Scholieren.com forum

Lisa keek met afschuw naar haar arm. De diepe snee kleurde langzaam donker rood en het bloed droop op de grond. Langzaam drong het tot haar door, ze had het dan toch gedaan, zij de lafbek, zij de eeuwige fantast, zij de aanstelster. Het gaf niet het gevoel waar ze op gehoopt had, de bevrijding bleef uit. Met haar laatste kracht uit haar linkerarm hief ze nog één keer het mes en maakte een diepe kerf in haar keel. Lisa voelde zich slapjes worden en ze zakte in elkaar. Daar lag ze dan, stervende op de kille grond, met een liefde vol hart dat nooit iemand had mogen aanschouwen.

Ik zag het licht. Ik liep door een tunnel. Paniek. Wist ik veel waar ik was, ik was bang. Bang voor het onbekende, bang voor de toekomst en ik had spijt, spijt van alles wat ik ooit gedaan heb. Het enige positieve dat ooit uit mij gevloeid is, is bloed

Het zag er melancholisch uit, zo’n lief meisje dat daar dood lag te bloeden. Ze wou zo graag normaal zijn, zij wou zo graag vrienden hebben, zij wou zo graag liefde geven en nemen, maar voor haar was ’t niet weg gelegd. Altijd al had ze het moeilijk. De psycholoog vertelde haar ooit dat zij last had van het chronisch-in-de-knoop-zitten, iets dat pas veel later werd vertaald als hulpeloos.

Het licht werd feller en verblinde me. Ik werd nog banger, bang voor een afrekening, bang voor de Almachtige, bang voor alles wat in het verschiet lag. Tranen rolde over me wangen van angst en ik wreef in mijn ogen. Jezus, de angst werd duizend maal groter, ik huilde bloed.

Ik wist zeker dat ze zou gaan, maar toch hielp ik haar niet. Vrede, ja vrede, dat had ik er mee. Het was o zo’n lief meisje en o wat was ze eigenlijk mooi. De warmte die ik voelde als zij binnen kwam, onbeschrijfelijk, echt zelden zo’n persoon mee gemaakt. Toch moest ik haar laten gaan, met alle pijn die het mij gekost heeft, ik moest het los laten.

Lawaai, een oorverdovend lawaai, gevolgd door een harde knal. Sirenes en geschreeuw. Ik werd nog angstiger. Langzaam, heel langzaam werd het felle licht steeds doffer en uiteindelijk ging het uit. Ik had verloren. En nu, ja nu lieve mensen, ben ik dood.

En ik leefde nog lang en gelukkig.

//vraag me af of iemand door heeft wat ik hier mee probeer te zeggen\\

//iets dat btw niet als arrogantie maar als nieuwsgierigheid gezien moet worden. (m.a.w. denk ik niet dat ik zo geniaal schrijf dat niemand het doorgrond maar ben ik bang dat ik de, mijn, hoofgedachte niet kan laten blijken.\\