Wil jij normaal zijn?
 

Ff voor alle duidelijkheid de definitie van normaal: datgene wat het meest voorkomt/gemiddelde. Dus normale mensen zijn mensen die zoals de meesten zijn.



Maar wil jij normaal zijn? Wil je zoals iedereen zijn en dus goed in de massa passen?

Of ben je liever niet normaal, geleid door je eigen filosofieën en opvattingen... zonder compatibliteit met normale mensen te verliezen.

Of offer je die laatste compatibiliteit ook graag op?

Normaal is hier dus de manier waarop je tegen jezelf opkijkt, zie je jezelf liever als normaal of niet normaal.

Ik wou lange tijd niet normaal zijn (naar jouw beschrijving), dat heb ik laten varen. Als ik niet normaal ben dan merk ik het vanzelf wel.

nee ik zou niet echt normaal willen zijn, dus zoals de meeste mensen maar ook niet echt heel anders, want dan zou het moeilijker zijn om met "normale" mensen om te gaan lijkt mij.

ja

Soms wel, soms niet. Soms wenste ik dat mensen mijn ideëen/mening/filosofie over iets wat beter begrepen en dat ook accepteren.

Mja, dan denk ik dat ik voor het laatste kies: "ben je liever niet normaal, geleid door je eigen filosofieën en opvattingen... zonder compatibliteit met normale mensen te verliezen."

Ik wil niet zoals de meerderheid zijn, want de meerderheid loopt ook alleen maar achter de rest aan...
(n)

Of ben je liever niet normaal, geleid door je eigen filosofie�n en opvattingen... zonder compatibliteit met normale mensen te verliezen.


dat dus..

Dan maar liever niet normaal zijn, dan niet jezelf zijn.
En daarbij hoef je geen vrienden te verliezen.

ik wil mezelf zijn en of dat normaal of abnormaal is kan me geen f*ck schelen!

Normaal, soms wel soms niet. Ik weet t niet, net als zoveel wat ik niet weet.

nee ik wens niet normaal te zijn in de betekenis die jij geeft, ik wil niet gelijk zijn aan wat het meest voor komt, ik zie dat als enigzins hersendode grijze massa die zich alles laat wijsmaken, ik probeer uit alle macht dat niet te zijn :)

maar in de zin van normaal, dus niet apart, dus niet opvallend, wil ik wel normaal zijn, ik kleed me niet opvallend of doe geen opvallende dingen expres ed

ligt eraan met wie.. als ik me niet op m'n gemak voel bij iemand of ergens ben ik het liefst zo normaal mogelijk. met iemand die ik goed ken of me goed bij voel ergens ben ik m'n eigen persoon en maakt het me niet uit of ik normaal ben of niet.

als dat de definitie van normaal is dan wil ik zeker niet normaal zijn..

ik wil anders zijn, opvallen, uitschieten, niet de zelfde eentonige sleur, niet steeds opnieuw en weer opnieuw hetzelfde eentonige gedoe, nee dan ben ik liever abnormaal, ik wil afwisseling, spanning en vermaak!!

misschien maakt dit me juist zo normaal...

als ik dit lees lijkt het net of het wat jou beschreven niet normale is, dat dat iedereen is:confused:...

Iedereen wil zijn Id-en kwijt kunnen, iedereen wil geaccepteerd worden voor wat hij/zij is, en iedereen loopt wel degelijk met de massa mee!...

Jullie zitten op school of werken, jullie hebben een mobiel en pc een tv een oven een huis, jullie dragen kleren die tegelijkertijd tientallen andere mensen ook aanhebben en we moeten ook allemaal af en toe ons stoom afblazen op sportscholen of cafees of waar dan ook...

Kortom we zijn mensen en we zijn allemaal hetzelfde alleen een beetje anders:)...

zéér interessant opgemerkt.

Ik vraag me of hoe normaal ik ben. Ik zit nu achter de computer, ik ga naar school, ik kijk TV... ik heb lol.
Maar anderzijds... mijn opvattingen zijn heel anders dan die van normale mensen. Mensen met wie ik veel omga die zien dat in (ouders uitgezonderd). Maar... op de meeste plekken spring ik er denk ik niet uit.

Of... in discobars enzo ga ik niet op in de massa. Ik doe niet wat de rest doet (becuse it's damn boring). Iedereen die mij ziet daar ziet dat ik niet ben zoals de rest... - ff kijken of er meer is...
Ik weet het niet zeker maar ik heb mogelijk ook een opvallende uitstraling ontwikkeld.


Maar terug naar wat je zei. Bijna iedereen die je het zult vragen wil niet opgaan in de massa en toch gaat 99% van de mensen op in de massa... Ik denk dat dat werkt via idealisme. Men zou het liefst hebben dat men niet opgaat in de massa maar men durft er niet bovenuit te komen bovenal omdat men de zin er niet van in ziet. Intrigerend...

Ik denk dat dat best mee valt. Je hebt misschien alleen de mensen die er net zo als jij over denken nog niet ontmoet. Er leven weet ik het hoeveel miljard mensen op aarde, ik denk niet dat er ook maar iemand is die alleen is met zijn of haar ideeën.

Dat zien ze als ik daar rond loop ook aan mij, waarom? Omdat ik er geen flikker aan vind. Je zit daar in een soort van 'groep', mensen die het daar over het algemeen naar hun zin hebben om wat voor reden dan ook, het is een klein groepje van de samenleving, waar jij misschien net niet op lijkt.

Ik denk dat iedereen op gaat in de massa...in wat voor massa dan ook. Mensen als bv. Pim Fortuyn steken daar boven uit, maar dat is dan ook alleen omdat hij met z'n kop op televisie was.

Ik denk dat 99% van de mensen alleen voor hun familie en/of vrienden niet tot de 'massa' wordt gerekend, maar door anderen wel. Er zijn ondertussen zoveel mensen die 'anders' willen zijn, dat ze al net zo goed tot de massa gaan behoren. Waarom toch dat 'anders' willen zijn? Is jezelf zijn niet goed genoeg?

Ja, ik denk dat je wel gelijk hebt (pienie)..

De mensen die 'anders' willen zijn, zoeken ook weer naar mensen die in hun ogen net zo 'vreemd' zijn als zijzelf, waardoor het cirkeltje rond is. Binnen hun groepje zijn ze immers weer normaal.

Zelfs als ik morgen naar Zweden verhuis, afgelegen van de stad leef en niets anders doe dan boeken lezen, schrijven en in de bossen wandelen (wat me heerlijk lijkt, wie weet doe ik dat nog wel later :o ), dan zoek ik nog de nabijheid van het gedachtengoed van mensen die voor mij kwamen (bijv. van diverse auteurs die zelf zo leefden).

Je zoekt - al dan niet bewust - altijd herkenning, je wilt jezelf met iemand identificeren..

Aan de ene kant zou ik wel in de massa willen passen,
ook al is het maar doordat dat
een hoop k*topmerkingen scheeld,
en ik me dan toch wel iets zekerder zou voelen..
(bijv. qua styling oid)
Mja, normaal ben ik denk ik niet echt,
k ben gewoon anders..
Kwil ook niet veranderen, niet een soort kopie van andere mensen zijn..
Maar kwil ook niet de mensen om wie ik geef verliezen :)

Ja en nee.

Natuurlijk geeft het een veiliger gevoel op te gaan in de massa, niet op te vallen en zeker niet over belangrijke dingen na te hoeven denken, omdat dat allemaal voor je gedaan wordt.

Maar aan de andere kant, wil ik net zoals Ninnoc wél weten wat er écht speelt, en niet wat de media je vertelt. En zelf over dingen nadenken. Helaas heb ik van weinig dingen genoeg verstand om daar een mening over te vormen. Maar daar werk ik aan, en het is een beetje offtopic ;)

Verder gedraag ik me niet abnormaal, en met kleding en muziekkeuze valt het ook allemaal wel mee. Ik doe iig geen dingen (bewust ) om te provoceren :)

Ohgod, de gedachte waar ik al jaren mee rondloop. Ik heb me zo lang ongemakkelijk, ongelukkig en onzeker gevoeld omdat ik het gevoel had en kreeg dat ik 'anders' was. Nog geeneens anders in de manier van kleden, van doen, maar wel van denken, van dingen zien. In wat ik wilde met mijn leven. Telkens stelde ik mezelf de vraag van: 'Wat wil je nou?' Want aan de ene kant wilde ik mezelf kunnen zijn, maar aan de andere kant.. Zij waren een groep. Dus.. Op een gegeven moment besloot ik 'Nou, dan ben ik ook maar normaal'. Ik begon me te kleden zoals de rest, naar dezelfde muziek te luisteren, mee te praten, over uitgaan, jongens, en de andere 'belangrijke' dingen in het leven, tot ik er achter kwam dat dit me zelfs nog ongelukkiger maakte.. Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen om nooit meer 'normaal' te willen zijn, omdat ik mezelf op het moment dat ik me normaal voordeed nog geeneens in de richting van normaal vond komen, en op 't moment dat ik mezelf was, vond ik mezelf redelijk normaal, volgens mijn regel dan.

Tegenwoordig doe ik, luister ik naar, kleed ik me zo waar ik zelf zin in heb, wat bij mij past en het interesseert me niet zoveel of dit gezien wordt als normaal of abnormaal.. Voor mijzelf ben ik normaal, in tegenstelling tot sommige andere mensen, omdat ik.. nouja, omdat ik niet tegen mezelf lieg over wie ik ben en wie ik wil zijn.

Helemààl niet, en dat zeg ik niet uit puberale anti-reactie, maar ik meen het. Als je ziet wat normaal is in deze wereld, bedank ik er vriendelijk maar resoluut voor. Liever wat prettig gestoord, geloven in je eigen idealen en zoveel mogelijk je zin doen voor zover je er geen anderen mee kwetst, etc...Dan hoef je jezelf minder te verwijten dan wanneer je kansen, meningen,...aan je voorbij laat gaan omdat je niet uit het rijtje wilt/durft treden...

Laat ik om te beginnen maar eens een nuancering in jouw definitie van het begrip "normaal" aanbregen. Statistisch is het te definiëren als binnen bepaalde grenzen vallend, met een directe verwijzing naar de normale verdeling, waarbij het om een symmetrische verdeling ten opzichte van het gemiddelde gaat, en klinisch is het te definiëren als geen psychische stoornis hebben. Datgene wat jij omschrijft als "wat het meest voorkomt" zou ik liever met het statistische begrip "modaal" willen omschrijven. Wat mijn voorkeur betreft laat ik me liever leiden door mijn eigen opvattingen zonder compatibliteit met "normale" mensen te verliezen. Zijn zoals iedereen is per definitie onmogelijk omdat iedereen anders is.

ok, modaal...


onderdeel woordgebruik afgesloten; nu weer verder met de inhoud.

Ik ben het er niet mee eens dat als je anders doet en soortgelijke mensen zoekt dat dat weer een massa zou worden zoals hij nu is.
Want massa die we kennen is dom. Geleid door emoties en kuddegedrag. Er zal inderdaad gewoon een massa blijven maar dan zou het in mijn geval denk ik intelligente massa worden. Dus niet paniek zoals bij dood van meneer Fortuyn enzo waarna stembussen condoleanceregister worden maar kalmere reactie. Reactie wordt voortaan een denkende massa ipv een paniekerende massa.

Mijn opvatting is dat normaal zijn niet bestaat. Iedereen heeft iets aparts, iets wat hij/zij heel goed kan. Dus ik denk dat het onmogelijk is om normaal te zijn.

Ik wil mezelf zijn en blijven. En nu weet ik van mezelf dat ik niet 'normaal' ben. Antwoord op je vraag is dus: Nee.

[QUOTE]Leonoor schreef:
[B]Ik denk dat dat best mee valt. Je hebt misschien alleen de mensen die er net zo als jij over denken nog niet ontmoet. Er leven weet ik het hoeveel miljard mensen op aarde, ik denk niet dat er ook maar iemand is die alleen is met zijn of haar ideeën.


Dat zien ze als ik daar rond loop ook aan mij, waarom? Omdat ik er geen flikker aan vind. Je zit daar in een soort van 'groep', mensen die het daar over het algemeen naar hun zin hebben om wat voor reden dan ook, het is een klein groepje van de samenleving, waar jij misschien net niet op lijkt.

Nogal overdreven vergelijking! Iedereen is anders! Je kunt niet zeggen dat mensen tot de MASSA horen. Iedereen leeft op zijn/haar manier! Ieder mens is anders. Nooit gehoord van de uitdrukking ooit een normaal mens ontmoet?

Tsja, wat is normaal? Ik wil gewoon mezelf zijn en aangezien iedereen anders is, is dus niemand normaal, zo zie ik het.

Ik ben wie ik ben, maar er is 1 punt waarbij ik mezelf niet normaal vind en wat ik probeer te/moet veranderen/verwerken :

Ik sluit mezelf op dit moment behoorlijk af, laat niemand dichtbij komen,praat niet veel, voel me niet op m'n gemak etc met onbekenden in de buurt.,(lang verhaal) en dit wil ik toch liever een keer achter me laten, aangezien dit een behoorlijke negatieve impact heeft op m'n leven op dit moment.

Voor de rest doe ik geen vreemde dingen ofzo die je als niet normaal zou kunnen beschouwen.

Of ben je liever niet normaal, geleid door je eigen filosofieën en opvattingen... zonder compatibliteit met normale mensen te verliezen.

dat

je bent 38 get over it