Scholieren.com forum

Een ieder heeft wel gehoord van Edgar Allan Poe...De korte verhalen en poëzie van deze 19e eeuwse schrijver geven blijk van zijn enorme fantasie...The Raven (1845), één van de beroemdste gedichten van Poe, vertelt het verhaal van een dichter die verdwaald is in de herinneringen aan zijn dode geliefde, Lenore...Een raaf doet de dichter schrikken en beantwoord zijn kwellende vragen met het woord nimmermeer...Het is een zeer zwaarmoedig gedicht, maar ik zou het een schande vinden als het op dit forum niet werd benoemd, dus bij deze een Nederlandse vertaling...

Citaat:

E.A. Poe schreef The Raven:
Wie op sombre winternachten, diep verzonken in gedachten,
Lezend over duistre machten uit een tijdperk van weleer,
Knikkebollend, wil gaan stoppen - ogen geven't lezen op - en
Wie dan meent te horen kloppen, zachtjes kloppen, zeven keer.
Denkt: 't is een bezoeker, laat nog, zachtjes kloppend, zeven keer.
Dat is wat het is. Niet meer.

De midwinterwinden woeien toen 'k mijn voeten voelde schroeien
Aan de haard die in zijn gloeien enge schijnsels wierp terneer.
Hoe verbeidde ik de morgen. 'k Had mijn boek juist weggeborgen:
Geen verlichting voor mijn zorgen - Leonoor kwam telkens weer.
Voor mijn geest, mijn dierbre dode. Leonoor kwam telkens weer.
Hier kent men haar naam niet meer.

't Knisperend nerveuze deinen van de purperen gordijnen
Deed mijn krachten ondermijnen. Huivrig werd ik als nooit eer.
Als een riet stond ik te beven. Om mij iets van rust te geven
Blufte ik luid: iemand wil even schuilen in dit hondeweer.
Een verlate gast wil even schuilen in dit hondeweer.
Dat is wat ik hoor. Niet meer.

Langzaam kwam ik weer op krachten, baas weer over mijn gedachten.
"Vreselijk, ik liet u wachten, lieve dame, of mijnheer,
Mijn ogen gaven 't lezen op en juist ook had ik willen stoppen
Toen ik zachtjes hoorde kloppen, zachtjes kloppen, zeven keer.
'k Was niet zeker maar nu wel, dus treedt u binen. Wat een eer."
Duisternis alom. Niet meer.

In het duister: diepe lagen, dieper dan ik kon verdragen,
Visioenen, flarden, vlagen. Niemand droomde dit ooit eer.
En de stilte, als van spoken, bleef van tong of taal verstoken
Tot er fluistrend werd gesproken: "Leonoor". Door mij . Een keer.
Uit de verte klonk een echo: "Leonoor" als tegenkeer.
Dit alleen. Dit ja. Niet meer.

Juist wil ik mij hierin schikken, voel ik weer mijn knieën knikken
Want ik hoor nu weer getik en feller dan de voorge keer.
Is 't luikje soms, dat rammelt? Hoe de boel hier zo vergammelt
Dat de raambedekking schrammelt. Zie, hoe ik die geest bezweer.
Zwijg, o rikketik van mij, en zie hoe ik die geest bezweer.
't Is de wind die plaagt. Niks meer.

Kloek doe ik het luikje open. Wiekend nog komt aangelopen,
Statig stappend, bek halfopen, 'n Raaf, uit fabels van weleer.
Zonder aarzeling of tadel, zittend in het nobel zadel
Van de allerhoogste adel, strijkt hij op mijn deurpost neer.
Strijkt hij op het beeld van Pallas, pal boven mijn deurpost neer.
Strijkt en zit en niks, niks meer.

De Raaf met ebbenzwarte veren deed mijn smart in vreugd verkeren.
Een gezant van hoger sferen: een gevederd kamerheer.
"Is uw kruin dan kortgeschoren, heldenmoed u aangeboren.
Uit het schimmenrijk verkoren, daalt gij uit de nachtkust neer.
Noem uw hoge naam, bij Pluto, dalend uit de nachtkust neer."
Sprak de vogel: "Nimmermeer."

'k Hoefde niet mijn hoofd te breken. Wat hij zei begreep een leek en
't Beest had groot gemak van spreken. Strekt de tekst hem niet tot eer,
Ik trek vele schele ogen nu ik onverwachts kan bogen
Op een deurpostbeeld, bevlogen door een ravezwarte heer.
Op het borstbeeld van de deurpost zit een ravezwarte heer
Die de naam draagt: nimmermeer.

En de raaf, zo hooggezeten, had zijn woordenschat versleten,
Uitgestort, naar beste weten, was een leeggeschonken meer.
Vredig zat hij in het duister, in de nis als in een kluister,
Luisterend naar mijn gefluister: "Mijn liefde vlood al eer.
Morgen vliegt gij weg, mijn vogel. Zo vervloog mijn hoop weleer."
Zei de vogel: "Nimmermeer."

Met dit woord ad rem gesproken, was mijn geloof in hem gebroken.
Had hij 't woord niet opgedoken bij een ongelukkig heer
Die zijn leven liet verknallen en die, in de goot gevallen,
Dronken, slechts een lied kon lallen over neergang zonder keer?
Lijkzang van bedrogen hoop: een neergang zonder ommekeer.
Ofwel: nimmer, nimmermeer.

De Raaf met ebbenzwarte veren deed mijn smart in vreugd verkeren.
'k Zette een fauteuil, een leren, bij mijn nieuwe huisvriend neer.
Door te gokken en te gissen, 't leggen van verbintenissen,
Wilde ik zien uit te vissen wat mijn ravezwarte heer,
Wat die barse, stuurse, steile, straffe, ravezwarte heer
Meende, krassend: "Nimmermeer?"

Kon ik het maar achterhalen maar 'k vermocht niet in te dalen
In 't gevogelte wiens stalen ogen boorden in mijn sfeer.
'k Zat temidden van de tover en ik leunde achterover
Op een kussen met goudlover, met goudlover op het leer.
Op dat kussen met goudlover, met goudlover op het leer
Leunt mijn beminde mimmermeer!

'k Voelde d'atmosfeer verdichten, geuren kwamen mij ontwrichten,
Kristallijnen toverlichten daalden voor mijn voeten neer.
Engelen, door God gezonden, zalving van mijn zielewonden
Opdat ik vergeten kon het beeld van Leonoor, zo teer.
Met vergetelgeuren wissen: 't beeld van Leonoor, zo teer.
Sprak de vogel: "Nimmermeer."

"Monsterlijke onheilsbode, veren demon die ik noodde,
Vriend van Satan of een blode die je vallen liet uit 't teer
Desolaat maar ongebroken op mijn getergde huis gedoken
Dat door leed is opgebroken, zeg me eerlijk, zwarte heer,
Zeg mij, zeg mij eerlijk, komt er ooit vertroosting, zwarte heer?"
Sprak de vogel: "Nimmermeer."

"Monsterlijke onheilsbode, veren demon die ik noodde,
Onwelgevallig aan mijn Gode aan mij eigen Lieve Heer,
Zeg dit mens, zo diep in rouwe of hij ooit zijn hoop mag bouwen
Op het weerzien met zijn trouwe Leonoor - in d'englensfeer?
Met mijn liefste bij de vrouwen: Leonoor - in d'englensfeer:"
Sprak de vogel: "Nimmermeer."

"Dit is het signaal tot scheiden, boze vogel. Jou verbreiden
Ze in de hel, dus laat je glijden naar de kust van Pluto weer.
Laat vooral geen zwarte veren ter herinnering aan het zeer en
Stoor mijn eenzaamheid niet, keer en 'k duld je op mijn deur niet meer.
Trek je snavel uit mijn hart. Vertoon je op mijn deur niet meer."
Sprak de vogel: "Nimmermeer."

En de Raaf blijft rustig zitten. Zit zijn veren om te spitten.
Lijkt aan 't Pallasbeeld te klitten. Jammer, ik heb geen verweer.
En zijn ogen hebben alles van een demon, niets van Pallas.
Door het kaarslicht schiet nogal een 's-Ravens schaduw heen en weer
En mij ziel, die in de schaduw op de grond drijft heen en weer,
Die verheft zich - nimmermeer!

Ik ontleen me bij deze ook het recht jullie de "Fantastische Vertellingen" (eveneens van Poe) aan te raden...

Hier nog een foto van deze pessimist:

http://encarta.msn.com/xmedia//IMAGE...6/T046060A.JSM
------------------
Stopaidsnow...Tampaszta is mijn liefste zusje...Wees niet bevreesd voor giftige konijnen, het zijn net knuffeltjes....

[Dit bericht is aangepast door Prada (30-06-2001).]