CharlotteXxX |
18-07-2017 12:40 |
Hoe lang hou ik het nog vol?
Hallo iedereen, een tijdje terug heb ik een tekst geschreven over hoe ik me voel en die zou ik graag met jullie willen delen. Groetjes Charlotte.
De ene dag kan goed zijn en de andere dag weer slecht, ik leef naar de buitenwereld toe maar vanbinnen ben ik dood... Soms gaat het echt goed met me, echt waar. Ik voel me dan zelfs blij. Maar dan opeens plots, Ik weet niet wat er precies gebeurt maar er loopt Iets mis. Ik verlies me zelf weer, ik verlies men positieve gedachten weer en de negatieve gedachten komen terug.
Iedereen denkt dat ik gelukkig ben, maar dat ben ik niet ik haat mijn leven...
Wanneer ik verdrietig ben sluit ik mezelf af van de buitenwereld, ik heb voor niks motivatie, ik vertel tegen mezelf dat niemand om me geeft, ik denk aan alles negatief dat ik maar kan vinden, ik geef mezelf zoveel pijn omdat ik het gevoel heb dat ik dit verdien. Soms is het zo moeilijk om me fysiek geen pijn te doen, die drang is zo moeilijk te weerstaan waardoor ik het niet kan laten om mezelf te snijden of ergens tegen te kloppen...waarom ik dit allemaal doe weet ik niet, ik denk dat ik dit gewoon doe omdat ik zo ben...maar deze Charlotte kent niemand, niemand kent de echte Charlotte...niemand weet hoe ik me voel, hoe vaak ik moet wenen, de slechte gedachten dat in me omgaan, hoe negatief ik over mezelf denk en over andere dingen...soms zou ik gewoon willen verdwijnen van deze wereld dat zou alles misschien wat makkelijker maken, gewoon sterven. Maar het probleem is dat ik eigenlijk helemaal niet wil sterven het enige wat ik wil is ontsnappen uit deze cirkel van negatieve gedachten waar ik elke dag tegen moet vechten, ontsnappen aan deze pijn om deze nooit meer te voelen...
Ik ben bang omdat ik weet dat ik niet voor altijd kan blijven vechten tegen deze gedachten/ gevoelens en op een dag ik ga stoppen met vechten. Ik leef mijn leven niet, in mijn ogen probeer ik te overleven en als ik heel mijn leven moet proberen te overleven dan wil ik dit leven niet meer...
Het zou veel makkelijker zijn moest er mij iets overkomen, een accident ofzo waarin ik sterf dan zou niemand zichzelf de schuld van mijn dood geven en dan zou ik eindelijk krijgen wat ik zo graag wil...
k zou eigenlijk met iemand erover moeten praten...maar dat durf ik niet want ik weet al wat mensen gaan zeggen wanneer ze het te weten zouden komen dat ik aan zelfmoord denk of mezelf pijn doe...'waarom heb je het nooit verteld waar je mee zit?' Wel waarom heb jij het me nooit gevraagd?...het is gewoon makkelijker om mezelf pijn te doen dan andere mensen te moeten pijn doen met mijn problemen.
Weetje wat ook het probleem is? Wanneer iemand zelfmoord pleegt en dit lukt is iedereen verdrietig voor die persoon, dan komt iedereen af met hoe veel die persoon voor hen betekende en is er veel medeleven...maar wanneer iemand toe geeft dat die met zelfmoord gedachten zit of een zelfmoord poging onderneemt en die mislukt dan kijken mensen met afschuw naar die persoon van 'die persoon is zot in zijn hoofd' ' daar kom je beter niet mee in contact' terwijl deze beide situaties toch net hetzelfde zijn? Maar toch wordt er zo anders op gereageerd... als ik het zo bekijk is het dus beter om te sterven want zo blijven leven met deze gedachten zonder dat iemand het weet kan ik niet volhouden en het vertellen aan iemand waardoor de omgeving met afschuw gaat reageren kan ik ook niet aan...
|