Ik kan het hier thuis niet meer aan.
 

Hallo,

ik heet Tony, ik ben 16 jaar en ik woon in België samen met mijn moeder en vader. Als kind had ik een goede moeder en vader, ze deden alles voor me. Maar na een paar jaren tijd kreeg mijn vader CVS, kortom een ziekte dat je altijd moe bent en bijna geen werkkracht hebt. Hij gaat dus niet meer werken, mijn moeder heeft ook een ziekte waardoor ze met haar handen altijd beweegt, een soort ziekte in de hersenen, zij kan dus ook niet gaan werken. Nu hebben we thuis ook vocht in huis en zitten we namelijk in financiële problemen, we kunnen natuurlijk wel levensnoodzakkelijke dingen kopen maar fijn is het niet. Vocht in huis, enkele ramen, redelijk koud dus. Ik ben het hier thuis een beetje moe aan het worden, zeker omdat ik vind dat mijn moeder een beetje lui is en ook misbruik maakt van haar ziekte. Ze heeft heus de ziekte wel maar soms overdrijft ze. Ze is al jaren getrouwd met mijn vader, maar heeft nu paar jaar geleden iemand nieuw leren kennen en daar heeft ze nu contact mee via internet. Ze spreekt hier soms mee af. Dit vind ik niet kunnen, mijn vader laat zich ook gewoon zomaar doen. Zij vraagt maar om alles en mijn vader kan alles doen. Ik kom hier thuis zeker niets te kort, maar ik vind het hier gewoon niet leuk, ik zou liever gewoon met mijn vader alleen wonen zonder mijn moeder. Wanneer ik jong was deed ze echt veel voor mij, maar eens mijn puberteit deed ze niets meer en nu heb ik soms zo een gevoel van, mens wat doe je hier nog? In ieder geval gaat ze dit huis niet verlaten en zal ze ook niet bij die ene vriend gaan wonen volgens mij. Mijn vader is nu ook aan het kijken om dit huis te verkopen en een appartementje te kopen, maar ik weet niet of ik daar gelukkiger ga zijn of niet. Ik kan het in ieder geval hier niet meer echt aan. Weten jullie misschien een oplossing, een soort recht dat ik heb? Of misschien advies?

Hopelijk kunnen jullie me helpen.
Alvast bedankt.

Niet denken in rechten maar zelf je leven in handen nemen. Als je het niet meer naar je zin hebt, dan kun je proberen op jezelf te gaan wonen.

Heb je het al eens met je moeder besproken dat je het niet meer naar je zin hebt?

Ja heb ik al vaak gedaan maar ja het blijft maar komen. Ik schaam me ook voor d'r, ...

Heb je dit al met je moeder besproken? En met je vader?

Hi man,

Klote voor je, dat is echt pech hebben :/
Mentaal en fysiek gezien geen gezonde leefomgeving voor je...

Ik zou proberen te redden wat er te redden valt qua relatie met je ouders, vooral je moeder tot inzicht proberen te brengen dan, op een niet-aanvallende manier. Maar wanneer je merkt dat je alles gedaan hebt in jouw macht en het werkt niet, dan zou ik verhuizen wanneer je 18 bent naar een co-housing project met mensen die wél een positieve impact hebben op jou. Dus geen huisgenoten die hele dagen wiet roken enz, maar mensen die wel iets van hun leven willen maken.

Sterkte!

In Nederland zijn er verschillende begeleid wonen projecten, misschien bestaat dat in België ook? Als je uit huis zou willen is dat misschien een goede optie. Zij kunnen je een beetje op weg helpen en begeleiden, omdat je als 16-jarige natuurlijk nog best jong bent om ineens alles zelf te doen.

Ik denk dat je topic beter past op Psychologie, dus ik verplaats het daarheen.

Ik begrijp het stuk van u vader effkes niet, laat hij je moeder gewoon begaan met een andere man?

Praten kunt ge doen, ik weet da het moeilijk is om er over te beginnen maar misschien laat ge u ma dan wel inzien wa er zich thuis afspeelt en dat het niet alleen om haar draait. Elke persoon is anders... Ik weet niet hoe zei zal reageren, dus moet jij bepalen wat je doet.

Je kan het niet meer aan... omdat je zieke moeder sinds jouw puberteit niet veel meer voor je doet?

Wat een verwende houding.

Trek je grotejongensonderbroekje aan, zoek een baan en ga zelf het huis uit.

De relatie van je ouders klinkt ook niet helemaal gezond maar dat moeten ze zelf uitzoeken.

Wel mijn vader is iemand die redelijk mild is, en laat het zomaar doen omdat hij geen ruzie wilt en hij wilt dat mij ook niet aandoen. Maar ik vind dit gewoon te mild, zij staat ook altijd op de eerste plaats overal, terwijl ik als kind altijd maar de 2de keuze moet zijn terwijl een kind toch op 1ste plaats staat meestal? Ik hou echt van mijn vader, maar ik hou echt veel meer van mijn katten dan van mijn moeder, ik weet dat dit echt een erge vergelijking is, maar ik voel me echt zo, ik voel echt niks meer voor d'r. Ik leef nu al jaren zo, commanderen is nu al wat minder maar begin het echt beu te worden.

Ik wil zegmaar nog een grote relatie met mijn vader, en dan misschien evt. een voogd ipv. mijn moeder, kan dit?

Alvast bedankt voor de hulp!

Mijn vraag is eigenlijk kortom, heb ik het recht om zomaar mijn moeder ''te laten vallen''? Ik schaam me echt voor d'r, ik zou me niet kunnen inbeelden mocht ik een vriendin hebben en dan d'r mijn moeder voorstellen, dat zou ik gewoon niet kunnen.

Ik zou dit eens met je huisarts of klassenleraar op school bespreken. Mogelijk kunnen zij ook meedenken over mogelijke stappen die je kunt nemen om iets aan deze situatie of jouw houding hierin te veranderen.

Ik begrijp dat je het gedrag van je ouders bekritiseerd, maar zolang ze jou niet mishandelen/ enorm tekort doen met bepaalde dingen, hebben zij ook gewoon het recht hun eigen keuzes te maken en daarbij ook hun eigen fouten te maken. Als kind had ik ook vaak genoeg commentaar op de manier waarop mijn ouders met elkaar omgingen, maar uiteindelijk is hun gedrag hun keuze. Je kunt proberen om met gesprekken etc. daar invloed op uit te oefenen, maar er is geen garantie.
Wat je wel kunt doen is werken aan je zelfstandigheid. Een baantje nemen zodat je wat eigen geld hebt, sparen voor wanneer je uit huis zou willen gaan.

Dit klinkt dan weer alsof je wellicht (emotioneel) verwaarloosd bent door je ouders.

In dat geval is 't niet zo gek dat je niet van je moeder houdt. Best gezond, zelfs.

Ik zou kijken of je zelf 't huis uit kan.

Nja zelf wonen weet ik niet, ik wil me vader nog niet laten nu. Kan ik dan niet aanvragen om alleen met hem te wonen?

Ik denk dat zo'n beslissing alleen gemaakt kan worden door je vader.

Heb je familie of vrienden waarmee je dit misschien een keer kunt bespreken?

Als je 18 word kun je zelf beslissingen nemen, en keuzes.

Maar ookal zou je ruzie krijgen ik zou het toch bespreken thuis.