei ze. "Dat groeit >>Hayat dat groeit, echt waar" zei Faisel. Ineens kwam het Marokaanse >>meisje naar het tafeltje toe gelopen en ging bij Faisel op zijn >>rechter been zitten. "Fais, hattinie shie hasra euro? (geef me tien >>euro)" zei ze, en terwijl ze het zei bekeek ze Hayat. Faisel werd >>rood. Hij duwde het meisje van zijn schoot af en keek haar boos >>aan. Het meisje haalde haar hoofd op en liep weg. Nu was het voor >>Hayat een peulenschil. "Ik kan niet met je trouwen Faisel, ik hou >>gewoon niet van je. En zo te zien zijn er genoeg andere >>huwelijkskandidaten voor je." Faisel's gezicht vertrok. Het was >>goed te zien dat hij boos was. Hij was woedend. Maar hij hield zich >>kalm. "Oke. Dus zo een meisje ben je. Dan is dat lekker je eigen >>probleem. Je zult met mij trouwen. Of je wilt of niet." Hayat wist >>dat ze als ze nog goed bij haar familie wilde blijven, geen keus >>had. Maar ze wilde voor zichzelf kiezen. Kon dat nu dan ook? >> >>Faisel bracht haar naar huis. Na het verlossende woord hadden ze >>niets meer met elkaar besproken. Hij zei haar geeneens gedag. Ze >>stapte uit de auto en liep naar huis. Haar moeder kwam >>aangerend."en, en, en, hoe was het? Ik zei toch al dat het een >>goede leuke man voor je was!" Hayat zei niets en liep naar de >>toillet. Tien minuten later ging haar telefoon. Prive nummer. >>"Hallo" zei ze. "met Faisel. Ik wil met je praten, het duurt niet >>lang" zei hij. "Waar ben je dan?" vroeg Hayat. "Ik sta voor je >>deur" antwoorde hij. "Goed ik ben over vijf minuten buiten." Hayat >>had nu helemaal geen spijt dat ze de waarheid vertelt had aan >>Faisel. Ze haalde opgelucht adem. Misschien was het wel een goede >>jongen dacht ze. >> >> >>Niet meer mijn leven.deel 2 >>Ze trok de voordeur achter haar dicht. In de verte zag ze lichten >>knipperen. Faisel reed richting Hayat. Toen hij eenmaal voor haar >>stond stapte ze in. "Zullen we een stukje gaan rijden?" zei hij. >>Hayat knikte. Tijdens de rit begon Faisel te vertellen dat hij had >>nagedacht. Hij accepteerde haar beslissing. Hayat keek hem aan met >>een glimlach. "Dank je wel Faisel, en ik weet zeker dat jij >>binnekort wel je ware tegenkomt". Faisel lachte. Hij stopte de >>auto. Hayat keek voor zich. Ze waren in een afgelegen straat. Wat >>er nu zou gaan gebeuren had ze niet voor mogelijk gehouden. Faisel >>draaide zich naar hem toe. Met een knopje drukte hij de >>deurvergrendeling in. "Goed, jij trouwt dus niet met mij, ik denk >>dat niemand je dan nog wil" zei hij gemeen. "Wat bedoel je?" zei >>Hayat bang. "Faisel, je maakt me bang, wat wil je?" zei Hayat nog >>banger. Faisel pakte Hayat bij haar arm. Ineens kwamen er twee >>jongens vanuit de achterbank te voorschijn. Een trok de stoel van >>Hayat naar achter en pakte haar hoofd vast. Hij duwde haar hoofd >>naar achter en spuug erop. "Tfoe" schreeuwde hij lachend. De andere >>jongen trok haar truitje kapot, waar daar na haar bh volgde. Hij >>begon ruw en hard in haar borsten te knijpen. Faisel hield haar >>armen vast. Hayat was aan het gillen, ze gilde totdat ze zelf >>verdoofd werd door haar gegil. Faisel pakte een mes. Hij hield het >>voor haar ogen en gaf haar een harde klap in haar gezicht. "Hou je >>vieze bek a h.o.e.r voordat ik je doodsteek, dit verdien je!" >>schreeuwde hij."Je hebt zeker een vriend jek a vieze h.o.e.r." >>schreeuwde hij. Hayat was na het zien van het mes stil geworden. Ze >>hoorde en voelde niets meer. Haar lichaam was zielloos leek het. Ze >>zag alles vanuit een hoek gebeuren. Faisel scheurde haar jurk >>kapot. Hij maakte met het mes haar ondergoed stuk. Daar lag ze. >>Naakt. In zijn auto. Hij pakte een been van haar beet. Zijn vriend >>hield haar been vast. Het andere been hield Faisel vast. Hij keek >>haar aan en spuugde op haar vagina. "Dit verdien je a vieze smerige >>****". Hayat was verdoofd. Dit kon niet gebeuren. Faisel pakte zijn >>penis vast en duwde hem ruw in haar. Hij pakte Hayat bij haar haar >>en verkrachtte haar. Het leken wel uren. Hayat gilde. "neeeeee, >>aaaaaah!!!" en ze begon keihard te huilen en hysterisch te gillen. >>Faisel legde zijn hand op haar gezicht en kneep erin. Hij begon >>steeds zwaarder te hijgen. Zijn sperma spoot hij op haar lichaam. >>Toen wilde de vriend. Daarna de andere vriend. Precies hetzelfde. >>Hayat was toen buiten bewustzijn geraakt. Faisel had haar om de >>hoek van haar straat uit zijn auto gegooid. Ze heeft daar ruim een >>uur gelegen. Bijna naakt. Niemand die haar gezien heeft. Ze was >>helemaal kapot. Ze sprak in zichzelf. Ze droomde. Dit was haar >>leven. Dit werd haar realiteit. >>Ze probeerde op te staan. Haar handen waren helemaal nat. Bij de >>lantarenpaal bleef ze staan. Ze keek naar beneden naar haar handen. >>Rood. Bloed. Er kwam alleen maar bloed uit haar vagina. Ze was stil >>en liep door. Normaal kon ze niet meer lopen. Ze was helemaal in de >>war. Helemaal alleen. Ze had het koud. De achterdeur was open, haar >>ouders en broertje lagen al te slapen. Haar moeder wist dat ze met >>Faisel was, maar wilde maar al te graag dat ze veel tijd met hem >>doorbracht. >>Hayat liep naar binnen. Ze was ontzettend moe. Ze was levensmoe. Ze >>liep naar de douch. Spiegel. Ze kon er niet inkijken. Ze kon het >>gewoon niet. Ze deed de douche aan. Lauw water. Ze stapte met haar >>kapote kleren en al onder de douche. Nog steeds stroomde het bloed >>uit haar vagina. Ze sloot haar ogen. Toen begon ze te huilen. Ze >>huilde met een zacht geluid, maar in haar hart schreeuwde ze. Ze >>heeft twee uur onder de douche gezeten. Ze liep haar kamer binnen. >>Voelde zich nog steeds vies. Ze had een ongeloofelijke pijn in haar >>vagina. Ze wilde dood. Ze ging op bed liggen. Ze pakte een doosje. >>In het doosje zaten slaappillen, die ze ooit van de dokter gehad >>heeft nadat ze door de hitte niet kon slapen toen ze een jaar >>geleden naar Marokko geweest was. Ze nam zonder aarzelen de pillen >>in. Ze was helemaal leeg van binnen. Ze sloot haar ogen en ging op >>bed liggen. Ze wilde dat het voorbij was. >>Hayat liet het potje pillen vallen op de grond. Ze voelde zich >>misselijk worden en nog geen paar minuten daarna begon ze over te >>geven. Haar moeder hoorde haar. Ze kwam aangelopen en deed het >>felle licht aan. Hayat was nog steeds aan het overgeven. Haar >>moeder zag de blauwe plekken op haar lichaam. Ze hielp Hayat al >>overgevend van het bed en bracht haar naar de douche. Haar moeder >>fluisterde zachte lieve woordjes naar haar toe. Met een washandje >>probeerde ze zo zacht mogelijk haar lichaam schoon te maken. Overal >>waren blauwe plekken. Haar moeder keek haar aan. "Hoe komen die >>daar Hayat, wie heeft dat gedaan?" Hayat begon te huilen. "a moi, >>Faisel heeft dit gedaan, hij heeft mij verkracht mama" zei ze. Haar >>moeder stopte even. Ze keek Hayat ongeloofig aan. "Hayat, wat zeg >>je me nou?" zei haar moeder. Hayat probeerde op te staan, en weer >>kwam er bloed uit haar vagina. Haar moeder schrok, hield haar hand >>voor haar mond en begon te huilen. Hayat pakte een handdoek. >>"Waarom, waarom heeft hij dit gedaan Hayat?" zei haar moeder. Hayat >>antwoorde zachtjes "omdat ik niet met hem wilde trouwen". Haar >>moeder's gezicht vertrok. Ze was boos. "En waarom wilde je dat dan >>niet? Nu zal je helemaal niemand meer krijgen" zei haar moeder. >>Waarom had haar moeder van die harde woorden, waarom was de eer van >>de familie belangrijker dan de de mensen die erin zaten. Ze haatte >>haar moeder dat moment. >>Haar moeder hielp Hayat naar bed. "Tegen abbah zeggen we wel dat je >>gewoon ziek bent." zei haar moeder. Hayat had blijkbaar alle pillen >>overgegeven. Ze viel in bed als een blok in slaap. >> >>De volgende morgen naderde. Hayat sliep. Ineens voelde ze een harde >>bons. Ze kon het nog niet plaatsen. Het begon pijn te doen. Ze >>opende haar ogen. Haar vader. "Jij h.o.e.r. jij smerige h.o.e.r. |
>>sta op! zei hij. "Papa papa wat is er?" zei Hayat. De ogen van haar
>>vader zeiden genoeg. Nog nooit had ze hem zo gezien. Zo kwaad. Hij >>trok haar aan haar arm. Ze stond nu naast hem. Hij pakte haar bij >>haar haar en trok haar met haar hoofd naar beneden. Hij schopte met >>zijn knie tegen haar hoofd en duwde haar tegen de muur aan. Ze >>viel. Hij schopte haar in haar buik. Hayat voelde het niet meer. De >>eerste klappen zijn altijd het ergst vond ze, maar daarna voel je >>het gewoon niet meer. Je bent verdoofd als het ware. Hij trok zijn >>riem en sloeg haar daarmee op haar rug. Ze probeerde weg te >>kruipen. Toen hoorde ze ineens de stem van haar moeder. "Saffie, >>genoeg zo." zei haar moeder. Nam haar moeder het voor haar op? Was >>haar moeder toch de vrouw die meer van haar kinderen hield dan van >>de buurt? "Die andere jongen wil haar nu ook niet meer, want ze >>ziet er niet meer uit" zei haar moeder. Niet dus. Ze was echt >>alleen. Welke andere jongen? Over welke andere jongen hebben ze >>het? >> >>Toen haar ouders naar beneden zijn gelopen, kwam Said, het broertje >>van Hayat voorzichtig met een koud washandje. Hij was pas dertien, >>maar hij leek wel de enige met een hart voor Hayat. "Faisel heeft >>gebeld vanmorgen. Hij zei dat hij jou gezien had met een andere >>jongen en dat jullie het aan het doen waren". Hayat zakte in >>elkaar. Haar leven was vanaf nu af aan verpest, door een zielig >>jaloers persoon. Ze wist dat ze nog neit van hem of haar ouders af >>was. "Said, beloof me een ding, dat dit voor je blijft. Ik ga hier >>weg." >>Said zweeg. Hij keek naar de grond. Diep in zijn hart wist hij dat >>ze niet anders kon. "Ik hou van je Hayat, maar als jij er niet >>bent, wie heb ik dan?" zei Said met tranen in zijn ogen. Hayat >>dacht na. Ze kon Said niet zomaar alleen laten, dat kon ze niet. >>"Said, ik hou ook van jou lieverd, ik blijf wel, alleen voor jou." >>zei ze. Said omhelsde Hayat. "Nee Hayat, je moet nu gaan, anders >>laten ze niets van je over. Ik hoorde papa al tegen mama zeggen dat >>ze je naar marokko willen brengen." zei hij zachtjes. Hayat's ogen >>branden. Hoe konden ze dit nou doen, ging er door haar hoofd. "Je >>moet gaan Hayat". Said stond op en liep haar kamer uit. Even later >>kwam hij weer terug. Hij had daar een paar briefjes van tien die >>die gespaard had om een nieuw computerspelletje mee te kopen. "Nee >>Said, ik hoef het niet, ik heb zelf wel geld lieverd, ik red me >>wel" zei Hayat. Said deed net alsof hij haar niet hoorde en stopte >>het in haar tas. Ze moest echt weg, ze had geen keuze. >>Maar hoe kwam ze ongemerkt het huis uit. Hayat pakte haar tasje. Ze >>deed eerst haar deur dicht. In het tasje stopte ze foto's die ze op >>school gemaakt had, wat ondergoed, haar leukste broek en trui, >>tandenborstel, paspoort en een paar cd's. In haar sokkenla had ze >>geld liggen dat ze had opgespaard. Het was zeventig euro. Daar >>moest ze voorlopig wel mee rond komen. Maar waar moest ze naar toe? >>Ze ging naar school. Daar zou ze nu wel iets kunnen eten, en >>misschien zou ze dan iemand tegen komen bij wie ze kon overnachten. >>Al was het maar voor een nacht. Eerst moest ze het huis uit zien te >>komen. Zachtjes liep ze van de trap af. Haar moeder was in de >>keuken bezig. Haar vader in de tuin. >>Perfect. Zachtjes deed ze de deur van de hendel en liep naar >>buiten. Ze liet hem gewoon open staan, en wist niet hoe snel ze weg >>moest komen. >>Ze rende, ze rende alsof ze werd achterna gezeten door een horde >>wolven. Ze voelde de wind in haar haar. Toen ze de hoek om was >>voelde ze de vrijheid. De vrijheid die ze zo gemist had, die zo ruw >>van haar afgenomen was. Nog steeds voelde ze pijn bij haar vagina. >>Ze bleef rennen, steeds harder. Ze voelde haar ogen branden, de >>tranen stroomde over haar wang. Het intreseerde Hayat niet meer hoe >>ze er bij liep, ookal zat haar lichaam onder de blauwe plekken en >>bloed. Ze moest weg. >> >>Ze dacht na. Ze kon niet naar school. Mensen zouden haar zien, en >>die Marokaanse ratten zouden het gelijk aan haar vader doorspelen. >>Ze pakte haar mobiele telefoon, en ze belde Imane. "tuuuuut, >>tuuuuuuut, ja hallo?" antwoorde een lieve stem. "Imane, met Hayat, >>ik ga weg, ik kan het niet meer, ik hou van je en neem nog contact >>met je op. Oh en lieve Imane, zeg neit dat ik je gebeld heb, >>alsjeblieft, thallah lieve meid" zei Hayat en verbrak direct de >>verbinding. Ze kon ook verder niets zeggen want ze wist zelf niet >>eens waar ze naar toe moest. Naar het station. De trein. Amsterdam! >>schoot het door haar hoofd. Daar had ze geen familie en vandaar uit >>zou ze misschien wel iets kunnen vinden, een flatje of een kamer >>ofzo. >> >>9 euro 90 alsjeblieft, zei de vrouw achter het loket. De vrouw >>bekeek Hayat goed. "Kind, gaat het wel?" vroeg de vrouw >>geintresseerd. "Hayat keek de vrouw aan en zei "dit heeft de man >>gedaan die mij op deze wereld heeft gezet." en ze liep weg. In de >>trein viel ze in slaap. Die nacht daarvoor had ze nauwelijks >>geslapen. "Dit is halte Amsterdam Centraal Station, eindhalte voor >>deze trein!" galmde het uit de boxxen. Hayat stond vermoeid op en >>pakte haar tas. Haar gezicht deed heel erg pijn. Ze had nu zestig >>euro. Ze besloot een hotel te zoeken voor de aankomende nacht. >>Eerst een hotel, dan wat eten. Maar hoe moet ik aan geld komen als >>het op is? dacht ze. Werk zoeken. Er was vast wel genoeg werk >>tevinden. Al was het maar schoonmaken. Ze ging naar het VVV >>kantoor. "Goedemiddag meneer, ik zoek een hoteletje, maar heb in >>principe alleen een bed en een douche nodig." zei ze. "Een goedkoop >>hotelletje, als u die tram neemt neemt en uitstapt bij >>Rembrandplein dan loopt u de eerste straat naar rechts in en komt u >>bij het Titus Hotel. Best te betalen." zei de man. "En om hoeveel >>geld gaat het dan?" vroeg Hayat zachtjes. "Ik bel wel even voor je, >>want het moet ook nog vrij zijn" zei de man. >> >> >>Niet meer mijn leven Deel 3 >>Moe en hongerig stapte Hayat de tram in. Ze zou voor een nacht >>dertig euro kwijt zijn. Ze zou snel werk moeten vinden. Zwart werk. >>In de tram was ze alleen. Tenminste dat dacht ze. Een paar stoelen >>voor haar zat iemand. Ze stapte uit waar de man van de VVV haar >>gezegd had. Ze stond bij de deur en haalde een diepe zucht. Ze >>dacht aan haar ouders. Wat dachten ze nu? Wat ging er nu door hun >>heen. Laat ze maar voelen. dacht Hayat. Haar lichaam begon pijn te >>doen. Ze wilde alleen maar slapen. Maar eerst iets eten halen, de >>hele dag heeft ze nog niets gegeten. >> >>Ze stapte uit. Keek om zich heen. Ze liep de weg af, de stoep op. >>Ze keek weer goed om zich heen of ze het hotel zag. In de verte zag >>ze een geel lichtgevend bord, was dat het? Nee dat was een >>snackbar. Ze had toch trek in eten dus wilde ze daar naartoe lopen. >>Ze keek in haar tas en zocht het geld bij elkaar. Een hand raakte >>haar schouder aan. Ze draaide zich om. "Kan ik je ergens mee helpen >>zoeken, volgens mij kom je niet hier vandaan" zei een stem. Hayat >>bekeek de jongen goed. Hij had een engelen gezicht. Ze was in een >>klap vergeten dat ze naar haar hotel zocht. "Eh ja ik moet naar >>mijn hotel. En ik moet iets eten halen." zei ze verstrompeld. >>Ineens realiseerde Hayat zich de verwondingen aan haar gezicht. Ze >>keek gelijk naar beneden. Ze draaide zich om en liep weg. "Wacht, >>meisje, wat is er met je gebeurt?" zei de jongen. Hij trok Hayat >>naar een lantarenpaal. Ze stonden beide in het licht. Hayat bekeek >>hem. Hij was mooi, heel mooi. Hij straalde iets zachts uit, iets >>onbekends, veiligs. "Miskiena, wie heeft dit gedaan?" vroeg hij. >>Hayat zei niets. "Niemand joh". De jongen keek haar met medelijden >>aan. "Je werkt toch niet he" zei hij. "Nee, maar wat bedoel je?" >>zei Hayat. "Oke, ik bedoel dit heeft toch geen man gedaan, je werkt >>toch niet als prostituee he meisje?" zei de jongen. Hayat snapte >>hem. "Nee, nee ben je gek? Dit heeft mijn vader gedaan omdat ik >>niet met zijn neef wilde trouwen, mijn achterneef." zei ze weer met >>tranen in haar ogen. Waarom vertelde ze dit, ze kon hem niet, dacht >>ze. "Ik heet Marouan" zei de jongen. "wil je iets eten of drinken, >>je ziet er moe uit meid" zei hij. "Huil niet lieverd, kom we gaan >>wat eten". Hayat liep mee. >>Ze liepen richting de snackbar. Marouan had haar tas van haar >>overgenomen. "Ik heet Hayat, en ik kom uit Rotterdam" zei ze. "Ik >>ben gestrand, weet niet meer wat ik moet doen. Ik heb het zo koud >>Marouan" huilde ze. "Ik weet gewoon niet meer wat ik moet, wie ik >>ben, wat ik voel". Marouan legde haar tas op de grond. Hij deed >>zijn arm om haar schouder. Hij trok haar voorzichtig naar zich toe. >>Hayat sloot haar ogen. Ze liet alles komen, al haar verdriet, haar >>pijn. Ze was ruw kapot gemaakt vannacht. En vanmorgen hebben haar >>ouders er nog een schepje boven op gedaan. >>Hayat was een sterke meid. Ze heeft altijd aan de eisen van haar >>ouders willen voldoen. Ze is weleens verliefd geweest, en die >>jongen ook op haar maar heeft dat afgeblazen omdat ze alles volgens >>de regels van haar ouders wilde. Ze wist dat ze ooit zou >>ontploffen, dat het gewoon een keer teveel voor haar zou worden. De >>mishandelingen waren een normale zaak bij haar thuis. Vaak werd ze >>eraan blootgesteld. Imane ook. Samen zaten ze weleens op een bankje >>te huilen erom. En daarna heel hard te lachen. Dat maakt haar >>sterk. Door erom te lachen. Dan kon ze het weer even aan. Maar nu >>was het anders. Nu was ze kapot gemaakt. >>Hayat voelde zich vertrouwd bij Marouan. Ze kon hem pas vijf >>minuten, maar het voelde alsof hij nu de enige was die ze had. "Wat >>wil je eten?" vroeg Marouan. Hayat keek naar de grond. Ze schaamde >>zich een beetje. Marouan leek het te zien. "Hey, lieverd, wil je >>patat? met een broodje kaassoufle ofzo?" zei hij met zijn >>Amsterdamse accent. "Eh ja dat is goed" zei Hayat. "Blijf jij hier >>maar even wachten" zei hij. Hij liep naar binnen, hij was mooi >>gekleed. Een mooi postuur, mooi gezicht, maar wie was deze jongen. >> >>Even later kwam Marouan buiten gelopen met een paar plastic tasjes >>met eten en drinken erin. "Ik heb voor jou fanta meegenomen en een >>blikje rode fernandes, is dat goed?" vroeg hij. Hayat knikte. Hij >>had het eten betaald, dus dan was alles goed, dacht ze in zichzelf. >>"Okey hoe heet je hotel?" vroeg Marouan. Hayat was het vergeten. >>"Ik ben het vergeten, maar het zou hier in de buurt moeten zijn". >>Marouan fronsde zijn wenkbrauw. "Dan weet ik waar het moet zijn, en >>dat is best een klein hotelletje". zei hij. Hij liep met haar mee. >>Ze liepen de straat uit, en gingen rechtsaf. Daar stond een bord >>voor de deur. Hotel Achilles. Hayat herinnerde zich weer dat dit >>hem was. Marouan hield de deur voor haar open. Hij liep mee naar >>binnen. Gelijk liep hij richting het loket. "Heb je al >>gereserveerd?" vroeg hij. "Ja" antwoorde Hayat. De man keek Hayat >>aan. Hayat keek weg. Marouan zag het. "Meneer, er is dus >>gereserveerd, voor een eenpersoonskamer? Hayat?" Hayat knikte. Het >>VVV kantoor heeft gebeld. De man pakte een lijst. In gebrekkig >>Nederlands zei hij "Ja, kamer 112. Morgen om 12 uur uitchecken. en >>dat word dan 55 euro"en hij gaf haar een sleutel. Hayat schrok. >>"Wat 55 euro, maar tegen die man hadden jullie gezegd dat het maar >>30 euro was." Hayat raakte lichtjes in paniek.Zoveel geld kon ze er >>niet aan uitgeven. Marouan legde ineens 200 euro op de toonbank. >>"Dit krijg je als ze 4 nachten ken blijven" zei hij. Hayat pakte >>het geld en gaf het terug aan Marouan. "Nee marouan, niet doen" zei >>ze. "Stil" zei Marouan kortaf. "Is het een deal?" zei hij tegen de >>man. De man knikte en pakte snel het geld. Hij gaf Hayat de >>sleutel. Marouan pakte de tassen en liep naast Hayat de gang in. >>Hij gaf haar de tassen aan. Hij legde zijn arm op haar schouder. >>Hij keek haar aan. In haar ogen, niet naar de blauwe plekken. >>"Meisje, red je het een beetje?" vroeg hij. "Zal ik je morgen >>ochtend komen ophalen? om 12 uur?" vroeg hij. Hayat dacht na. Hij >>was zo lief voor haar geweest. Ze vertrouwde hem. Ze gaf al om hem. >>Nog nooit had iemand zoiets voor haar gedaan. Hij was voor haar >>opgekomen. Zelfs haar eigen ouders deden dat niet voor haar. "Blijf >>je alstjeblieft bij me slapen Marouan?" vroeg ze hem. >> >>Ik bedoel, ik zou het fijn vinden als je bij me kon blijven, zonder >>verdere gedachten hoor!" zei ze er snel achterna. Marouan >>glimlachtte. "Okey, als je dat goed vind". zei hij. >>Ze liepen de trap op. Eerste verdieping, kamer 112. Hayat opende de >>deur. De kamer was klein. Er stond geen tv, een hele kleine >>badkamer en een tweepersoonsbed. Ze had heel erg veel pijn aan haar >>blauwe plekken, maar had ook erg honger. Marouan legde de Hayat's >>tas op de grond, en het eten zette hij op een tafeltje. Gulzig at >>Hayat haar eten op. Marouan bekeek haar. Hayat zag het. Ze werd >>rood. "Wat is er Mar?" zei ze met volle mond. Marouan lachtte. >>"Niets hoor meid, niets" zei hij. Hayat voelde zich op haar gemak. >>Maar nog steeds ging het door haar heen wat haar ouders nu aan het >>doen waren. En hoe het met Said, haar broertje ging. Nadat Hayat >>haar eten op had stond ze op. Bloed. Ze zat nog geen tien minuten >>en ze bloedde alweer. De pijn daar was nog het ergst. Ze had de >>gebeurtenis niet aan Marouan verteld. Hij zag het nog voordat zij >>het zag. "Hayat, je bloed." zei hij geschrokken. Hayat keek Marouan >>geschrokken aan. Het kwam helemaal door haar broek heen. "Ga staan >>Hayat, ga naar de douche, kleed je maar om, heb je een pyama bij >>je?" vroeg hij. "Hayat knikte, terwijl ze die niet mee genomen had. >>Ze schaamde zich diep. Liep snel naar de badkamer. Ze deed haar >>kleren voorzichtig uit. Ze deed de douche aan. Ze stapte onder de >>douche. Het bloed liep langs haar benen. Gelukkig werd het steeds >>minder. Ze bleef onder de douche staan totdat het helemaal stopte. >>Marouan klopte op de deur. "Hayat, ik heb hier iets voor je, kan je >>de deur een klein beetje open doen?" vroeg hij. Hayat antwoorde >>"ja, momentje alstjeblieft." Ze deed de douche uit en de wikkelde >>zich in een handdoek. Haar schouders waren beide bont en blauw, en >>haar borsten ook. Ze deed de deur op een kier en riep Marouan. >>Ineens zag ze een hand tussen de deur komen met daarin een paar >>maandverbandjes. Marouan was maandverband voor haar wezen halen. >>Hayat schaamde zich nog erger. Hij dacht dus dat ze ongesteld was. >>Ze pakte haar tas naast de badkamer en zocht naar haar ondergoed. >>Ze deed haar onderbroek aan en voor de zekerheid deed ze er ook een >>maandverbandje in. Ze had geen pyama bij zich, wat moest ze dan >>aan. Waarom dacht ze daar thuis niet over na. >>Ze besloot haar trui, die ze diezelfde dag aanhad, aante houden. >>Maar nu nog een broek. Dan maar de broek die ze morgen aan zou >>doen. Ze keek in de spiegel. Nu pas kon ze goed zien wat er met >>haar gezicht gebeurd was. Gelukkig waren het plekken die wel zouden >>helen, maar op het moment zelf schrok Hayat. Haar wangen waren >>beiden dik en blauw, en ook haar oog. Boven haar wenkbrauw had ze >>een helend wondje zitten en haar lip was ook dik. Ze was bijna niet >>te herkennen, het enige wat nog echt van haar was waren haar ogen. >>Haar mooie lichtbruine ogen, die een verhaal vertelde. Er stond >>angst in getekend. Ogen liegen niet zeggen ze, en dat was bij Hayat >>zeker het geval. Ze was doodsbang, doodsbang voor wat de toekomst >>haar brengen zou. Ze voelde nog steeds de penissen in haar vagina >>zitten. Ze voelde zich smerig. Ze kon niet meer naar zichzelf in de >>spiegel kijken. Haar rug deed pijn, alles deed pijn, maar niets kon >>ze vergelijken met de pijn die ze in haar hart voelde. Ze wilde >>niet meer, ze kon niet meer. Ze huilde, huilde verschrikkelijk. Ze >>was alleen, alleen in zichzelf, ze was weggegaan en kon nooit meer >>terug. Ze moest nood gedwongen opnieuw beginnen. Hayat kon dat >>niet. Niet alleen. Maar voor nu was Marouan bij haar. Al was het >>maar een nacht. >> >>Hayat waste haar gezicht nogmaals met wat water. Ze droogde haar >>gezicht met een handdoek af. Pijn. Ze drukte. Nog meer pijn. Laat >>het dan maar nat zijn, dacht ze. Ze deed de deur open. Marouan had >>zijn schoenen uitgedaan en had voor zichzelf op de grond een >>slaapplaats gemaakt met behulp van zijn jas en een extra kussen die >>onder het bed lag. Hij zat daar. Hayat liep naar het bed en ging op >>het bed zitten. Marouan ging liggen. Hij legde zijn hand onder zijn >>hoofd. Hayat kon het niet helpen, maar ze bleef op hem letten. >>Angst. Ze voelde een angstaanval opkomen. Ze huilde. Dit kon niet. >>Ze draaide zich snel om. Marouan had niets in de gaten. "Hayat" zei >>hij ineens rustig. "Ben je nog wakker?" vroeg hij. Hayat droogde >>snel haar tranen en draaide zich om. Marouan zag haar ogen. Hij zag >>dat ze verdriet had. Hij kon het niet plaatsten. Hayat zag er >>slecht uit, maar Marouan hield al van haar. Op vele fronten. Hij >>voelde dat maar durfde niets aan haar te laten zien. Zijn gevoel >>was oprecht. >>"Ja" antwoorde Hayat. "lieverd, hoe oud ben je?" zei Marouan. "Ik >>ben net 18 geworden". antwoorde Hayat. Marouan zweeg. "Hayat, wat >>is er allemaal gebeurd, of wil je er niet over praten? Dan hou ik >>mijn mond." zei Marouan. "Ik kan er niet over praten Marouan. Maar >>hoe oud ben jij eigenlijk en vertel iets over jezelf." zei Hayat. >>"Oke, eh, ik word 21, ik zit op kickboxen, voetbal en fitness, ik >>ben van school af, geen zin.." zei hij met een kleine glimlach op >>zijn gezicht. "Ik woon nog thuis." eindigde hij. "ja ik niet meer, >>en ik weet niet meer waar ik naar toe moet ook hierna." zei Hayat. >>Weer voelde ze die tranen branden. "Ik weet helemaal niets meer >>Marouan, ik voel me zo vernederd zo kapot, wat ze met me hebben >>gedaan, het is allemaal mijn schuld Marouan." zei Hayat inmiddels >>echt huilend. "Nee het is nooit jou schuld, kijk wat ze hebben >>gedaan, je vader heeft je helemaal verot geslagen a lieverd, dat is >>toch niet jou schuld? wat je ook gedaan heb." zei Marouan en hij >>leunde naar Hayat toe. Hij aaide haar met zijn hand over haar wang. >>"Marouan. Ze hebben me verkracht." zei Hayat zachtjes. Marouan >>schrok. "Wie, lieverd, wie" zei hij rustig. Hayat haalde diep adem >>en vertelde hem het verhaal. Ze legde uit hoe pijnlijk het was, hoe >>vernederend, hoe erg ze haar ermee kapot hebben gemaakt. Ze was >>tien minuten tijd haar onschuld verloren, ze was geen meisje meer >>maar een verpeste vrouw. Marouan ging naast Hayat op bed zitten. >>Hij fluisterde dat ze nog steeds een ontzettend mooie lieve meid >>was. Hij ging met zijn hand door haar haar. Net zolang tot hij niet >>smeer hoorde. Net zolang tot ze in slaap viel. >>Hayat viel in slaap. Marouan bekeek haar. Hij haalde diep adem. Wat >>heeft dit arme meisje meegemaakt. Hoe hebben ze haar dit aan kunnen >>doen, je'l mgarba dacht hij. Hij had dit nog nooit meegemaakt, nog >>nooit had hij zo snel en zoveel om een meisje gegeven. Hij zag haar >>die avond uit de tram stappen. Haar uitstraling, zo mooi hij kon >>het niet beschrijven kon hij niet zomaar laten gaan. Hij besloot >>toen om ook uit de tram te stappen. Hij bekeek haar en schaamde >>zich om direct op haar af te stappen. Hij zag haar rond kijken. Aan >>de manier waarop ze dat deed concludeerde hij dat ze niet uit >>Amsterdam kwam. Hij besloot toen om naar haar toe te gaan, voordat >>het te laat was, voordat ze weg zou gaan, weg zou gaan uit zijn >>blik. Hij hield van haar. >>Hij gaf haar zachtjes een kus op haar voorhoofd en ging op de grond >>liggen. Hij viel in slaap. Hayat voelde zijn kus. Ze deed net alsof >>ze sliep. Ze voelde zijn zachte lippen tegen haar hoofd gedrukt. Ze >>opende gelijk haar ogen. Marouan zag het niet en ging dus gelijk >>slapen. Ze keek naar hem hoe hij lag. Zijn lichaam in de >>loophouding. Hij was echt heel mooi, stevig gespierd gebouwd. Zijn >>ademhaling klonk als een mooi lied in Hayats oren. Ze viel snel >>daarna in slaap, op het ritme van zijn ademhaling. >> >>De volgende ochtend werd Hayat als eerste wakker. Ze keek op haar >>Marouans telefoon. Half zeven. Ze stond op en ging douchen. Haar >>lichaam was nu minder gezwollen dan die dag ervoor, maar de pijn >>was hetzelfde. Ze had die nacht ook niet meer gebloed. Opgelucht >>deed ze de douche aan en stapte eronder. Weer voelde ze van binnen >>die pijn, die pijn die ze kreeg omdat ze weer helemaal terug in de >>realiteit was. Haar lichaam voelde moe aan. Dat was ze ook. Ze >>zeepte zichzelf zachtjes in. Haar vagina voelde nog wel gevoelig >>aan. Ook had ze nog moeite om haar benen stevig dicht naast elkaar >>te laten staan. Ze miste Said. Een half uurtje later droogde ze >>zichzelf af en kleede ze zich aan. Vandaag zou ze echt opzoek naar >>werk moeten. Voorzichtig deed ze de deur open. Marouan lag er niet >>meer. Hayat raakte licht in paniek totdat ze een briefje vond. "Ik >>ben zo terug Hayat" stond er. Ze maakte het bed op en ging er op >>liggen. Ze sloot haar ogen en vijf minuten later viel ze als een >>blok in slaap. >>Na ongeveer een kwartier ging de deur open. Hayat schrok wakker en >>draaide zich om. Het was Marouan. Hij had een tas bij zich. >>"Goeiemorgen lieverd" zei hij. "Goedemorgen" zei Hayat glimlachend >>terug. "Ik heb even ontbijt gehaald." zei hij. Hij opende zijn tas >>en haalde daaruit een zak crossantjes, een pak met plakjes kaas, >>een pak melk, hagelslag en boter uit. Van het tafeltje maakte hij >>een ontbijtbankje. Hayat keek toe en kon zich niet goed voorstellen >>waarom iemand zoiets voor haar zou doen. Diep van binnen voelde ze >>iets, ze wilde bij Marouan zijn, alsof ze hem al jaren kon. >> >>Samen aten ze gierig het ontbijt op. "Hoe moest ze Marouan ooit >>bedanken." dacht Hayat. "Marouan, ik wil je echt bedanken, ik weet >>niet hoe, maar ik wil je echt bedanken. Waarom doe je dit voor me >>Marouan, waar heb ik zoiemand als jou aan verdient, je geeft me een >>slaapplaats, je geeft me eten" Hayat was even stil, Marouan keek >>haar aan. "en je geeft me liefde..." zei ze erachterna met tranen >>in haar ogen. Marouan kwam naast haar op bed zitten. Voorzichtig >>nam hij haar in zijn armen. Beide sloten ze hun ogen. Het duurde >>maar even, maar er ging iets door hun beide heen. Een gevoel van >>veiligheid, geborgenheid. Marouan strijkte met zijn hand door haar >>haar. Hij gaf haar een kus op haar hoofd. "Zolang ik hier ben hoef >>je je geen zorgen te maken Hayat, ik ben er voor je." Hayat sloeg >>haar armen nu ook om Marouan heen. Zo zaten ze een paar minuten. >>Totdat Marouans telefoon ging. "Ja" zei Marouan ligt geiiriteerd. >>Hayat hoorde een mannenstem op de achtergrond. Na een kort >>gesprekje hing hij op. "Dat was mijn broer". >>"Marouan, ik ga zo naar buiten ik moet werk hebben." zei Hayat. >>"Denk je dat je zo een goede indruk maakt lieverd?" zei Marouan >>rustig. "O ja, die plekken, ik ben er zo aan gewend dat ik ze >>vergeet, maar ik heb toch geld nodig Marouan" zei Hayat. Marouan >>legde zijn hand op de hare. Hayat voelde haar buik kriebelen. Zijn >>aanraking, ookal duurde het maar kort, deed haar trillen. "Maak je >>daarover maar geen zorgen." >>Die dag bleef Hayat gewoon in het hotelkamer. Marouan had via het >>hotel een tv voor haar gehuurd, zodat ze zich niet hoefde te >>vervelen. Hij was even weggegaan. Een uur of twee later kwam hij >>terug, met alweer het middageten. Marouan wist een ding zeker. Hij >>hield echt van Hayat en hij wilde hij nooit meer kwijt. Hayat >>voelde zich een stuk beter. Iemand die voor haar zorgde zonder >>enige tegenvoorwaarden. >>"Hayat" begon Marouan. "Hoe gaat het met je?Ik bedoel hoe voel je >>je?" vroeg hij. Hayat haalde een diepe zucht en voor dat ze er erge >>in had zei ze "goed, omdat jij bij me bent." Ze begon gelijk te >>blozen, maar zei wel in een keer de waarheid. Ze voelde zich goed >>omdat de man waar ze in een klap verliefd op werd bij haar was. >>Marouan voelde precies hetzelfde maar liet er niets van merken. Ze >>keken elkaar even aan en er heerste een spanning die ze beiden >>voelden. De avond brak aan. Marouan vroeg of Hayat iets wilde gaan >>doen, naar de film ofzo. "Nee, ik heb niet echt zin om naar buiten >>te gaan, ik heb toch geen leuke kleren ofzo, daarom moet ik echt >>werken Marouan. "Nee lieverd, jij hoeft niet te werken ik zorg >>voorlopig wel dat alles goed komt. Maak je geen zorgen." zei hij >>zachtjes. Hayat keek hem aan. "Waarom doe jij dit Marouan, waarom >>doe je dit voor me?" Marouan keek de andere kant op. Hij wilde het >>zo graag zeggen maar hij durfde het niet. "Gewoon, omdat ik een >>goed plaatstje in de hemel wil" zei hij met een kleine glimlach op >>zijn gezicht. Hayat lachtte. Voor even was ze haar ellende >>vergeten, en dat kon alleen Marouan haar laten doen. Hayat maakte >>zich ernstige zorgen om Said, hoe zou het met hem zijn? ging er >>door haar heen. "Lieve Marouan, zou je nog iets voor me kunnen >>doen? Zou je alsjeblieft naar mijn huis kunnen bellen en zeggen dat >>je voor Said belt, mijn broertje?" vroeg Hayat. Marouan knikte >>direct. Ze drukte het nummer in. Haar handen trilden. Hij ging >>over. Ze gaf hem direct aan Marouan. >>"Hallo?" hoorde ze van de andere kant van de lijn. Het was Said! >>Dat wist Hayat gelijk. Ze tikte Marouan aan en fluisterde zachtjes >>dat het Said was. "Marouan gaf gelijk de hoorn aan Hayat,"praat >>maar met hem." zei Marouan rustig. "Said, met Hayat, doe maar >>netalsof ik een vriendje van je school ben oke." zei Hayat. "Ja, >>voor school, een werkstuk, dat moet bij meneer Vonk" begon Said mee >>te liegen. "Said, ik mis je, en ik hou van je, gaat alles goed met >>je?" vroeg Hayat. "Eh, ja hoor, ik wil" en toen was het even stil. >>"oke, mama is de kamer uit, alles is goed met mij, mama en papa >>zijn woest, maar ik mis jou ook Hayat" zei Said. "Ze komt weer, bel >>me vaker alsjeblieft, ik mis je zo Hayat." zei Said met een >>verontrustte stem. "Ik hou van je Said, en ik beloof je vaker te >>bellen." zei ze. "Goed dan stuur ik hem morgen wel naar de leraar" >>begon Said weer te liegen. "Beslemma broertje" zei Hayat en drukte >>de telefoon uit. Ze legde hem op het tafeltje. Ze plofde neer met >>haar hoofd op het kussen. Ineens begon ze te huilen. Was dit haar >>leven? Haar ouders die woest op haar zijn omdat ze niet de perfecte >>dochter meer is? Marouan kwam naast haar liggen en legde zijn arm >>om haar middel. Hij drukte haar tegen zich aan. Hij huilde met haar >>mee. Hayat zag het en ze zoende hem. Ze liet alles gaan. Ze drukte >>haar lippen op de zijne. Ze sloeg haar arm om zijn schouder. Geen >>woorden. Ze hielden elkaar stevig vast. Toen ging ze met zijn hoofd >>tegen zijn borst liggen. Ze sloot haar ogen. "Hayat" begon Marouan. >>"Ik hou van je" zei hij. Hayat opende direct haar ogen. "Hoe kan je >>nou van mij houden, van zo iemand als mij?" begon Hayat weer direct >>te huilen. "Leg me dat eens uit hoe kan dat?" >>Marouan ging naast haar zitten en hield haar vast. "Omdat je een >>heel mooi meisje bent, van binnen en van buiten. Wat ze met jou >>hebben gedaan heeft geen effect op jou ziel gehad. Daarom hou ik >>van je" zei hij rustig. Hayat wist niet wat ze hoorde, en huilde >>maar door. Ze draaide haar gezicht naar Marouan toe. "Ik hou ook >>van jou Marouan, hoewel ik niet meer van mezelf hou". Samen gingen >>ze weer liggen in elkaars armen en vielen beiden zo in slaap. >>De volgende ochtend werd Hayat al een stuk relaxter wakker. De >>zwellingen waren nu vrijwel bijna helemaal weg, en de blauwe >>plekken werden ook iets minder. Om haar middel voelde ze de arm van >>Marouan. Voor heel even, heel even maar sloot ze haar ogen weer. Ze >>geniette van het moment. Het moment dat ze bij de jongen was die >>haar in zo een korte tijd al zoveel liefde had laten zien. "Nooit, >>nooit laat ik je gaan" dacht Hayat. >>Een paar minuten later werd Marouan wakker. Een paar seconden na >>dat hij zijn ogen opende gaf hij Hayat een kus op haar achterhoofd. >>Hayat draaide zich voorzichtig om. "Goeiemorgen a schoonheid djelie >>(van mij)" zei Marouan met een schorre slaperige stem. >>"Goeiemorgen" zei Hayat. Ze keken elkaar aan en begonnen toen beide >>zonder reden te lachen. "Hoe laat is het?" vroeg Marouan. "Het is >>kwart over tien. Ik voel me echt uitgeslapen" zei Hayat. "Dat komt >>omdat ik je vasthield" zei Marouan met een snikielachje. "Ja, ik >>denk het ook" zei Hayat serieus. "Ik heb de hele dag zo gelegen, ik >>wilde niet dat je van mijn zijde week" zei Marouan. Hayat gaf hem >>een kusje op zijn neus en stond op. Ze rekte zich uit. "Jallah, >>Hayat, vandaag gaan we de stad in." zei Marouan. Hayat stond op en >>liep direct naar de douche. Haar gezicht begon steeds meer op het >>oude te lijken, de zwelling van haar oog was geheel verdwenen en de >>blauwe kleur leek ook bijna helemaal weg te zijn. Aangekleed en al >>verlieten ze de hotel kamer. >>"Eerst iets eten halen Hayat" zei Marouan. Samen liepen ze door de >>straten en kwamen uit in de stad. Het was best druk. Marouan was >>een knappe jongen en kreeg best veel aandacht van meisjes. Hayat >>voelde zich er nog onzekerder door. Marouan merkte het. Hij pakte >>haar hand en gaf haar midden in de volle Amsterdamse stad een kus. >>Bij een klein restaurantje liepen ze naar binnen om iets te eten. >>Hayat voelde zich schuldig. Marouan had al zoveel voor haar gedaan. >>Waar zou ze nu zijn zonder hem. Ze gingen aan een tafel zitten. >>Direct kwam er een ober aan. "Weet u het al?" vroeg hij. "Eh, doe >>voor mij maar een koffie en een kaascroisantje, en ook een >>appelflap" zei Marouan. "Wat wil jij schat?" vroeg hij Hayat. "Eh, >>ik wil alleen iets drinken, een thee." zei Hayat zachtjes. "Doe >>voor haar maar een thee, en ook een kaascroisant en ook maar een >>appelflap, dat lus je toch wel he?" vroeg Marouan. Hayat werd rood. >>Ze knikte. Na het ontbijt stonden ze op en liepen het restaurant >>uit. "Oke ik ken heel wat winkels, maar ik weet die smaak van >>vrouwen nooit." zei Marouan. "Ik hoef niets lieverd, ik heb echt >>niets nodig" loog Hayat. Marouan keek haar aan. "Oke, maar waar wil >>je eerst naartoe?" zei hij net alsof hij haar niet gehoord had. >>Hayat bleef staan. "Oke, wat jij wil, dan koop ik het voor je, maar >>als je het dan niet leuk vind moet je niet gaan zeuren he lieverd" >>zei Marouan met een glimlach op zijn gezicht. "Kom, Mango daar >>houden vrouwen toch van?" zei Marouan terwijl hij haar aan haar >>hand mee trok. Die dag waren ze samen flink aan het winkelen >>geweest, en ookal zag Marouan haar alleen al kijken naar een >>kledingstuk dan wilde hij al dat ze het aan ging passen. Voor het >>ondergoed nam hij haar mee naar een sjieke dure zaak en bleef >>netjes buiten wachtten. Hayat kwam dan ook naar buiten, dat ze >>zogenaamd niets goeds kon vinden, dus was Marouan noodgedwongen om >>ook weer mee naar binnen te gaan. Ze hebben samen die dag heel wat >>afgelachen. Hayat voelde zich geestelijk dankzij Marouan al heel >>wat beter. Die avond besloten ze samen nog wat te gaan eten. >> >>Hayat" zei Marouan. "Je heb mijn leven in een heel ander daglicht >>geplaatst." zei hij. "Ik weet het niet, nooit heb ik zoiets voor >>een meisje gevoeld, ik wil, zoals ik het nu voel, mijn leven met >>jou doorbrengen." >>Hayat zweeg. Ze keek naar de grond. Marouan tilde met zijn hand >>haar kin op. Hij keek in haar ogen en zag tranen. "Ik hou van je >>Marouan, maar wat wil je met zoiemand als mij, ik ben niets anders >>dan een vuile afvaldoek" zei ze. "Hayat, stil, ik hou van je, ik >>wil dat jij mijn vrouw wordt, ik wil nog zo snel mogelijk met jou >>trouwen." zei hij ineens. Hayat was stil geworden. Deze woorden >>hadden haar doorboord, ze voelde een hele tinteling door heel haar >>lichaam gaan. Hij wilde haar voor altijd, hij wil mij voor altijd. >>ging het door haar heen. >>"Ik wil dat jij de moeder van mijn kinderen word Hayat, ik hou van >>je met heel mijn hart. Uit zijn zak haalde hij een doosje. Hij >>opende het doosje. Er zat een gouden ring in met een grote diamant. >>Hij schoof de ring bij Hayat om haar vinger. De tranen liepen bij >>Hayat over haar wang, nog steeds was ze ontdaan. "Ik hou van je >>Hayat, word mijn vrouw, ik smeek je" zei Marouan. Hayat glimlachte, >>haar ogen straalden. "Ik hou ook van jou Marouan, ja tuurlijk word >>ik je vrouw!" lachtte ze. Van het eten kwam niets meer. Ze besloten >>naar het hotel terug te gaan. Totdat er iets verschrikkelijks >>gebeurde. Iets wat ze niet hadden zien aankomen. Iets wat hun beide >>levens voor altijd kapot gemaakt heeft.... >> >> >>Niet meer mijn leven deel 4 >> >>Lachend liepen ze samen naar het hotel. "Mijn vrouw" zei Marouan. >>"Hmmm, hoe klinkt dat?" zei hij met een glimlach op zijn gezicht. >>"Het klinkt als dit:" zei Hayat voordat ze hem een hevige zoen op >>zijn mond gaf. Ze liepen het hotel in. Ze waren samen zo gelukkig. >>Hij zou haar man worden, de vader van haar kinderen. Samen zouden >>ze gelukkig worden, de wereld over reizen, maar het kon niet ver >>genoeg zijn, zolang ze maar samen waren en van elkaar. In de >>hotelkamer gingen ze door met hun leuke avond. Kietelend en lachend >>brachten ze de avond door. Samen gingen ze liggen op bed. "Hayat, >>ik hou van je, je bent het beste wat er in mijn leven is >>voorgekomen" zei Marouan. "Marouan, ik hou ook van jou, voor >>altijd" zei ze terug. Ze kropen tegen elkaar aan. Marouan sloeg >>zijn armen om haar lichaam en streelde haar over haar zij. Hayat >>had haar arm ook over zijn zij heen. Zo vielen ze in slaap. >>Een paar uur later werd Marouan wakker gebeld. "Ja" nam hij moe op. >>"Ja, ik kom eraan." zei hij. "Schatje, ik moet weg, ik hou van je, >>voor altijd, maar ben zo terug. Enne, geen gekke dingen doen he, ik >>hou van je.." zei hij en hij stond op. "Waar ga je naartoe Marouan, >>blijf bij me, alsjeblieft, blijf bij me.." zei ze bang. "Ik wil >>niet dat je weggaat zo laat, waar moet je nog naartoe?" vroeg ze. >>"Ik moet even wat dingen regelen, ben echt binnen een uurtje terug >>schatje." Hij liep naar Hayat toe en gaf haar een kus. Hayat begon >>te huilen. "Waarom huil je lieverd?" vroeg Marouan. "Omdat ikniet >>zonder je kan Marouan." zei Hayat. Hij ging naast haar zitten. Hij >>sloeg zijn armen om haar heen. "Ik ben zo snel mogelijk terug, je >>weet dat ik van je hou, jij bent mijn alles. Daarom zal ik altijd >>terug komen." Marouan stond op. Hij had haar hand nog vast. Met >>zijn andere hand droogde hij de tranen van Hayat weg. Hij boog >>voorover en kuste haar. Nog eenmaal, nog een keer lang. Want dat >>zou hun laatste kus zijn. >> >>Hayat hoorde de deur dicht gaan. "Wat gaat hij nog zo laat doen?" >>dacht ze. Aan de telefoon hoorde ze een mannenstem dus hij ging >>niet naar een meisje ofzo. Ze haalde een diepe zucht, en draaide >>zich in het bed om. Ze keek naar haar ring en gaf er een kus op. >>Wat hield ze veel van Marouan, ze hield zo veel van hem. Nooit zou >>er een ander meer voor haar zijn. Ze viel in slaap. >>De volgende ochtend werd ze al vroeg wakker. Marouan was er nog >>steeds niet. Waar was hij toch? Hayat begon zich zorgen te maken. >>Ze deed de tv aan. Het was half zes in de ochtend. Marouan was nu >>dus al ruim vier uurtjes weg. En hij zou binnen een uur terug zijn. >>Wat is er toch aan de hand. Had hij haar ook verlaten? Vond hij >>haar toch vies, omdat haar lichaam nu een afvaldoek was? ging het >>door Hayat heen. Ze ging op bed liggen en de tranen stroomde over >>haar wangen. "Marouan, waar ben je, kom alsjeblieft terug" zei ze >>huilend. Ze stond op en kleedde zich aan. Op de grond lag zijn tas. >>In de tas zat nog een klein cadootje verpakt met "Hayat" op de >>voorkant geschreven. En ook een roosje. Hayat haalde diep adem. >>"Marouan, je houd nog steeds van me schatje, ik wacht op je" zei ze >>zachtjes in zichzelf en ging weer op bed liggen. Hij zou zo wel >>komen. Ze viel in slaap. >> >>Rond twaalf uur werd ze weer wakker. Nog steeds geen Marouan. Wat >>is er toch aan de hand? Hayat raakte nu echt in paniek. Huilend >>begon ze te schreeuwen. Waar was de enige persoon op deze hele >>teringwereld die om me gaf? De enige die me respecteerde en >>accepteerde hoe ik was? ging het door haar heen. Ze wilde naar >>buiten, om hem te zoeken, maar stel je voor dat hij dan naar de >>hotelkamer terug zou keren? Dan zou hij haar niet vinden. Dus bleef >>ze de dag binnen. Misschien was hij thuis, en had hij op zijn kop >>van zijn vader gekregen. Met die gedachten probeerde ze zichzelf >>gerust te stellen. Maar ze wist wel beter. Die nacht toen hij >>wegging had ze al een voorgevoel. Maar Marouan wilde het niet >>geloven, hij zou binnen een uur terug zijn zei hij. Hayat werd >>langzaam steeds paniekeriger. Ze besloot naar beneden naar de >>receptie te gaan, of hun iets wisten. >>Nee. Ze hadden hem 'snachts weg zien gaan maar verder niets >>gehoord. Hayat ging weer naar haar hotelkamer. Ze ging op het bed >>liggen en deed de tv aan. Niets op tv. Ze werd misselijk. "Waar ben >>je!!" schreeuwde ze ineens keihard huilend en ging op de grond >>liggen. "Er is iets Marouan, er is iets, waar ben je mijn engel, >>waar ben je, kom terug, alsjeblieft..." schreeuwde ze. Ze stond op >>en al huilend deed ze haar jas aan. Ze moest en zou hem gaan >>zoeken. Bij de receptie vroeg ze zodra ze hem gezien hadden hem >>konden waarschuwen dat Hayat naar hem opzoek was, en dat hij in de >>hotelkamer moest blijven. Waar zou ze beginnen? >>De zoektocht zou al snel eindigen. Ze zou haar Marouan snel vinden. >>Met dikke rode ogen liep Hayat langs straten. Ze wist niet hoe ze >>moest lopen. Maar het maakte haar niet uit. Zolang ze Marouan maar >>zou vinden. Maar hoe? Ze kon hier verder niemand, hoe zou ze hem >>kunnen vinden. Ze liep en liep en liep. Langs alle pleinen, >>grachten, straatjes die er ze maar kon vinden. Net zolang totdat >>haar voeten haar haast niet meer konden dragen. Huilend en >>teleurgesteld ging ze op een muurtje zitten. Hoe zou ze hem moeten >>vinden? Het begon al te schemeren. Ze had nog niets gegeten. Niets >>kon haar maag nu vullen. Hij was al gevuld, maar dan met angst. >>Angst die ze nog nooit gevoeld had. Ze besloot weer terug naar het >>hotel te gaan. Het idee dat hij daar misschien nu zou zijn, >>motiveerde haar om te rennen. En dat deed ze. Ookal wist ze niet >>waar ze zijn moest. Na ongeveer anderhalf uur, en veel vragen aan >>mensen had ze het gevonden. Ze liep direct naar de receptie om de >>sleutel te halen die ze daar achter gelaten had. "Jongedame, er is >>een meneer voor jou geweest, hij beloofde dat hij om half elf terug >>zou komen, dat is dus nu over een klein half uur." Hayat's hart >>klopte eindelijk weer normaal. Dat moest Marouan zijn geweest. >>Oeeeeee als ze hem te pakken zou krijgen, ze zou echt boos op hem >>worden. Wie denkt hij dat hij is dat hij mij zo behandelen kan! >>dacht Hayat boos. Ze liep naar haar kamer. Eigenlijk was ze niet >>boos, ze was heel opgelucht. Zo opgelucht dat ze van blijdschap de >>kamer snel ging opruimen. Het was half elf. Nog geen Marouan. Om >>kwart voor elf ging de hoteltelefoon. Hayat nam een beetje onzeker >>op. "Eh hallo?" zei ze. "Er is een jongeman voor je, kom je even >>naar boven? Of kan hij naar de kamer komen?" vroeg de receptionist. >>"Laat hem maar naar boven komen hoor." zei Hayat. Eindelijk kon ze >>Marouan in haar armen houden. Na een paar minuten hoorde ze geklop >>op de deur. Het was vreemd dat Marouan niet gelijk naar boven kwam. >>Hayat haaste zich naar de deur. Ze opende hem. Het was Marouan >>niet. Ze kon deze jongen niet. De jongen was bleek, lijkbleek, en >>huilde. "Jij bent Hayat?" vroeg de jongen zacht. "Ja" zei ze bang. >>Haar ogen werden vochtig. Hayat werd bang, wat was er aan de hand? >>dacht ze bij zichzelf. "Ik ben de broer van Marouan. Ik kom net van >>het ziekenhuis. Marouan is overleden." >>Hayat keek de broer aan. Het ging allemaal ineens heel raar. Hayat >>ging op haar knieen zitten en keek naar de grond. Ineens leek het >>alsof ze pas een paar seconde later het nieuws besefte. Vanuit het >>niets begon ze te schreeuwen. >>"AAAAAAAAAAAHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHHH" bleef het maar doorgaan. >>Netzolang tot ze niet meer kon. De broer ging naast haar zitten en >>probeerde haar te kalmeren, maar dat ging niet goed omdat Hayat van >>de wereld was. Ineens ging het gegil over naar hard gehuil. Gehuil >>van een meisje, dat weer alleen op de wereld was, en nu helemaal >>niemand meer had. Een meisje die haar engel verloren had, haar >>wederhelft. "Waarom God, waarom..."huilde ze hard verder. Marouan's >>broer stikte haast in zijn eigen tranen en hield Hayat vast. Samen >>zaten ze zo op de grond. Helemaal alleen, toch met zijn tweeen. Ze >>waren beide iemand kwijt geraakt die veel voor ze betekende. Alles >>voor ze betekende. >>"Hayat" huilde de jongen. "Marouan is neergeschoten, hij leefde nog >>in het ziekenhuis en..." zei de jongen. Hij kwam niet meer uit zijn >>woorden, het enige wat hij nog kon was huilen. Alleen maar huilen, >>met Hayat in zijn armen. "Hij vroeg direct naar jou, en vertelde >>mij dat je hier zat, en dat ik tegen je moest zeggen of je naar het >>ziekenhuis wilde komen" zei de jongen huilend. Hayat ging op het >>bed zitten met haar hoofd tussen haar benen. "Ik was al eerder >>geweest, maar toen was je er niet." zei hij. "Ik was naar hem >>opzoek" zei Hayat zwaar snikkend. "Toen ik terug naar het >>ziekenhuis kwam, vertelde ik hem dat je niet in je hotelkamer was. >>Toen zei hij dat als ik je sprak dat hij heel veel van je houd, en >>dat hij je nooit verlaten zal, nooit. Tien minuten later was hij er >>niet meer. Zijn hart stoptte er gewoon ineens mee, terwijl het >>eerst juist heel goed ging." zei de jongen, en hijbegon weer nog >>harder te huilen. Hayat ging op het bed liggen. "Ook zei hij dat ik >>je iets moest geven." De jongen haalde een tas te voorschijn. >>"Lieve Hayat, ik kom straks terug, ik ga even naar mijn familie >>toe, hier heb je een telefoon, dan bel ik je later op." zei de >>jongen en hij liep de hotelkamer uit. >>Hayat was van de wereld. Ze wilde niet meer leven. Ze liep de >>badkamer in en keek zichzelf in de spiegel aan. Ze werd nog >>misselijker dan dat ze zich al voelde en kotste over zichzelf heen. >>Hysterisch begon ze te gillen. "Marouaaaaaan, Allah, neeee, >>alstublieft Vader nee, hij was de enige die ik had, waarom hij >>Vader, waarom?" huilde ze. Ze ging op de grond liggen. Ze voelde >>niets meer, ze rook niets meer, haar lichaam was verdoofd. Haar >>ogen waren op de tas gericht, maar ze kon niet opstaan. Ze sloot >>haar ogen. Nee, ze opende ze gelijk weer, want ze zag Marouan in >>haar hoofd. Ze voelde zijn aanraking. Het zou een verschrikkelijke >>nacht worden. >>Hayat kroop uiteindelijk voorzichtig naar de tas. Ze pakte hem vast >>en wreef hem langs haar gezicht. Marouan had deze tas aangeraakt. >>Ze opende de rits rustig. Haar ogen waren alleen op de tas gericht. >>Ze zette hem tussen haar benen. Ze opende hem. Er zat geld in. Veel >>geld. Heel veel geld. Marouan had Hayat beloofd altijd voor haar te >>zorgen. Dus dit bedoelde hij ermee. Hoe kwam hij aan het geld? het >>maakte Hayat niets uit, het geld betekende niets meer voor haar. >>Marouan zelf zou er niet mee terug komen. >>Het pakje! dacht ze ineens. Hij had ook een klein pakje met een >>roos in zijn andere tas. Ze droogde haar tranen en haalde een diepe >>zucht. Het hielp niets. Ze kon haar tranen niet tegenhouden. Ze >>opende het pakje. Er zat een kettinkje in. En een hangertje. Op het >>hangertje stond gegraveerd; Marouan&Hayat 4-ever. Hayat liet het >>kettinkje vallen en begon weer hard te huilen. Ze was hem kwijt aan >>de dood. Zo snel, zo onverwachts. Ze had hem nodig, nu harder dan >>ooit. Het verdriet dat ze vroeger had was niets vergeleken bij wat >>ze nu voelde, helemaal niets. Het was niet te beschrijven wat ze >>voelde. >> >>Ik zal nu het einde inluiden van het verhaal, van hoe het verder >>vergaan is met Hayat. Het is niet goed gegaan. De ring die ze van >>Marouan had bleek ook gegraveerd te zijn. "Marouan love Hayat" >>stond erin. Hayat kon het niet meer volhouden. Ze voelde zich zo >>alleen, verlaten en leeg van binnen. Zo onvoorstelbaar leeg. Ze >>sprak ook inzichzelf, met het idee dat Marouan naast haar stond. Ze >>beweerde ook dat hij voor haar verscheen. Haar dagen bestonden ui |
en toen stopte het mailtje midden in het verhaal.. :|
|
Nou ik het je eerst "bericht" gelezen, maar ik ga ik niet verder lezen. Het leest verschrikkelijk onhandig en ik vind er niks aan. :o :o (Ohh foute instelling :p)
|
Ik was al halverwege aan het lezen, en toen ging ik de reacties maar even lezen, waarom post je een verhaal dat halverwege stopt?:|
|
Citaat:
|
Ik vind het hardstikke mooi.. heb alleen nu geen tijd meer verder te lezen.
|
Als iemand dit in een forward naar mij stuurt, heeft ie een probleem... :|
|
Ik heb het verhaal toch maar gelezen, en wat mooi. :) Geweldig verhaal, maar wat vreselijk zeg. :( Waarom stopte het nou?
|
Citaat:
kvond he took een heel mooi verhaal, ietswat simpel geschreven en vol met spelfouten, heeft het me echt geraakt, verbaast me niks als dit verhaal op waarheid berust is. |
he dit verhaal moet doorgaan.
dit is echt een erg verhaal... het ergste is het besef dat iedereen dit kan doen, mensen zijn tot gruwelijkheden in staat... een beetje andere cultuur... |
ja heel jammer dat het afgelopen is, het is een heel mooi verhaal.. en laat tenminste zien hoe gruwelijk het leven soms kan zijn.
|
Mooi verhaal zeg! Ik moest en wou het per se uitlezen toen ik eenmaal begon. :)
Wel erg wat er allemaal in het verhaal gebeurd. Ik ben er stil van geworden.... Mijn complimenten (y) Flowergirl |
Alle tijden zijn GMT +1. Het is nu 07:05. |
Powered by vBulletin® Version 3.8.8
Copyright ©2000 - 2024, Jelsoft Enterprises Ltd.