een vader hebben lijkt me fijn
 

Ik zit weleens te fantaseren dat ik een vader heb. De man die mij verwekt heeft, heeft zijn steentje redelijk bijgedragen om mijn leven zo moeilijk mogelijk te maken, en daar zit ik dus nu nog mee.

Maar ik zou het fijn vinden om een vader te hebben, waarmee je goed kan praten over 'jongensdingen', een pilsje mee te pakken, iets leuks doen. Een man die je gewoon kan vertrouwen, dat lijkt me echt heel anders dan een moeder hebben.
Ik heb toen ik jonger was wel eens geprobeert om een dergelijke 'vader' te creeren bij mannen die ik vertrouwde, en waar ik dan musikaal gesproken dan veel contact mee had, maar al gauw merkte ik dat dat niet werkte.

Mijn ex had wel een vader, en dat was een man waar ik me echt wel thuis bij voelde, een fijne vent, maar ook weer niet een vader zoals een vader moet zijn.

Ik heb het idee dat ik echt iets mis in mijn leven, vertel mij eens, ben ik een vaderfiguur nu aan het overromantiseren, of mis ik echt inderdaad iets??

Ik heb niet zo veel contact met mijn vader.

Ik ook niet. Op dit moment heb ik zelfs helemaal geen contact. Mijn band met m'n vader is nooit echt een band geweest. We waren totaal niet geïnteresseerd in elkaar. Dus als je jouw (trumpetlovers) verhaal op ons toepast is het inderdaad geoverromantiseerd (is dat een woord? ;)). Toch zijn er genoeg mensen die wel een goeie band met hun vader hebben..

Je kan het niet weten. Voor mij is het goed zo.. maar als jij iets mist, dan mis je iets. Of je er nou te romantisch over denkt of niet.. je mist toch iets.. je mist te weten hoe het zou zijn geweest.

ik heb wel een goede band met m'n vader

maar ik denk niet dat het essentieel is, er zijn genoeg andere mensen om een goede band mee te hebben, dat hoeft niet perse een vaderfiguur te zijn denk ik

ik heb absoluut geen goede band met mijn vader..

ik weet niet of ik wel moet reageren omdat ik geen kerel ben, maar goed.

heb altijd het gevoel gehad dat hij zich niet in mij intereseerd.. meestal zeggen we de hele dag niets tegen elkaar. niet om te negeren, maar gewoon... omdat we zo met elkaar omgaan. krijg het gevoel dat ik niet de dochter ben die hij wou dat ik was ofzo. .. zo'n vader die jij mist.. mis ik in feite ook wle een beetje. maar das natuurlijk anders...

heb jij je vader nooit gekend? dat lijkt me echt niet tof..want hoe veel ik ook over die man zeik.. ik héb er wel een. en daar zou ik ook blij mee moeten zijn..en dat ben ik ook wel..op zich..

Ik heb een super goede band met mijn vader. Altijd al geweest. We voelen elkaar heel goed aan. Mijn vader is mijn held, mijn alles. Mijn reden om door te leven. Ik was bang hem kwijt te raken afgelopen vakantie. (herseninfarct)

Heb nu contact met mijn moeder, maar voor hoelang dat blijft weet ik niet. Heb liever geen als wel contact eigenlijk.

Wat jij vertelde over het zoekende naar (in jou geval een vader figuur) een ouder figuur, herken ik heel erg. Ik ben heel erg zoekende naar een moeder. Bijna bij elke vrouw zoek ik dat. Docente, moeders van vriendinnen, regiseuse. Het klinkt heel stom, maar ik wil een moeder...iemand die me een knuffel geeft, die me liefde geeft.

Liefs,
Aboe

Nou, ik heb dat juist met mijn moeder. Vaak heb ik het idee dat ik veel mis (n)

In mijn situatie zou je echt niets missen hoor. Integendeel! Ik begrijp wel dat jij graag een vader zou willen hebben, maar besef wel dat het beeld dat je creëert niet altijd zo is. Vaak is het juist andersom, maar ik moet toegeven, het lijkt mij ook heerlijk om zo'n vader te hebben! :)

Ik heb echt geen goede band met mijn vader, zeker de laatste jaren niet. Dit komt o.a. door zijn overmatige drankgebruik. Vroeger hadden we wel een goede band, maar daar is nu niets meer van te zien.

Toch, als ik hem op de een of andere manier zou verliezen, zou ik het wel jammer vinden. Het ís en blijft toch je vader.. Wat zonde van jou dat jij nooit een beeld daarvan hebt kunnen maken.. Mag ik vragen wat er met jou vader is gebeurd?

Liefs, Nijn*

Ik denk dat je een vaderfiguur overromantiseerd...maar ik denk ook wel dat je iets mist. Geen enkele vader is perfect, je moet maar net mazzel hebben zo'n vader te treffen als jij omschrijft.

Ik heb 19 jaar een fijne vader gehad, en ik merk nu hij er niet meer is eigenlijk pas wat ik mis...


nutteloze post

zo'n vader had ik dus wél :o

Ik zeg ook niet dat ze niet bestaan. ;)

Jij was (en bent) dan dus iemand die die mazzel heeft (gehad).

Excuses voor de misschien wat 'foute' formulering... :s

Hey! Ik ken dat gevoel, van dat je een vader mist. Mijn vader is overleden toen ik tien was en sindsdien mis ik die kleine dingen ook heel erg. Tuurlijk zou het niet ideaal zijn geweest als hij er nog wel was geweest, misschien hadden we dan bijv. veel ruzie ofzo, je weet maar nooit. Maar ook ik 'overromantiseer'... dus ik heb soms ook echt 't gevoel dat ik wat mis in m'n leven. Daar moet ik van proberen af te stappen, misschien jij ook wel. Want alleen zo word je later gelukkig denk. Anders blijf je zo kijken in het verleden.. Da's niet altijd handig. Maar ik ben geen jongen, dus ik zit niet precies in dezelfde situatie als jij. Toch merk ik wel dat ik snel een vertrouwensrelatie opbouw met de wat 'oudere' mannen. Zo kan je het iets compenseren. Maar ik zou als ik jou was niet al te veel stil staan bij wat je niet hebt, maar wat je wel hebt. Want alleen zo kom je er overheen denk ik. Succes!

Ik vraag me nou precies hetzelfde af als de topicstarter. Mijn vader heeft nooit bij mij en mn moeder gewoond voor zover ik weet, ik heb m daarna nog wel sporadisch gezien maar dat was tot een jaar of 10. Toen is hij 'verdwenen'. Op de basisschool lang volgehouden dat ik geen vader heb...;)

Soms zit ik er een tijdje mee, maar de laatste tijd niet. ben gelukkig zo (y) Maar ik vraag me idd ook af of en wat ik nou mis.

Ik heb geen goede band met m'n vader. Hij zeurt alleen maar :s.

Je mag de mijne hebben.

Goed, grapje.
Ik denk dat jij het beeld van je vader wel vreselijk geweldig voorstelt enzo. In werkelijkheid valt een vader vaak nogal tegen hoor. Ik heb een beroerde band met mijn vader en ik kan hem wel missen op bepaalde momenten. Maargoed, als ik geen vader had gehad, had ik ook wel gehunkerd naar een vader denk ik.

Mijn relatie met mijn vader is heel slecht.

Was er nooit voor mij toen ik klein was en nu heeft hij van die momenten da hij tijd met mij wil doorbrengen. maar ik niet met hem.

Maar ik heb een goede relatie met mijn moeder en met mijn zus en daar kan ik wel alles aan vertellen wat ik wil.

Stel mij ook regelmaatig vragen als wat als dit ? of hoe zou dat zijn?

Doe zoals ik heb voorgenomen en maak niet dezelfde fouten als uw vader.

Er is hier geen sprake van overromantiseren. Iedereen die hij kent heeft waarschijnlijk een vader. En hijzelf niet. Daarom mist hij iets in zn leven.

Waarom heb je geen vader? Overleden? Verhuisd??

mijn pa vertrok met de noorderzon, zonder zich verder ng iets aan mij gelegen te laten, toen ik 10 was. Er was wel sprake van contact, maar daar kwam ik telkens ziek van de migraine van terug, en tot mijn 17e heeft hij mij tegen proberen te werken in alles, even geen zin om voorbeelden te noemen. Maar de vader zoals ik me die voorstel was hij zeker niet.

bedankt voor jullie reacties, ik weet ook wel dat iedereen zijn vader/moeder ook wel eens graag onder de grasmat zou willen schoffelen.
Dus ja misschien ben ik wel een beetje aan het overromantiseren.

eerlijk gezegd ben ik nu pas na gaan denken hoe fijnhet is met een pa, heb mijne 4 keer gezien... loopt ie weg

Niemand zegt dat het missen overromantiseren is, of wel? Daar ging het volgens mij ook niet over. Wat 'we' wel zeggen is dat hij het beeld dat hij van een vader heeft overromantiseerd en volgens mij was dat ook zijn vraag.

Volgens mij 'mis' je altijd iets, als je vader op de een of andere manier niet in je leven is.

Ook al heb je genoeg ''vervangingsfiguren'' (stiefvader, oom, goede vriend of wat dan ook), en ook al weet je dat sommige (veel?) vaders helemaal zo perfect niet zijn, toch wil je het liefste gewoon je eigen vader, toch? Je hebt toch hoe dan ook een (overgeromantiseerd) beeld van een perfecte vader in je hoofd.
Volgens mij is het dan helemaal niet gek dat je het gevoel hebt dat je wat mist in je leven.

(Ik heb precies datzelfde gevoel ook trumpetlover.... Mijn verhaal komt wel ongeveer overeen met dat van jou, je bent dus niet de enige :o. En het zal trouwens voor jongens misschien wel heel anders liggen dan voor meisjes)

Is het relevant om je af te vragen of je het romantiseerd of niet?


Nee.

Dat is jouw mening...

Het is fijn om te weten of je nog realistisch aan het nadenken bent. Het is niet fijn om je aan een beeld vast te houden wat helemaal niet klopt.

Je bent een beeld aan het creeeren dat je nooit hebt gehad, en ook nooit zult krijgen. Je kan beter accepteren dat je het niet hebt, dan gaan bedenken wat het allemaal zou kunnen zijn. In beide gevallen is het niet realistisch, want het is er gewoon niet <punt>.

Nee realistisch is het misschien niet, maar om dat het freelance werk een beetje stil ligt, heb ik helaas maar al te veel tijd om te fantaseren over een vader. Goddank begin ik volgende week weer met werken.

ik wilde gewoon weten of je inderdaad iets mist als je geen vader hebt. Ja dus, voor bijna iedereen. En ongetwijffeld is dat voor meisjes anders als voor jongens. Het gevoel van een gemis is denk ik hetzelfde...
Sterkte allemaal, (als je het er nog moeilijk mee hebt) en bedankt voor de reacties

Iets "onbekends" wordt al snel geromantiseerd. Ik heb niet een slechte band met mijn vader, maar ook absoluut niet een zeer hechte band. Het is niet echt een interessant iemand die wat te melden heeft, maar ook niet iemand die je alleen maar tegenzit. Maar als je een zo goed mogelijk antwoord op je vraag wilt hebben, moet je niet alleen afgaan op de antwoorden zoals die op dit forum worden gegeven. Je hebt op het Psychologie-forum te maken met een iets hogere frequentie mensen die in de problemen zitten dan dat je de gemiddelde Nederlander zou vragen.

Ja. En dus is het wél relevant om te weten of je aan het romantiseren bent. Toch?

@ Trumpetlover: Jij ook sterkte.
Te veel tijd hebben om erover na te denken is niet leuk, dan lijkt het allemaal veel erger dan het is...

Ik heb mijn vader drie keer gezien ofzo, vier als je eh die ene keer meetelt. :D

De tijd dat ik in zijn ballen zat, was ook de langste periode dat ik em achter elkaar gezien heb.

Nou ja voor zover de grapjes, hij zocht laatst nog contact met me, ik heb gezegd dat ik nu niet geinteresseerd ben maar dat ik graag wil blijven mailen (hij vroeg of ik langs wilde komen bij hem in Italie)...hij heeft nooit meer teruggemailed
tsja

Ja, dat zijn vervelende situaties :) En ik snap ook wel dat je erover fantaseert en je het je afvraagt. Maar, persoonlijk, zou ik proberen juist te onthouden dat het er eigenlijk niet toe doet, want helaas zul je die situatie niet kennen.
Maar je hoeft niks te missen, op deze leeftijd iig. Meestal kan je dezelfde gesprekken hebben met goede vrienden. Zou dat zo verschillend zijn als gesprekken met je vader? Ik denk het niet... Maar ik weet het niet zeker, zo'n goed contact heb ik ook niet met mijn vader tegenwoordig :)
In je jeugd mis je volgens mij een vader figuur erger dan op latere leeftijd...
Naja sterkte iig en probeer gelukkig te zijn met wat je hebt :)

@melanie: nee, volgens mij niet :)

Volgens mij mis je wel iets als je één van je twee ouders niet hebt, tuurlijk kun je bepaalde dingen bij anderen vinden, maar die ander is niet je vader (of moeder) en dat maakt toch een wezelijk verschil, denk ik.

Je hoort ook vaak van mensen dat ze juist op latere leeftijd een vader- (of moeder-) figuur erg missen. Dan ben je je er bewust van en je maakt dingen mee (je haalt een diploma, je wordt zelf vader - dat is nu nog wel niet zo, maar misschien later - enz.) die je graag met hem had willen delen.

ik weet niet in hoeverre het er toe doet, ik schijn er blijkbaar veel aan te moeten denken ( echt ik verlang naar volgende week, lekker spelen ). Dezelfde gesprekken met vrienden, ik weet dus idd niet of dat verschil maakt.

maar thnx anyway.

Niet omdat het veel toevoegd, wel omdat ik het even kwijt wil :bloos:
Toen ik je titel las dacht ik: ja, dat lijkt mij ook.
Mijn vader is in mijn herinnering nauwelijks de vader geweest die hij had kunnen zijn.
Ik kan m zo erg haten en boos op m zijn, ja zelfs nu hij dood is, dan kan ik boos zijn voor wat hij heeft gedaan, met mij om is gegaan etc etc... Maar uiteindelijk heb ik mezelf er alleen maar mee (al ben ik soms nog wel eens boos op m, maar dat mag best ;) :p eens in de zoveel tijd :D) en aan de andere kant, het gedoe met mijn vader heeft mij ook gemaakt wie ik ben. Niet alles is positief voor mij. Bijvoorbeeld het feit dat ik sinds zijn dood een stuk stiller en teruggetrokkener ben, iets wat ik heel erg haat aan mijzelf, maar niet echt kan veranderen.. Maar ik ben ook sterker geworden en dat overheerst.
En ja, vaak genoeg mis ik m ook. Gewoon de vader. De vaderfiguur. Die mis ik zo erg. Gelukkig heeft mijn moeder een heel leuke en lieve vriend met wie ik goed kan opschieten, maar toch... het blijft je vader niet....

naja, hier heb je niets aan, maar wou t dus ffies kwijt!
Sterkte!

Je overromatiseert de vaderrol enorm, als ik zo vrij mag zijn.

Inderdaad, zelfde rijtje als de vriendin met het eeuwige vioolconcert hehe.

Ik heb niet echt een band met mijn vader, ik zie hem ook niet echt als mijn vader. Maar ik heb niet echt behoefte aan een vader of een vaderfiguur, ik heb genoeg aan mijn moeder en mijn zusjes.