Student en depressief: wat te doen?
 

Een kleine introductie:

ik ben een 20jarige student die dit jaar voor de tweede keer een studie is begonnen, maar het even niet meer ziet zitten.

Vooraf: Het is een beetje lang verhaal, ik hoop dat jullie het kunnen lezen. Voor mij is belangrijk dat dit oplucht en dat ik met anderen evt tips, ervaringen en mogelijke oplossingen kan uitwisselen. Uiteindelijk is dit maar een (erg verkort) klein deel van het verhaal.

Ik heb al sinds de middelbare problemen met school gehad, chaotische administratie, ruzies met leraren, kortom niet zo fijn. Dit had zelfs als resultaat dat ik een keertje ben blijven zitten, daar heb ik me heel erg om geschaamd.

Ik was dan ook blij toen ik die middelbare school kon verlaten en me met een schone lei kon storten op een vervolgstudie. Direct toen ging het mis...

Het begon tijdens het eindexamen al wat, maar het stak steeds meer de kop op: koppijn, duizeligheid, deprimode of zelfs heel kwaad(Zoveel mogelijk geprobeerd te camoufleren).
Toen ik met mijn HBO studie begon waarvan ik al vanaf de 1e klas droomde kreeg ik steeds meer last van deze klachten. Steeds vaker en hevigere hoofdpijn, niet meer bed uitkunnen door de koppijn en ramen/deuren/gordijnen dichthouden om alle licht en geluid buiten te houden. Weken niet/nauwelijks geslapen. Nauw contact onderhouden met studieloopbaancoach, die beloofde hulp. Nou, uiteindelijk NOOIT wat van gezien. Ondertussen ging het slechter en slechter met de studie want ik kwam vaker niet. Met alle wil van de wereld, ik kon het niet. Uiteindelijk een bsa gekregen, aangevochten, zielige gesprekken("We kunnen het begrijpen, wat rot voor je!") en nog een trap na gekregen van de docenten("Die jongen deed helemaal niks in de klas"). Halverwege het jaar contact opgenomen met huisarts, spoed doorverwezen naar ziekenhuis. Na 2 bezoeken kwamen ze tot de conclusie: depressie.

Doorverwezen naar fysio voor massage/oefeningen en aan de medicijnen. Vervolgens nieuwe studie gekozen, zelfde onderwerp maar 1 uur en 45min verderop. Moet ik 5:50h opstaan om op tijd in college te kunnen zijn. Wat blijkt: medicijnen maken me extreem slaperig. Heel veel moeite om op tijd wakker te worden en als het lukt om op te staan, in de trein gelijk weer in slaap. Vervolgens de hele terugreis weer slapend. Nadeel: vaak te laat of afwezig, gevolg diskwalificatie en nu komende vakantie een heropdracht. Ook vaak verstoringen in ov waardoor ik te laat kom, gevolg meerdere tt's gelijk herkansen. Examencommissie ziet geen reden tot extra herkansing. Ook gaat leren en oefenen erg moeilijk doordat ik vaak extreem moe ben. Als ik niet moe ben, kan ik mezelf alsnog niet aanzetten tot studeren. Anderen gaan na school direct nog werken of uit, dat doe ik allemaal niet.

Al met al is de kans groot dat ik dit jaar weer niet ga halen. Afgezien van mijn toekomstige carriere maak ik me ook zorgen om studieschuld. Deze stapelt maar op en ik weet echt niet hoe ik dat later allemaal ga terugverdienen. Als ik in het nieuwe leenstelsel ga vallen omdat deze studie ophoudt, zal ik waarschijnlijk moeten stoppen; Ik kan geen leningen terugbetalen. Ik zie het allemaal niet meer zitten, ook heb ik het gevoel dat ik in een vicieuze cirkel zit. Want al die stress zorgt er weer voor dat ik me slechter en slechter voel en waarschijnlijk ook weer slechter ga presteren. Vertrouwen in docenten en scholen heb ik niet meer, aangezien ik nu bij 3 scholen op rij al chaos in mijn cijfer- en aanwezigheidslijsten heb meegemaakt.

Vanzelfsprekend twijfel ik nu ook over mijn kunnen en weet ik eigenlijk helemaal niet wat mijn talenten zijn of welke studie ik nog leuk zou vinden.

EDIT: Ook heb ik dankzij het blijven zitten op middelbare bijna geen andere studiemogelijkheden. In overleg met ouders en teamleider als doubleur voor pretpakket(alle talen) gekozen. Exacte vakken zoals rekenen/wiskunde heb ik vanaf de basisschool nooit meer normaal les in gehad.

Nu vraag ik me af: is dit een normale gang van zaken? Wat kan ik doen? Wat moet ik doen? Is er een mogelijkheid dit op te lossen en een normale carriere op te bouwen?

Nou, je bent in ieder geval niet de eerste of de enige die moeite heeft met studeren. Ik ken een aantal mensen in mijn directe omgeving die al voor de zoveelste keer met een nieuwe studie zijn begonnen en er nooit eentje afmaken. Soms door een gebrek aan motivatie, soms omdat het leven gewoon niet altijd mee zit.

Jouw grootste rugzak is je depressie. Je zegt dat je medicijnen hebt gekregen, maar gebeurt er verder ook iets? Therapie of gesprekken met een psycholoog? Misschien moeten je medicijnen een beetje aangepast? Je hoeft namelijk niet overal knettersuf van te worden. Los daarvan moet je wel leren dat niets vanzelf gebeurt. En dat je dus keihard moet werken om iets te halen.

Zo'n studielening heeft trouwens hele gunstige voorwaarden. Je betaalt namelijk naar draagkracht (dus afhankelijk van je inkomen) Daar zou ik het dus niet om laten. Verder kun je als je door ziekte (en daar valt een depressie ook onder) je opleiding niet kunt afmaken de schuld van die periode ook laten kwijtschelden, en in sommige gevallen je studiebeurs laten "resetten" (dit geldt in ieder geval voor de 2 jaar die je hebt gehad). Voor jou geldt ook dat omdat je al eerder hebt gestudeerd, je je resterende jaren basisbeurs gewoon meeneemt naar de volgende jaren. Jij hebt straks 2 jaar hbo stufi gehad, dus dat betekent dat je nog 2 jaar volgens het oude stelsel door mag. Zolang je binnen 10 jaar een opleiding afmaakt, wordt die basisbeurs in ieder geval kwijtgescholden, net als je ov-lening.

Maar als ik jou was, zou ik wel pas aan een nieuwe studie beginnen als je er geestelijk en lichamelijk ook fit genoeg voor bent. Tot die tijd kun je beter een tijdje gaan werken.

Naast de medicijnen ga ik ook naar fysiotherapie. Het kan zijn dat ik andere medicijnen hebben moet, ik had al enkele controleafspraken maar die heb ik allemaal moeten annuleren vanwege verplichte colleges. Vanwege het te laat komen heb ik echter de aanwezigheidsnorm alsnog niet gehaald en moet ik waarschijnlijk van de opleiding af.
Psycholoog ben ik nog nooit bij geweest.

Ik weet niet of het voor mij mogelijk zal zijn een nieuwe/andere studie te gaan doen.
Mijn ouders hebben me laten weten dat ik het huis uit ga bij het niet behalen en ik zie dan geen enkele mogelijkheid meer dan (laaggeschoold) werk te gaan doen om überhaupt te kunnen leven.

Op het studieinstituut zal men mij bovendien ook niet geloven omdat ik altijd alles zo goed mogelijk gecamoufleerd heb. Altijd geprobeerd zo vrolijk en normaal mogelijk te gedragen en bij vragen zoveel mogelijk doen alsof er niks aan de hand is.

Ook ben ik bang dat ik(als ik echt depressief ben) door dit verspilde jaar nog depressiever ga worden, wat alles alleen maar erger en erger maakt...

Je denkt alleen maar in doemscenario's. Logisch, dat hoort bij je depressie. Maar je veronderstelt alleen maar negatieve dingen. Ga eens naar de huisarts en vraag om een verwijzing naar een psycholoog. Als je ouders doorhebben dat je depressief bent, zetten ze je vast niet op straat, blind er van uit gaan dat een studieinstituut je niet gelooft is natuurlijk ook nogal voorbarig. Ik weet dat het lastig is, maar de eerste stap is actie ondernemen. Zo te lezen zou ik eerst eens een verwijzing naar psycholoog proberen te regelen, via huisarts of via studiebegeleider of zoiets.

Ik ben het eens met Colonel Sanders. Jouw hersenen kunnen nu alleen maar vervelende gedachtes en ideeën uitspugen. Maar je gedachtes spreken lang niet altijd de waarheid. En ze kunnen al helemaal niet de toekomst voorspellen. (Anders kon je daar heel rijk mee worden ;))
Je kunt je namelijk wel echt minder kut voelen dan je je nu voelt. Maak dus een nieuwe afspraak met je dokter (doktersafspraken zijn ALTIJD een goede reden om een college te missen, daar hoort een opleiding rekening mee te houden, zeker als ze weten dat je depressief bent). En overleg met je dokter over een verwijzing naar je psycholoog. Zelfs al zou je je dan maar 10% beter voelen dan nu, dan is dat toch al de moeite waard?

Ik ga sowieso komende dagen naar een dokter en spreekt er dan even over. Al denk ik wel dat het überhaupt te laat is voor mijn studie, vandaag krijg ik nl de bsa. Als ik daar vanaf wil komen zal ik nu reiskosten(trein), schrijfwerk, stress en ruzies thuis en met docenten erin moeten steken en dat zie ik ook niet zitten om te doen.

Zojuist ook een gesprek gehad met mijn studiebegeleider waarbij bleek dat deze niks voor mij kunnen doen en dat de kans op coulance vanwege depressie miniem is. Daarbij komt dat ze mij waarschijnlijk niet zullen geloven omdat ik het het hele schooljaar zo goed als ging verborgen heb. Ook heb ik, toen het bekend werd dat ik echt de bsa kreeg, in paniek boze/beschuldigende brief gestuurd naar docenten. Vanwege te veel te laat komen(en daardoor 'afwezig') waarvan ik denk dat het door de medicijnen/depressie komt is mij mijn herkansingskans ontnomen. Dat was gelijk de laatste mogelijkheid om door te kunnen gaan.

Daar kom nog bij dat ik nu laaiend-woedende ouders heb die het me nog moeilijker maken te accepteren. :mad:

Nu voel ik mij nog rotter dan eerst...

Je moet er niet "even" met de dokter over spreken maar uitgebreid. Alles wat je hier zegt er uit gooien.

Je blijft maar in doemgedachtes zitten. Er is toch niets meer aan te doen, iedereen is kwaad, waarom zou ik nog moeite doen. Nu voel ik me nog rotter! Dat is een cirkel en daar moet je uit.

Overigens sowieso eens met Pluis

Meisjes regelen.

Is een bsa normaal gezien te omzeilen met een depressie?
Of geldt het niet als een 'serieuze hindernis' voor de studie?

Waarschijnlijk wel als je het vooraf meldt. Achteraf is lastiger bekijken. Overleg het met je studieadviseur.