Okay... niet lachen.. een verhaal van mij...
 

Ooit heb ik dit een keer geschreven, dit is het eerste hoofdstuk. Er bestaad nog een half hoofdstuk 2, waar ik nooit mee verder ben gegaan, heb niet zo veel talen vinnik zelf. Maar goed, nu plaats ik dus wel wat, beetje lang maar toch hoop ik dat jullie t even lezen en een eerlijke mening over geven.

Hoofdstuk 1.

Langzaam begon de zon onder te gaan. Ze zaten en keken naar een mooi natuur verschijnsel. Ze zaten en keken, keken en zaten. Het was rustig, hier op de steiger kwamen weinig tot geen mensen. Het was niet meer zo warm, samen met het onder gaan van de zon begon de temperatuur ook af te nemen.
De zon was weg. Ze bleven nog even zitten, keken naar het punt waar zojuist nog een mooie ondergaande zon was. Staren naar een punt ver weg, en eigenlijk ook zo dichtbij. Het was rust gevend.
Ze stonden op en liepen terug naar het begin van de steiger, nog even keken ze nonchalant over de schouders, om te controleren of de zon ook wel echt onder was gegaan.
Ze liepen een heel eind, zonder afgesproken te hebben waar heen, maar toch wisten ze allebei wat hun eind bestemming voor de avond was en zonder te praten, genietend van de rust liepen ze verder.
Af en toe kwamen er mensen voorbij, wat mensen die laat van hun werk kwamen, of die gewoon op weg naar huis waren na een avondwandelingetje. Toch was het niet druk, er waren niet zo veel mensen die op deze momenten in de buurt van het strand te vinden waren, hun leeftijdsgenoten waren waarschijnlijk liever in de benauwde dans ruimtes, om met zwetende lichamen iemand te versieren.
Na een niet al te lange tijd kwamen ze bij hun fietsen aan, terwijl ze hun fietsen van het slot haalden keken ze elkaar kort aan, en straalde de liefde en vriendschap om hun heen. Het was een soort licht dat stilletje rond hun lichamen kroop. Niet alleen zij voelden het, andere mensen zagen het. Toch was het niet de liefde, niet de liefde tussen andere mannen en vrouwen. Het was de liefde van een diepe vriendschap.
Ze fietsten zij aan zij verder. Het was al aardig afgekoeld, maar dat gevoel negeerde ze, en nog steeds zwijgend gingen ze verder. Ze kwamen aan bij een weiland, een weiland dat binnen een niet al te lange tijd waarschijnlijk gebruikt zou worden als een plek om een nieuwe woonwijk te stichten. De fietsen werden rustig neergelegd, op slot was even niet nodig, het zou op de een of andere manier een storende handeling zijn.
Het weiland was vlakbij de wijk waar ze beide woonden, maar toch leek het op een afgelegen plek, een plek in the middle of nowhere, en toch was het zo dicht bij de rest van de wereld.
Ze zochten een rustig plekje en gingen tegen over elkaar zitten, keken elkaar even aan tot een van de twee het hoofd langzaam afwendde. Het was geen uiting van angst, angst voor de ogen van de ander die zo serieus stonden, het was een uiting van ongemak. Geen ongemak dat bezorgt werd door het gezelschap waarin ze verkeerde, de omgeving, het gesprek dat waarschijnlijk, of eigenlijk zeker weten zou volgen, bezorgde dit nare gevoel.
Het in de ogen kijken was moeilijk. Praten is moeilijk, maar met iemand praten en aankijken is een geweldig moeilijke opgave.
Langzaam keek hij haar aan, ze ontweek zijn blik nog steeds, door nonchalant achterom te kijken. Hij tilde langzaam zijn hand op en legde zijn wijs en middel vinger onder haar kin, langzaam draaide hij haar gezicht richting het zijne. Ze keken elkaar aan. Ze hadden elkaar nodig. Praten was even niet mogelijk, ze bleven elkaar aan kijken, en dat was genoeg, dat was nu alles dat nodig was.
Haar ogen werden vochtig, ze vocht tegen haar tranen. Huilen in bijzijn van andere was tegen haar principe’s. Hij bleef haar strak aankijken, maar vol liefde en bezorgdheid. Ze kon nu simpelweg niet meer weg kijken, ze kon simpel weg die tranen niet meer tegen houden en langzaam biggelde er één enkele traan vanuit haar linker oog langzaam naar beneden. Over haar wang, één enkele traan, de traan stond voor eenzaamheid, langzaam biggelde deze verder richting haar kaak, daar hield minder dan een seconde stil, en liet zich op het gras vallen.
Hij stond op, ging naast haar zitten en sloeg zijn armen om haar heen, en plantte een tedere kus op haar voor hoofd, waardoor een rust gevend gevoel door haar bloed begon te stromen. Ze sloot haar ogen even, en voelde hoe alles weer wat beter, rustiger werd.
Hoe lang ze daar lagen, of eigen zaten, maar ook weer lagen - het was een vreemde houding – weet ze niet meer, het was te lang om een kort moment te zijn, maar het was niet lang genoeg om een lang moment te zijn. Ze stond op en draaide zich naar hem toe, ze hurkte, pakte zijn hand en trok hem mee omhoog. Hij keek haar nog even aan, langzaam deed hij een stap naar voor, stond even twijfelend stil maar liep langzaam richting de plek waar ze hun fietsen hadden neer gelegd.
Ze stond alleen en zag hem richting de fietsen lopen. Wat ze moest denken wist ze niet. Ze had spijt dat ze het hem niet vertelt had, alles, hij had er recht op; hij was haar beste vriend, hij was er altijd voor haar, en nu wist ze niet of ze hem kon vertrouwen. Ze schrok bij de gedachten dat ze daar aan durfde te twijfelen.
Was hij boos? Hij wist ook wel dat er iets was, iets wat misschien een moeilijk gesprek zou kunnen worden; een moeilijk gesprek onderwerp zou zijn. Nee, hij zou niet boos zijn, hij is niet boos. Langzaam liep ze achter hem aan.
Hij had zijn fiets al opgeraapt, ondertussen vroeg hij zich af wat er met haar was. Er was iets dat wist hij zeker, maar wat, daar kwam hij niet achter. Hij had de hele avond prefect gepland. Ze gingen hier vroeger altijd heen en bespraken hier alles, het was voor hun altijd al een magische plek geweest, iets waar alles besproken kon worden. Maar deze avond was de magie weg, nergens te vinden. Er werd überhaupt niet gepraat. Was ze boos op hem? Had hij iets heel verkeerd gedaan, of iets niet door gehad? Had zij hem wel een hint gegeven, maar had hij het niet gemerkt? Nee, ze zou niet boos zijn, ze is niet boos. Hij keek om en zag dat ze er al bijna was.
Terwijl ze haar fiets opraapte keek ze hem even aan en probeerde te glimlachen. Ze schaamde zich, ze had zich laten gaan zonder uit leg te geven, hij verdient een uitleg.
Ze fietsen verder, het was niet ver naar hun huizen. Ze opende haar mond, en probeerde wat te zeggen maar het lukte haar simpel weg gewoon niet, er kwam geen geluid. Ze sloot haar mond weer en fietste in een rustig tempo verder.
Ze wilde het hem vertellen, hij zag het vanuit zijn ooghoeken. Hij moest het weten, hij wist niet wat er was, maar er zat iets mis, er zat iets goed mis.
Nummer 3, ze waren bij haar huis, ze stapte af, keek hem aan en zoende hem op zijn wang. Zachtjes fluisterde ze een ‘dankjewel’ het was niet als fluisteren bedoeld, maar het was al donker, waar door ze haar stem automatisch dempte. Hij keek haar aan en glimlachte voorzichtig. Langzaam fietste hij verder naar zijn eigen huis.

geen commentaar (ik zocht het niet te lezen, vandaar)

ik snap die zin niet... je zocht het niet te lezen!?

goed geschreven, ik wil weten wat er aan de hand is!!!
ik vond alleen de gedachten van de jongen een beetje simplistisch, minder goed weergegeven dan de gedachten van het meisje

meer meer!!!

[edit]idd vreemde zin van *maai*[/edit]


[Dit bericht is aangepast door Lindansje (29-08-2001).]

Dankje... ik zal er proberen rekening mee te houden http://forum.scholieren.com/smile.gif

thanks, ik heb de alineas weggehaals zeg maar. Voor de rest geloof ik dat je wel gelijk heb, ik zal eens kijken hoe ik het ga veranderen. Thenks voor het lezen anyways..

prachtig http://forum.scholieren.com/smile.gif

meer meer ja!! http://forum.scholieren.com/wink.gif

haha, dankje http://forum.scholieren.com/smile.gif ik ga misschien wel verder met schrijven, Kweet het nog niet echt (hoe het verder zal gaan) http://forum.scholieren.com/smile.gif


------------------
* Beter bekend als Killah_babe * Just got trouwt avec Prada.... maar ik ben nog wel vrij.. zeg maar * I'm everything I am, because you loved me *

[Dit bericht is aangepast door Sleeping Beauty (31-08-2001).]

Het is een rustgevend verhaal, erg relaxed om te lezen en je in te leven.


Ik ben nu ook nieuwsgierig naar wat er aan de hand is met het meisje, dus dit is een goed begin van het verhaal, omdat je verder wilt lezen.

Thenks http://forum.scholieren.com/smile.gif

gekopieerd uit een boek http://forum.scholieren.com/biggrin.gif? geintje http://forum.scholieren.com/smile.gif
Als je verder schrijft (er moet wel een beetje dialoog in de andere hfdstkkn zitten dan) moet je het naar een uitgever sturen...
proffesioneel geschreven, vinnik.
De Alineaindeling is nu juist goed.

Wisselen van alinea's:
-Als iemand anders iets gaat zeggen (kijk maar eens in een boek
-Als er iets anders gebeurt dat niet met de vorige alinea te maken heeft.

zoals bij:

Staren naar een punt ver weg, en eigenlijk ook zo dichtbij. Het was rust gevend.
Ze stonden op en liepen terug naar het begin van de steiger, nog even keken ze nonchalant over de schouders, om te controleren of de zon ook wel echt onder was gegaan.


Nice http://forum.scholieren.com/smile.gif

http://forum.scholieren.com/redface.gif mnee niet gekopieerd.
thenks http://forum.scholieren.com/smile.gif k ben de laatste dagen meer gaan schrijven, best veel ideeen. http://forum.scholieren.com/smile.gif